1993

[STF]

BRITT

Είναι και αυτή μία από εκείνες τις στιγμές που μια σημαντική απόφαση σου δίνει η ίδια από μόνη της τόση δύναμη που μπορείς να αντιμετωπίσεις με σιγουριά τις προκλήσεις της ζωής που βλέπεις να έρχεται και αφορά το μέλλον σου, παρά τις επίμονα αντίθετες παροτρύνσεις της πλειοψηφίας του περίγυρου σου! Βλέπετε ο στρατός ήταν ένας αρκετά καλά αμοιβόμενος τομέας του Δημοσίου για να εγκαταλειφθεί τόσο εύκολα, ιδιαίτερα σε μια χώρα σαν την Ελλάδα όπου το Δημόσιο ισούται με την υπέρτατη καριέρα για το παιδί κάθε γονιού.

13 Μαΐου 1988 ήταν που μπήκα σε αυτό το τρελοκομείο με τις χακί και γκρίζες αποχρώσεις σε τοίχους και ρουχισμό και ήμουν σε ηλικία μόλις 17 ετών. Ότι είχα ξεφορτωθεί τα σπυράκια της εφηβείας. Πέντε χρόνια και μία μέρα μετά, δηλαδή στις 13 Μαΐου του 1993, ήταν η τελευταία μου μέρα... η μέρα που κρέμασα για πάντα το τζάκετ με τη διπλή σαρδέλα στο γιακά, μετά από 5 χρόνια στον στρατό ξηράς.

Γεννημένος τον Δεκέμβριο του 1970 είχα κλείσει πλέον τα 22 και με την αισιοδοξία που σου δίνουν τα νιάτα, αλλά και τη ψευδαίσθηση ότι είσαι ωραίος, ώριμος (και καλά) και δυνατός, έτοιμος να αντιμετωπίσεις σχεδόν τα πάντα και το οτιδήποτε. Θυμάμαι πως το μοναδικό συναίσθημα που ένιωθα ήταν αυτό της απόλυτης ελευθερίας και της σιγουριάς, πως η περιπέτεια της ζωής μόλις ξεκινούσε για μένα. Μαλακίες δηλαδή αλλά τέλος πάντων...





Ο Βαγγέλης ήταν και τότε -αλλά το σημαντικό είναι πως παραμένει μέχρι και σήμερα- ένας από τους καλύτερους φίλους μου. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που γνώρισα στην Ελλάδα το 1978 όταν ήρθα από τη Γερμανία σε ηλικία σχεδόν 7 χρονών. Το ωραίο της υπόθεσης ήταν ότι από τα τέλη των 80’s είχαμε γίνει και οι δυο μοτοσικλετιστές, αν και ζούσαμε σε διαφορετικές περιοχές της Ελλάδας. Αφού επέστρεψα στην Αθήνα όλοι οι υπόλοιποι μοτοσικλετιστές φίλοι μου είχαν μείνει πίσω στη Λέσβο, το μέρος όπου βρισκόμουν όταν παραιτήθηκα από το στρατό, οπότε ο Βαγγέλης είχε ακόμη έναν λόγο να είναι αυτό που θα λέγαμε «ο άνθρωπος μου».

Σχεδόν αμέσως –τον Ιούνιο- αποκαταστάθηκα επαγγελματικά, πράγμα που δεν ήταν στα σχέδια μου αφού ήθελα να φύγω για τρεις μήνες στη Γερμανία με σκοπό να φρεσκάρω τα Γερμανικά μου που είχαν πέσει σε χειμέρια νάρκη, δε θυμάμαι κι εγώ από πότε. Εκείνη την εποχή συνηθίζαμε τα περισσότερα απογεύματα να τα περνάμε μέχρι αργά το βράδυ στο σπίτι της Britt, μιας τρελάρας μεσήλικης Ελληνο-Ολλανδής φίλης μας. Καταπληκτικές βραδιές που γέμιζαν με πολύ όμορφες συζητήσεις, επιτραπέζια παιχνίδια και άφθονο γέλιο. Η Britt ήταν μητέρα 4 τέκνων, εκ των οποίων οι δυο μεσαίοι ηλικιακά ήταν κολλητοί φίλοι του Βαγγέλη -τους οποίους γνώρισα κι εγώ- αλλά η ίδια ήταν τόσο ζωντανός και έξυπνος άνθρωπος που σύντομα ο σκοπός των επισκέψεων μας αφορούσε περισσότερο εκείνη.

Ο Βαγγέλης τότε είχε ένα XT600 Benetton κι εγώ είχα ένα εκπληκτικό -φανταστικό θα έλεγα- πολύστροφο KLE500 (δε σας γράφω περισσότερα για να μη κομπλάρετε καθώς οι περισσότεροι είστε και χρεπολάγνοι).

[STF]

Ο μήνας είναι Ιούνιος και ήταν ένα από εκείνα τα βράδια που αρχίσαμε να συζητάμε σε ποιό νησί θα πάμε με τις μηχανές μας για τις διακοπές του καλοκαιριού. Κάπου εκεί η τηλεόραση παίζει μια διαφήμιση με τον Χάρη Κλυνν για να ακολουθήσει εκείνη της ολοκαίνουριας τότε Superfast Ferries με τα πανέμορφα πλοία. Η Britt βρίσκεται στη κουζίνα και σχεδόν φωνάζοντας μας λέει: “εγώ πάντως τον Αύγουστο θα πάω με τον γκόμενο στην Ολλανδία”. Τα μάτια του Βαγγέλη διασταυρώθηκαν με τα δικά μου. Ευρώπη! Αλλά που;

Ήταν 1993 και η Ισπανία «έπαιζε» πολύ, αφού ένα χρόνο νωρίτερα -το 1992- η Βαρκελώνη φιλοξένησε τους Ολυμπιακούς αγώνες. Εκεί λοιπόν θα πηγαίναμε! Για καλή μας τύχη η Britt είχε υπολογιστή, πράγμα όχι και τόσο συνηθισμένο εκείνα τα χρόνια. Αυτό μας έδωσε πρόσβαση σε αρκετή πληροφόρηση. Τα βράδια που ακολούθησαν μελετούσαμε χάρτες, υπολογίζαμε χιλιόμετρα που έπρεπε να καλύψουμε αλλά και τα χρήματα που έπρεπε να σπαταληθούν με τρόπο έξυπνο και οικονομικό σε βενζίνες, διόδια, φαγητό και διανυκτερεύσεις. Καταλήξαμε πως θα διανυκτερεύουμε σε κάμπινγκ και οτι θα χρειαστούμε 2 συνεπιβάτες οι οποίοι θα συμμετείχαν οικονομικά για να καταφέρουμε να υλοποιήσουμε το ταξίδι των 18 ημερών και των 120.000 δραχμών έκαστος.

Θα διασχύζαμε σχεδόν κάθετα την Ιταλία, θα διανύαμε όλη τη νότια ακτογραμμή της Γαλλίας και περνώντας τα Πηρηναία όρη θα φτάναμε στον προορισμό μας, τη Βαρκελώνη.

Πέρα από τον σχεδιασμό του ταξιδιού έπρεπε να γίνουν και κάποιες επενδύσεις στη ταξιδιωτική και μεταφορική ικανότητα των μοτοσυκλετών μας. Στο XT ο Βαγγέλης έβαλε ένα 20 λιτρο ντεπόζιτο Acerbis, χαμηλό φτερό εμπρός, σχάρα και μπαγκαζιέρα καθώς και μια έξτρα σχάρα εμπρός από τη μάσκα του φαναριού. Στο KLE έφτιαξα ένα χειροποίητο ανεμοθώρακα από πλέξιγκλας, μια μπάρα προστασίας του κινητήρα ιδιοκατασκευή χρησιμοποιώντας τμήμα μιας σιδερώστρας(!), έβαλα μια μπαγκαζιέρα και ένα ζευγάρι δερμάτινα σαμάρια και το σπουδαιότερο ένα παγούρι 1 λίτρου για νερό πάνω στο τιμόνι. Μεγάλη κοτσάνα, δεν το χρησιμοποίησα ποτέ.

Και οι δυο είχαμε προμηθευτεί ξηρά τροφή σε κονσέρβες, ικανές να καλύψουν τις διατροφικές μας ανάγκες ίσες με το ¼ των ημερών του ταξιδιού. Ντολμαδάκια, γεμιστά, κορν μπιφ κ.α. μας χάρισαν αρκετά παραπανήσια κιλά φορτώματος τα οποία θα μας απαλλάσαν σταδιακά όπως συμβαίνει με τα αεροστατά όταν πετούν τους σάκκους άμμου προκειμένου να ανυψωθούν.

Ένα μήνα πριν ξεκινήσουμε είχαμε βρει και τους συνεπιβάτες μας, ο ένας ο Γιώργος Λ. ήταν πρώην συνάδελφος μου στο στρατό (είχε παραιτηθεί και αυτός 1,5 χρόνο νωρίτερα) και ο άλλος ο Γιώργος Μ. ήταν φίλος μας, μεγαλωμένος μαζί μας στην ίδια γειτονιά που μέναμε από παιδιά.

Πριν ξεκινήσουμε οι 100.000 δρχ του καθενός μας είχαν μετατραπεί σε Ιταλικές Λιρέτες, σε Γαλλικά Φράγκα και σε Ισπανικές Πεσέτες σε μια προσπάθεια να μειώσουμε τη τυχόν χασούρα από τις διαρκείς προμήθειες της μετατροπής συναλλάγματος. Τις υπόλοιπες 20.000 δρχ τις κρατήσαμε ως backup.

Ο πόλεμος στη πρώην Γιουγκοσλαβία μόλις είχε τελειώσει και αν και μας πέρασε από το μυαλό η ιδέα να περάσουμε από εκεί αποφασίσαμε να μετακινηθούμε με περισσότερη ασφάλεια με το πλοίο από τη Πάτρα. Τα τότε υπερσύγχρονα Superfast Ferries παρέμειναν μια πανέμορφη διαφήμιση στο μυαλό μας γιατί ήταν σημαντικά ακριβότερα και τα εισιτήρια εκδοθήκαν τελικά από τη Minoan Lines. Θα ταξιδεύαμε με το πλοίο Φαίδρα.

Φορέστε τα κράνη σας, το ταξίδι μας ξεκινάει. Η ημερομηνία αναχώρησης ήταν Πέμπτη 22 Ιουλίου 1993…

[STF]

Είναι Σάββατο, ο Ιούλιος διανύει την δέκατη έβδομη ημέρα του και μένουν πέντε μέρες για να φύγουμε για το μεγάλο ταξίδι. Όλα είναι έτοιμα, μηχανές, προμήθειες, εργαλεία και εξοπλισμός. Νιώθω αυτό το απίστευτο αίσθημα ετοιμότητας και ηρεμίας που νιώθουν οι αθλητές λίγες στιγμές πριν συμμετάσχουν στον σημαντικότερο αγώνα της ζωής τους. Κατηφορίζω με τη μηχανή από το σπίτι μου στην Άνω Κυψέλη προς το κέντρο της Αθήνας για να συναντηθώ με τον Βαγγέλη που τα Σου-Κου μετακόμιζε σε ένα όμορφο αρχοντικό σπίτι στη περιοχή των Εξαρχείων επί της οδού Οικονόμου, που ήταν της γιαγιάς του.

Είμαι ήδη στην οδό Κυψέλης πλησιάζοντας τον Πανελλήνιο, χαμηλά στο ύψος της Πιπίνου όπου μέσα σε μια στιγμή όλα τα συναισθήματα αντιστραφήκαν με κυρίαρχο αυτό της απώλειας του ταξιδιού. Το αριστερό μου πόδι από το ύψος της κνήμης μέχρι λίγο πάνω από το γόνατο είχε διπλασιαστεί σε μέγεθος. Ένα FIAT Tipo είχε κυριολεκτικά εκτοξευτεί από ένα στενό και με είχε εμβολίσει χτυπώντας με κάθετα και κατά μήκος όλης της πλάγιας πλευράς της μηχανής και αν και προσπάθησα να σώσω το πόδι μου τραβώντας το δεν κατάφερα παρά μόνο να κάνω τα πράγματα χειρότερα. Δεν ένιωθα πόνο αλλά το πόδι μου ήταν τούμπανο. Η κοκέτα κυρία προσφέρθηκε να με πάει στη πλησιέστερη κλινική οπού για καλή μου τύχη οι ακτινογραφίες έδειξαν πως δεν υπήρχε κάποιο κάταγμα και το τερατώδες πρήξιμο είχε ήδη αρχίσει να υποχωρεί. Αφού ήμουν καλά ένα νέο άγχος άρχισε να με κυριεύει, «πως να είναι η μηχανή» σκεφτόμουν...

Η μηχανή με περίμενε στην άκρη του δρόμου με εμένα κουτσό να παρατηρώ και να ξύνω το κεφάλι μου, αλήθεια αυτή πρέπει να ήταν μια πολύ αστεία εικόνα. Τίποτα, απολύτως τίποτα! Όχι απλά δεν είχε σπάσει τίποτα αλλά δεν είχε τη παραμικρή γρατζουνιά παρά μόνο κάποιες αμυχές στο ακρόμπαρο του τιμονιού που φιλοξενούσε ένα βαράκι. Το Tipo είχε τσαλακώσει το φτερό του όταν ο προφυλακτήρας συμπιέστηκε προς τα πίσω και το φούσκωσε προς τα έξω. Περίεργα πράγματα...

Πέντε μέρες μετά όλα αυτά είχαν γίνει παρελθόν… ξημέρωνε η μεγάλη μέρα. Στις 6 το απόγευμα το πλοίο θα σαλπάριζε από το λιμάνι της Πάτρας με προορισμό την Αγκόνα, αφού νωρίτερα είχε πιάσει Κέρκυρα και Ηγουμενίτσα. Φορτώσαμε τις μηχανές και ξεκινήσαμε να «μαζέψουμε» τους δυο συνοδοιπόρους μας, όμως... κάτι δεν πήγαινε καλά... αυτή η μηχανή δεν ήταν η δική μου, ήταν μια άλλη μηχανή, βαριά... πολύ βαριά! Και το πράγμα χειροτέρεψε όταν ο Γιώργος Μ. Κρατούσε στο χέρι ένα επιπλέον σακίδιο που ήταν εκτός προγράμματος. Το σταντ της μηχανής δεν κατέβαινε, ήταν αδύνατο να εκταθεί πλήρως καθώς η διαδρομή της ανάρτησης ήταν εξαντλημένη από το φορτωμένο βάρος και η διαδικασία στηρίγματος της μηχανής ήταν... πως να το πω... ανέφικτη!

Θεώρησα καλή ιδέα να προσθέσω λίγο αέρα ακόμη στα λάστιχα και με αυτά κι αυτά το ταξίδι ξεκίνησε. Το 15 λίτρων φουλαρισμένο ντεπόζιτο μου εξασφάλιζε 250 χλμ ασφαλούς αυτονομίας πράγμα που αποδείχθηκε εντελώς αναληθές αφού μετά από 150 χλμ με κόντρα άνεμο, κάπου μεταξύ Ακράτας και Ξυλοκάστρου είχα μείνει από βενζίνη... Αυτόματα ένας «Μπεϊζάνης» γεννήθηκε μέσα μου και είδα τις 20.000 δρχ που είχα για καβάντζα να γίνονται επιπλέον βενζίνες! Θα σε κάνω Βασίλισσα είπα μέσα μου, ο Βαγγέλης μόλις είχε επιστρέψει με ένα 4 λίτρο μπιτόνι βενζίνης.

Παρά την ημίωρη καθυστέρηση φτάσαμε στο λιμάνι της Πάτρας στην ώρα μας. Περάσαμε από τους απαραίτητους ελέγχους των εγγράφων μας και μπήκαμε στο γκαράζ της FEDRA. Πήραμε τους υπνόσακους και βουρ στο κατάστρωμα για καμιά καλή γωνιά.

[STF]

Καθώς η FEDRA έσκιζε τα νερά του Ιονίου επισκεπτόμενη το λιμάνι της Κέρκυρας, της Ηγουμενίτσας και της Ανγκόνα, είχα την ευκαιρία για καμιά 30αριά ώρες να χαλαρώσω και να εξερευνήσω το πλοίο.













Η άφιξη στην Αγκόνα μας επιφύλασσε μια μικρή έκπληξη...









Το γεμάτο κονσέρβες αριστερό δερμάτινο σαμάρι από το βάρος “έβρισκε” στα στροφιλίκια στο πίσω τροχό με αποτέλεσμα να τρυπήσει. Η πανούργα προνοητικότητα μου όμως ήταν το κάτι άλλο. Φυσικά και είχα πάρει μαζί μου σετ ραπτικής με σημαντικότερο αξεσουάρ τη δακτυλύθρα που ταξίδευε τη βελόνα μέσα από το δέρμα! Έτσι με βελόνα και κλωστή ανά χείρας έπιασα και διόρθωσα τη ζημιά και ένα κομμάτι φελιζόλ ανέλαβε να κρατάσει σε απόσταση ασφαλείας το σαμάρι από το τροχό.

[STF]

Οπότε αλλά 30 λεπτά χάθηκαν αλλά πλέον ήμασταν έτοιμοι να κουρσέψουμε τους δρόμους της Νότιας Ευρώπης. Πρώτη στάση η πόλη Πάρμα, με τελικό προορισμό της ημέρας το κοσμοπολίτικο Σαν Ρέμο, κοντά στα σύνορα με τη Γαλλία!





Ξεχυθήκαμε στην Εθνική λοιπόν όπου τα 120 χλμ/ώρα ήταν το κάτι άλλο, μια άνιση μάχη μεταξύ βάρους και ταχύτητας ενώ ταυτοχρόνως ο δεξιός καρπός ήταν σε φάση άρνησης, δε δεχόταν να δει γραμμή παραπάνω στο κοντέρ!







Μέχρι που... κάποιοι Ιταλοί ταξιδιώτες πάνω σε κάτι ψευδοεντούρο φορτωμένοι με σακίδια πλάτης μας προσπέρασαν κυριολεκτικά «πατημένοι» με τους κινητήρες των μονοκύλινδρων τους να στριγγλίζουν. Αυτό ήταν, είχαν τσιγκλίσει τους υπνωτισμένους από τα μπαγκάζια εγωισμούς μας.





Φύγαμε Βάγγο, άνοιξε!





Μισό λεπτό, μισό λεπτό... για να ξαναδούμε τις τελευταίες δυο φωτό... τι είναι αυτά στην εμπρός σχάρα του ΧΤ; Μια σκηνή 10 κιλών, μια αλυσίδα, ένα λουκέτο και ένα πέταλο ABUS;;; Δε πάμε καλά!

Στάση για βενζίνη και μια νέα έκπληξη μας περίμενε, ευχάριστη αυτή τη φορά! Η τιμή της ήταν ελαφρά αυξημένη και το χρώμα της κόκκινο! Όμως ο κινητήρας της μηχανής ακουγόταν πλέον περισσότερο μπάσος και μάλλον κάμποσα άλογα εμφανίστηκαν από το πουθενά. Από εδώ και πέρα θα υπάρξουν πολλές φορές που θα κινηθούμε με ταχύτητες άνω των 160 χλμ και στα όρια των κινητήρων μας.

[STF]

Στα μισά της μέρας ήμασταν εξοικειωμένοι πλέον με τα επιπλέον κιλά των μοτοσυκλετών μας και με τη βοήθεια της Ιταλικής βενζίνης το παιχνίδι γύρισε στα ίσα.

Στη Πάρμα κάναμε μια στάση για ξεκούραση κοντά σε έναν ραδιοφωνικό σταθμό και με το ηθικό φανερά ανεβασμένο. Είχαμε διανύσει τα πρώτα 300 χλμ. Στην Ιταλία.











Η έξοδος από τη Πάρμα μέχρι τον επαρχιακό δρόμο αποδείχθηκε λίγο δύσκολη υπόθεση αφού χαθήκαμε, μέχρι που ένας ευγενέστατος αν και μισομεθυσμένος κύριος –ντάλα μεσημέρι- μας οδήγησε με το μοτοποδήλατο του για 11 ολόκληρα χιλιόμετρα μέχρι το σημείο του χάρτη που του είχαμε υποδείξει! Μια χαρά, είδαμε λίγο περισσότερο Πάρμα.

[STF]

Η επόμενη στάση θα γινόταν μετά από 350 χλμ, στο Σαν Ρέμο μέσω της Τζένοβα. Από εκεί και πέρα θα πιάναμε την ακτογραμμή της Νότιας Ευρώπης, διασχίζοντας την Ιταλία και τη Γαλλία. Ο επαρχιακός από τη Πάρμα μέχρι τη Τζένοβα ήταν μια όμορφη εναλλαγή φυσικών τοπίων και χωριών.





















Τελικά φτάσαμε στη Τζένοβα αλλά είχε αρχίσει να σουρουπώνει και είχαμε περίπου 150 χλμ μπροστά μας. Δε σταματήσαμε καθόλου αφού σκεφτόμασταν ότι θα φτάσουμε νύχτα στο Σαν Ρέμο και θα πρέπει εκεί να στήσουμε τις σκηνές μας. Το κάμπινγκ ήταν λίγο μετά το ομώνυμο διάσημο Καζίνο αλλά ήμασταν τόσο κουρασμένοι που δεν είδαμε τίποτα.

Στο κάμπινγκ πια, στήσαμε τις σκηνές μας κουρασμένοι αλλά χαμογελαστοί. Η πρώτη μέρα είχε τελειώσει και δε θυμάμαι κι εγώ πόσες φορές ο Βαγγέλης με τα λιγοστά του Ιταλικά είχε ξεκινήσει συζητήσεις αναζητώντας πληροφορίες (από την Ανγκόνα μέχρι το Σαν Ρέμο), χρησιμοποιώντας το πρόθεμα: Σκούζι περ φαβόρε... Τα υπόλοιπα Ιταλικά του ήταν «ότι να ‘ναι» και η νοηματική είχε τη τιμητική της!

[STF]

Ξημέρωσε. Εγώ και ο Γιώργος Λ. ξυπνήσαμε πρώτοι. Δίπλα μας είχε εγκατασταθεί ένας Σουηδός που μας είχε προσπεράσει το προηγούμενο μεσημέρι - κάπου στους Εθνικούς δρόμους της Ιταλίας - με ένα ολοκαίνουριο ZZR1100. Επέστρεφε από Ελλάδα και ήταν ολομόναχος. Αφού καλημερίσαμε τον γείτονα Σουηδό, είπαμε να πάμε μια βόλτα μέχρι το κέντρο να φέρουμε και κάτι να φάμε για πρωινό.

Πολύ κυριλέ πόλη το Σαν Ρέμο. Αυτό που μου έκανε εντύπωση σε σχέση με τις υπόλοιπες περιοχές τις Ιταλίας ήταν πως ελάχιστοι μοτοσικλετιστές φορούσαν κράνος, παρά το γεγονός ότι η παρουσία των Καραμπινιέρη ήταν έντονη. Σταματήσαμε να φωτογραφήσουμε ένα όμορφο σιντριβάνι που ήταν στο δρόμο μας προς το κέντρο και να πάρουμε τηλέφωνο στους δικούς μας.









Αφού κάναμε μια σύντομη περιήγηση στο κέντρο της πόλης βρήκαμε ένα μαγαζάκι που έφτιαχνε πίτσες ταψιού. Πρώτη φορά έβλεπα πίτσα με τυρί και σάλτσα ντομάτας μόνο… όμως ήταν υπέροχη, είχε και κάποιο βοτάνι μέσα κάτι που έμοιαζε σαν ρίγανη. Αφού αγοράσαμε μερικές και για τους υπόλοιπους πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το κάμπινγκ.











Ο Βαγγέλης και ο Γιώργος Μ. είχαν ξυπνήσει. Συζητήσαμε για λίγο τα του κέντρου της πόλης και συμφωνήσαμε να την επισκεφτούμε πάλι όλοι μαζί, αφού μαζέψουμε τις σκηνές και τους υπνόσακους και τακτοποιήσουμε τα πράγματα μας. Μόλις τελειώσαμε πήγαμε πληρώσαμε στην υποδοχή του κάμπινγκ και αφήσαμε σε μια γωνιά τα πράγματα μας. Θα τα φορτώναμε στις μηχανές μόλις ξεκινούσαμε για Γαλλία. Τα σύνορα απείχαν μόλις 30 χλμ. Και αυτό μας έδινε τη ψευδαίσθηση ότι είχαμε χρόνο μπροστά μας, παρόλο που είχαμε πολλά χιλιόμετρα να κάνουμε.

Αφήστε τα κράνη, δεν υπάρχει πρόβλημα είναι χαλαρά τα πράγματα…

3 χιλιόμετρα παρακάτω υπήρχε ένα παρκαρισμένο περιπολικό. Έξω από αυτό στεκόταν μια αγέρωχη και όμορφη γυναίκα αξιωματικός, είχε μαζί της δυο αστυνομικούς. Τα χαρακτηριστικά της ήταν αρκετά σκληρά αλλά η ομορφιά της σου πρόσδιδε την ελπίδα πως θα τη σκαπουλάρουμε. Ξεδιπλώσαμε κάθε Ελληνικό στοιχείο δικαιολογιών αλλά η αξιωματικός ήταν ανένδοτη. Οι άλλοι δυο αστυνομικοί βλέποντας πως ήμασταν ξένοι φαινόταν να είναι περισσότερο ελαστικοί αλλά τον πρώτο λόγο τον είχε αυτή. Τα πράγματα ήταν σκούρα, το πρόστιμο που μας είχε ζητηθεί ήταν τεράστιο. Αποφάσισα να περάσω στην αντεπίθεση. Της είπα πως δε μπορώ να καταλάβω αυτήν την ιδιαίτερη μεταχείριση απέναντι μας όταν έχω δει δεκάδες να κυκλοφορούν χωρίς κράνος. Ο τόνος της φωνής της ακούστηκε φλατ και σταθερός: «κανένας δε κυκλοφορεί χωρίς κράνος εδώ». Σαν από σκηνή Ιταλικής κωμωδίας Franco e Ciccio εκείνη τη στιγμή περνούσε κυριολεκτικά από δίπλα μας με το θράσος της άγνοιας ένας τύπος με σκούτερ, από αυτούς που είχα δει κατά μιλιούνια να κυκλοφορούν χωρίς κράνος. Με σοβαρό ύφος αλλά μια εσωτερική χαιρεκακία σήκωσα το χέρι με απλωμένο τον δείκτη και χωρίς ίχνος ντροπής της έδειξα και κατέδωσα τον αφελή σκουτερόβιο. Η απάντηση ήρθε αφοπλιστική: “μα αυτό είναι 50cc…” είναι από αυτές τις απαντήσεις που όταν της ακούς λες από μέσα σου, μα πόσους τόνους μαλάκας μπορεί να είμαι; Πως δεν το σκέφτηκα. Την ίδια στιγμή ένα πολιτικό αυτοκίνητο σταματάει 20 μέτρα παρακάτω. Η αιθέρια αξιωματικό πλησιάζει το αυτοκίνητο. Μέσα βρισκόταν ένα άλλος ένστολος που η γλώσσα του σώματος μαρτυρούσε πως πρόκειται για ανώτατο αξιωματικό και της έπιασε τη συζήτηση. Αρπάξαμε την ευκαιρία και αρχίσαμε πάλι τη κλάψα στους άλλους δυο. Τελικά ενέδωσαν «Πάρτε τις μηχανές σας στα χέρια και περπατήστε μέχρι τη γωνία, μόλις στρίψετε καβαλήστε και πηγαίνετε να φορέσετε τα κράνη σας». Φύγαμε σαν τις βρεγμένες γάτες αλλά το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο που εξέπεμπε το βλέμμα της αξιωματικού καθώς μας κοιτούσε τη στιγμή που απομακρυνόμασταν ήταν ντροπιαστικό αν και ανακουφιστικό για εμάς.

Επιστρέψαμε στο κάμπινγκ χεσμένοι από φόβο μη τυχόν και πέσουμε σε κάποιον δεύτερο έλεγχο. Φορτώσαμε, φορέσαμε τα κράνη μας σαν καλοί Ευρωπαίοι πολίτες και συνεχίσαμε το ταξίδι μας για την Γαλλία.

[STF]

Σε λιγότερο από μισή ώρα και μετά από 45 χλμ είχαμε φθάσει στο πριγκιπάτο του Μονακό, το οποίο στην είσοδο της πόλης είχε διόδια με αρκετά τσουχτερό αντίτιμο.

Δε μείναμε και πολύ, νομίζαμε πως το Σαν Ρέμο ήταν κυριλέ αλλά στο Μονακό ήμασταν οι εξωγήινοι. Μηχανές δεν υπήρχαν, πρέπει να είδαμε κάπου μια Harley Davidson, σύμβολο του άγριου καβαλάρη και της επαναστατικότητας! Πφφφ τι μπούρδες Θεέ μου... Ακολουθήσαμε τιμής ένεκεν τις διαδρομές του Μόντε Κάρλο και πήραμε το δρόμο για τη Νίκαια.

Κατά την είσοδο μας στη πόλη της Νίκαιας δεν είδαμε και σπουδαία πράγματα. Έτσι αποφασίσαμε να συνεχίσουμε το δρόμο μας για το Σαν Τροπέ. Εκ των υστέρων κατάλαβα πως μάλλον αυτό ήταν μια λάθος απόφαση αφού η Νίκαια είναι η πρωτεύουσα της Γαλλικής Ριβιέρας. Μικρό το κακό, είχαμε πολλά μπροστά μας να δούμε και αρκετά χιλιόμετρα να βγάλουμε.

Μετά από 120 χλμ οδήγησης στη Γαλλική Ριβιέρα μπαίναμε στο γεμάτο χλιδή και κοσμική ζωή Σαν Τροπέ. Εδώ η Χάρλεϊ Ντάβινσον είχαν τη τιμητική τους και το κράνος ήταν -όντως αυτή τη φορά- μια παρακμιακή ιδέα, αφού το συγκεκριμένο είδος δεν επιτρέπει να ανεμίζει το υπέροχο μαλλί του οδηγού του. Δε θα ξεχάσω τον μάλλον Γαλλο-Αφρικανικής καταγωγής σκουρόχρωμο ιδιοκτήτη με το κατάξανθο μακρύ και πλεκτό μαλλί και το γυαλί ηλίου τύπου καθρέπτης.

Το Σαν Τροπέ έμοιαζε με το μέρος εκείνο που πηγαίνουν για διακοπές οι κάτοικοι του Μονακό. Τα επώνυμα ρούχα είχαν περισσότερη δόση από σορτς, μπικίνι και παντόφλες. Στο Μονακό παρά την έντονη ζέστη και μέσα στον ήλιο, περιστασιακά έσκαγε μύτη και κάποιος κουστουμάτος.









Εντάξει όλα αυτά αλλά το στομάχι είχε αρχίσει να γουργουρίζει. Η σκέψη να κάτσουμε να φάμε σε κάποιο εστιατόριο του Σαν Τροπέ θα ήταν κάτι σαν να θέλεις να ταξιδέψεις στην Αρκτική με ποδήλατο… και σιαγιονάρες. Η προσαρμοστικότητα στο περιβάλλον άγγιζε πλέον αυτή του Χαμελέοντα. Είχαμε τις κονσέρβες μας, τι άλλο θέλαμε; ένα κομμάτι σκιάς! Έτσι πολύ κοντά στην ακτή κάτω από ένα δέντρο με κάθισμα το υπερυψωμένο πεζοδρόμιο διάλεξα μια υπέροχη κονσέρβα με γεμιστά…





Τέλεια ήταν, Ήλιος, θάλασσα και γεμιστά στο Σαν Τροπέ. Ίσως μέχρι σήμερα αυτό το πακέτο να μη το έχει επαναλάβει άνθρωπος εκεί.

Ένα λεπτό, εκεί ακριβώς που κάθομαι σηκώνω τα μάτια μου και απέναντι είναι ένα ξενοδοχείο, “Η Χίμαιρα". Σε ένα από τα μπαλκόνια του ένας μπαμπόγερος -τουλάχιστον 50ρης- χαριεντιζόταν με μια συνομήλικη μας που δε πρέπει να ήταν πάνω από 25 χρονών. Αυτός καθόταν με τα ολόγυμνα οπίσθια του σε μια καρέκλα «ντυμένη» με μια πετσέτα κι εκείνη –επίσης γυμνή- κρατούσε μια βιντεοκάμερα και τον βιντεοσκοπούσε. Ξαφνικά ξαπλώνει ανάσκελα με το ένα χέρι στηριγμένο στον αγκώνα της και με το άλλο κρατώντας τη κάμερα συνεχίζει και τον βιντεοσκοπεί μαλάζοντας ταυτοχρόνως “το τούτο του και τα από ‘κείνα του”. Γιώργο Λ., δώσε μου τη φωτογραφική μηχανή, τώρα! Όχι ρε, κι αν μας δουν; Ρε δώσε μου τη μηχανή. Προλαβαίνω και κάνω 2 λήψεις όταν ξαφνικά βλέπω μέσα από το οφθαλμοσκόπιο της Canon ότι μας έχει πάρει χαμπάρι. Πάγωσα, κατεβάζω τη μηχανή και βλέπω τη τύπισσα ξεκαρδισμένη στα γέλια να γυρνάει τη βιντεοκάμερα κατά πάνω μας. Ωραίο το Σαν Τροπέ!

[STF]

Αφού φάγαμε στο 5άστερο εστιατόριο με την πραγματικά υπέροχη θέα ήρθε η ώρα να αφήσουμε πίσω μας το Σαν Τροπέ.

Με βάση το πρόγραμμα έπρεπε να φτάσουμε στη Βαρκελώνη. Η πρωινή καθυστέρηση στο Σαν Ρέμο μας είχε στοιχίσει σε χρόνο και η ώρα ήταν ήδη προχωρημένη για να καταφέρουμε να φτάσουμε πριν το βράδυ στη Μπάρτσα που απείχε 600 χλμ. Κοιτάξαμε το χάρτη και αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε στη Μασσαλία που ήταν μεγάλο λιμάνι και περίπου 150 χλμ από το Σαν Τροπέ.

Τελικά το απόγευμα ήμασταν στη Μασσαλία και ξεκινήσαμε άμεσα να αναζητούμε κάμπινγκ. Κάμπινγκ όμως δεν υπήρχε. Η γνώση ότι η Μασσαλία είναι μια από τις μεγαλύτερες πόλεις της Γαλλίας μας παρέσυρε και δεν συμβουλευτήκαμε καθόλου τον οδηγό κάμπινγκ που είχαμε, θεωρούσαμε αυτονόητο ότι θα υπήρχε. Όμως η Μασσαλία δεν είχε καμία σχέση με αυτό που γενικά φανταζόμασταν. Η Γαλλική Ριβιέρα είχε λάβει τέλος και η Μασσαλία φρόντισε να μας δώσει ένα καλό μάθημα. Ήταν μια μάλλον αρκετά υποβαθμισμένη πόλη με τον κύριο όγκο των κατοίκων της να αποτελείται από Αφρικανούς, Άραβες και Αρμένιους.

Η κούραση, η λανθασμένη επιλογή της Μασσαλίας και το προχωρημένο της ώρας έφερε τις πρώτες αντιπαραθέσεις μεταξύ μας. Κάποια στιγμή σταματήσαμε σε μια γειτονιά –ούτε ξέραμε που ήμασταν- για να ανασυνταχθούμε και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε. Τα νορμάλ ξενοδοχεία είχαν απαγορευτικές τιμές για τους προϋπολογισμούς μας. Σκεφτήκαμε να κοιμηθούμε σε κάτι παρτέρια με γρασίδι που είχαμε συναντήσει αλλά κάποιοι δεν ήθελαν ούτε να ακούσουν για το συγκεκριμένο ενδεχόμενο.

Ήμαστε στο σημείο που το μεταξύ μας κλίμα ζεστάθηκε αρκετά και ο Ελληνικός καυγάς ανέβασε τόνους, όταν ξαφνικά… μας διέκοψε ο ήχος από παντζούρια που ανέβαιναν και από παραθυρόφυλλα που άνοιγαν με δύναμη χτυπώντας στους τοίχους. Δεκάδες κεφάλια αλλοδαπών κατοίκων ξεπρόβαλαν μέσα από τα παράθυρα των φτωχών κατοικιών. Μια εκνευρισμένη παλέτα διαφορετικών αποχρώσεων του δέρματος μας κοιτούσε ενοχλημένη, κάποιοι μάλιστα μας μιλούσαν σε έντονο ύφος και είναι από τις φάσεις εκείνες που δοξάζεις το θεό που δεν καταλαβαίνεις γρι.

Τη κοπανίσαμε από εκείνο το σημείο άρον - άρον!

Είχαμε ανταλλάξει τους συνεπιβάτες μας σε μια προσπάθεια να εκτονωθεί η ένταση. Ένα διαρκές μουρμούρισμα –αφόρητα ενοχλητικό- έβρισκε δρόμο προς τα έξω μέσα από τη κλειστή ζελατίνα του κράνους του νέου μου συνεπιβάτη. Κάποια στιγμή πέσαμε σε κάποιον που μας έμοιαζε για Γάλλος και τον ρωτήσαμε αν μπορούσε να μας συστήσει κάτι αξιοπρεπές και φθηνό για διανυκτέρευση. Μας συμβούλευσε να απευθυνθούμε στο Αστυνομικό τμήμα που ήταν εκεί κοντά.

Στο Αστυνομικό τμήμα μας πρότειναν να πάμε σε ένα Youth Hostel που λειτουργούσε με την υποστήριξη ενός Ευρωπαϊκού προγράμματος για νέους το οποίο όπως μας είπαν ήταν αξιοπρεπέστατο και φθηνό.

[STF]

Λίγα λεπτά αργότερα ήμασταν στο Youth Hostel. Μια μεγάλη δυσκολία που αντιμετωπίσαμε γενικότερα στη Γαλλία ήταν ότι δεν μιλούσαν Αγγλικά για κανένα λόγο και το «σκούζι περ φαβόρε» του Βαγγέλη δεν είχε επίσης κανένα αντίκρισμα. Επίσης δεν έδειχναν καμία διάθεση να καταλάβουν, με κορυφαία στιγμή αυτή της μεταξύ μας συνομιλίας με τη ρεσεψιόν του Youth Hostel. Ήταν ξεκάθαρο πως μας καταλάβαιναν μια χαρά αλλά αρνιόντουσαν να μας μιλήσουν Αγγλικά. Είχα ακούσει στο παρελθόν για τον σωβινισμό των Γάλλων αλλά αυτό ήταν μια εξωφρενική στιγμή επίδειξης αυτής της νοοτροπίας. Τέλος πάντων τα πράγματα ομαλοποιήθηκαν όταν πληρώσαμε προκαταβολικά τη διανυκτέρευση όπου κάποιος εκ των τριών ρεσεψιονίστ αποφάσισε να μας μιλήσει στα Αγγλικά. Ίσως έφταιγε και το δικό μας ύφος το οποίο παρέμενε επηρεασμένο από το καυγά που είχε προηγηθεί μεταξύ μας.

Έπρεπε να συμπληρώσουμε κάποια χαρτιά και οι τέσσερις μας για να λάβουμε μια κάρτα που θα ήταν η ταυτότητα μας και θα μας έδινε πρόσβαση σε όλα τα Youth Hostel της Ευρώπης με τιμές παρόμοιες με αυτές του κάμπινγκ και μπορούσαμε με ένα επιπλέον κόστος να ενσωματώσουμε διατροφή με όποιον συνδυασμό θέλαμε (πρωινό, μεσημεριανό και βραδινό, όλα μαζί ή με τον συνδυασμό που επιθυμούσαμε).







Τα Youth Hostel είχαν φθηνό τιμοκατάλογο αλλά υπήρχε πάντα η πιθανότητα να κοιμηθείς παρέα με κάποιους ξένους αν δεν υπήρχαν διαθέσιμα τα κατάλληλα δωμάτια, επίσης οι τουαλέτες και τα ντουζ ήταν κοινόχρηστα, ευτυχώς σε υψηλό επίπεδο καθαριότητας.

Ξεφορτώσαμε τις μηχανές και κοιμηθήκαμε σε ένα οκτάκλινο(!) δωμάτιο με μεταλλικά κρεβάτια κουκέτες αλλά είμαστε μόνοι μας. Κάναμε το μπάνιο μας στο ντουζ το οποίο είχε φωτά με χρονοδιακόπτη 20 λεπτών και περίπου έτσι λειτουργούσε και το νερό στο ντουζ με μια βάνα τις οποίας ρύθμιζες τη θερμοκρασία και μετά τη πατούσες για να σου παρέχει νερό για περίπου ένα λεπτό. Πάντως εγώ έμεινα στα ντουζ για περισσότερο από 45 λεπτά με το ζεστό νερό να μου ξεπλένει βρωμιά και κούραση σε διαστήματα του ενός λεπτού.

Ξημέρωσε η επόμενη μέρα, η ξεκούραση είχε δώσει χώρο να τα βρούμε γελώντας μεταξύ μας και να πάρουμε κάποιες σημαντικές για το ταξίδι αποφάσεις. Θα σπαταλάγαμε μια επιπλέον μέρα για να πάμε στη Βαρκελώνη μέσω των Πυρηναίων όρων και όχι από την ακτογραμμή. Θα βλέπαμε έτσι και την Ανδόρρα για την οποία είχαμε διαβάσει ενδιαφέροντα πράγματα. Επίσης στη Βαρκελώνη θα μέναμε σε Youth Hostel πάλι.
Ξεκινήσαμε λοιπόν να φύγουμε από τη Μασσαλία αφού προηγουμένως κάναμε μια στάση για ανεφοδιασμό. Εκεί ζήσαμε για άλλη μία φορά τη δυσκολία της επικοινωνίας. Το πρατήριο καυσίμων είχε και μίνι μάρκετ. Πως θα σας φαινόταν αν σας έλεγα πως πήρα από το ψυγείο ένα συσκευασμένο τοστ πήγα στο ταμείο κρατώντας στο άλλο χέρι τα χρήματα και τρόμαξα να της δώσω να καταλάβει πως θέλω να το πληρώσω. Το πήρα απόφαση εκτός από το γεγονός ότι ήταν σωβινιστές οι «δυτικοί» δεν το ‘χαν, ήταν και ολίγον βραδύστροφοι.







Ξανά στους δρόμους λοιπόν. Περάσαμε λίγο έξω από το στενό του Μαρτίγκ που επιτρέπει στα νερά της λιμνοθάλασσας του Etang de Berre να βρίσκουν έξοδο προς τη Μεσόγειο. Θα ακολουθούσαμε τη διαδρομή μέχρι το Μονπελιέ και το Περπινιάν από όπου μετά θα ανηφορίζαμε για τα Πυρηναία όρη.







Στο Μονπελιέ κάναμε τη τελευταία στάση για ανεφοδιασμό πριν πάρουμε το δρόμο για την Ανδόρα, είχαμε μπροστά μας τα Πυρηναία όρη.

[STF]

Οι κινητήρες στροφάραν υπέροχα παράγοντας τον ομορφότερο ήχο αφού σχεδόν αμέσως μετά το Περπινιάν άρχισε ο γλυκός ανήφορος προς τα Πυρηναία. Όμορφες εικόνες εναλλάσσονταν γεμάτες από πράσινο, χωριά με γραφικά σπίτια και ξενώνες αλλά και γέφυρες τρένων με υπέροχες καμάρες. Κάποια στιγμή ήρθε και η ώρα να τιμήσουμε ακόμη μία φορά τις προμήθειες μας.

Οι επιβάτες από το όμορφο τρενάκι που πέρναγε λίγα μέτρα από πάνω μας, χαιρετούσαν με ενθουσιασμό τους τέσσερις μοτο-ταξιδιώτες.

[STF]

Από εδώ και πέρα τα πράγματα άρχισαν να γίνονται απρόοπτα συναρπαστικά!

Διακρίναμε πολλά χιλιόμετρα νωρίτερα ότι προσανατολιζόμασταν προς ένα σύννεφο που είχε τυλίξει το δρόμο. Μετά από αρκετά λεπτά βρεθήκαμε να το τρυπάμε με το θράσος της άγνοιας. Μέσα σε λίγα λεπτά η ορατότητα έπεσε στα 2-3 μέτρα, ήταν πραγματικά τρομακτικό. Αν απομακρυνόμουν περισσότερο από 3 μέτρα από το κολωφάναρο του Βαγγέλη δεν έβλεπα τίποτα και τα απέναντι αυτοκίνητα είχαν κόψει –ευτυχώς- τη ταχύτητα τους, παρόλα αυτά εμφανιζόντουσαν σαν φαντάσματα απότομα μπροστά μας.

Σταματήσαμε να φορέσουμε τα αδιάβροχα μας, δεν ήταν τόσο η ψεκαστή βροχή όσο το κρύο που μας είχε ξεπαγιάσει. Το θερμόμετρο που είχε βάλει ο Βαγγέλης στα όργανα της μηχανής του έδειχνε 10 βαθμούς…

[STF]

Συνολικά διανύσαμε κοντά 500 χλμ από τη Μασσαλία μέχρι να φθάσουμε στην Ανδόρα.

Τα τελευταία 30-40 χλμ από αυτά τα έκανα με τρύπιο το πίσω ελαστικό. Ευτυχώς “κρατούσε” τον αέρα για 10-15 χλμ κι έτσι με τη τρόμπα που είχε μαζί του ο Βαγγέλης και με ένα βενζινάδικο που βρήκαμε στη διαδρομή μας καταφέραμε να φτάσουμε στην Ανδόρα κατά τις 19:00 το απόγευμα χωρίς τη ταλαιπωρία μιας επισκευής, ειδικά μετά από τόσα χιλιόμετρα οδήγησης. Το ελαστικό θα το επισκευάζαμε την επομένη το πρωί αναζητώντας κάποιο βουλκανιζατέρ στη πρωτεύουσα της Ανδόρα Λα Βέλια, για να μην ταλαιπωρηθούμε.

Η Ανδόρα ξεπρόβαλε μπροστά μας και το θέαμα ήταν εκπληκτικό και από μακριά καθώς πλησιάζαμε αλλά και τη στιγμή που βρισκόμασταν μέσα στους δρόμους των πόλεων της. Το βιοτικό επίπεδο από κάθε άποψη ήταν υψηλό. Δε θυμάμαι να ταλαιπωρηθήκαμε να βρούμε δωμάτια, η πανσιόν “ROSA” μας φιλοξένησε με αποδεκτό κόστος. Ομόφωνα αποφασίσαμε πως το πέρασμα μας δε θα ήταν πέρασμα. Θα μέναμε τουλάχιστον 3 ημέρες εκεί και όπως αποδείχθηκε… καλά κάναμε!

Μια μικρή ανασκόπηση: Το κρατίδιο της Ανδόρας αποτελείται από 7 συνολικά μικρές πόλεις (ενορίες) που βρίσκονται σχεδόν η μία πίσω από την άλλη στη κοιλάδα που σχηματίζει τμήμα της ανατολικής οροσειράς των Πυρηναίων. Γενικά το κρατίδιο της Ανδόρας περιστοιχίζεται από βουνά με μέσο όρο ύψους τα 2.000 μέτρα κι έτσι ήταν εντυπωσιακό πως στις 22:00 το βράδυ υπήρχε ακόμη λίγο από το φως της ημέρας. Η Ανδόρα Λα Βέλια βρίσκεται στα 1.000 μέτρα, πράγμα που την καθιστά την υψηλότερη πρωτεύουσα της Ευρώπης.

Τακτοποιηθήκαμε λοιπόν μέσα στα δυο δίκλινα δωμάτια μας με τους ρετρό τοίχους που ήταν ντυμένοι με ταπετσαρίες και τους ξέμπαρκους νιπτήρες στο χώρο των κρεβατιών και βγήκαμε μια βόλτα στη πόλη. Υ-Π-Ε-Ρ-Ο-Χ-Α!

Η Ανδόρα για κάποιον λόγο ήταν σε γιορτινή ατμόσφαιρα, ίσως γιατί αποτελεί τουριστικό προορισμό και ήταν καλοκαίρι. Θυμάμαι το γέλιο που ρίξαμε όταν είδαμε σε μια πλατεία ένα πλήθος ανθρώπων, ανδρών και γυναικών όλων των ηλικιών να χορεύουν έναν παραδοσιακό χορό της Καταλονίας που λέγεται La Sardana. Σε σχέση με τους δικούς μας παραδοσιακούς χορούς αυτός είναι ότι πιο ασυγχρόνιστο έχω δει. Η μουσική κινείται σε πολύ πιο αργό ρυθμό από αυτόν των χορευτών οι οποίοι κυριολεκτικά χοροπηδούν όπως εμείς στα νησιώτικα.

Περνάγαμε ωραία…







Την επόμενη μέρα λύσαμε τον τροχό και τον πήγαμε για επισκευή. Όταν τελειώσαμε κάναμε ακόμη μια βόλτα στους δρόμους και τις πλατείες της Ανδόρας.

[STF]