Χρειαζόμουν μια εξόρμηση έστω και αυτή που για τα δεδομένα της εποχής είναι αρκετά μεγάλη!
Τα κλασσικά περάσματα για το βουνό πλέον φυλάσσονται ενώ διάφορα άλλα ανέκαθεν είχαν μπάρες.Ενα ελαφρύ μηχανάκι είναι παιχνιδάκι να το ρίξεις και να το σύρεις κάτω απο μια μπάρα,δε συμβαίνει όμως το ίδιο και με ένα μηχανάκι 220 κιλών.Στην ανάγκη θα το έκανα και αυτό βέβαια αλλά τώρα δεν υπήρχε ουσιαστικός λόγος.
Είχα μελετήσει την περιοχή της Αργυρούπολης και είχα εντοπίσει ένα μονοπάτι για πεζούς το οποίο ενώνει εναν ασφαλτόδρομο με έναν παράλληλο χωματόδρομο ο οποίος ανεβαίνει στο εκκλησάκι της Αγίας Ειρήνης.
Πέρασα λοιπόν σχετικά εύκολα και ανέβηκα στο εκκλησάκι το οποίο έχει μοναδική θέα στο λεκανοπέδιο
Συνάντησα αρκετό κόσμο που ανέβαινε με τα πόδια.Κοίτα να δεις που ο Έλληνας έγινε φυσιολάτρης και αθλητής με τον Κορονοϊό
Απο την Αγία Ειρήνη λοιπόν ο χωματόδρομος συνεχίζει ψηλότερα και συναντά έναν άλλον που ξεκινά λίγο πριν τις κεραίες και καταλήγει στην Παιανία.Απο μικρός που κοιτούσα τον Υμηττό απο τη Βουλιαγμένης δεν περίμενα ποτέ οτι θα έρθει κάποια στιγμή που θα ξεκινήσω απο την Αργυρούπολη και θα φτάσω στην πίσω μεριά του βουνού απο χωμα.
Βίντεο της διαδρομής https://www.youtube.com/watch?v=KiNs...ture=emb_title
Η διαδρομή έχει τη μοναδική δική της γοητεία κοιτώντας απο ψηλά την τσιμεντένια τερατούπολη.Μόνο απο ψηλά αντιλαμβάνεται κανείς το μέγεθος αυτής της πόλης.
Μερικά στιγμιότυπα
Ανεβαίνοντας συνάντησα έναν ποδηλάτη που του είχε λυθεί ο άξονας της ρόδας.Δυστυχώς δεν είχα κατάλληλο κλειδί για αυτόν.Του έκανα και πλάκα λέγοντας οτι '' Χόντα έχω ρε φίλε 270.000km δεν έχω χρειαστεί εργαλεία ποτέ, και περισσότερα να είχα τι να τα κάνω?''
Ανεβαίνοντας ψηλότερα το μικρό χωμάτινο πάσο