Καλημέρα, καλησπέρα,
Κάπου στο γυμνάσιο κι ενώ βρισκόμουν στο σπίτι μας, μπήκε ο πατέρας μου υποβασταζόμενος, δαγκώνοντας τα χείλη του από τους πόνους. "Έπεσα με το μηχανάκι, είχε λάδια κάτω. Ευτυχώς δεν χτύπησα το κεφάλι μου, είμαι καλά." Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που έπεφτε, μιας και κατόπιν πίεσης όλων των υπολοίπων, αναγκάστηκε να δώσει το παπί.
Το καλοκαίρι μετά τις Πανελλήνιες, και εξστασιασμένος από τα αποτελέσματα των εξετάσεων, καβάλησα για πρώτη φορά ένα Husqvarna 125, ως συνοδηγός. Το αεράκι και οι έντονοι κραδασμοί μεταφράζονταν ως μουσική στα αυτιά μου, η δύση του ηλίου μπροστά στους αμμόλοφους, δυο κορίτσια να μας ακολουθούν μ' ένα Chaly...Είχα ερωτευθεί.
Είχα κάποια χρήματα στην άκρη μα δεν έφταναν ούτε για τις ρόδες. Πήρα τον κατάλογο και τον ξεφύλλισα. Με τέσσερα χιλιάρικα έπαιρνα το οικονομικότερο μοντέλο. "Πρέπει να δουλέψω. Θα βρω κάτι, δεν μπορεί! Και σ' έναν χρόνο θα καβαλάω τη δική μου μηχανή..."
Το μετρό δεν είχε ολοκληρωθεί και για τον πρώτο χρόνο έπαιρνα το λεωφορείο για το πανεπιστήμιο. Τι μαρτύριο να βλέπεις τόσες μηχανές, τόσα διαφορετικά μοντέλα να περνούν δίπλα σου, με χάρη, με δυναμισμό, με άνεση. Να ακούς τις εξατμίσεις, να κλείνεις τα μάτια καθώς κάθεσαι σχεδόν δίπλα τους στο φανάρι και με τους λίγους κραδασμούς, να φαντάζεσαι πως βρίσκεσαι εσύ πια πάνω στη μοτοσυκλέτα. Φθόνος, ζήλεια και προσμονή.
"Ωραίο το πριόνι αλλά κυκλοφορούν τελικά και άλλα θηλυκά εκεί έξω", έλεγα από μέσα μου και χασκογελούσα. Και κάπως έτσι, με μία αναζήτηση στον υπολογιστή, μπήκα στο φόρουμ μας. Για τρία περίπου χρόνια, δεν είχα φτιάξει λογαριασμό, δεν χρειαζόταν. Διάβαζα, αναθεωρούσα, προβληματιζόμουν, μάθαινα τη θεωρία πριν την πράξη. Μέχρι που έφτασε η στιγμή να καβαλήσω. Και κανείς εδώ μέσα δεν ξεχνά την πρώτη του φορά πάνω στην πρώτη του αγάπη.
Με το versys ξεκίνησα και τα πρώτα μου ταξίδια. Εύβοια και λίγο Πελοπόννησο στην αρχή, κατόπιν ήρθε η ετήσια με το φορουμ και έκανα τις πρώτες μου γνωριμίες με τα μέλη. Ακολούθησαν κι άλλα ταξίδια, και άλλες συμβουλές από τους μεγαλύτερους και περισσότερο έμπειρους μέχρι που αποφάσισα να μεταναστεύσω. "Θα πάω με μηχανή πάνω", ανακοίνωσα στους γονείς μου και μόνο που δεν τους πήραν τα δάκρυα.
Το kawasaki όμως δεν μπορούσε να με πάει τα ταξίδια που ονειρευόμουν. Δύο μέτρα άνθρωπος, τι να πρωτοκαλύψει από τον αέρα. Ταλαιπωριόμουν. Η δουλειά είχε πάει πολύ καλά και μπορούσα πλέον να ανεβώ κατηγορία. Μ'έναν πόνο στην καρδιά προχώρησα σε αντικατάσταση, μόλις 20 μέρες πριν ταξιδέψω προς τον Βορρά. "Θεέ μου, είναι τόσο βαριά που δεν κουνιέται." Οι όποιες αμφιβολίες μου εξατμίστηκαν με το πρώτο μου ταξίδι...
Η μπέμπα, για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, μου χάρισε τις πιο όμορφες εικόνες, μου έδωσε τη δυνατότητα να συμπληρώνω 800 χιλιόμετρα σε μία μέρα, σε πολυήμερα ταξίδια χωρίς να το πολυσκέφτομαι, με έσωσε κανά δυο φορές με τα απερίγραπτα φρένα και τη δύναμή της. Χαλάλι όλα τα τρεξίματα με την εύρεση πάρκινγκ, με την ποδηλατάδα για 4-5 χιλιόμετρα μέχρι να την παραλάβω, για τον κοστοβόρο επιπλέον ολλανδικό φόρο, για το καθημερινό βάλε-βγάλε της κουκούλας ελέω βροχής.
Κάπου εδώ η νοσταλγία μου τελειώνει, χωρίς να αναφερθώ στη δεύτερη μπέμπα που αγόρασα με διάστημα τριών χρόνων αποχής. Με νέα ενδιαφέροντα και hobby, δεν μπόρεσε να μου δώσει αυτά που θα μπορούσε και μόλις χθες παρελήφθη από τον νέο ιδιοκτήτη της. Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους εσάς και κυρίως τα παλαιότερα μέλη όπως τους Trooper, Pap, caesarsk, Νίκο από Ολλανδια και φυσικα τον αιώνια φίλο μου PanVas.
Όσο για τους νεότερους εδώ, θα σας συμβούλευα να συνεχίζετε να μπαίνετε σε τούτο εδώ το φόρουμ, όχι μόνο για να μαθαίνετε τη ζωή και τις υποχρεώσεις του μοτοσυκλετιστή (και όχι του μηχανόβιου), αλλά και γιατί θα βρείτε πολλούς ανοιχτόμυαλους ανθρώπους που ίσως καταφέρουν να σας κάνουν να αμφισβητήσετε τους εαυτούς σας.
Καλούς δρόμους...over and out
Απάντηση με παράθεση
