Ο δρόμος προς Καλάβρυτα όπως μου αρέσει, γεμάτος γλυκές στροφές και ανηφόρα, ερημικός, με πολύ θέα στο άγριο τοπίο της Πελοποννήσου. Στη διασταύρωση προς Αλαίστενα αριστερά και δεξιά για Αροανία, δεξιά στο υψωματάκι του δρόμου ένα εκκλησάκι μοιάζει ως παρατηρητήριο της περιοχής. Κρίμα που δεν υπάρχει μια πινακίδα που να το κατονομάζει.
Το πανηγύρι με την απίθανη διαδρομή συνεχίζεται μέχρι την Αροανία. Πολύ πράσινο, πολλά πανέμορφα παραδοσιακά πέτρινα σπίτια, ωραίες πλατείες, πέτρινες εκκλησίες κοσμήματα, παλαιό αρχοντικό που έγινε Πολιτιστικό Κέντρο, συνθέτουν την εικόνα του χωριού. Η θέα του από την απέναντι πλαγιά είναι επίσης φανταστική και δυστυχώς καμία φωτογραφία από κινητό τηλέφωνο δεν μπορεί να αποτυπώσει αυτή την ομορφιά.
Στην απέναντι κορυφή στη διασταύρωση προς Ανάσταση προβληματίζομαι εάν πρέπει να κάνω μια αλλαγή στο δρομολόγιό μου. Στο χάρτη η διαδρομή προς τα εκεί δείχνει ενδιαφέρουσα και σίγουρα δρόμος που πρέπει να περπατηθεί, αλλά η ώρα με πιέζει. Είναι ήδη 6μιση το απόγευμα και δεν θέλω να με πιάσει νύχτα στα βουνά με το κινέζικο νυχτοφάναρο. Ήδη όμως μπήκε στους επόμενους σχεδιασμούς και αυτή η περιοχή. Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει αλλά έχω αποφασίσει βαθιά μέσα μου πως όσο αντέχω να είμαι πάνω σε δυό ρόδες θα γυρίσω όσες περισσότερες γωνιές μπορώ, είτε από χώμα είτε από άσφαλτο.
Πριν λίγες ημέρες ξαναβρέθηκα μια ανατολή στο Ταίναρο. Σκεφτόμουν τι είναι αυτό που ακόμα δεν έχει δώσει κίνητρο σε χιλιάδες μοτ/τές από όλη την Ευρώπη να κάνουν απόλυτο σημείο προορισμού το ακρωτήρι. Αν ήξεραν μόνο τι χάνουν, μη γνωρίζοντας τις επιλογές των διαδρομών μέχρι την εσχατιά των Βαλκανίων, αν ήξεραν επίσης και οι κάτοικοι των χωριών πάνω σε αυτές τις διαδρομές τι χάνουν … Αναρωτιέμαι τελικά σε έναν κόσμο που σχεδόν όλοι χάνουν, ποιοι είναι αυτοί που πράγματι κερδίζουν τελικά … Για φανταστείτε χιλιάδες μηχανές από την Άνοιξη μέχρι και το βαθύ Φθινόπωρο να ανεβοκατεβαίνουν αυτά τα βουνά, αναβάτες να σταματούν σε καφενεία κάτω από πλατάνια, να γεύονται κανονικό ψημένο κρέας και όχι καμένο πάνω σε φλόγα, να πίνουν κρασί από τα αμπέλια του χωριού, να τρώνε σαλάτα με κανονική φέτα και όχι τυρί τύπου φέτας … Να περνούν από ιστορικά σημεία με βάρος κάτι χιλιετιών στις πλάτες τους, να βλέπουν πως ο σύγχρονος άνθρωπος γέννησε το “λόγο” και “έννοιες” που έδειξαν δρόμους και "τάισαν" μετέπειτα πολιτισμούς. Αναρωτιέμαι επίσης εάν πάνω στα 174 άλογα που είναι κλεισμένα στο υπόγειο θα είχα χρόνο ή μυαλό να κάνω τέτοιες σκέψεις στην ερημιά …
Όχι μακρυά από τη διασταύρωση σταματώ υποχρεωτικά καθώς, όλο το πλάτος του οδοστρώματος έχει καταληφθεί από τα συμπαθή τετράποδα που νιώθουν απέραντη ασφάλεια και ευγνωμοσύνη στα χέρια του τσοπάνη, ο οποίος βεβαίως βεβαίως τα συνοδεύει προς το ασφαλές μαντρί τους πάνω σε τι άλλο φυσικά, σε καμαρωτό παπί … Οι συνειρμοί, ελεύθεροι για όλους …
Λίγο πιο κάτω ( λίγο πιο κάτω για το παπί ίσως είναι αρκετά για κάποιους με σούπερ ντούπερ δίροδα) ένα ακόμα μνημείο Μνήμης της βαρβαρότητας των φίλων συμμάχων μας και ευεργετών μας εδώ και κάτι αιώνες Γερμανών. Το Μνημείο Αυχένα Πριολίθου Καλαβρύτρων, να μας θυμίζει την αφασία, τον παρτακισμό και αμνησία των κατοίκων όλης της χώρας γενικά. Κάθε φορά που βλέπω τέτοια μνημεία, η σκέψη μου δεν πάει σε βάρβαρους και τελείως απολίτιστους λαούς, αλλά σε λαούς που σκύβουν το κεφάλι ακολουθώντας τσοπαναραίους πάνω σε παπιά, που ουσιαστικά ξεπλένουν την ντροπή της δειλίας τους με μνημεία και επετείους … Αυτά φυσικά αποτελούν σκέψεις του Βρας και ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα η οποία καταγράφεται από τις αξιόπιστες φυλλάδες και τα δελτία των εννιά μμ. …
Ελάχιστες στροφές πιο πέρα ένα καταπληκτικό σημείο με κιόσκι και απίστευτη θέα, έχει καταληφθεί από άνθρωπες οπότε δεν έχω πολλούς λόγους να σταματήσω, Ίσως μόνο εάν ήταν άνθρωποι με μηχανές …
Αχ αυτά τα χωριά των Καλαβρύτων, που να πρωτοπάς και που να πρωτοκαθίσεις … Πριόλιθος και διαύστρωση για Κάνδαλο στην Αγία Τριάδα περνούν γρήγορα. Κινούμαι ήδη σε πεδιάδα με πορεία προς Καλάβρυτα, η ζέστη έχει πέσει αισθητά, η κίνηση σχεδόν ανύπαρκτη, μηχανές ούτε για δείγμα και σκέφτομαι εάν θα μπω στα Καλάβρυτα ή όχι. Ούτως ή άλλως ο προορισμός μου είναι η Πλατανιώτισσα και η ώρα τρέχει να φέρει τη νύχτα στο ραντεβού της με τα ξωτικά του σκοταδιού. Στον κατάλογο των επόμενων σχεδιασμών μπαίνουν τα Καλάβρυτα, η Αγία Λαύρα, το Ηρώων των Αγωνιστών 1821 απέναντί της και το Σπήλαιο των Λιμνών που τρεις φορές μέχρι τώρα προσπαθειών να το επισκεφθώ κατέληξαν σε αποτυχία καθώς για άσχετους λόγους (αλλά γνωστούς λόγω θολοκουλτούρας Γκρικ Ντιμοσίου) ήταν πάντα κλειστό.
Συνεχίζεται ...