Πιάνω τον εαυτό μου – παρ’ όλο που έχω κλειστή την τηλεόραση πάνω από έξι χρόνια τώρα, να βουλιάζει στην πλάνη της παραπληροφόρησης των ανθρώπων γύρω μου. Όλοι ασχολούνται με θέματα, που ενώ συμφωνούν πως μιλάμε για ένα αποδεδειγμένο διεφθαρμένο σύστημα διακυβέρνησης που χρησιμοποιεί ως εργαλείο ένα ακόμα πιο διεφθαρμένο σύστημα ενημέρωσης, παρόλα αυτά τα πάντα κινούνται με βάση τι θα πουν στην τηλεόραση οι πυρηνικοί επιστήμονες της προπαγάνδας.
Ο μήνας Αύγουστος πλησιάζει στη μέση του και ακόμα δεν υπάρχει το παραμικρό πλάνο για τα τι και τα πως … Το μόνο που καταλαβαίνει ο νους είναι πως τα ωραία πράγματα που δίνουν νόημα για το παρακάτω, κρατούν όσο οι στάλες της βροχής στα απλωμένα χέρια προς τα σύννεφα και πως η άρνηση για κάθε φευγιό είναι βρισιά, κατάρα και καταδίκη συνάμα. Η πολύ σκέψη σκοτώνει χρόνο … Το μόνο που χρειάστηκε ήταν δυό αλλαξιές δυό κλειδιά για αλλαγή ελαστικών και την ποπ απ σκηνή.
Μέχρι την έξοδο για Αρχαία Κόρινθο η διεκπεραιωτικά χιλιοπερπατημένη υποχρεωτικά αυτή διαδρομή, πέρασε γρήγορα. Είχε ζέστη, πολύ ζέστη … είχε κίνηση, πολύ κίνηση … είχε και κάτι τύπους που οδηγούσαν μόνοι τους με χειρουργικές μάσκες μέχρι τα μάτια … είχε όμως και χαμόγελα που άφηνα πίσω μου το μαντρί παραπληροφόρησης. Σκεφτόμουν πως το μεγάλο και ακατόρθωτο όνειρο που έχω αφήσει έξω από την πόρτα, κάθεται χρόνια τώρα απ’ έξω της και περιμένει να εκπληρωθεί. Το όνειρο του να μη φεύγω κάνοντας υποχρεωτικά διεκπεραιωτική διαδρομή είτε επιστροφής, είτε φευγιού. Να ανεβαίνω στη μηχανή και σε λίγα χλμ να ρολάρω σε δρόμους που αρμόζουν σε δυό ρόδες που ψάχνουν την ομορφιά και την αλήθεια. Γιατί άσχετα εάν δεν μπόρεσα να τη βρω ακόμα, η αλήθεια υπάρχει ακόμα και εάν δεν μπορέσω ποτέ να τη βρω. Προς το παρόν η αλήθεια ίσως να κρύβεται από ντροπή για αυτά που συμβαίνουν γύρω της …
Πρώτο δοκιμαστικό γέμισμα για να μετρήσω ενδεικτικά ξανά αυτονομίες, στο Σολομό. Σχεδόν 3 λίτρα για 125 χλμ σε κάτι λιγότερο από 2 ώρες δεν είναι άσχημα. Άρα υπολογίζω ένα συμπλήρωμα προς το τέλος της ημέρας έτσι για ασφάλεια και έναν λόγο παραπάνω για ξεκούραση και ξεμούδιασμα.
Κάθε φορά που στο Χιλιομόδι περνώ κάθετα τις γραμμές του εγκαταλειμμένου σιδηροδρομικού δικτύου με πιάνει μια θλίψη. Μακάρι ο κόσμος να καταλάβαινε περισσότερα από όσα τα μάτια βλέπουν ως δυό απλές γραμμές από ράγες. Ίσως γιατί δεν υπάρχουν νωπές αναμνήσεις πάνω σε αυτές ή γιατί δεν έχουν ταξιδέψει εκτός χώρας με αυτό το καταπληκτικό μέσο, ίσως γιατί ο ρομαντισμός του συρμού που αγκομαχά ανάμεσα στα πετρώδη βουνά της Πελοποννήσου είναι βαρύς και δύσπεπτος για τη νέα τάξη πραγμάτων και θαυμάτων …
Πάνω και αριστερά μου δεσπόζει το άγαλμα του Κολοκοτρώνη στα Δερβενάκια. Κάθε φορά που περνώ από εκεί, η ματιά μου μαγνητίζεται. Κοιτάζοντας το λόφο με το επιβλητικό άγαλμα μάλλον δείχνω την εικόνα ενός ολότελα συνηθισμένου ανθρώπου. Εξάλλου δεν ανήκω στον κόσμο των ηρώων, γι' αυτό και ακόμα επιβιώνω. Σήμερα δεν θα στρίψω αριστερά προς Μυκήνες αλλά θα συνεχίσω ευθεία προς Νεμέα. Στο σημειωματάριο των εκκρεμοτήτων γράφεται η επίσκεψη του αρχαιολογικού χώρου και μουσείου της καθώς και η αγορά κάποιων τοπικών κρασιών. Ο κάμπος της επίσης δείχνει απίστευτα εύφορος και σε αυτό φαντάζομαι συμβάλει ο Ασωπός ποταμός που τη διασχίζει.
Η καθυστερημένη αναχώρηση έχει βγάλει εδώ και ώρα τα δόντια της. Κάνει πολύ ζέστη κάνοντάς με να πολεμώ την ανάγκη για στάση σκιάς και αναψυκτικών. Όχι ακόμα όμως, θα πρέπει να βρω τη γωνιά που θα μου βγάλει την επιθυμία να σταματήσω όχι λόγω ζέστης αλλά ανάγκης να ρουφήξω εικόνες και τοπικές γεύσεις.
Στον Γαλατά αποφασίζω να ακολουθήσω τη διαδρομή για Στυμφαλία μέσω του χωριού Ψάρι και μάλλον δεν το μετανιώνω. Όσο ανεβαίνω, η θέα δεξιά και πίσω μου προς τη Νεμέα αποζημιώνει την όποια ανηφόρα. Πέρασα το Ψάρι μόλις σε 15 λεπτά δρόμο με επόμενο στόχο τη Λίμνη Στυμφαλία και το μάθημα της ιστορίας των χρόνων του Δημοτικού ξαναβγαίνει στην επιφάνεια. Κάτι σε Ηρακλή θυμάμαι, μια να παλεύει με κάτι λιοντάρια στη Νεμέα, μια να ξεπαστρεύει κάτι ανθρωποφάγες κότες με χάλκινα ράμφη, νύχια και φτερά, που πετούσαν σαν σαΐτες στην περιοχή της λίμνης που πηγαίνω τώρα δα. Αναρωτιέμαι εάν έκανε καλά τη δουλειά του τότε ή θα μας βρει καμιά συμφορά σε καμιά στροφή από καμιά αγριεμένη κότα ή λιοντάρι, που παραφυλάει ταξιδιάρες χαρωπές και αμέριμνες πάπιες.
Συνεχίζεται ...