ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΜΕΝΟΣ ΣΤΙΣ ΑΚΡΟΓΩΝΙΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

[vadim]

Τα πιο σημαντικά αξιοθέατα της πόλης είναι ο Καθεδρικός της Santa Maria και η Plaza del Castillo.



Δεν ξέρω αν έφταιγε η έντονη μεσημεριάτικη ζέστη, αλλά η πόλη δεν μου είπε κάτι ιδιαίτερο, το μόνο που μου άφησε ήταν μια βαρυστομαχιά από ένα KFC που έφαγα λίγο πριν πάρω το δρόμο του γυρισμού για τη Χώρα των Βάσκων.



Μετά από μια ώρα και 90 χλμ μπαίνω στο Σαν Σεμπαστιάν.



Πώς μπορώ να είμαι αντικειμενικός στην περιγραφή μου γι' αυτή την πόλη! Εδώ είχαμε περάσει ένα αξέχαστο διήμερο με τη σύζυγό μου στο δρόμο για Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα και Πόρτο. Πέντε χρόνια μετά, διψάω να την απολαύσω ξανά.
Ανέφερα πριν τη Λυών σαν μια πόλη που θα ήθελα να επισκέπτομαι πολλές φορές. Το Σαν Σεμπαστιάν όμως είναι μια από τις πόλεις που θα ήθελα να ζω! Αυτή η μούσα του Βισκαϊκού κόλπου, απλωμένη μέσα σ' ένα καταπράσινο σκηνικό, προσφέρει σχεδόν όλα όσα μπορείς να ζητήσεις από μια πόλη.
Θέλεις παραλία; Έχεις τρεις, με σπουδαιότερη μια από τις πιο όμορφες του κόσμου, την αχανή, αμμουδερή "La Concha" (το κογχύλι, τι όμορφο όνομα!). Εδώ μπορείς να αφεθείς σε μεγάλους απολαυστικούς παραθαλάσσιους περίπατους με θέα στο εκπληκτικά γραφικό λιμάνι και στο δασώδες νησάκι Santa Clara, να κάνεις ποδήλατο και βέβαια να κολυμπήσεις.







Θέλεις ποτάμι; Μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο εκεί κυλάει ήρεμος ο Rio Urumea, για ωραίους παρόχθιους περιπάτους με τους Καθεδρικούς και τα εντυπωσιακά κτίσματα της Belle Epoque γύρω σου, να προσθέτουν τις δικές τους πινελιές στην αισθητική της πόλης.



Θέλεις βουνά; Δύο υπέροχοι λόφοι παρακαλώ, από τη μια το Monte Urgull, με το μεγαλοπρεπές άγαλμα του Ιησού (Sagrado Corazon) να δεσπόζει στην κορυφή του...



...κι απ' την άλλη το Monte Igueldo, με τη συγκλονιστική θέα του στον όρμο και στην πόλη. (Θυμίζει λίγο Sugar Loaf και Rio de Janeiro).

[vadim]

Τα πιο σημαντικά αξιοθέατα της πόλης είναι ο Καθεδρικός της Santa Maria και η Plaza del Castillo.



Δεν ξέρω αν έφταιγε η έντονη μεσημεριάτικη ζέστη, αλλά η πόλη δεν μου είπε κάτι ιδιαίτερο, το μόνο που μου άφησε ήταν μια βαρυστομαχιά από ένα KFC που έφαγα λίγο πριν πάρω το δρόμο του γυρισμού για τη Χώρα των Βάσκων.



Μετά από μια ώρα και 90 χλμ μπαίνω στο Σαν Σεμπαστιάν.



Πώς μπορώ να είμαι αντικειμενικός στην περιγραφή μου γι' αυτή την πόλη! Εδώ είχαμε περάσει ένα αξέχαστο διήμερο με τη σύζυγό μου στο δρόμο για Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα και Πόρτο. Πέντε χρόνια μετά, διψάω να την απολαύσω ξανά.
Ανέφερα πριν τη Λυών σαν μια πόλη που θα ήθελα να επισκέπτομαι πολλές φορές. Το Σαν Σεμπαστιάν όμως είναι μια από τις πόλεις που θα ήθελα να ζω! Αυτή η μούσα του Βισκαϊκού κόλπου, απλωμένη μέσα σ' ένα καταπράσινο σκηνικό, προσφέρει σχεδόν όλα όσα μπορείς να ζητήσεις από μια πόλη.
Θέλεις παραλία; Έχεις τρεις, με σπουδαιότερη μια από τις πιο όμορφες του κόσμου, την αχανή, αμμουδερή "La Concha" (το κογχύλι, τι όμορφο όνομα!). Εδώ μπορείς να αφεθείς σε μεγάλους απολαυστικούς παραθαλάσσιους περίπατους με θέα στο εκπληκτικά γραφικό λιμάνι και στο δασώδες νησάκι Santa Clara, να κάνεις ποδήλατο και βέβαια να κολυμπήσεις.







Θέλεις ποτάμι; Μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο εκεί κυλάει ήρεμος ο Rio Urumea, για ωραίους παρόχθιους περιπάτους με τους Καθεδρικούς και τα εντυπωσιακά κτίσματα της Belle Epoque γύρω σου, να προσθέτουν τις δικές τους πινελιές στην αισθητική της πόλης.



Θέλεις βουνά; Δύο υπέροχοι λόφοι παρακαλώ, από τη μια το Monte Urgull, με το μεγαλοπρεπές άγαλμα του Ιησού (Sagrado Corazon) να δεσπόζει στην κορυφή του...



...κι απ' την άλλη το Monte Igueldo, με τη συγκλονιστική θέα του στον όρμο και στην πόλη. (Θυμίζει λίγο Sugar Loaf και Rio de Janeiro).

[vadim]

Θέλεις παλιά πόλη; Η Parte Vieja σε περιμένει με δεκάδες στενάκια για να χαθείς, να πιείς έναν καφέ στην πανέμορφη Plaza de la Constitucion...



...ή να θαυμάσεις εξωτερικά και εσωτερικά τη βασιλική Santa Maria del Coro.





Κι μιας και είσαι στην παλιά πόλη κι έχεις κάψει ήδη ένα σωρό θερμίδες μ' όλα αυτά, σίγουρα θα πείνασες. Εδώ το Σαν Σεμπαστιάν παίζει 100% στο πεδίο του. Μιλάμε για έναν από τους κορυφαίους γαστρονομικούς προορισμούς στον κόσμο. Περιηγήσου ανάμεσα στα δεκάδες pintxos bars (τα tapas bars στα βάσκικα) και απόλαυσε κάποιες από τις μικρές λιχουδιές, μαζί μ' ένα ποτήρι τοπικό κρασί txakoli.





Ή διάλεξε μια από τις παραδοσιακές ταβερνούλες, για να δοκιμάσεις γκουρμέ ευφάνταστα πιάτα και να δεις πώς διασκεδάζουν οι ντόπιοι.





Και για το κλείσιμο αυτής της τόσο χορταστικής μέρας, στάσου στην κορυφή "του κογχυλιού" για ν' αγναντέψεις ένα ηλιοβασίλεμα στον Ατλαντικό που δεν θα ξεχάσεις ποτέ!

[vadim]

Τετάρτη 04/09 - Πέμπτη 05/09 (San Sebastian - Bilbao)

Σήμερα κινούμαι δυτικά, κατά μήκος της τραχιάς ατλαντικής ακτής της Χώρας των Βάσκων, θαυμάζοντας έναν υποβλητικό συνδυασμό βουνού και θάλασσας. Όταν σχεδίαζα αυτήν τη διαδρομή, την είχα πλάσει στο νου μου σαν την Costiera Amalfitana της Ισπανίας, δηλαδή έναν απόκρημνο φιδίσιο δρόμο σμιλεμένο σε κατακόρυφους βράχους, με θέα από ψηλά που κόβει την ανάσα. Αντιθέτως, αυτός ο δρόμος απλώνεται σχεδόν στο ύψος της θάλασσας, με αλληλοδιαδεχόμενους υπέροχους αμμώδεις όρμους και γοητευτικά ψαροχώρια. Εντυπωσιακό πόσα χιλιόμετρα εκτείνεται ο πεζόδρομος που έχουν φτιάξει δίπλα στη λωρίδα μου (δείτε τον στις φωτο παρακάτω), κρεμασμένος σχεδόν πάνω απ' τη θάλασσα, με δεκάδες περιπατητές να απολαμβάνουν τον περίπατό τους. Η μέρα είναι υπέροχη, το κέφι μου στα ύψη, απολαμβάνω μια από τις καλύτερες οδηγικές διαδρομές του ταξιδιού μου και ... η ζωή είναι ωραία!







Για την πρώτη στάση της μέρας έχω επιλέξει το πιο διάσημο ψαροχώρι της περιοχής, το Lekeitio. Εδώ, μπροστά στο γραφικό λιμανάκι του θα πιω το εσπρεσάκι μου.



Τέρμα η θάλασσα και στροφή τιμονιού στα ηπειρωτικά...



... μ' ένα σύντομο πέρασμα από τη μαρτυρική Guernica (τίποτα ιδιαίτερο σαν κωμόπολη)...



...και κατά το μεσημέρι φθάνω στο Μπιλμπάο.
Είναι η πρώτη μου επίσκεψη στην πόλη, για κάποιο ανεξήγητο λόγο ποτέ δεν με έλκυε η ιδέα να την εντάξω σε κάποιο ταξιδιωτικό μου πρόγραμμα. Άραγε είχα δίκιο;
Η πρώτη εντύπωση μπαίνοντας στην πόλη τελείως διαφορετική από το Σαν Σεμπαστιάν. Εδώ δεν έχει θάλασσα, έχει μόνο ποτάμι, τον Rio de Bilbao. Τα χρώματα είναι γκρίζα, η δόμηση κάπως κλειστοφοβική και φαίνονται σαφώς οι βιομηχανικές καταβολές της.



Δείτε τώρα πώς μια αλληλουχία γεγονότων μπορεί να σε κάνει να ξενερώσεις στην αρχή της γνωριμίας με μια πόλη:
Επειδή δεν μπορώ να φτάσω με τη μηχανή στο ξενοδοχείο μου στην πεζοδρομημένη παλιά πόλη, βλέπω ένα αναγεννησιακό κτίριο με μια τεράστια άπλα μπροστά του, ό,τι πρέπει για να σταθμεύσω για λίγο να προσανατολιστώ. Δεν προλαβαίνω να βγάλω το κράνος μου και ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά μου μια κυρία σεβαστών διαστάσεων, φωνάζοντας και δείχνοντάς μου να τα μαζέψω και να φύγω. Προσπαθώ, γλυκά και ήρεμα, να της δώσω να καταλάβει ότι είμαι τουρίστας και ψάχνω το ξενοδοχείο μου. Δεν καταλαβαίνει Χριστό, οι φωνές γίνονται ουρλιαχτά, άσε που έχουμε γίνει θέαμα στους περαστικούς. Τσαντισμένος κι εγώ, της δείχνω ότι στον ίδιο χώρο είναι παρκαρισμένα κι άλλα οχήματα. Τι τόθελα, αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι! Γυρίζει αφρίζοντας και μπαίνει τρέχοντας στην είσοδο του κτιρίου. Όπως τα βλέπω, θα ξαναβγεί με καμιά καραμπίνα ή - αν είμαι τυχερός - με κανένα τηγάνι να μου το φέρει στο κεφάλι! (Όλο αυτό το σκηνικό διαδραματίζεται στη φωτο που παραθέτω, δίπλα στο άσπρο φορτηγάκι).

[vadim]

Βάζω μπρος και ξαναβγαίνω στο δρόμο. Θολωμένος όπως είμαι, βλέπω λίγο παρακάτω είσοδο υπόγειου parking, μπαίνω και παρκάρω. Εδώ με περιμένει άλλη σφαλιάρα. Ταρίφα για 2 μέρες 32 € παρακαλώ. Είμαι αρκετά τσαντισμένος για να ψάξω για φθηνότερο ασφαλές εξωτερικό parking, οπότε την αφήνω.
Φορτωμένος με τα βαλιτσάκια, το κράνος και το gps, καταμουσκεμένος μεσ' στη βαριά μοτοσυκλετιστική στολή μου από μια υγρασία που "σκοτώνει", αδημονώ να δω την είσοδο του ξενοδοχείου. Σιγά μη τη δω! Επί 20 λεπτά που φαίνονταν αιώνες, περιπλανιόμουν στα λαβυρινθώδη στενάκια της παλιάς πόλης, ρωτώντας δεκάδες περαστικούς (μέχρι και το gps παραιτήθηκε από κάθε προσπάθεια), ώσπου είδα επιτέλους χωμένη μέσα σ' ένα αόρατο στενό την πύλη του παραδείσου!
Με όλα τα παραπάνω, χρειαζόμουν ένα λουκούλλειο γεύμα να μου φτιάξει τη διάθεση. Το μενού που θα δείτε παρακάτω (και το χώρο που το απόλαυσα) το πλήρωσα 10,95 €, μαζί με ένα ποτήρι κρασί (είχε και γλυκό στο τέλος)!!







Πριν αρχίσω να σας γνωρίζω την πόλη, θα σας περιγράψω την ενδιαφέρουσα και διδακτική ιστορία μετάλλαξής της. Έως τα τέλη της δεκαετίας του '80, το Μπιλμπάο ήταν μια από τις πιο βιομηχανικές πόλεις της Ισπανίας, με εργοστάσια βαριάς βιομηχανίας, ναυπηγεία κι έναν ουρανό γκρίζο απ' τον καπνό των φουγάρων. Στην αρχή της δεκαετίας του '90 η βιομηχανία έπεσε σε ύφεση, εργοστάσια έκλεισαν και η ανεργία αυξήθηκε κατακόρυφα. Η τοπική κυβέρνηση επεξεργαζόταν ιδέες για να αντιστρέψει την κατάσταση. Η λύση που αποφασίστηκε - μεταξύ άλλων- ήταν να στραφούν στον τομέα του τουρισμού, που μέχρι τότε ήταν μηδενικός. Και τι σκέφτηκαν οι άνθρωποι! Πρότειναν στο Ίδρυμα Guggenheim να τους επιτρέψει τη δημιουργία ενός μουσείου στην υποβαθμισμένη περιοχή του λιμανιού. Οι ίδιοι θα χρηματοδοτούσαν το κόστος κατασκευής και θα επιχορηγούσαν τον ετήσιο προϋπολογισμό του. Το Ίδρυμα απ' την πλευρά του θα είχε το όφελος μιας καινούργιας παρουσίας στην Ευρώπη και ανέλαβε να διαχειριστεί το μουσείο και να οργανώνει τις εκθέσεις. Αποτέλεσμα; Το Μπιλμπάο πια ανήκει στις πολιτιστικές πρωτεύουσες του κόσμου και διάσημοι καλλιτέχνες έρχονται να παρουσιάσουν τα έργα τους. Και βέβαια, ο τελικός στόχος επιτεύχθηκε. Σήμερα το Μπιλμπάο υποδέχεται ετήσια πάνω από ένα εκατομμύριο τουρίστες, ο τουρισμός αποτελεί τη σπουδαιότερη πηγή εισοδήματος και συγχρόνως μεταλλάχθηκε σε μια πόλη που χαίρονται να ζουν οι κάτοικοί της. Με όλη αυτή την ιστορία, δεν μπορούσε να μην πάει το μυαλό μου συνειρμικά στο περιβόητο project ανάπλασης του Ελληνικού. Σκέφτομαι πόσο θα είχε ωφεληθεί η χώρα μας και θα είχε αλλάξει η ζωή μας και με πιάνει θλίψη.
Είναι ένα συννεφιασμένο απόγευμα κι όλος ο κόσμος είναι στους δρόμους. Περπατάω σ' έναν τεράστιο πεζόδρομο δίπλα στο ποτάμι, διψασμένος να "ρουφήξω" καινούργιες εικόνες, βήμα-βήμα το Μπιλμπάο ξετυλίγεται μπροστά μου και νοιώθω ότι αυτή η πόλη μου κλέβει ήδη την καρδιά.



Προσπερνάω μια εντυπωσιακή γέφυρα του γνωστού μας Calatrava...



... και μετά από μερικές εκατοντάδες μέτρα βλέπω στο βάθος τη κόκκινη Peunte de La Salve και πίσω της μόλις διακρίνω ένα φουτουριστικό κτίριο.



Σε λίγο απλώνεται μπροστά μου το Guggenheim, το αριστουργηματικό κτίσμα του αρχιτέκτονα Frank Gehry που θυμίζει μεγάλο καράβι (ή ανοιγμένη κονσέρβα, σύμφωνα με κάποιους αντιδρώντες), ένα μοναδικό επίτευγμα μοντέρνας αρχιτεκτονικής από φύλλα τιτανίου, που θαρρείς ότι αλλάζουν διαρκώς χρώματα από το παιχνίδισμα των ακτίνων ανάμεσα στα σύννεφα. Απολαύστε το!

[vadim]

Δεν επισκέφθηκα το εσωτερικό του μουσείου (είχα πάει στο μεγάλο του αδελφό στη Νέα Υόρκη), αλλά γνώρισα τον φύλακά του τον Puppy, τον τεράστιο pop-art σκύλο του Jeff Koons, φτιαγμένο από λουλούδια.



Το Μπιλμπάο όμως δεν έχει μόνο το Guggenheim. Έχει την παλιά της πόλη (Casco Viejo), που είναι μικρή αλλά γοητευτική και σφύζει από ζωή, με τα πλακόστρωτα καλντερίμια, τις γοτθικές εκκλησίες και τα ανθισμένα μπαλκόνια.









Έχει τον τεράστιο εμπορικό δρόμο της, τη Gran Via, με τα εντυπωσιακά νεο-μπαρόκ κτίρια, γεμάτη πεζόδρομους γύρω, με τα καλύτερα pintxos bars της πόλης, τα πολύχρωμα κτίρια δίπλα στην όχθη του ποταμού και βέβαια τη Ribera, τη μεγαλύτερη κλειστή αγορά της Ευρώπης, με τις βιτρίνες με άπειρα μεζεδάκια να συναγωνίζονται σε γευστικούς και χρωματικούς συνδυασμούς.











Κλείνοντας τη διήμερη διαμονή μου στο Μπιλμπάο, μοιραία μπαίνω σε μια διαδικασία σύγκρισης με την άλλη μεγάλη πόλη των Βάσκων, το Σαν Σεμπαστιάν. Λοιπόν, στα μάτια μου το Σαν Σεμπαστιάν είναι ροζ, η αριστοκράτισσα, το καλό παιδί, οι Beatles. Απ' την άλλη, το Μπιλμπάο είναι γκρίζο, "αλήτικο", αντισυμβατικό, οι Rolling Stones. Δυο γειτονικές πόλεις τόσο διαφορετικές, μα εξ ίσου ερωτεύσιμες!.

[vadim]

Παρασκευή 06/09 (Bilbao - Segovia)

Ξεκινώ νωρίς σήμερα γιατί έχω να διανύσω πάνω από 400 χλμ. Επιλέγω Radiohead και "Creep" στ' αυτιά μου για να αποχαιρετίσω το Μπιλμπάο και κατευθύνομαι βορειοδυτικά με ελαφριά συννεφιά.



Μετά από 30 χλμ φθάνω στο Castro Urdiales, ένα όμορφο ψαροχώρι. Εδώ , στη σκιά του μεσαιωνικού κάστρου και της εκκλησίας του και με θέα το λιμανάκι, θέλω να πάρω το πρωινό μου και να αποχαιρετίσω τη Χώρα των Βάσκων και το Βισκαϊκό κόλπο.





Ταξιδεύω για κάμποσα χιλιόμετρα μέσα από ένα πράσινο τοπίο...



...ώσπου μπαίνω στην Περιφέρεια της Καστίλης και Λεόν και η εικόνα αλλάζει άρδην.



Η επόμενη - δυστυχώς σύντομη - στάση θα γίνει στην πρωτεύουσα της Καστίλης, το Burgos. Πόλη με ειδικό βάρος στην εξέλιξη της ιστορίας της Ιβηρικής κι ένας από τους πρώτους σημαντικούς σταθμούς των προσκυνητών στο δρόμο για το Santiago de Compostela. Το σπουδαιότερο αξιοθέατο είναι ο Καθεδρικός ναός, ένας από τους επιβλητικότερους της Ισπανίας. Εδώ είναι θαμμένος και ο θρυλικός Καστιγιάνος ιππότης Ελ Σιντ και λίγο πιο πέρα βρίσκεται το άγαλμά του.







Συνεχίζω για άλλα 200 χλμ σε δρόμους σχεδόν ερημικούς. Ρίχνω βλέμματα γύρω μου και μου ανταποδίδονται με ένα απλανές βλέμμα από μια απέραντη άνυδρη έκταση. Μετά την καταπράσινη Χώρα των Βάσκων, ένα άλλο πρόσωπο της ισπανικής φύσης. Μ' αρέσει!

[vadim]

Είναι μεσημέρι πια και η θερμοκρασία υψηλή όταν μπαίνω στη Σεγκόβια (μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς), με μια πρώτη εικόνα που με προδιαθέτει για κάτι καλό εδώ.



Γρήγορη εγκατάσταση στο ξενοδοχείο, που είναι σε μικρή απόσταση από το κέντρο και έξοδος για φαγητό. Το γαστρονομικό σήμα κατατεθέν της πόλης είναι το cochinillo asado, ψητό γουρουνάκι γάλακτος από συγκεκριμένη τοπική ράτσα. Ανυπομονώ να το απολαύσω σ' ένα μη τουριστικό εστιατόριο που μου σύστησαν από τη ρεσεψιόν. Παραγγέλνω το μενού και για πρώτο πιάτο μου έρχεται μια κόκκινη σούπα με κομματάκια μάλλον λίπους μέσα, ένα άγευστο κατασκεύασμα που αφήνω ανέγγιχτο....



Οκ, τι να κάνουμε, θα αρκεστώ στο αστέρι του μενού, το πολυπόθητο γουρουνάκι. Ίσως φταίει το γούστο μου, αλλά αυτό που μου έφεραν δεν είχε καμία σχέση οπτικά και γευστικά με το ψητό γουρουνάκι με τη ξεροψημένη πέτσα που μου αρέσει να τρώω στην πατρίδα.



Τουλάχιστον έσωσε κάπως την κατάσταση το επιδόρπιο.



Μ' ένα bocadillo (ισπανικό σάντουιτς) με ομελέτα στο χέρι για να κορέσω την πείνα μου, ξεκίνησα να γνωρίσω την πόλη. Τα μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού, αλλά εντυπωσιακά αξιοθέατα είναι:
Το Ρωμαϊκό Υδραγωγείο, μια μνημειώδης κατασκευή άριστα διατηρημένη, που υδροδοτούσε την πόλη από τον 1ο μέχρι τον 19ο (!!) αιώνα.





Το κάστρο Alcazar, η παλιά κατοικία των Βασιλέων της Καστίλης, επιβλητικό, χτισμένο πάνω σ' έναν απόκρημνο βράχο. Λέγεται ότι από αυτό εμπνεύστηκε ο Ντίσνεϊ το παλάτι της ωραίας κοιμωμένης.





Ο Καθεδρικός, αφιερωμένος στην Παναγία, από τα τελευταία αριστουργήματα γοτθικής τέχνης.

[vadim]

Αυτό που απόλαυσα περισσότερο σ' αυτήν τη πόλη όμως ήταν οι περίπατοί μου, ένα παραμυθένιο ταξίδι στο μεσαίωνα, στα γραφικά στενάκια στο ιστορικό κέντρο, γύρω απ' την Plaza Mayor και στην εβραϊκή συνοικία.

[vadim]

Σάββατο 07/09 - Κυριακή 08/09 (Segovia - Madrid)

Παρότι ο επόμενος προορισμός απέχει μόνο 100 χλμ, έχω σηκωθεί σχεδόν απ' τα χαράματα για να πάρω μια τελευταία γεύση απ' αυτήν την πανέμορφη πόλη, αλλά και πρωινό. Εντάξει, είναι τουλάχιστον προκλητικό να πληρώνω τον καπουτσίνο 4 € στην Αθήνα κι εδώ, σε μια καφετερία στην Plaza del Azoguejo με θέα στο υδραγωγείο και στα τείχη, 2,6 € μαζί με το κρουασάν και τα υπόλοιπα.



Η επόμενη στάση είναι πολύ κοντινή, στα 10 χλμ, στο χωριουδάκι San Ildefonso. Θα κάνω μια σύντομη επίσκεψη στο Palacio Real de La Granja, ένα μπαρόκ παλάτι που ήταν η θερινή κατοικία των Βασιλέων της Ισπανίας τον 18ο αιώνα, με ωραίους κήπους.





Τα υπόλοιπα χλμ μέχρι τα περίχωρα της Μαδρίτης είναι σχεδόν μοναχικά. Έχει πλάκα, όταν με προσπερνάει κάποιο αυτοκίνητο και βλέπω 2-3 κεφάλια να στρέφουν προς το μέρος μου, προσπαθώντας να διακρίνουν μέσα από τη ζελατίνα του κράνους τι φάτσα έχει αυτός ο τύπος από Ελλάδα, μόνος με μια μηχανή σ' αυτήν την ερημιά.



Θα πρέπει να πω ότι είναι η τέταρτη φορά που επισκέπτομαι την αγαπημένη μου Ισπανία. Η τελευταία ήταν πριν δυο χρόνια, σ' έναν συνδυασμό Ανδαλουσίας και Πορτογαλίας με τη σύζυγό μου.
Την Μαδρίτη είχα να τη δω από το πρώτο ταξίδι, πριν από πολλά χρόνια και είχα καθαρό χρόνο να τη ξαναθυμηθώ μια μέρα (το πρωινό της Κυριακής το αφιέρωσα σ' ένα ταξίδι στο Τολέδο, θα γράψω παρακάτω). Περιττό να πω ότι εκτός από κάποια χαρακτηριστικά αξιοθέατα - όπως το μουσείο Prado, την Plaza Mayor, το Palacio Real και το πάρκο Retiro - δεν θυμόμουν τίποτε άλλο από την πόλη και βέβαια είναι λογικό μετά από τόσα χρόνια. Διάβαζα σε οδηγούς, ότι το ατού της είναι το τετράπτυχο "ζωντάνια - ρυθμός - φαγητό - διασκέδαση". Λοιπόν εγώ όλα αυτά τα απόλαυσα στο έπακρο! Και μάλλον "φταίει" γι' αυτό ο τρόπος που επέλεξα να περάσω τη μικρή διαμονή μου εδώ, να αφήσω κατά μέρους λεπτομερείς επισκέψεις στα αξιοθέατα και απλά να τη σεργιανίσω. Έκανα ατέλειωτους περίπατους στις μεγάλες και φαρδιές λεωφόρους, όπως στην κοσμοπολίτικη Gran Via χαζεύοντας τα υπέροχα αρχιτεκτονικά κτίρια, αλλά και στη νεανική Arenal. Χάθηκα μέσα σε φιδωτά στενά και κρυμμένες μικρές πλατείες με tapas bars και τραπεζάκια έξω στα barrios της πόλης, νομίζοντας πολλές φορές ότι είμαι στη Μονμάρτη. Έσβησα τη δίψα μου με μια μπύρα στη Plaza Mayor. Γεύτηκα το φαγητό της πόλης, από τα ταπεινά bocadillos de calamares μέχρι τα λαχταριστά tapas της Mercado de San Miguel. Αφέθηκα να παρασυρθώ μέσα σ' αυτή την απίστευτη ανθρωποθάλασσα της Puerta del Sol μέχρι αργά τη νύχτα. Συνοψίζοντας, ήταν ένα από τα πιο όμορφα διήμερα του ταξιδιού μου!

[vadim]

Όπως προείπα, το πρωινό της Κυριακής ήταν αφιερωμένο σε μια επίσκεψη στο Τολέδο. Αν και όλη τη νύχτα ταλαιπωρήθηκα αφάνταστα από μια στομαχική διαταραχή και ήμουν άυπνος, το πρωί κανονικά "στις επάλξεις" για το ταξίδι. Και πάνω που έλεγα ότι κυριακάτικα δεν θά έχει κίνηση, πέφτω πάνω σ' έναν μαραθώνιο που με καθυστερεί ένα μισάωρο.



Λίγο πριν μπω στο Τολέδο, έκανα ότι κάνουν όλοι οι επισκέπτες της πόλης: ανέβηκα στο Mirador del Valle, πάνω από τους μαιάνδρους του Τάγου, για να απολαύσω το πανόραμα, με το θεόρατο Alcazar να κυριαρχεί στο πλάνο.



Ξεκίνησα από το σπουδαιότερο αξιοθέατο της πόλης, τον μεγαλειώδη Καθεδρικό Santa Maria (δυστυχώς ήταν προσωρινά κλειστό) και συνέχισα εξερευνώντας τα μεσαιωνικά στενά δρομάκια, τις μικρές πλατείες, με διάσπαρτες γύρω μου εκκλησίες, συναγωγές και μουσεία, μέχρι το μοναστήρι San Juan de los Reyes. Για να είμαι ειλικρινής, δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα το Τολέδο. Ίσως ακουστεί ιερόσυλο, αλλά θεωρώ τη Σεγκόβια πολύ πιο ενδιαφέρουσα.







Πριν πάρω το δρόμο για Μαδρίτη, πέρασα βέβαια από την Pasteleria Santo Tome για να απολαύσω μια ποικιλία από την τοπική σπεσιαλιτέ, τα mazapan.

[vadim]

Δευτέρα 09/09 (Madrid - Valencia)

Σήμερα κατευθύνομαι νοτιοανατολικά και μετά από 360 χλμ μπαίνω στη Βαλένθια.





Είμαι λίγο ταλαιπωρημένος από τη ζέστη, αλλά το πρώτο αξιοθέατο που συναντώ μου φτιάχνει το κέφι. Είναι ο ιδιοκτήτης του ξενώνα που θα μείνω, ο Fabio, ένας τρελός Ιταλός που πριν καλά-καλά μου δείξει το δωμάτιο, μου εξιστορεί - με το χαρακτηριστικό ιταλιάνικο πάθος - ότι είναι ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο, αφού έπεσε στην παγίδα του έρωτα και άφησε την όμορφη χώρα του για να έρθει εδώ. Κι όλα αυτά μπροστά στην ισπανίδα γυναίκα του, που βέβαια χαμογελάει συγκαταβατικά. Ωραίοι τύποι και οι δύο!
Απ' όσα έχω διαβάσει για τη Βαλένθια, το πρώτο πράγμα που ανυπομονώ να δω είναι το σύγχρονο σύμβολό της, η πόλη των Τεχνών και Επιστημών. Και είναι πράγματι εντυπωσιακό αυτό που βλέπω μόλις φθάνω: μια τεράστιας κλίμακας αρχιτεκτονική ανάπλαση, ένα φουτουριστικό επιστημονικό και πολιτιστικό συγκρότημα 6-7 κτιρίων που περιλαμβάνει από IMAX CINEMA και πλανητάριο μέχρι όπερα και ωκεανογραφικό πάρκο. Και δίπλα του απλώνεται ένα από τα μεγαλύτερα πάρκα της πόλης, το Jardins del Turia, με λίμνες, παιδικές χαρές και πεζοπορικά μονοπάτια. Μια πραγματική αστική όαση και τα δύο έργα που βελτιώνουν την ποιότητα ζωής των ντόπιων, αλλά τονώνουν και το τουριστικό ρεύμα της πόλης. Πώς να μη θυμηθώ πάλι την περίφημη ανάπλαση του Ελληνικού και να μελαγχολήσω, όταν μάλιστα διαβάζω ότι η πόλη των Τεχνών και Επιστημών εσοδεύει ετησίως πάνω από 100 εκατ. € και απασχολεί 3.500 εργαζόμενους.










Το δεύτερο μέρος της μέρας το αφιέρωσα στο μεσαιωνικό κομμάτι της πόλης, που κατά το μεγαλύτερο μέρος συγκεντρώνεται ανάμεσα στις Plaza de la Virgen και τη Βασιλική της και την Plaza de la Reina με τον όμορφο Καθεδρικό. Ομολογώ ότι έμεινα με την αίσθηση του ανολοκλήρωτου, η Βαλένθια άξιζε σίγουρα άλλη μια διανυκτέρευση.

[vadim]

Τρίτη 10/09 - Τετάρτη 11/09 (Valencia - Barcelona)

Η Βαλένθια ήταν το νοτιότερο σημείο του ταξιδιού μου. Από σήμερα ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση της επιστροφής. Τέλος και η ηπειρωτική Ισπανία, από εδώ και πέρα και μέχρι την Ιταλία θα ταξιδεύω έχοντας στο δεξί πλευρό μου τη θάλασσα.



Το weather.com μιλάει για επερχόμενες έντονες βροχές στα πέριξ και στο δρόμο προς Βαρκελώνη, οπότε καλό είναι να ξεκινήσω νωρίς (πού να φανταζόμουν το χαμό που έγινε στην περιοχή με τις έντονες βροχές, τις πλημμύρες και τους 4+ νεκρούς, ένα 24ωρο αφότου έφυγα. Αν έχεις τύχη διάβαινε!).
Τα πρώτα 100 από τα 350 χλμ που έχω να διανύσω κυλάνε μ' ένα αγωνιώδες και διασκεδαστικό συγχρόνως παιχνίδι γάτας (βαριά σύννεφα) και ποντικού (εγώ): Ανοιχτή στροφή δεξιά, καθαρός ουρανός μπροστά, αφήνω τα σύννεφα πίσω μου, πανηγυρισμοί! Ωχ βιάστηκα, έρχεται αριστερή στροφή στο βάθος που με οδηγεί κατευθείαν μέσα στη μαυρίλα.
Με το μυαλό στη βροχή, προσπερνούσα χωρίς να δίνω - κακώς - ιδιαίτερη σημασία στα πάμπολλα σήματα με την ανεμοδούρα που προειδοποιούν για πλευρικούς ανέμους. Και κάπου στη μέση της διαδρομής φίλοι μου αρχίζει το πανηγύρι. Με "πλακώνουν" ξαφνικά άνεμοι τέτοιας έντασης που τύφλα νάχουν οι "καρεκλάτοι" και οι "τραπεζάτοι" άνεμοι που έχω αντιμετωπίσει στις κυκλάδες. Εδώ το μεγάλο πρόβλημα ήταν οι έντονοι στροβιλισμοί: μου ερχόταν η ριπή του ανέμου από αριστερά οπότε λογικά έγερνα προς αυτήν την πλευρά για να την κοντράρω. Και αμέσως μετά γύριζε από την αντίθετη πλευρά με κίνδυνο να με πετάξει κάτω! Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, σταματάω σ' ένα Autogrill να πιω έναν καφέ μέχρι να περάσει η θύελλα και μου σπάει ο μοχλός του φερμουάρ του μπουφάν. Ευτυχώς, σαν σωστά προετοιμασμένος roadtriper είχα αξιόπιστο ανταλλακτικό.



Μ' αυτό το εφιαλτικό μισάωρο και το παιχνίδι με τα σύννεφα, έφτασα έξω απ' την Ταραγόνα...



... και μετά από άλλα 100 χλμ, στα πέριξ της Βαρκελώνης με πολύ κίνηση.



Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι ενώ απέφυγα τη βροχή σ' όλη τη διαδρομή, μόλις παρκάρω έξω απ' το ξενοδοχείο ανοίγουν οι ουρανοί. Ώσπου να βγάλω τις πλαϊνές βαλίτσες και να ασφαλίσω τη μηχανή είχα γίνει παπί!
Το ξενοδοχείο που έχω κλείσει είναι σε κεντρικότατο σημείο, πάνω στη Ράμπλα. Είναι η τρίτη φορά που έρχομαι στη Βαρκελώνη, οπότε θα κάνω ό,τι στη Λυών και στη Μαδρίτη, θα απολαύσω χαλαρά την πόλη.
Παρά τη βροχή, δανείστηκα ομπρέλα απ' τη ρεσεψιόν και αφού χτύπησα ένα burger να στανιάρω...



.. βγήκα για μια μεγάλη βόλτα στη γοτθική συνοικία και στη Μπαρτσελονέτα μέχρι αργά το βράδυ.

[vadim]

Την επομένη το πρωί κι ενώ απολαμβάνω ακόμη τον ύπνο του δικαίου, με ξυπνάνε ξαφνικά παραγγέλματα και τύμπανα. Τινάζομαι πάνω, τρέχω στο παράθυρο και βλέπω στη Ράμπλα αυτήν την παρέλαση.



Όπως διάβασα στη Wikipedia, σήμερα 11/09 (ωχ πάλι αυτή η ημερομηνία!) είναι η "Εθνική Ημέρα της Καταλονίας", γνωστή και ως "La Diada" και σηματοδοτεί την πτώση της Βαρκελώνης το 1714 στα χέρια του Βασιλιά της Ισπανίας και επακόλουθα την απώλεια των καταλονικών θεσμών και νόμων, της ανεξαρτησίας τους δηλαδή και ξέρουμε πόσο ευαίσθητοι είναι οι Καταλανοί με το θέμα. Οπότε σήμερα θα τιμήσουν τη γιορτή τους με ολοήμερο φεστιβάλ, διαδηλώσεις (όπως είδα το βράδυ στις ειδήσεις έγιναν κάποια επεισόδια με τα ΜΑΤ, όχι πάντως στα κεντρικά/τουριστικά σημεία που γύριζα), και σημαιοστολισμούς.





Και μέσα στους εορτασμούς, σκάει μύτη απ' το πουθενά κι αυτή η αλλοπρόσαλλη ομαδούλα τραγουδώντας "Χάρε Κρίσνα". Σουρεαλιστικό!



Ηλιόλουστη η μέρα σήμερα, μου κάθεται ωραία η ιδέα να κάνω νωρίς μια εκδρομή 130 χλμ πήγαινε-έλα για να γνωρίσω το Μοναστήρι Μονσεράτ (Montserrat), ώστε να είμαι πίσω στις βραδινές εκδηλώσεις της πόλης.



Το μοναστήρι - ένα απ' τα σημαντικότερα προσκυνήματα της Καταλονίας - είναι έργο Βενεδικτίνων μοναχών του 12ου αιώνα, φυτεμένο στα απόκρημνα βράχια του ομώνυμου όρους (Μονσεράτ στα καταλανικά σημαίνει πριονισμένο βουνό).







Στο Μονσεράτ τιμάται η μαύρη Παναγία, η μελαχρινούλα (La Moreneta) όπως τη λένε οι ντόπιοι. Λόγω της αργίας, είχε μια τεράστια ουρά για την αυθεντική, οπότε την είδα στη βιτρίνα ενός καταστήματος.

[vadim]

Αργά το απόγευμα επιστρέφω στη Βαρκελώνη. Ο κόσμος ήδη έχει αρχίσει να ανεβαίνει στο λόφο Montjuic, όπου και θα γίνει η κύρια συναυλία.



Διαπιστώνω ότι όλοι μαζεύονται μπροστά στο κτίριο του Μουσείου Τέχνης, οπότε βρίσκω ευκαιρία να επισκεφτώ μετά από πολλά χρόνια το σχεδόν άδειο ισπανικό χωριό (Poble Espanyol), για να πάρω μια μαζεμένη γεύση Ισπανίας, αφού σήμερα είναι η τελευταία βραδιά μου στη χώρα. Ήταν μαγικά, από τις ωραιότερες βραδιές του ταξιδιού μου!