Στον φάρο του Καβομαλιά, 9-1-2021.

**gior-gos** · 11/01/2021, 23:13

Ξύπνησα το Σάββατο το πρωί ως συνήθως,
ήπια τον καφέ μου ως συνήθως,
φόρεσα τη φόρμα μου ως συνήθως,
έβαλα τα αθλητικά μου ως συνήθως,
και είμαι έτοιμος να στείλω στον εαυτό μου το μήνυμα νούμερο 6 και να βγω για το γρήγορο περπάτημά μου, ως συνήθως.
Στην πόρτα κοντοσκέφτομαι: "Μήπως να βγάλω πρώτα τη μηχανή για την εβδομαδιαία βόλτα συντήρησης των 15 χλμ; 20 λεπτά υπόθεση είναι· θα πάω μετά για περπάτημα."
Κάνω μεταβολή και παίρνω κλειδιά, χαρτιά, κράνος, γάντια και φοράω το μπουφάν της μηχανής με την επένδυση πάνω απ το φανελάκι.
Τίποτα δεν προμήνυε ότι αυτό το Σάββατο δεν θα ήταν ως συνήθως..
Κατηφορίζω τη Βουλιαγμένης, όταν το πηγμένο απ τη μαλακία που ζούμε κεφάλι μου αρχίζει να παίρνει περίεργες στροφές ("για το καλό μου", που λέει κι ο Μηλιώκας)..
Στρίβω δεξιά στην Αλίμου, κάνω δεξιά στην παραλιακή, δεξιά στο ποτάμι και πάλι δεξιά για την Αθηνών - Κορίνθου..
Στην Ελευσίνα μου ανάβει ρεζέρβα. "Τι να κάνω τώρα;" σκέφτομαι. "Αν το γεμίσω και με σταματήσουν, θα πάνε στράφι 30 λίτρα βενζίνης. Ας βάλω 15€ και βλέπουμε".
Πλησιάζοντας τα πρώτα διόδια κοιτάω από μακρυά και βλέπω περιπολικά παντού. Παντού. Ελέγχανε όλα τα οχήματα· ένα προς ένα. "Από δω δεν υπάρχει καμία περίπτωση να περάσω" σκέφτομαι και κάνω λοξά δεξιά στον παράδρομο που βγάζει στην παλιά εθνική. Με τόση αστυνομία που είδα μαζεμένη στα πρώτα διόδια Αθηνών - Κορίνθου ήμουνα σχεδόν σίγουρος ότι θα με σταματάγανε κάπου στη συνέχεια. Όμως δεν μπορούσα, δεν ήθελα να γυρίσω πίσω. Με τιποτα. Όσο προχώραγα, τόσο πιο μακρυά ήθελα να πάω. Έτσι, συνέχισα από την παλιά εθνική οδό Αθηνών - Κορίνθου πλέον με συνεχώς αυξανόμενη επιθυμία και όρεξη.
Σε κάθε έξοδο της παλιάς προς την καινούργια εθνική υπάρχει περιπολικό που ελέγχει. Κάπου λίγο μετά τους Αγίους Θεοδώρους αν θυμάμαι καλά υπάρχει παράκαμψη λόγω έργων. Από κει, οι επιλογές είναι 2: ή βγαίνεις στη νέα εθνική οδό, ή μπλέκεις σε τοπικούς δευτερεύοντες δρόμους. Αν βγω στην εθνική οδό, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να συναντήσω αστυνομία τόσο κατά την είδοδό μου σε αυτήν, όσο και στα επικείμενα διόδια. Το χειρότερο σε αυτή την περίπτωση ηταν, το ότι θα έπρεπε να γυρίσω πίσω. Απ την άλλη, αν πήγαινα από επαρχιακούς δρόμους, θα τράβαγε πολύ σε χρόνο λόγω της μικρότερης μέσης ωριαίας ταχύτητας και του ψαξίματος· πιασ’ τ’ αυγό και κούρευ’ το. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Πλησιάζω αργά την είσοδο της εθνικής και έχοντας γείρει τον κορμό μπροστά (σα να στηρίζομαι με τους αγκώνες σε κουπαστή πλοίου) τεντώνω το κεφάλι που είχε βγει έξω από τον ανεμοθώρακα της μηχανής προς τα αριστερά προσπαθώντας να διακρίνω κάτι ανάμεσα σε μπλε και άσπρο. Τίποτα. Πάμε.
Ρολάρω στην άδεια εθνική γουργουριστά με 130, με τη φόρμα να κυματίζει σα σημαία και τον αέρα που έμπαινε ανεμπόδιστος από τα αθλητικά να με κάνει να νιώθω ξυπόλητος. Αν και εθνική, μ άρεσε.
Φτανω στα δεύτερα διόδια της Αθηνών - Κορίνθου· λειτουργούν μόνο οι δύο δεξιοί γκισέδες και μετά απ αυτούς υπάρχει περιπολικό με έναν ασκεπή αστυνομικό χωρίς μάσκα να στέκεται όρθιος. Πληρώνω στον αριστερό γκισέ και ταυτόχρονα λοξοκοιτάω τον αστυνομικό που κοιτάει αλλού και φαίνεται χαλαρός. Βάζω πρώτη, και αφού έχω καταλάβει ότι δεν θα με σταματήσει, γυρίζω και τον κοιτάω· με κοιτάει, μου χαμογελάει..
Στρίβω αριστερά για Τρίπολη / Καλαμάτα. Στα διόδια δεν υπάρχει ίχνος αστυνομίας. Στο σημείο αυτό ψυχανεμίζομαι ότι μέχρι το τέλος αυτής της εξόρμησης δεν θα με απασχολήσει ξανά το θέμα αστυνομία.

**gior-gos** · 11/01/2021, 23:14

Χαρούμενος απ αυτήν την προαίσθηση (ή ψευδαίσθηση), απολαμβάνω μοτοσικλέτα. Στον δρόμο μόνος μου· αραιά και που κάνα φορτηγό. Απορώ πώς την παλεύουν τα βενζινάδικα. Μπαίνω σ ένα, και μ ένα χαμόγελο μέχρι τ αυτιά μέσα απ το κράνος, λέω στον υπάλληλο: "Γέμισέ το ως τους καθρέφτες! έχω πολλά χιλιόμετρα ακομα!" τρίβοντας ταυτόχρονα τα γαντοφορεμένα χέρια μου. Αφήνω τη μηχανή μπροστά στην αντλία, βγάζω κράνος - γάντια και πάω να κάτσω λίγο παραπερα σ ένα πεζούλι. Όντας εντελώς απροετοίμαστος για μιά τέτοια εξόρμηση, βγάζω το κινητό και αρχίζω να μελετάω στον χάρτη τη διαδρομή και το μονοπάτι.
Κατεβαίνω την Πελοπόννησο και η μεγάλη αυτονομία μου εξασφαλίζει non - stop σταθερό ρυθμό για πολλά χιλιόμετρα· θα χρειαστεί άλλο ένα γέμισμα στον γυρισμό.
Μετά την Σπάρτη, τελειώνει η εθνική και κατευθύνομαι από επαρχιακούς προς Σκάλα, Μολάους, Παπαδιάνικα, Νεάπολη, Βελανίδια με τελικό προορισμό την εκκλησία του Αγίου Μύρωνα απ όπου ξεκινάει το μονοπάτι για τον φάρο του Καβομαλιά.
Παρκάρω το μηχανάκι και βλέπω λίγα μέτρα παραπέρα έναν χωματόδρομο, μπροστά από τον οποίο υπήρχε μιά χειρόγραφη ταμπέλα που εγραφε τη λέξη "ΑΔΙΕΞΟΔΟ" με μεγάλα, έντονα γράμματα. "Δεν ξεκινάει από δω το μονοπάτι" σκέφτομαι. Ψάχνω από δω, ψάχνω από κει, μπλέκομαι σε κάτι μαντριά, πηδάω κάτι φράχτες· μονοπάτι πουθενά. Ανοίγω το κινητό, δεν έχει σήμα. Πάω 5 μέτρα παραπέρα, πιάνει ένα πενιχρό σήμα, ανοίγω το γκουγκλ μαπς, δε βγάζω άκρη. Γυρνάω στο μηχανάκι και το βλέμμα μου πέφτει ξανά στην χειρόγραφη ταμπέλα. Πλησιάζω, και πάνω από την λέξη "ΑΔΙΕΞΟΔΟ", με μικρά, ξεθωριασμένα γραμματάκια, έγραφε: "προς φάρο Μαλέα". "Φτούουου!!!" έχασα 45 πολύτιμα λεπτά ψάχνοντας, ενώ ήταν μπροστά μου!
Ξεκινώντας, το μονοπάτι πέρναγε από ένα χωράφι όπου βρισκόταν ένας παππούς που σκάλιζε:
Εγω: "Καλησπέρα!"
Παππούς: "Καλησπέρα!"
Ε: "Πάω στον φάρο."
Π: "Α, ωραία είναι."
Ε: "Είναι μακρυά από δω;"
Π: "Μιάμιση ώρα."
Ε: "Να πας και να ρθεις;"
Π: "Όοοοχι, μόνο να πας. Αν πας τώρα, θα γυρίσεις νύχτα. Πρόσεχε, γιατί πολλοί έχουν χαθεί."
Ε: "Ευχαριστώ.."
Προχώρησα λίγο παρακάτω να μην με βλέπει και στάθηκα να σκεφτώ. "Είναι η δεύτερη φορά που έρχομαι στον Καβομαλιά για τον φαρο. Την πρώτη φορά πήρα λάθος μονοπάτι, δεν με πείραξε όμως γιατί ήταν ωραία· τώρα, έκανα τόσα χιλιόμετρα μες την καραντίνα και δεν με παίρνει ο χρόνος; Να φτάσω δεύτερη φορά στην πηγή και να μην πιώ νερό;" "Το κέρατό μου μέσα! Να πα να γαμ.θεί· θα πάω."
Ξεκινάω με μεγάλες δρασκελιές. Το μονοπάτι, που κινείται παράλληλα με τη θάλασσα, στο μεγαλύτερο μέρος του είναι επίπεδο με λίγες και ήπιες ανηφορικές ή κατηφορικές κλίσεις και μόνο σε 2 - 3 σημεία οι κλίσεις είναι μεγάλες, λίγο ζόρικες αλλά σύντομες. Παρόλα αυτά, και πάλι στο μεγαλύτερο μέρος του, είναι δύσβατο και σε κάποια σημεία ανύπαρκτο με αποτέλεσμα κάποιες φορές να σταματάς για να κοιτάξεις γύρω σου πού πρέπει να πατησεις. Η σηματοδότηση καλή, αν και όχι πάντα ευδιάκριτη, πρέπει να έχεις το νου σου στα σημάδια, να τα ψάξεις, δεν τα βλέπεις πάντα μπροστά σου· αν ξεχαστείς, εύκολα τα χάνεις.
Μετά από λίγο, σταματάω και ψάχνω με το βλέμμα τον φάρο· πουθενά. "Δε μπορεί", σκέφτομαι, "μόλις καβατζάρω κι αυτόν τον λόφο θα φανεί". Με το που καβατζάρω τον λόφο, ξανακοιτάω· βλέπω άλλους 3 λόφους κι ο φάρος πουθενά. Εκεί συνειδητοποιώ ότι είναι όντως μακρυά κι έχω μπόλικο δρόμο ακόμα. Ανοίγω περισσότερο το βήμα· σε λίγα λεπτά αρχίζουν να κυλάνε χοντρές σταγόνες ιδρώτα κι εγώ να ξεφυσάω σαν ατμομηχανή. Τ αθλητικά δεν βοηθάνε σ αυτές τις κοφτερές και μυτερές πέτρες κι έχουν αρχίσει να πονάνε οι πατούσες μου· στις πατημασιές που έβαζα δύναμη, το πόδι μου κουνιόταν μέσα στο παπουτσι με αποτέλεσμα να στραβοπατάω και να χάνω την ισορροπία μου· τα πουρνάρια με γδέρνουν καθώς η προστασία της φόρμας είναι αστεία. Σκουντούφλαγα συνεχώς και είναι απορίας άξιο πώς δεν γκρεμοτσακίστηκα.
Προχώραγα όμως γρήγορα και, καθώς ήμουν απορροφημένος στο να μην φάω τα μούτρα μου και να μην χάσω τα σημάδια, είναι χάσει την αίσθηση του χρόνου και της απόστασης. Όταν, σε ένα σήκωμα του κεφαλιού, είδα τον πολυπόθητο στόχο! Ποιοί πόνοι και ποιά γδαρσίματα; τα ποδιά μου έβγαλαν φτερά! Σε λίγο ήμουν εκεί και με περίμενε μιά ευχάριστη έκπληξη. Μπαίνοντας στον προαύλιο χώρο, βλέπω την πόρτα του κάτω τμήματος ανοιχτή και τον συμπαθέστατο φαροφύλακα του Πολεμικού Ναυτικού να στέκεται στο κεφαλόσκαλο. Μαζί του ήταν και ένα συνεργείο της ΕΡΤ1 που τράβαγε πλάνα για μιά εκπομπή.
Αφού χαιρετηθήκαμε και συστηθήκαμε μου πρότεινε να κάτσω για φαγητό· δυστυχώς, λόγω της πίεσης του χρόνου και των αρκετών χιλιομέτρων επιστροφής που είχα μπροστά μου, αρνήθηκα ευγενικά.

**gior-gos** · 11/01/2021, 23:24

" Ε τότε πριν φύγεις, να σου δείξω τον φάρο" μου λέει.
Άλλο που δεν ήθελα! Εχω πάει 4 φορές στον φάρο του Ταινάρου και δεν τον έχω πετύχει ποτέ ανοιχτο· τώρα ήμουν τυχερός!
Η οδηγία του ήταν η εξής: "Τραβά ο,τι φωτογραφία θέλεις, αλλά μην ανεβάσεις πουθενά φωτογραφία που να δείχνει το εσωτερικό του φάρου."
Αφού τον διαβεβαίωσα και μου έδειξε τους κάτω χώρους, ανοίγει μιά μικρή πόρτα που στο εσωτερικό της, μέσα στο μισοσκόταδο, διέκρινα μία πέτρινη, στενή και απότομη φιδογυριστή σκάλα.
"Τι μου δείχνει τώρα;" αναρωτήθηκα από μέσα μου.
"Είσαι κλειστοφοβικός;" με ρωτάει.
" Όχι." του απαντάω.
"Πάρε βαθιά ανάσα, πρόσεχε το κεφάλι σου κι ανέβα" μου λέει, κάνοντάς μου ταυτόχρονα νεύμα με το κεφάλι να μπω στην μικρή πόρτα.
Αμέσως καταλαβαίνω ότι με στέλνει πάνω στον πύργο, στον φανό φωτοβολίας! Μου ξέφυγε ένα "ωωωωω" κοιτώντας τον με χαμόγελο. Ανεβαίνω την πέτρινη με τα ψηλά σκαλοπάτια σκάλα, που στο τελείωμά της υπάρχει μιά άλλη στενή, σιδερένια και κάθετη "πυροσβεστική" σκάλα ύψους 2 μέτρων περίπου από την οποία, μέσω της ανοιχτής σιδερένιας καταπακτής - από την οποία χώραγα ίσα ίσα - ανέβηκα στον κλωβό που βρίσκεται ο μηχανισμός. Δεν ξέρω πόση ώρα έμεινα εκει· αρκετή μάλλον. Το μόνο που άκουγα ήταν το σφύριγμα του αέρα και το βλέμμα μου περιφερόταν στον ορίζοντα, στα κάθετα βράχια με τους λυγισμένους απ τον άνεμο θάμνους, στα γρανάζια περιστροφής του φωτιστικού συστήματος..
Αφου αγγάρεψα ένα απ τα παιδιά του συνεργείου να με βγάλει μιά αναμνηστική φωτογραφία και χαιρέτησα όλους ευχαριστώντας τον φαροφύλακα για την ευκαιρία που μου έδωσε να δω τον φάρο, πήρα το δρόμο της επιστροφής ευχαριστημένος απ αυτά που είδα.
Λίγο μετά τη μέση του μονοπατιού, κλωθωγυρνώντας στο μυαλό μου τις εικόνες που πριν λίγο είχα αντικρίσει, έχασα το μονοπάτι. Αφού τσαλαβούτηξα στ αγκάθια και στις πέτρες για κάνα μισάωρο, έφτασα στο μηχανάκι στις 18:00 ακριβώς.
Η επιστροφή, κατά διαστήματα, είχε όλα τα "καλά": Κρύο της αρκούδας που μ έκανε αρχαίο απ τη μέση και κάτω, ομίχλη, βροχή, και μέχρι την Τρίπολη τρελή υγρασία.
Κάπως έτσι τελείωσε η εικοσάλεπτη βόλτα συντήρησης των 15 χιλιομέτρων..

Καλη χρόνια σε ολους με ελευθερία και υγεία!

*****

Κάιρο τώρα ήθελα να πάω στον φάρο του Ακρωτηρίου Μαλέας ή Κάβο Μαλιάς. Ο παλιός, απόμακρος φάρος, η σημαντικότητα αλλά και επικινδυνότητα του Κάβου για τη ναυτιλία, τα πολλά πλοία που βυθίστηκαν στην περιοχή, τα κάθετα βράχια, οι έντονες ριπές του ανέμου συνθέτουν ένα τοπίο απόκοσμο, θρυλικό. Δεν είναι τυχαίο ότι τον έχουν τραγουδήσει, συμπεριλάβει σε ποιήματα και αναφέρονται σε αυτόν από την αρχαιότητα.
Το είχα επιχειρήσει πριν λίγα χρόνια, αλλά χωρίς χάρτη, ούτε gps. Προσέγγισα τον Κάβο από την δυτική πλευρά, και περπατώντας περίπου μιάμιση ώρα βρέθηκα πρώτα στο μοναστήρι της Αγίας Ειρήνης και μετά στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου όπου και τελειώνει το μονοπάτι. Ο φάρος βρισκόταν μόλις 500 μέτρα στα ανατολικά, αλλά οι απότομοι γκρεμοί δεν επιτρέπουν καμία σύνδεση.
Για να πάμε στον φάρο, φτάνουμε στον οικισμό Βελανίδια που βρίσκεται στην ανατολική πλευρά της χερσονήσου και από κει ένας χωματόδρομος μήκους 3,5 χλμ περίπου μας οδηγεί στην εκκλησία του Αγίου Μύρωνα. Στο σημείο αυτό παρκάρουμε και ξεκινάμε το μονοπάτι διάρκειας περίπου μιάμισης ώρας για τον φάρο.

Νεάπολη