Άγραφα.Ένας τόπος αυθεντικός που τον νιώθω σαν 2η πατρίδα μου.Λίγο πριν πάω σε αυτά τα μέρη και ενώ βρίσκομαι εκεί η καρδιά μου χτυπάει πιο γρήγορα.Τα Άγραφα ήταν ένας απο τους λόγους που πήρα το NC το 2015.Την άσφαλτο την είχα χορτάσει,αυτό που μου έλειπε ήταν να μπορώ να περάσω και έναν βατό χωματόδρομο όταν απαιτηθεί χωρίς να διαλύω τις καρίνες και να βράζω τα τετρακύλινδρα θηρία.Το συγκεκριμένο όχημα με πήγε εκεί και στην πορεία έκανα και χωματόδρομους που δε θα πίστευα ποτέ οτι μπορούν να γίνουν και φυσικά απο τότε βρέθηκα 10άδες φορές σε αυτά τα μέρη χτενίζοντας κυριολεκτικά την περιοχή.Και φυσικά νιώθω τυχερός για όλες τις εμπειρίες που μου χάρισε κάθε εξόρμηση στα Άγραφα.
Αυτή τη φορά βρέθηκα στην Ανατολική πλευρά τους σε ένα λίγο πιο απομονωμένο βουνό απο τον κυρίως όγκο των Αγράφων,τον Παπαδημήτρη.Το υψόμετρο του και το οτι ο μόνος τρόπος προσέγγισης αυτήν την εποχή ήταν απο τη βόρεια πλευρά μου έδειχναν με τρόπο οτι δε θα έχω μια εύκολη μέρα.
Και ερωτώ.Αν γνωρίζαμε εξ'αρχής οτι αυτό που κάνουμε θα πετύχει εύκολα και θα είμαστε στάνταρ ασφαλείς,θα μας άρεσε?Θα μας άρεσε να μην υπάρχουν εμπόδια και να γνωρίζουμε απο την αρχή τι θα γίνει στην ταινία που βλέπουμε μέσα απο τον φακό των ματιών?Ρητορικά τα ερωτήματα προφανώς.Οι δυσκολίες,τα εμπόδια και ο κίνδυνος είναι το αλατοπίπερο στη ζωή.Αν δεν έβρεχε ποτέ τα πάντα θα ήταν μια ατελείωτη έρημος λένε...
Χάρτης με τον ορεινό όγκο του Παπαδημήτρη και την ψηλότερη κορυφή.
Στο Καροπλέσι βρέθηκα μέσω Καλλίθηρου απο τη γνωστή καταπληκτική διαδρομή που προσεγγίζει τη λίμνη Πλαστήρα απο νότια.
Πριν καν ξεκινήσει η εξόρμηση ένα σύννεφο στον ουρανό είχε ένα παράξενο σχήμα που σε συνδυασμό με τις χιονισμένες κορυφές των Αγράφων έδιναν διαστάσεις παραμυθιού.Ευτυχώς που αποτυπώνω τις εικόνες με την κάμερα γιατί δε θα μπορούσα να εξηγήσω σε κάποιον αυτό που έβλεπα.
Μπροστά ο Παπαδημήτρης.Χιονισμένος οπότε επιβεβαιώνεται η ανησυχία μου.