«Τρύγησε την ημέρα, σα να είναι η τελευταία σου. Μην την αφήσεις να πάει χαμένη. Ό,τι χαρές είναι να σου δώσει μην τις αφήσεις, γιατί δεν θα την ξαναβρείς. Δεν είναι αναβλητή η ζωή, ούτε αναστρέψιμη».Αυτά είναι κάποια μεγάλα λόγια ενός σύγχρονου Έλληνα φιλόσοφου,του Δημήτρη Λιαντίνη. Ενός ανθρώπου που όλη τη τη ζωή μελετούσε τον θάνατο και την αποδοχή αυτού όμως γνώριζε τις αξίες μιας απλής αλλά περιεκτικής ζωής.
Τι έχουμε εμείς αυτή τη στιγμή?Τα πάντα θα σας πω.Είμαστε ζωντανοί,χρειάζεται κάτι άλλο?Ο Μέγας Αλέξανδρος με όλες του τις κατακτήσεις,τη δόξα και τα πλούτη θα τα διαπραγματευόταν όλα για να επιστρέψει ζωντανός ακόμη και ως ένας απλός,άγνωστος άνθρωπος.Θα είχε όμως τη ζωή του,το πολυτιμότερο πράγμα.Ποιες δόξες και ποια πλούτη τον ενδιαφέρουν τώρα?
Είμαστε λοιπόν τυχεροί που είμαστε ζωντανοί όμως και άτυχοι γιατί είμαστε το μοναδικό πλάσμα στον πλανήτη που γνωρίζει με βεβαιότητα οτι κάποια στιγμή θα πεθάνει.Δεν είναι καθόλου εύκολο να το αποδεχτούμε.Επίσης δεν είναι εύκολο να αντιληφθούμε πόσο λίγο χρόνο έχουμε.Το δυσκολότερο απο όλα?Να προσπαθήσουμε να κινηθούμε γρήγορα και περιεκτικά,στο μέτρο του δυνατού πάντα.
Αυτή τη φορά βρέθηκα στην Αιτωλοακαρνανία.Σε ένα δύσκολο βουνό παρά το χαμηλό ύψος του,την Καλάνα της περιοχής του Βάλτου.Ένα βουνό με τρομακτική ανύψωση 1300m απο την κοιλάδα του Ινάχου.Ήταν μια ανάβαση που αντιμετώπισα απο την αρχή με σεβασμό και αποφασιστικότητα γιατί είχα δει οτι δε με έπαιρνε να κάνω μαγκιές.Τις δύο προηγούμενες Κυριακές ήταν μέσα στο μυαλό μου να πάω αλλά στο τέλος το ακύρωνα γιατί ένιωθα οτι τα κουκιά δεν έβγαιναν και θα αργούσα.Τώρα το τόλμησα και έκανα ότι πέρναγε απο το χέρι μου για να μη χάσω πουθενά χρόνο.Χρειάστηκε μελέτη και εκτίμηση πάνω στον τρόπο προσέγγισης της κορυφής η οποία αποδείχτηκε επιτυχημένη εκ του αποτελέσματος.
Το δύσκολο ήταν οτι χρειαζόμουν σχεδόν 4 ώρες για να φτάσω απο επαρχιακούς δρόμους σε αυτό το βουνό.Κάτι που σημαίνει οτι ήδη έχει καταναλωθεί αρκετή ενέργεια που είναι χρήσιμη σε ένα δύσκολο βουνό.Βέβαια έχω μάθει να ζω έτσι απλά πάντα σκέφτομαι πόσο πιο εύκολα θα ήταν τα πράγματα αν διανυκτέρευα στο πλησιέστερο χωριό και ξεκινούσα απο εκεί το πρωί.
Με συνοπτικές διαδικασίες λοιπόν έφτασα στη λίμνη Κρεμαστών και απο εκεί στην Αλευράδα και στον Έμπεσο.
Δε γίνεται να βαρεθείς τη λίμνη Κρεμαστών ποτέ...
Στη Γέφυρα Τατάρνας πέτυχα καμια 30αρια μηχανάκια τα οποία είχαν έρθει απο δυτικά