Ακόμη μια πολύ ενδιαφέρουσα εξόρμηση με έντονο ιστορικό αλλά και γεωγραφικό ενδιαφέρον. Μια εξόρμηση που κινήθηκε σε δύο βασικούς άξονες, τη χωμάτινη διάσχιση κάποιων βουνών της βόρειας Πελοποννήσου και την ελεύθερη κατάδυση αργότερα σε μια μυστηριώδη πόλη στην Ακτή Ύδρας. Στο παρελθόν έχω κάνει παρόμοιες ''τρελές'' εξορμήσεις που συνδυάζουν άσχετα πράγματα μεταξύ τους όπως βουνά, φαράγγια και δραστηριότητες στη θάλασσα σε μια μέρα. Αυτές οι εναλλαγές παρόλο που στο άκουσμα και μόνο ξενίζουν, τελικά θεωρώ πως είναι και το αλατοπίπερο ενός εγχειρήματος που μετά από χρόνια θα το θυμάμαι σίγουρα πιο έντονα συγκριτικά με μια νορμάλ βόλτα στο βουνό ή τη θάλασσα.
Το σκεπτικό της εξόρμησης ήταν απλό, έπρεπε να βρίσκομαι στην Αργολίδα το μεσημέρι με τον ήλιο ψηλά για να έχω όσο το δυνατόν καλύτερο φωτισμό στις υποβρύχιες λήψεις. Άρα θα ξεκινούσα κατά τις 12-13.00 από την Αθήνα? Φυσικά και όχι!
Ξεκίνησα νωρίς το πρωϊ με στόχο να βρεθώ στη Ζήρεια. Η μέρα ήταν καταπληκτική και καθαρή για τα καλοκαιρινά δεδομένα.
Στο δρόμο προς το χιονοδρομικό. Τελευταία που βρέθηκα σε αυτό το σημείο ήταν το 2016 για να ανέβω στην κορυφή ''Σημείο'' της Ζήρειας. Τα βατραχοπέδιλα πρέπει να ξένισαν αρκετούς στα Τρίκαλα Κορινθίας. Τους σκέφτομαι να λένε '' ρε που πάει αυτός? Να βγούμε να του πούμε ότι η θάλασσα είναι από την άλλη πλευρά?''
Από τότε που είχα ανέβει στην κορυφή θυμόμουν τη χωμάτινη διαδρομή που ξεκινά πριν το χιονοδρομικό και πέφτει στην άλλη πλευρά του βουνού. Πρόκειται για ένα φανταστικό χωμάτινο πάσο από το οποίο αργότερα υπάρχουν διάφορες επιλογές στο που θα καταλήξεις. Εγώ επέλεξα να φτάσω στη Δροσοπηγή. Σε κάποια σημεία πάντως το τερέν δυσκολεύει αρκετά για βαριές μοτοσυκλέτες καθώς έχει έντονη κλίση και σάρες. Ήταν πάντως απολαυστική η διαδρομή!