Σικελία - Μάλτα - Ν. Ιταλία με το Er-6n

[Tsber]

Γεια σε όλους φίλοι μου, μετά από καιρό και μετά από μία χρονιά αφόρητου εγκλεισμού που σίγουρα ελπίζουμε όλοι να μην επιστρέψει ποτέ ξανά!


Εκεί που έγραφα αν θυμάστε στο περσινό ταξιδιωτικό πριν κινήσω προς Ρουμανία ότι επιτέλους ανασάναμε, φέτος γυρίσαμε πάλι στο μηδέν. Αφού λοιπόν είναι σικέ ετούτος ο αγώνας και μέχρι να φάμε παγωτό έρχεται ο χειμώνας, αποφάσισα ως συνήθως ότι ο τολμών νικά και αποφάσισα να φύγω με προορισμό τον βαθύ ιταλικό νότο και την πάντα ιδιαίτερη Μάλτα.

Το φετινό μου ταξίδι είχε σχεδιαστεί ως συνήθως με γνώμονα την οδήγηση μοτοσυκλέτας, την εξερεύνηση και τη γνωριμία με όμορφα μέρη και ανθρώπους. Με τα πάντα κλειστά μέχρι και τα μέσα Μαΐου και με διαφορετικές απαγορεύσεις ανά χώρα, ενημερωνόμουν καθημερινά για την άρση της υποχρεωτικής καραντίνας αρχικά στην Ιταλία και έπειτα στη Μάλτα, που ήταν και ο αντικειμενικός σκοπός της φετινής εξόρμησης.

Μόλις πληροφορήθηκα λοιπόν τα ευχάριστα, έλεγξα τον καιρό και άρχισα την προετοιμασία πριν ακόμη αρθούν επίσημα τα απαγορευτικά. Με τη μοτοσικλέτα σε άψογη κατάσταση και τα απαραίτητα έγγραφα στο tank bag, φόρτωσα τα μπαγκάζια μου και κίνησα προς Ηγουμενίτσα με το τρίπτυχο μοτοσικλέτα - φωτογραφία - ελευθερία στο μυαλό και την καρδιά.

Λόγω ιταλικής νοοτροπίας οι αλλαγές δημοσιεύονται αρκετές μέρες μετά, οπότε αφού ενημερώθηκα επισήμως από την ιταλική πρεσβεία συμπλήρωσα ένα transit to Malta plf, έκανα το φτηνό rapid test και έκλεισα εισιτήριο στο πρώτο μετά υποχρεωτικής καραντίνας καράβι προς Μπρίντιζι. Η διαδρομή προς Ηγουμενίτσα ήταν ένα καλό ξεμούδιασμα σωματικό και πνευματικό, σαν να μην πέρασε μια μέρα, με γνώριμες εικόνες, ήχους και συναισθήματα να πλημμυρίζουν τις αισθήσεις. Είμαστε για άλλη μια φορά στον δρόμο με το Er και κάνουμε τα πράγματα να συμβαίνουν!

Με το καράβι να αναχωρεί μεσάνυχτα, η κατάσταση στο εσωτερικό του ήταν σουρεαλιστική, με ελάχιστους επιβάτες και το σκηνικό να θυμίζει ταινία τρόμου! Άδειοι χώροι, καθίσματα και σαλόνια και ένα κοριτσάκι με μικροσκοπικά, άδεια μάτια...καλά όχι, δεν φτάσαμε ως εκεί, άλλα τουλάχιστον επειδή φέτος την είδα οργισμένο νιάτο και δεν έκλεισα καμπίνα, είχα άφθονες επιλογές ποιοτικής κατάκλισης.
Ξυπνώντας το επόμενο πρωινό πάνω στον ωραιότατο οκταθέσιο καναπέ που επέλεξα, ήμουν έτοιμος να αρχίσω το πραγματικό ταξίδι από το λιμάνι του Μπρίντιζι αυτή τη φορά.



Γνωρίζοντας από προηγούμενες εμπειρίες την ελληνική οδηγική νοοτροπία που επικρατεί από τη μέση και κάτω στον χάρτη της ιταλικής μπότας, ήμουν αυτό που λέμε υποψιασμένος. Ίσως επειδή ήμουν προετοιμασμένος λοιπόν, ή ίσως γιατί και οι ίδιοι οι Ιταλοί ήταν μουδιασμένοι από το lockdown, η κατάσταση ήταν μια χαρά και γρήγορα άρχισα να κατηφορίζω. Ακολουθώντας την πινακίδα Reggio Calabria και από την Κοσέντζα και κάτω, το τοπίο άρχισε να αλλάζει και να γίνεται πιο ξηρό, άρχισαν να προβάλλουν φραγκοσυκιές και ελαιώνες, ώσπου φάνηκε και η Τυρρηνική θάλασσα στα δεξιά μου, μαζί με την πινακίδα της Τροπέα, του πρώτου μου προορισμού επί Καλαβρέζικου εδάφους. Ο δρόμος που οδηγεί σε αυτή την πανέμορφη μικρή πόλη είναι παράκτιος και δαντελωτός κι έτσι φτάνω στην πανσιόν όπου είχα κλείσει δωμάτιο με ψυχή ελαφριά και ευτυχισμένος που για άλλη μια φορά επίλεξα τον ανοικτό δρόμο αντί για τον καναπέ.

Μετά την τακτοποίηση στο δωμάτιο βάζω τα πολιτικά και ξεκινώ την περιήγηση μου στους δρόμους και τα σοκάκια που φαίνονται να συγκλίνουν όλα προς την κατεύθυνση της θάλασσας. Όμορφη ατμόσφαιρα και μεσογειακό φως, με εικόνες που θυμίζουν ταινία του Τορνατόρε.











Ξακουστά και τα κόκκινα κρεμμύδια της Τροπέα, και υπέροχες εικόνες σαν κι αυτή επιβεβαιώνουν ότι βρίσκομαι αναμφίβολα στην αυθεντική Ιταλία!

[Tsber]

Εκεί που οδηγούν όλοι οι δρόμοι είναι η μεγάλη παραλία της Τροπέα και το πανέμορφο νησάκι με την εκκλησία του, και η θέα από ψηλά είναι εκπληκτική.







Εντυπωσιακά και τα χτισμένα στο χείλος του γκρεμού σπίτια καθώς και το όμορφο ηλιοβασίλεμα.







Η γεμάτη και όμορφη μέρα τελειώνει με μία νόστιμη πίτσα, ένα μεγάλο ποτήρι μπίρα και ένα εξαιρετικό παγωτό ταρτούφο πιστάτσιο (για το φαγητό τα έχουμε ξαναπεί, μόνο σε μικρά μαγαζιά απόκεντρα κι εκεί που πάνε οι ντόπιοι).

[Tsber]

Όλα ανθηρά μέχρι στιγμής, και μετά από ένα καλό πρωινό ξεκινώ για ένα μέρος ξακουστό και μια διαδρομή θρυλική, χαραγμένη από τις αρχές του περασμένου αιώνα πάνω στη σικελική γη, όπου ξεχώριζαν οι άντρες από τα παιδιά και όπου τα λάθη πληρωνόταν πολύ ακριβά. Η συνέχεια του ταξιδιού θα είναι άκρως οδηγική! Για να γίνει όμως αυτό πρέπει πρώτα να περάσω τα στενά της Μεσσίνας, μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης δηλαδή! Επιλέγω αρχικά αυτοκινητόδρομο για οικονομία χρόνου και περνώ από αλλεπάλληλα τούνελ και φτάνοντας στην νότια ιταλική ακτή βλέπω το επιβλητικό στενό και τα φέριμποτ που θα φροντίσουν να περάσουν κι εμένα απέναντι.



Για την ελληνική επιρροή λόγω Μεγάλης Ελλάδας στα περισσότερα μέρη που επισκέφθηκα φέτος θα μπορούσα φυσικά να γράψω σινδονιάδες, αλλά θα συγκρατηθώ προς όφελος της ροής του ταξιδιωτικού. Τελικά το πέρασμα είναι πολύ γρήγορο και απροβλημάτιστο και συνεχίζω δυτικά προς Τσεφαλού (Κεφαλοίδιον) με τελικό προορισμό το Κολεσάνο, ένα γραφικό σικελικό χωριό που βρίσκεται πάνω στην κλασική διαδρομή του Τάργκα Φλόριο!

Αυτή τη φορά επίλεξα μία αγροτουριστική μονάδα για διαμονή, και αφού ξεφόρτωσα και συγυρίστηκα, μετά από μία μικρή βόλτα στο Κολεσάνο κατέληξα στο μουσείο του Τάργκα Φλόριο. Έντσο Φεράρι και ιταλική περηφάνια στην ούγια, όμως τις περισσότερες νίκες τις έχει η Πόρσε με τα λιγότερο ισχυρά αλλά παραδοσιακά πιο καλοστημένα αγωνιστικά πρωτότυπά της, και από αυτό τον αγώνα δανείστηκε το κλασικό όνομα Targa, όπως και το Carrera από την Carrera Panamericana, για τα μοντέλα της. Φιλολογικά πλέον όλα αυτά βεβαίως βεβαίως, γιατί ο αγώνας καταργήθηκε το 1977 λόγω επικινδυνότητας, αλλά όλοι οι οδηγοί θρύλοι του παρελθόντος ξεχώριζαν και ανελίσσονταν μέσα από το road racing.



Το μουσείο προφανώς δεν έχει αυτοκίνητα, αλλά έναν μεγάλο πλούτο φωτογραφιών, κειμηλίων και ντοκουμέντων της χρυσής εκείνης εποχής και με βάζει ακόμα περισσότερο στο κλίμα του αγώνα - γιορτή για την περιοχή.









Εδώ φυσικά και τα διάσημα αγωνιστικά παπούτσια του Τσίτσο, από το Σεφαλού







Και η πολυπόθητη κούπα!

[Tsber]

Αγκριτουρίσμο σημαίνει εξοχή και οικονομική αλλά πεντανόστιμη κουζίνα, με ολόφρεσκα υλικά κατευθείαν από το αγρόκτημα. Ετοιμάζομαι λοιπόν για δείπνο στη φάρμα και χαίρομαι καθώς βλέπω πολλούς ντόπιους Κολεσανιότες να έρχονται και αυτοί εδώ για φαγητό. Τελικά παραγγέλνω "μόνο" ορεκτικό, κυρίως και επιδόρπιο, χωρίς το πρώτο και δεύτερο πιάτο της σούπας και των ζυμαρικών, και κλασική ιταλική μπίρα.



Πάντα καλοψημένη και "ξεκουρασμένη" η μπιστέκα στην Ιταλία, τους ενοχλείτε μόνο αν τη θέλετε με τα αίματα!



Εξαιρετικό τιραμισού...



Και λιμοντσέλο, φερνέτ μπράνκα ή λικέρ σοκολάτας για τη χώνεψη



Ένα καταπληκτικό γεύμα σε απίστευτα χαμηλή τιμή!

[Tsber]

Το πρωί είναι ώρα να αρχίσει και η οδηγική απόλαυση, με τέλειο καιρό και ανάλογη διάθεση. Η αρχική διαδρομή του Τάργκα Φλόριο ήταν ουσιαστικά ο γύρος της Σικελίας, από τα μέσα σχεδόν του περασμένου αιώνα όμως ως αφετηρία καθιερώθηκε η Cerda και η διαδρομή χωρίστηκε σε Circuito Picollo, Medio και Grande.
Αυτές οι πινακίδες υπάρχουν κατά μήκος και των τριών διαδρομών, στις εισόδους των σικελικών χωριών από τα οποία περνούν.



Εγώ σχεδίασα ένα δικό μου σιρκουί με όλο το κλασικό Picollo και κομμάτια από το Medio, και το ενσωμάτωσα σε μία διαδρομή στην καρδιά της Σικελίας, προς το νοτιοανατολικό άκρο του νησιού και το λιμάνι του Pozzalo.Τα πρώτα χιλιόμετρα μετά το Κολεσάνο είναι αναγνωριστικά, το οδόστρωμα σε κάποια σημεία δεν είναι στην καλύτερη κατάσταση, η μαγεία όμως είναι εκεί και ο ρυθμός ανεβαίνει αργά αλλά σταθερά. Λίγο αργότερα φαίνεται η θρυλική διαδρομή να απλώνεται πάνω στη σικελική γη και να στριφογυρίζει γύρω από τα βουνά της, και με το καλό πλέον οδόστρωμα φαίνεται γιατί ο αγώνας αυτός ξεχώριζε τους άντρες από τα παιδιά! Συνεχείς διακυμάνσεις στο υψόμετρο και τις κλίσεις και όλα τα είδη στροφών αλληλοσυνδεόμενα με σύντομες, γρήγορες καμπές, με φόντο άλλοτε γκρεμούς και πέτρινες μπαριέρες, και άλλοτε χωράφια και περιφράξεις. Απαραίτητη λοιπόν η διατήρηση τρελής φόρας και η άψογη γνώση κάθε εκατοστού του σιρκουί, πέρα από τα απίστευτα κότσια που διέθεταν οι αγωνιζόμενοι, για τη νίκη ή την επίτευξη ενός καλού χρόνου στους τρεις γύρους ή 277 μίλια που κρατούσε ο αγώνας.

[Tsber]

Για εμάς τους λιγότερο ταλαντούχους από την άλλη, αρκεί η μοναδική ατμόσφαιρα, τα απέριττα αλλά πανέμορφα σικελικά τοπία και μια δυναμική έξοδος από κάποια κλειστή στροφή για να νιώσουμε τη μαγεία. Είναι απίστευτο πόση απόλαυση μου έχει προσφέρει η μοτοσικλέτα μου, με τις όποιες μετατροπές για τη φέρω στα μέτρα μου, από το Στέλβιο μέχρι το Τάργκα Φλόριο και από την Τρανσαλπίνα μέχρι τις Γαλλικές Άλπεις! Προφανώς δεν είναι μία αμιγώς τουριστική μοτοσικλέτα, με αποζημιώνει όμως στο οδηγικό μέρος των ταξιδιών μου με την ευελιξία, το χαμηλό βάρος και την σπιρτάδα του δικύλινδρου εν σειρά. Έρωτας το πώς σημαδεύει με το γκάζι τις κορυφές και κουνάει την ουρά της ακόμα και φορτωμένη!











Λίγο μετά το Caltavuturo αναρωτήθηκα πώς αλλάζουν οι καιροί, καθώς προ κορωναιού θυμάμαι που βαριόμουν στην κυριολεξία να χαιρετάω άλλους μοτοσικλετιστές μετά από κάνα δυο μέρες στον δρόμο, ενώ τώρα… Και τότε ξαφνικά, βλέπω αυτόν! Ιταλός με BMW, παραδόξως πολύ συνηθισμένος συνδυασμός στην Ιταλία, με τη γλώσσα του σώματος να μαρτυρά ψυχή ελαφριά και οδηγική νιρβάνα.

Ciao ρε φίλε!

[Tsber]

Με τον καιρό να είναι ιδανικά (ηδονικά) δροσερός και την άνοιξη σε πλήρη άνθιση, αυτή η υπέροχη μέρα μοτοσικλετιστικής ευφορίας συνεχίζεται ακόμα νοτιότερα με τον καταπληκτικό SS 120. Μέρος του Circuito Medio, με υπέροχα γρήγορα κομμάτια και τέλειο οδόστρωμα, διασχίζει διαγωνίως το νησί πριν στρίψει δεξιά και πάνω προς το ηφαίστειο της Αίτνας, και είναι ο τέλειος τρόπος να αποχαιρετήσω το Τάργκα Φλόριο. Παρεμπιπτόντως σήμερα έχω να προλάβω και ένα πλοίο στο Ποτσάλο στις 19:30 και η λογική υπαγορεύει στροφή προς την Οτοστράντα για εξοικονόμηση χρόνου, όμως είναι αδύνατον να ξεκολλήσω από τις φιδωτές σικελικές διαδρομές κι έτσι ακολουθώ πιστά το πλάνο προς το μπαρόκ αριστούργημα που λέγεται Ragusa. Ανάβαση στην αστική κορδέλα της γραφικής Ίμπλα και μία γρήγορη φωτό, και κάπως έτσι φτάνω στο λιμάνι του Ποτσάλο για check-in και επιβίβαση στο υπερσύγχρονο καταμαράν της Virtu Ferries.



Έχω ήδη συμπληρώσει νέο plf για Μάλτα αλλά δεν έχω κάνει νέο rapid test, καθώς το προσφέρει δωρεάν η εταιρεία στο τέρμιναλ της Βαλέτα. Με γρήγορη σκέψη, αφήνω το μεγάλο tail bag σε φυλασσόμενο χώρο στο παρκέτζιο του λιμανιού, επεκτείνω το tank bag και το γεμίζω με τα απαραίτητα, κι έτσι μπορώ να μετακινούμαι πιο ελεύθερα σε όλο το νησί.

Αφήνοντας το Pozzalo...



Μετά από δύο ώρες περίπου το πλοίο μπαίνει στο εκθαμβωτικό, κατάφωτο Grand Harbor της Βαλέτα, και στο ομώνυμο ξενοδοχείο με περιμένει ακόμα μία ευχάριστη έκπληξη με δωρεάν αναβάθμιση σε δωμάτιo με ΑΥΤΗ τη θέα!





Το επόμενο πρωινό δεν έχει…πρωινό στο ξενοδοχείο λόγω κόβιντ και αφού ούτως ή άλλως το πρόγραμμα λέει εξερεύνηση της πρωτεύουσας ξεκινώ για συνδυασμό των δύο. Ακριβώς στο κέντρο το ξενοδοχείο και μετά από λίγα μέτρα βλέπω μία μικρή ουρά μπροστά από ένα μικροσκοπικό μαγαζάκι και ξέρω ότι εκεί πωλείται κάτι καλό. Και κάπως έτσι για καλή μου τύχη ανακάλυψα τα pastizzi, και ως Θεσσαλονικιός πρέπει να πω ότι οι Μαλτέζοι μάς φάγανε λάχανο! Λαχταριστά μπουγατσάκια από τραγανό φύλλο γεμάτα με απαλή ρικότα, προσούτο ή πουρέ αρακά (η βρετανική επιρροή)







Με το που δοκιμάζω αυτό με τη ρικότα παραγγέλνω άλλα τρία που βγαίνουν αχνιστά μπροστά μου, πόσο κάνουν φίλε μου ρωτάω...







Πενήντα λεπτά το ένα γιατί είμαστε στο κέντρο, τριάντα λεπτά αλλού! Από τότε και μέχρι να φύγω από το νησί, ή μάλλον τη χώρα, γιατί η Μάλτα είναι ανεξάρτητο κράτος, δεν μπορώ να υπολογίσω πόσα έφαγα. Υπάρχει και η τοπική φτίρα, ένα είδος τσιαπάτας, αλλά μπροστά στα μπουγατσάκια… Γενικά η Μάλτα είναι πολύ φθηνή και η διαμονή μπορεί να είναι πολύ οικονομική, αρκεί να αποφύγεις φυσικά τα μέρη που φωνάζουν ότι θέλουν τα λεφτά σου τώρα.

[Tsber]

Η παλιά πόλη της Βαλέτα είναι πολύ γραφική, με τα χαρακτηριστικά πολύχρωμα μπαλκόνια σήμα κατατεθέν όλου του νησιού και ένα συνδυασμό μπραρόκ και αραμπέσκ αρχιτεκτονικής. Ως καταφύγιο των Ναϊτών Ιπποτών όλο το νησί βρίθει απίστευτα ισχυρών οχυρώσεων, συνδυασμού τειχών και φυσικού βράχου και τοπίου.









Πρώτη στάση στον καθεδρικό του Αγίου Ιωάννη, ενός ναού που έχτισαν οι Ιππότες ως επίδειξη της ισχύος τους. Κι ενώ απ’ έξω μοιάζει λιτός και απέριττος...



...το εσωτερικό του είναι το πιο περίτεχνα και πλούσια διακοσμημένο που έχω δει (κι έχω δει πολλά, πιστέψτε με). Απίστευτες λεπτομέρειες όπου και να κοιτάξει κανείς, υπέροχοι συνδυασμοί υλικών και ο σταυρός της Μάλτας σε περίοπτη θέση παντού. Πραγματικά εκθαμβωτικό εσωτερικό.

[Tsber]

Κερασάκι στην τούρτα η πτέρυγα Καραβάτζιο, με δύο καταπληκτικά, ζωντανά σχεδόν έργα του αγαπημένου μου ζωγράφου στην κρύπτη.



Μακάρι κάποια στιγμή να τοποθετηθεί εκεί και ο Ιππότης της Μάλτας, το έργο που δημιούργησε όταν βρήκε καταφύγιο στο νησί ο καλλιτέχνης.

Η συνέχεια της περιπλάνησης με βγάζει στους άνω κήπους Μπαράκα, δροσεροί, γεμάτοι πράσινο και λουλούδια και με υπέροχη θέα στο λιμάνι, αλλά και στην πυροβολαρχία χαιρετισμού που ρίχνει τις κανονιές τις κάθε μεσημέρι στις δώδεκα ακριβώς.












Ολίγον παράνομος


Όταν ο πιτσιρικάς που εισβάλλει στο κάδρο κάνει τη φωτογραφία καλύτερη!



Εδώ είναι το τέλειο μέρος για ακόμα ένα pastizz παρέα με μία Cisk, την πολύ καλή, παραδοσιακή Μαλτέζικη μπίρα

[Tsber]

Λίγα μπαλκόνια αργότερα







...το μεσημεριανό και λίγη ξεκούραση στο ξενοδοχείο, ξεκινώ με το Er για τη Μντίνα, την παλιά πρωτεύουσα του νησιού καθώς και το γειτονικό Ραμπάτ. Η οδήγηση στη Μάλτα είναι μία εμπειρία, όχι μόνο γιατί οδηγούν στην αριστερή λωρίδα, αλλά και γιατί ακολουθούν τον μοναδικό κανόνα ΕΓΩ θα βγω, στρίψω, φρενάρω και οι άλλοι να κόψουν τον λαιμό τους. Οι δρόμοι είναι από νορμάλ ως πολύ στενά δρομάκια με πέτρινα τοιχία και μόνο ο νέος παράκτιος και κάποια κομμάτια προς Βαλέτα είναι ευρωπαϊκού επιπέδου, οπότε μιλάμε για απλή μετακίνηση, που είναι όμως πολύ σημαντική καθώς με τη μοτοσικλέτα μπορώ να πάω όπου θέλω , όταν το θέλω.

[Tsber]

Η είσοδος στη Μντίνα γίνεται μέσω επιβλητικής πύλης, με τις επιβλητικές οχυρώσεις και την ύπαρξη καθεδρικού να μαρτυρούν κι εδώ τα περασμένα μεγαλεία.







Η λέξη σοκάκι παίρνει εδώ άλλη διάσταση, με τη γοητευτική αυτή παλιά πόλη να θυμίζει σε κάποια μέρη λαβύρινθο!







Απίστευτες γωνιές για φωτογράφηση παντού, δροσιά και απόλυτη ηρεμία, όπως είναι και το μότο της πόλης ως τις μέρες μας

[Tsber]

Συνεχίζοντας προς τη νότια ακτή, σταματώ για τη φωτογραφία που είχα στο νου ξεκινώντας αυτό το ταξίδι, μία εικόνα απεραντοσύνης μια ανάσα από τις αφρικανικές ακτές, με την ξακουστή Γαλάζια Σπηλιά. Ελευθερία!



Καθώς η πρώτη μου μέρα στην Μάλτα τελειώνει, επιστρέφω και ανεβαίνω στο roof garden του ξενοδοχείου για μερικά νυχτερινά κλικ.

[Tsber]

Την επομένη, μετά το γνωστό πλέον πρωινό, κινώ προς την ανατολική ακτή και το ψαροχώρι Marsaxlokk. Η προφορά είναι παράξενη, κάτι σαν Μαρσασλόκ, και οι Μαλτέζοι ακούγονται βασικά σαν Πορτογάλοι που μιλάνε αραβικά με ιταλική προφορά. Τώρα μας φώτισες θα μου πείτε, αλλά έτσι κι αλλιώς όλοι μιλάνε αγγλικά, οπότε όλα καλά

Μέχρι στιγμής όλα τα μέρη που επισκέφθηκα ήταν ιδανικά κενά τουριστών λόγω τάιμινγκ κορωναιού, κι έτσι τα απόλαυσα και τα φωτογράφησα με τη μεγαλύτερη δυνατή άνεση. Εδώ ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα πόσο τυχερός είμαι, αφού αν είναι έτσι με λίγους τουρίστες, σε κανονικές συνθήκες η κατάσταση θα θυμίζει κονσέρβα.

Το μέρος είναι διάσημο για τις πολύχρωμες ψαρόβαρκες που στολίζουν τον μικρό όρμο, στον μυχό του οποίο βρίσκεται το χωριό, μία εκκλησία και φυσικά πάμπολλες ψαροταβέρνες.

[Tsber]

Αφού τίμησα κι εγώ τα τοπικά ψαράκια σε ένα από τα εστιατόρια, έκανα μία παραθαλάσσια βόλτα χωρίς συγκεκριμένο προορισμό και επέστρεψα στη Βαλέτα όπου άφησα τη μοτοσικλέτα, καθώς η επίσκεψή μου στις Τρεις Πόλεις που έβλεπα ακριβώς απέναντι από το παράθυρό μου από τότε που ήρθα, θα γίνει μέσω water taxi. Το σημείο επιβίβασης είναι ακριβώς κάτω από το ξενοδοχείο και μόλις με ενάμιση ευρώ μπαίνω στο καταμαραν(άκι) και πλέω προς τις Τρεις Πόλεις Vittoriosa, Senglea και Cospicua.

Η επιλογή του water taxi είναι ιδανική και επιβάλλεται καθώς η είσοδος στο κυρίως λιμάνι είναι εντυπωσιακή, με υπέροχες εικόνες να εναλλάσσονται μπροστά στα μάτια μου καθώς το σκάφος γλιστρά απαλά στην αγκαλιά του στενού όρμου και των καταρτιών το δάσος.

[Tsber]

Η περιπλάνηση σε στέρεα γη και πάλι προσφέρει όμορφες εικόνες και μπορεί κανείς να δει και τα τρία δάχτυλα από κοντά ή από απόσταση, καθώς και όλο το Γκραν Χάρμπορ με τις δύο ακτές του και την τεράστια μαρίνα














Το τι σκάφη υπάρχουν εκεί δεν περιγράφεται, από παραδοσιακά μέχρι υπέρ-γιοτ...






Το δικό σου σκάφος πόσα πατώματα έχει;

Έχει μέσα πάρκινγκ για άλλα σκάφη; Αυτοκίνητα; Ελικόπτερο;





Μην απογοητεύεστε όμως, το μόνο που χρειάζεστε πραγματικά είναι μία μοτοσικλέτα και λίγη τρέλα, take it from me!

Με την επιστροφή στο ξενοδοχείο, μετά από μία ακόμα γεμάτη ημέρα, άνοιξα άλλη μία Cisk και χαλαρώνοντας σκέφτηκα ότι η Μάλτα ήταν όντως ένας πρώτης τάξεως προορισμός, που άξιζε πραγματικά τη θέση του στο φετινό μου ταξίδι!