Η Ιστορία μιας Βόλτας

[caesarsk]

Ανασηκώθηκε με κόπο στο το κρεβάτι και κοίταξε το φως από το παράθυρο. "Τι ώρα έχει πάει ρε πούστη μου;", σκέφτηκε και κατεβάσε τα πόδια στο πάτωμα. Το κρύο πλακάκι ήταν βάλσαμο στις πονεμένες πατούσες του. "Τι στο διάλο, ξύλο έτρωγα και πονάω παντού;", ξανασκέφτηκε. Με κλειστά τα μάτια προχώρησε ώς το μπάνιο και μπήκε κάτω από το ντουζ. Ενα κρύο μπάνιο, αυτό ακριβώς χρειάζοταν για να ξυπνήσει. Το παγωμένο νερό έκανε την δουλειά του και οι μυς άρχισαν να λειτουργούν. "Δεν τραβάει ρε γαμώτο. Κάθε μέρα την ίδια ρουτίνα, θα γίνω δημόσιος υπάλληλος χωρίς να έχω τα προνόμια. Πάνε 3 εβδομάδες από την τελευταία βόλτα και είναι σαν να έχει περάσει χρόνος. Καλόμαθε η γριά στα σύκα και θέλει βόλτες.". Σκέψεις έτρεχαν στον μυαλό του καθώς ετοίμαζε πρωινό. "Ναυσικά, ψήνεσαι για βόλτα;", φώναξε στην κόρη του που κοιμόταν. Απάντηση δεν πήρε εκτός από ένα μουγκρητό που θεώρησε πως ήταν ενα φωναχτό ΝΑΙ. Τρία μυνήματα αργότερα, και τα κατάλληλα ραντεβού είχαν κλειστεί ώστε να υπάρχει η δικαιολόγια της βόλτας, έχει και τις γαμημένες τύψεις όταν λείπει από την δουλειά. Άλλο ένα μύνημα για να συναντήσει έναν φίλο που του χρωστάει και τα πάντα είχαν δρομολογηθεί.

Δυο μέρες μετά η μηχανή έτοιμη φορτωμένη από το βράδυ περιμένει το κλειδί και την μίζα για να πάρει μπροστά. Η Ναυσικά τελικά συμφώνησε αργότερα για την βόλτα, αφου 06:15 το πρωί όχι μόνο δεν άκουσε την πρόταση αλλά ούτε πλευρό δεν άλλαξε στον υπνό της. "Που θα πάμε μπαμπά;" ήταν η μοναδική ερώτηση που έκανε δυο μέρες πριν. "Πάτρα και Αγρίνιο και από εκεί και πέρα όπου μας βγάλει ο δρόμος. Ετσι χωρίς πρόγραμμα είναι το καλύτερο. "Το μόνο που μπορώ να σου υποσχεθώ είναι πως δεν θα κάνουμε λιγότερο από 600 χιλιόμετρα, αλλιώς δεν αξίζει". Υποδέχτηκε την τελευταία δήλωση με χειροκροτήματα. Είχε κοιμηθεί νωρίς την προήγουμενη μέρα και έτσι το πρώι ήταν ορεξάτη και γεμάτη ενέργεια. Στάση στο βενζινάδικο για γέμισμα και ο δρόμος ανοιχτός μπροστά μας. Οι δρόμοι είναι εκεί και μας περιμένουν. Εμείς πρέπει να πάρουμε την απόφαση να τους διασχίσουμε. Γιατί όλα είναι δρόμος.

Με αυτές τις σκέψεις φόρτωνε την μηχανή το προηγούμενο βράδυ. Επίτηδες δεν τσεκάρισε λάδια, δεν τσεκάρισε για χαλαρές βίδες, δεν τσεκάρισε τίποτα. Δεν είναι πως είναι τσαπατσούλης, το αντίθετο θα λέγαμε. Το μυαλό του ήταν και είναι ενοχλητικά σε σημείο ψυχαναγκασμού οργανωμένο. Τα πάντα πρέπει να γίνονται με πλάνο, με πρόγραμμα στην ώρα τους, στο λεπτό. Η βόλτα όμως με την μηχανή θέλει ελευθερία. Ολη αυτή η ελευθερία που λείπει από την οργανωμένη δουλειά, από τις ώρες με την οικογένεια, από την επιμέλεια των πάντων, βγαίνει σε αυτή την μια βόλτα με την μηχανή. Ποτέ δεν μπόρεσε να είναι "στ'αρχίδια του" για τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω του. Ποτέ δεν αγνόησε όλα τα παραπόνα που άκουγε απο συνιδιοκτήτες ίδιες με την δική του μοτοσυκλέτα. Η βαθιά φιλοσοφία του όμως του έλεγε ότι ακριβώς έλεγε ο παππούς του για το δικό του μηχανάκι. "Οτι το σκαλίζεις χαλάει".

[caesarsk]

Φόρτωσε με περίσση επιμέλεια τις πλαϊνές βαλίτσες με ότι μπορεί να χρειαζόταν αλλά και οτιδήποτε άχρηστο. Τα ζύγισε και μοίρασε τα βάρη ακριβώς. Στην αριστερή βαλίτσα έβαλε τα αδιάβροχα, τους φακούς, τα φωσφοριζέ γιλέκα, και τα εργαλεία του. Τα εργαλεία του έπρεπε να είναι πάντα μαζί του. Μπορεί να μην τα χρειαστεί ποτέ αλλά πρέπει να είναι εκεί. Ενα φουλ σετ από μύτες κατσαβιδιών, καρυδάκια, όλα τα νούμερα torx, τις καστάνιες, τις προεκτάσεις, ένα μυτοτσίμπιδο και μια τανάλια, ενα σετ με γερμανοπολύγωνα, μια σκύλα, γωνιακά allen, σετ επιδιόρθωσης ελαστικού, έξτρα αμπούλες, τρόμπα, booster για την μπαταρία. Το σημαντικό όμως δεν είναι πως τα είχε. Το σημαντικό είναι πως μέσω αυτών ένωνε την ψυχή του με την κρυμμένη ψυχή των μεταλλών της μοτοσυκλέτας. Οσο και αυτά είναι άψυχα μέταλλα, όταν ενώνονται με τον κατάλληλο τρόπο δημιουργούν μια μηχανή παραγωγής ονείρων και αναμνήσεων και αυτό μόνο η ψυχή μπορεί να το κάνει. Η ώρες που περνούσε καθισμένος στο σκαμπώ με τα εργαλεία του και την μηχανή, τον Ottis Redding να ακούγεται στα ηχεία του γκαράζ και το τσιγάρο στο στόμα, ήταν οι ώρες που "δούλευε" τον εαυτό του. "Ρε μαλάκα όσο μεγαλώνεις τόσο μοιάζεις στον πατέρα σου και στο παππού σου τελικά" σκέφτηκε και έκλεισε την βαλίτσα. Στην δεξιά βαλίτσα έβαλε όλα όσα έπρεπε να κουβαλήσει για την δουλειά, δείγματα, μέτρα, την τσάντα της δουλειάς με το laptop. Τις ζύγισε, έλειπαν 580 γραμμάρια από την δεξία...Εβαλε μερικά δείγματα ακόμη και έτσι ήταν απόλυτα ζυγιασμένες.

Στο top case έβαλε δυο ζευγάρια παπούτσια, ένα γι' αυτόν και ένα για την κόρη του, νερό γιατί περιμέναμε ζέστη, δυο πακέτα κρακεράκια και χυμούς, ενώ στο tankbag έβαλε το δευτερο φαρμακείο (το πρώτο δεν βγαίνει ποτέ από το top case), δυο tshirt έξτρα, τους χάρτες, καλώδια και φορτιστές και ένα δεύτερο σετ κλειδιά. Κοίταξε την μηχανή και χαμογέλασε αυτάρεσκα. "Μπορεί να μην ταξιδεύεις φίλε αλλά είσαι έτοιμος για τα πάντα", σκέφτηκε. Περισσότερο σκεφτόταν παρά μιλούσε. Είναι μια συνήθεια που του έμεινε μέσα στα χρόνια αφού τις περισσότερες ώρες τις έχει περάσει είτε πάνω σε μια μηχανή μόνος, είτε σε κάποιο αεροπλάνο. Αλλωστε έγραφε...Τι να πει; Ωραία τα μεγάλα πολύημερα ταξίδια, ωραία και η παρέα, πολύ ζηλεύει που δεν μπορεί πλέον με τόσες υποχρεώσεις να φύγει για μέρες. Φρόντισε λοιπόν κάθε βόλτα του, είτε μικρή, είτε πιο μεγάλη να είναι ένα ταξίδι από μόνο του. Να ακολουθεί τις ιεροτελεστίες, τους αποχαιρετισμούς με την οικογένεια, και τις αγκαλιές της συνάντησης με παλιούς ή νέους φίλους. Το τσίγαρο στην άκρη του δρόμου, εκεί που του έκανε κλικ η φωτογραφική του μυαλού του. Είτε ανέβαινε στην διπλανή του Πάρνηθα, είτε γύρναγε την μισή Ελλάδα σε μια μέρα, η βόλτα έπρεπε να γίνει ταξίδι.

Τα βαρετά χιλιόμετρα της Εθνικής, Εκεί που βαριέσαι τόσο που είτε τραγουδάς μέσα στο κράνος τραγούδια που δεν υπήρχε περίπτωση οχι να τραγουδήσεις αλλά ούτε να ακούσεις. Από δημοτικά του κάμπου, μέχρι κλάμματα του Καζαντζίδη για το κρύο στον σταθμό του τρένου του Μονάχου, γιατί δεν του κολλούν τα ένσημα. Είτε αρχίζεις οποιαδήποτε βλακεία σου έρθει. Κορνάρισμα κάθε φορά που περνάς από τούνελ. Να πυροβολείς με τα δάχτυλα κάθε παιδάκι που σε κοιτάζει από το πίσω παράθυρο του αυτοκινήτου, Να κάνεις πετάλι στον αέρα πολύ αργά όταν προσπερνάς αυτοκίνητο. Να μετράς πόσα χιλιόμετρα έκανες και πόσα θα κάνεις στα επόμενα δέκα λεπτά. Αυτή την φορά όμως είχε μαζί του την Ναυσικά. Έπρεπε όχι μόνο να της δώσει σημασία, αλλά να της κάνει την εμπειρία αξέχαστη.

Κάπως έτσι ξεκίνησε να της μαθαίνει όλες βλακείες και τελικά τις έκαναν μαζί κάνοντας τους ανθρώπους στα αυτοκίνητα να τους κοιτάζουν περιέργα. Να προσπέρνουν αυτοκίνητα και η Ναυσικά να κάνει κουπί. Να ανοίγει την ζελατίνα και να προσπαθει να διαβάσουν τα χείλη της ενώ αυτή ψελλίζει "ΒΟΗΘΕΙΑ". Τα πρώτα 100 χιλιόμετρα κύλισαν χωρίς να το καταλάβουν και η πρώτη στάση στα ΣΕΟ στο Βέλο (έξω από το Κιάτο) ήταν επιβεβλημένη. Ενας καφές το πρωί ίσον κανένας, οπότε έπρεπε να σταματήσουν. Από την άλλη ο συγκεκριμένος σταθμός ήταν μέρος της ιεροτελεστίας. Κάθε φορά που κατέβαινε Νότια ή κατευθυνόταν στην Δυτική Ελλάδα, σταματούσε εκεί. Αντίστοιχα είχε ένα μέρος για κάθε μεριά του κόσμου. Ένα από τα κομμάτια του ψυχαναγκασμού του ήταν αυτό. Σε κάθε ταξίδι έπρεπε να επισκεφτεί συγκεκριμένα μέρη, να φάει συγκεκριμένα φαγητά, να κάνει συγκεκριμένα πράγματα. Ταυτόχρονα όμως φρόντιζε να βρει κάτι καινούργιο. Να χαθεί σε δρόμους, να αράξει σε καφενεία, να φάει σκευάσματα στον δρόμο αμφιβόλου ποιότητας και καθαριότητας. Ηταν σαν δυο άνθρωποι μέσα σε έναν.

[caesarsk]

Τακτοποίησαν τα κράνη και τα μπουφάν στις καρέκλες και ταυτόχρνα κοίταξαν την μοτοσυκλέτα απέναντι τους. Δεν τους ένοιαζε τίποτα άλλο εκτός από αυτή. Της είχε μεταδώσει την τρέλα όπως και σ αυτόν ο δικός του πατέρας. Ολο αυτό το διαδικαστικό της Εθνικής Οδού, του κλειστού αυτοκινητόδρομου, δεν είχε τίποτα το αξιοσημείωτο να συζητήσουν. Δεν μίλησαν, ήπιαν τον καφέ τους αμίλητοι. Δεν είχαν μυαλό ούτε να κουτσομπολέψουν τους τριγύρω τους. Απλά κοίταγαν την μηχανή. Σήκωσαν ταυτόχρονα τα κινητά τους για να την βγάλουν φωτογραφία. Κοιτάχτηκαν και κατάλαβαν ότι πήγαν να κάνουν ακριβώς το ίδιο. Τους πιάσαν τα γέλια. Ολα τα τραπέζια τριγύρω τους κοίταζαν περίεργα, αλλά αυτοί ήταν οι δυό τους μόνος. Μπαμπάς και κόρη να γελούν με τους εαυτούς τους και να μην δίνουν σημασία σε κανέναν.
Το πως έφτασαν στην Πάτρα, παρά την χαμήλη ταχύτητα ταξιδιού δεν το κατάλαβαν. Ο ψυχαναγκασμός του δεν του έπετρεπε να ταξιδέψεις περισσότερο απο τα 140 χλμ/ώρα εφόσον είχε πάνω τις πλαϊνές βαλίτσες. Είχε κουμπώσει μια έκτη και απλά τα χιλιόμετρα κυλούσαν. Χιλιόμετρα και διόδια, χιλιόμετρα και διόδια, άντε κάπου κάπου και μια έξοδο από τον αυτοκινητόδρομο για κάποια κωμόπολη ή χωριό. Το μόνο ευτύχημα είναι πως δεν χρειαζόταν να μπει στο κέντρο της Πάτρας αφού το ραντεβού του ήταν πίσω από το Πανεπιστημιακό Νοοκομείο. Διαδικαστικό εντελώς το είχε στο μυαλό του. "Καλημέρα λες, αφήνεις δείγματα, φεύγεις" σκεφτόταν. Αφήσε την Ναυσικά δίπλα στην μηχανή στο πάρκινγκ, και κατευθύνθηκε στο γραφείο. Που να ήξερε πως θα έβγαινε από εκεί μέσα μετά από μια ώρα. Μια ώρα χαμένη από τον δρόμο.

Πρώτα η δουλειά όμως ήταν στο μυαλό του, και κάπως έτσι έφτυσε τον Βασίλη στην Πάτρα για άλλη μια φορά. Δεν τον πήρε καν τηλέφωνο. Αν του κρατούσε μούτρα θα είχε κάθε δίκιο. Δεύτερο πέρασμα από Πατρα και καμμιά στάση. Αλλά ο Βασίλης δεν ήταν τέτοιος τύπος. Ηξερα, καταλάβαινε αλλά πάνω απ΄όλα ήξερε τον ίδιο. Αν είχε βάλει ένα στόχο στο κεφάλι του, δεν του άλλαζες το μυαλό με τίποτα. Γρήγορο τηλεφώνημα στο Αγρίνιο και βάζει στόχο να είναι εκεί σε μια ώρα. Εύκολο να το λες, αλλά δεν θα πάρει την Ιόνια γιατί δεν αντέχει άλλο κλειστό αυτοκινητόδρομο και όταν λέει Αγρίνιο δεν εννοεί ακριβώς Αγρίνιο...εννοεί κάπου στις όχθες της Λίμνης Τριχωνίδας.

Γρήγορο πέρασμα από την γέφυρα στο Ριο, και έρχεται το πρώτο μεγάλο δίλλημα της ημέρας. Να πάει από Ναύπακτο, Χάνι Μπάνια, Ανάληψη, Θέρμο, Παντάνασσα ή να πάει από τον παλιό δρόμο και να περάσει την Κλεισούρα, Παναιτώλιο, Παραβόλα, Παντάνασσα. Έστριψε προς την Ναύπακτο αφού πήρε την απόφαση να πάει από εκεί. Σταμάτησε για βενζίνη έξω από την Ναύπακτο και όση ώρα γέμιζε το τεπόζιτο άλλαξε γνώμη. Γύρισε προς τα πίσω και πήρε την παλιά Εθνική προς Αγρίνιο. Χαμογελούσε μέσα από το κράνος γιατί πλέον είχε ελευθερωθεί. Οι αποφάσεις άλλαζαν, αναλόγως της στιγμής. Ολη αυτή η προετοιμασία έγινε γι αυτή την στιγμή. Την στιγμή που θα ήταν ελεύθερος από χρόνους, από στόχους, σκέψεις για το αύριο παρά μόνο την στιγμή. Μπορούσε να στρίψει όπου ήθελε, όποτε ήθελε για να δει κάτι καινούργιο ή να δείξει κάτι καινούργιο στην Ναυσικά.

[caesarsk]

Στο φάναρι στο Μεσολόγγι, χωρίς ιδιαίτερη σκέψη έστριψε αριστερά και μπήκε για Μεσολόγγι ακολουθόντας τον δρόμο για το Αιτωλικό. Ηταν κάτι που έπρεπε να δείξει στην Ναυσικά. Δεν την είχε περάσει ποτέ από την Βενετία της Ελλάδας. Πέρασε πάνω από την λιμνοθάλασσα και πήρε το μονοπάτι για τον Πόρο. Σταμάτησαν στην άκρη και χωρίς να κατεβούν από την μηχανή, έβγαλε το κράνος και άναψε ένα τσιγάρο. Χάζεψαν λίγο τα μικρά νησάκια τριγύρω. Δυο τζούρες του τσιγάρου ίσα να γεμίσει ο χρόνος. Κράνος και πίσω δρόμος για Μάστρο τον γύρο της λιμνοθάλασσας και Κεφαλόβρυσο για να ξαναβγει στην Παλιά Εθνική Οδό Ρίου-Αγρινίου. Στην Κλεισούρα έκοψε ταχύτητα για να δει άλλη μια φορά τους βράχους τριγύρω. Η άλλη του καψούρα ή αναρρίχηση, και τα συγκεκριμένα βράχια πάντα τον καλούσαν για σκαρφάλωμα. Πολλές φορές είχε βρέθει σε κάποιο από αυτά, αλλά όχι σήμερα. Τον περίμεναν στην λίμνη Τριχωνίδα.

Ο δρόμος από το Παναιτώλιο μέχρι την λίμνη μέσα από τα χωριά ήταν φορτωμένος κίνηση. Τίποτα όμως δεν τον ενοχλούσε γιατί ένιωθε ελεύθερος. Πάρκαρε ακριβώς δίπλα στην μηχανή του φίλου του στο πάρκινγκ και κατέβηκε προς την λίμνη. Δυο άνθρωποι που δεν είχαν γνωριστεί ποτέ από κοντά, παρά μόνο μιλούσαν μέσω internet. Δυο εντελώς άγνωστοι που βρήκαν κοινά μέσα από τις αναρτήσεις τους. Με το που συναντήθηκαν αγκαλιάστηκαν σαν φίλοι από τα παλιά. Είναι μερικές φορές που με το που βλέπεις την φάτσα του άλλου ξέρεις ότι ταιριάζουν τα χνώτα σου και μπορείς να τον εμπιστευτείς. Παρήγγειλαν καφέδες και γλυκά, και τους έπιασα μια ακατάσχετη πολυλογία. Σαν να φοβόντουσαν πως δεν θα ξαναειδωθούν, ενώ στην πραγματικότητα αυτή η γνωριμία φαίνεται να γίνεται μια βαθιά φιλία. Οι φιλίες από μια ηλικία και μετά γίνονται δυσκολότερες, πόσο περισσότερο σε αυτόν που δεν είναι και ο πιο εύκολος άνθρωπος.

Η Ναυσικά βαρέθηκε να ακούει δυο μεσήλικες να λένε ιστορίες και να μιλούν για μηχανές και αυτοκίνητα. Να γκρινιάζουν και να γελούν και κατέβηκε στην λίμνη για περπάτημα και φωτογράφιση. Τριγύριζε την λίμνη φωτογραφίζοντας στιγμές που έκαναν να σταματήσει για να τις αποτυπώσει για πάντα στο μυαλό της. Ακολούθησε κάποιες πάπιες, περπάτησε πάνω σε πεσμένους κορμούς δέντρων, βρήκε κάποια μικρά γουρουνάκια. Αυτό το κορίτσι μπορεί να περάσει καλά είτε με κόσμο, είτε μόνη, είτε στα καλύτερα, είτε στο τίποτα. Είναι σίγουρα θέμα διαπαιδαγώγησης αλλά πάνω απ΄όλα είναι στον χαρακτήρα του κάθε ανθρώπου να βρει μέσα του τον τρόπο να ευχαριστιέται με όλα. Ενας λόγος που κάνουμε τόση παρέα μπαμπάς με κόρη είναι γιατί μπορούμε να ανεχτούμε τις ιδιοτροπίες του άλλου (αλλά όχι των άλλων), και ξέρουμε πότε να δώσουμε χώρο ο ένας στον άλλον. Σίγουρα η παρέα με τον Χρήστο ήταν τέλεια, αλλά τον είχε πιάσει μια αδημονία να βρεθεί στον δρόμο ξανά. Σε έναν δρόμο που είχε να πάρει χρόνια.

Ντύθηκαν πολύ γρήγορα. Δεν υπήρχε χρόνος στο μυαλό τους για αναμονές. Ο Δρόμος τους περίμενε και αυτοί ήθελαν να τον διασχίσουν. Ηθελαν να βρεθούν να κυλούν πάνω του όσο πιο συντόμα γίνεται. Να χαθούν μέσα στις στροφές και τις εναλλαγές τον τοπίων. Η Ναυσικά χωρίς κουβέντες είχε γίνει ένα με αυτόν. Σκεφτόταν το ίδιο, έπραττε το ίδιο. Οχι όμως μιμητικά όπως θα ήταν αναμενόμενο αλλά με βούληση δική της. Ηταν πραγματική επιθυμία της να καβαλήσει και να φύγει. Τακτοποίησαν τα πράγματα στην βαλίτσα και ανέβηκαν στην μοτοσυκλέτα. Ακόμη κάτω από την σκιά του γέρικου δέντρου αποφάσισε να κοιτάξει το GPS του για μια φορά σε αυτή την βόλτα. Δεν χρειάζοταν να γυρίσει πίσω προς την Παραβόλα για να ανεβεί τον δρόμο προς το Καρπενήσι.

[caesarsk]

Συνέχισε τον δρόμο παραλιακά και στα 800 μέτρα είχε μια αρχαία ταμπέλα, μισοσβησμένη που οδηγούσε σε έναν σχεδόν εγκαταλελημένο δρόμο. Η ταμπέλα έγραφε "Προυσσός-Καρπενήσι". Χωρίς αμφιβολίες μπήκε στον δρόμο και ξεκίνησαν να ανηφορίζουν ανάμεσα σε χωράφια με ελιές. Η θέα της λίμνης ήταν υπέροχη όπως γέμιζε τον ορίζοντα στην μια πλευρά τους. Ο δρόμος στένευε όλο και περισσότερο με κλειστές ανηφορικές φουρκέτες που έκανε την οδήγηση δύσκολη. Μετά από μια αριστερή στροφή ξεπροβάλλουν μπροστά τους αρχαία τείχη. Ενα παλιό βυζαντινό ξωκλήσσι ξεχασμένο στην κορφή του λόφου. Μια γρήγορη στάση για φωτό πάνω στην μοτοσυκλέτα και συνεχίζουν. Εχουν βάλει στόχο να είναι στο Καρπενήσι το συντομότερο δυνατό. Ξέρει πολύ καλά πως ο δρόμος δεν τον ευνοεί για μεγάλες ταχύτητες, πόσο περισσότερο όντας φορτωμένος και δικάβαλος.

Στην διασταυρωση με την επαρχιακή οδό Παραβόλες Θέρμου στρίβουν δεξιά και ανηφορίζουν. Παρόλο που η μέρα είναι ιδιαίτερα ζεστή, δεν την έχουν νιώσει ακόμη. Η τύχη είναι με το μέρος τους. Αφένος όσο ανεβαίνουν υψόμετρο η δροσιά είναι μεγαλύτερη, αφετέρου ο ήλιος είναι συνεχώς πίσω τους. Το πρωι ταξίδευαν Δυτικά ενώ τώρα έχουν Ανατολική κατεύθυνση. Ετσι δεν τον πείραξε καθόλου ότι έχασε τα γυαλιά ηλίου στην πρωινή διαδρομή. Μια ατυχής στιγμή με ένα τεράστιο λάθος δίκο του. Βλέπετε από μικρός η μυωπία τον αναγκάσε να φοράει γυαλιά οράσεως. Ετσι τα γυαλιά ηλίου είναι υποχρεωτικά γι αυτόν ακόμη και στην παραμικρή αντηλιά. Αλλά τα γυαλιά του είναι ιδιαίτερα αφού δεν μπορεί απλά να φορέσει ένα ζευγάρι. Πρέπει να συνδυάζονται με οράσεως. Η λύση γι αυτόν είναι γυαλιά clipon με μαγνήτες. Στην πρωινή διαδρομή δεν είχε κουμπωμένη την ζελατίνα του κράνους, γυρίζοντας το κεφάλι αριστέρα ο στροβιλισμός του άνοιξε την ζελατίνα και του ξεκόλλησε τους μαγνήτες με αποτέλεσμα να τα χάσει κάπου στην Κακιά Σκάλα.

Μετά την Νερομάννα ο δρόμος κλείνει μέσα σε πυκνό δάσος. Η Ναυσικά έχει εντυπωσιαστεί όχι μόνο από το πόσο μικρά και απομακρυσμένα είναι τα χωριά αλλά και από τα ευφάνταστα ονόματα. Περνούν μέσα από χωριά με ονόματα όπως Στεκούλα, Μαρκά Λόγκα, Στριγάνια, μέχρι που φτάνουν στο μεγαλύτερο από όλα αυτά τα χωριά εκείνη την ώρα το Κάτω Λαμπίρι. Για την Ναυσικά όλο αυτό είναι εντυπωσιακό, αφού έχει μάθει στα χωριά του κάμπου που απλώνονται, και έχουν αρκετούς κατοίκους. Περνόντας το Λαμπίρι και καθώς βρίσκονται στην κορυφή του λαιμού που χωρίζει τον Δρυμώνα της Σπαρτιάς από την κορυφή του Προυσσού, στην άκρη του δρόμου συναντούν ένα κοπάδι άλογα. Μπορεί άνθρωπο ή αυτοκίνητο να μην συνάντησαν σε όλη την διαδρομή, άλογα όμως βρήκαν.

Σταματούν στην άκρη του δρόμου και σβήνουν την μηχανή για να μην τα τρομάξουν. Ανάβει ένα τσιγάρο θαυμάζοντας τα άλογα αλλά και την Ναυσικά που τα φωτογραφίζει. "Ευτυχώς την έχω μαζί μου και αυτή την φορά θα έχω καμμιά φωτογραφία", σκέφτεται. Είναι από τους τύπους που πολύ δύσκολα θα σηκώσουν την κάμερα για να φωτογραφίσουν. Πέρασε από την φάση φωτογραφίζω τα πάντα, όπου βρεθώ και όπως σταθώ. Γέμισε άλμπουμ με φωτογραφίες από τοπία εξωτικά, δρόμους έρημους, ανθρώπους γελαστούς αλλά και χαμένους. Γερόντια να κάθονται καπνίζοντας σε καφενεία, και γιαγιάδες να ανακατεβουν μέσα σε τσουκάλια διάφορα. Χρώματα και παραστάσεις από πολιτισμούς σε όλο τον κόσμο. Φωτογράφισε ζώα στην άκρη του δρόμου ή να κρύβονται στην άκρη του δάσους. Γέμισε θήκες με slides από φαράγγια, κορφές και θάλασσες. Τώρα φωτογραφίζει με τα μάτια για το άλμπουμ του μυαλού του πλέον. Τις εικόνες του δεν θέλει να τις μοιράζεται με άλλους.

[caesarsk]

Η Ναυσικά αφού τράβηξε αρκετές φωτό πλησίασε το μικρότερο άλογο. Ηταν μερικών εβδομάδων και την κοίταζε αθώα. Κατάφερε και του χαϊδεψε την μουσούδα ενώ αυτό χλιμίντριζε ευχαριστημένο. Τα αθώα μυαλά καταλαίβονται από τα μάτια. Ηξερε ότι δεν κινδύνευε από αυτή και η Ναυσικά ήξερε πως δεν θα την πείραζε το άλογο. Με το άγγιγμα είχαν την στιγμή του. Η Ναυσικά είχε την στιγμή της από το ταξίδι. Αυτό που θα θυμάται σίγουρα. Το μεγάλο αρσένικο χλιμίντρισε δυνατά και όλα έτρεξαν προς το δάσος. Καβαλήσαν και συνέχισαν τον δρόμο, διασχίζοντας ράχες και έχοντας για θέα γκρεμούς και το πυκνό ελατοδάσος γύρω τους.

Τι να πρωτοχαζέψουν και που να σταμάτησουν για φωτογραφίες; Τα σημεία που περνούν μέσα από πυκνό δάσος που τους κλείνει τον ήλιο, τα τοξωτά πέτρινα γεφύρια που συναντούν στον δρόμο, τις ψηλές κορφές που έχουν απέναντι τους; Απλά γεμίζουν με κλικς το μυαλό τους. Τους έχει γεμίσει το μυαλό τόσες εικόνες που δεν μιλούν. Απλά κοιτάζουν τριγύρω και προσπαθούν να θυμούνται τα πάντα. Η άσφαλτος κυλάει κάτω τις ρόδες τους και το περιβάλλον αλλάζει συνεχώς. Χωριά με πετρόχτιστα σπίτια, χείμαρροι με πλατάνια, ελατοδάσος στις πλαγιές και χέρσες κορφές που υψώνονται πάνω από αυτά.

Τον Προυσσό είχε χρόνια να τον επισκεφτεί. Πάντα ο δρόμος τους ήταν για κάτι άλλο. Αυτό που θυμόταν ήταν ο γκρεμός μπροστά από το μοναστήρι. Την ίδια εικόνα είχε μπροστά του όταν το 2004 ανέβαινε ως φόρο τιμής στην νεογέννητη τότε Ναυσικά στον Μύτικα. Οχι όμως από το λούκι. Πρώτα έπιασε την Αετοράχη, κατέβηκε και πέρασε πάνω από τον γκρέμο που χωρίζει τις δυο κορφές και ανέβηκε από την Βόρεια Όψη του Μύτικα για να γράψει το όνομα της στο βίβλιο των αναρριχητών που έφτασαν μέχρι εκεί. Μια ιεροτελεστία που επαναλήφθηκε και στην γέννηση του γιου του. Βλέπετε η γέννηση της κόρης του, του ακύρωσε το προγραμματισμένο ταξίδι για ανάβαση στην K2 στα Karakoram των Ιμαλαϊών. Μια προετοιμάσια ετών που απλά ακυρώθηκε. Σε εκείνη την αποστολή που δεν πήγε, χάθηκε ένας γνωστός του στην κατάβαση. Ενας από τους πολλούς που κράτησε το βουνό κοντά του.

Λίγο πριν τον Προυσσό συναντούν την ταμπέλα για την πηγή της Μαύρης Σπηλιάς. Δεν χρειάστηκε καν να το σκεφτούν. Πάρκαραν την μηχανή, έβαλαν τις μπότες στην βαλίτσα και φόρεσαν τα αθλητικά τους και μπήκαν στο μονοπάτι. Ενα χιλιόμετρο παρακάτω βρέθηκαν στον καταρράκτη. Αραξε κάτω από έναν πλάτανο, ξαπλωμένος στο χώμα και άφησε την Ναυσικά να εξερευνήσει τριγύρω. Δεν τον ένοιαζε πλέον ούτε τι ώρα θα έφτανε στο Καρπενήσι, ούτε τι ώρα θα γύριζε σπίτι. Ηταν η στιγμή της απόλυτης απελευθέρωσης. Δεν χρειαζόταν ούτε ταβέρνες με ψητά, ούτε καφετέριες, ούτε μπαρ. Μόνο το πλατάνό του, τα κρακεράκια του και το νέρο του. Είχε βρεθεί στον δικό του παράδεισο έστω και λίγο.

Ηταν η πρώτη φόρα μέσα στην μέρα που δεν ήθελε να σηκωθεί για να γυρίσει στην μηχανή. Τελείωσαν με τα κρακεράκια και τους χυμούς και με πραγματικά αργά βήματα πήγαν προς την μηχανή. Το μέσο της μέρας είχε φύγει προ πολλού και ακόμη δεν είχαν κάνει την μισή διαδρομή από όση είχε στο μυαλό του. Είχαν ξεκινήσει 07:30 το πρωί ήταν ήδη 15:00 και δεν είχαν περάσει τον Προυσσό. Είχαν κάτσει δυομιση ώρες συνολικά για ραντεβού και καφέδες και τους έμεναν πάνω από 400 χιλιόμετρα για να φτάσουν στο σπίτι. Πέρασαν μέσα από το Προυσσό, αλλά δεν μπόρεσαν να μην σταματήσουν στην άκρη του δρόμου απέναντι από το Μοναστήρι. Το δέος που σε πιάνει βλέποντας το μοναστήρι κρεμασμένο πάνω από τον γκρεμό, την κατακόρυφη πλαγιά απέναντι του και τον πύργο με το καμπαναριό που δεσποζεί στην μέση, δεν μπορείς να το αποφύγεις. Εμειναν μερικά λεπτά για να αποτυπώσουν τις εικόνες.

[caesarsk]

Πέρασαν μέσα από το Μεγάλο Χωριό και οι ταβέρνες διαδεχόντουσαν η μια την άλλη. Η συζήτηση το φαγητό. Κανείς από τους δυο δεν πεινούσε για να σταματήσει αλλά ήξεραν πως θα τους πιάσει αργότερα η πείνα. Αποφάσισαν να σταματήσουν όπου τους αρέσει περισσότερο. "Μπαλκόνι με θέα" η μια ταβέρνα, "Μοναδικά Ψητά" η άλλη. Τις περνούσαν όμως χωρίς να σταματούν. Πέρασαν τα Νικέμια που τους είχαν προτείνει, το Σαλούν που είχαν δει τόσες φορές, την ταβέρνα με την Αρκούδα απ'εξω...στο μυαλό τους ήταν ο δρόμος. Κατέληξαν στο κέντρο στο Καρπενήσι. Πάρκαρε την μηχανή στην πλατεία, και περπάτησαν μέχρι τα τραπεζάκια. Λοξοκοίταξε προς την μεριά του καφενείου και όσοι κάθονταν έτρωγαν σουβλάκια. Εκατσε και κοίταξε τον σερβιτόρο. Κοίταξε τα τραπέζια τριγύρω και όλοι έπιναν μπύρα. Ντράπηκε να παραγγείλει Coca Cola και έτσι πήρε μια μπύρα και μια πορτοκάλαδα η Ναυσικά, και ενα μεγάλο μπουκάλι νερό (για να κατεβεί η μπύρα).

"Εχεις τίποτα φαγώσιμο;", ρώτησε. "Οχι", του απάντησε ο σερβιτόρος, "αλλά μπορείτε να πάρετε σουβλάκια από δίπλα. Δεν έχω πρόβλημα", συνέχισε. Βασικά ένιωθαν πως η στάση ήταν διαδικαστική και έπρεπε να βγει η υποχρέωση ότι σταμάτησαν στο Καρπενήσι. Τους ενοχλούσαν οι φωνές από τα διπλανά τραπέζια, τα αυτοκίνητα που περνούσαν από τον δρόμο, τα κινητά τηλέφωνα που χτυπούσαν. Κοιτάχτηκαν, ήπιαν μονορούφι την μπύρα και την πορτοκάλαδα, πλήρωσαν και σηκώθηκαν. Τους είχε μπει ο διάολος να βρεθούν στον δρόμο. Στην τελική δεν είχε και καμμιά τρελή δροσιά στο Καρπενήσι. Ούτε αναμνήσεις ούτε τίποτα. Φόρεσαν τα κράνη τους και βγήκαν στην πρώτη έξοδο που βρηκαν για Λαμία. Δεν σκέφτηκαν καν να πάρουν τον παλιό δρόμο για Λαμία και πέρασαν μέσα από Τουνελ του Τυμφρηστού. Να φύγουν όσο πιο μακρυά γίνεται για να τους μείνει μόνο η ανάμνηση της πηγής και τίποτα άλλο.

Η ώρα ήταν 16:30 και τα χιλιόμετρα κυλούσαν γρήγορα στις ευθείες μετά τον Τυμφρηστό. Το δίλλημα ήταν ένα. Μπαίνουν από τα Λουτρά της Υπάτης να ανηφορίσουν προς Παύλιανη και απο εκεί στον Μπράλο για να βγους στον Πολύδροσο ή να κατέβουν μέχρι Λαμία, 10 χιλιόμετρα Εθνικής και να μπουν από εκεί για τον Μπράλο; Το άγχος του για τους χρόνους δεν του έπετρεψε να κάνει την πανέμορφη διαδρομή ως την Παυλιάνη. Φοβόταν πως δεν προλάβαινε. Δεν θα προλάβαινε όμως τι; Δεν είχε κάποια δουλεία πίσω στην βάση. Ηταν η στιγμή που η ελευθερία φεύγει όταν περάσει το μέσο της διαδρομής και επιστρέφει στις εργοστασιακές ρυθμίσεις. Τα κινητά και οι κάμερες είχαν προ πολλού τελείωσει τις μπαταρίες τους. Κρατούσαν ενέργεια μόνο για περίπτωση ανάγκης.

Εφτάσαν στην Λαμία και σταμάτησαν στο πρώτο βενζινάδικο που βρήκαν. Γεμίσε το τεπόζιτο και συνέχισαν προς Εθνική όσο πιο γρήγορα μπορούσαν. Η ζέστη ήταν αφόρητη. "Ωραία ήταν πάνω στο βουνό", του είπε η Ναυσικά. Την κοίταξε και είδε στα μάτια της πως και γι αυτήν είχε τελείωσει το ταξίδι. Βγήκαν στην Εθνική Οδο. Στην έξοδο για Μπράλο παραλίγο να συνεχίσει ευθεία για Αθήνα. Τον έτρωγε πλέον το σαράκι της επιστροφής, αλλά ο ψυχαναγκασμός του έλεγε προς πρέπει να βγάλει όλη την διαδρομή. Γρήγορη οδήγηση στο Μπράλο. Εικόνες που τις είχε δει πολλές φορές και αυτός και η Ναυσικά. Δεν τους ένοιαζε πλέον το τοπίο. Στην Γραβιά αριστερά προς Πολύδροσο και από εκεί στον Επτάλοφο. Η δροσιά είχε επανέρθει και ετσι έκοψε ταχύτητα να απολαύσουν ότι είχε απομείνει. Έφτασαν στο Λιβάδι της Αράχωβας και έκοψε αριστερά προς το χιονοδρομικό. Βρήκαν μια παχυά σκιά και έσβησε την μηχανή.
-Πεινας;
-Οχι πολύ. Αντέχω
-Θέλεις να σταματήσουμε στην Αράχωβα ή να το πάρουμε πίσω προς Αθήνα;
-Οτι θέλεις εσυ. Εγω ακολουθώ
-Πάμε στην Λειβαδιά για σουβλάκια;
-Οτι θέλεις εσύ.

Ξαπλωσαν στο γρασίδι και οι δυο κοιτάζοντας τον απογευματινο ουρανό.
"Ηταν πολύ ωραία σήμερα", του είπε η Ναυσικά. Αυτός χαμογέλασε χωρίς να απαντήσει. Είχε κλείσει τα μάτια και απολάμβανε τις μοναδικές στιγμές με την κόρη του. "Να το ξανακάνουμε", συνέχισε η Ναυσικά. Δεν ήθελε να πάει για φωτογραφίες, δεν ήθελε να εξερευνήσει...ήθελε απλά να ξαπλώσει σαν και αυτόν στο γρασσίδι. Στο μυαλό και των δυο η βόλτα αυτή είχε τελείωσει και ας απείχαν 170 χιλιόμετρα από το σπίτι. Στο μυαλό και των δύο είχε ήδη αρχίσει να γεννιέται η επόμενη βόλτα. Εμειναν αμίλητοι στο γρασίδι, τέντωσε το χέρι της και του έσφιξε το δικό του. Ταξιδευτής γεννιέσαι, δεν γίνεσαι. Ηταν και οι δυο τους ταξιδευτές. Γύρισε τον κοίταξε και είδε τον εαυτό της σε μερικά χρόνια. Είδε να ταξιδεύει με όλους τους τρόπους, πότε μόνη πότε με παρέα σε κάθε γωνιά του κόσμου. Γύρισε την κοίταξε και είδε τον εαυτό τους 30 χρόνια πριν. Στην ηλικία της ήταν η πρώτη φορά που είχε βγει ταξίδι στην Εθνική με το παπάκι. Στην ηλικία της που ταξίδεψε στο Αμβούργο εκείνα τα Χριστούγεννα του 1989 για να βρει την Γερμανίδα που γνώρισε το καλοκαιρί.
Εμειναν έτσι όσο μπορούσαν...χωρίς ανάσα μην χαλάσουν το ταξίδι της ψυχής.

Αφιερωμένο σε όσους ταξιδεύουν ακόμη και με το μυαλό κλείνοντας τα μάτια.
Αφιερωμένο σε όλους του μπαμπάδες που δένονται με όποιο τρόπο με τα παιδιά τους.
Αφιερωμένο στην κόρη μου.

[karellen]

[Vstrommer71]

Ευτυχώς δηλαδή που δεν πήγες καμμιά βόλτα μέχρι Θεσσαλονίκη γιατί μετά δεν θα έφτανε ο χώρος αποθήκευσης στον δίσκο του server εδώ στο moto.gr

[ΠΑΠΑΣΟΥΖΑΣ]

Ευτυχώς δηλαδή που δεν πήγες καμμιά βόλτα μέχρι Θεσσαλονίκη γιατί μετά δεν θα έφτανε ο χώρος αποθήκευσης στον δίσκο του server εδώ στο moto.gr

Χαχαχαχαχα. Ηθελα να τού το γράψω κιεγω.Οπως επίσης για τα μπαγκάζια

[ΠΑΠΑΣΟΥΖΑΣ]

Ωραίο ταξιδιωτικό με περιγραφή στο τρίτο πρόσωπο. Το απόλαυσα.Σε καθε παράγραφο μού άνοιγες μνήμες.
Μπραλο πέρασα.
Παραβολα ειχα μια σχέση.
Τα ελεύθερα άλογα που διάβαζα πρίν 20 χρόνια οταν κανονιζαμε ενα ταξίδι στη Βουλγαρία πού δεν έγινε ποτέ.
Στη Λειβαδιά ήπια καφέ αλλά προπάντων το δέσιμο με το παιδί σού το απόλαυσα περισσότερο.

Να είσαι καλά και εσύ και η οικογένειά σου και να φορτώνεις πάντα τα μπαγκάζια σου...

[caesarsk]

Ευτυχώς δηλαδή που δεν πήγες καμμιά βόλτα μέχρι Θεσσαλονίκη γιατί μετά δεν θα έφτανε ο χώρος αποθήκευσης στον δίσκο του server εδώ στο moto.gr

Το έκανα screenshot το έβαλα wallpaper στον υπολογιστη για να το θυμάμαι γιατί δεν πρέπει να ποστάρω τον επόμενο...Κριμα τοσα λεφτά δώσαμε πριν λιγο καιρό να μεινει ζωντανο, να του γεμίσουμε τους δίσκους και να μην χωράει τίποτα!

[Panos76]

Παραβολα ειχα μια σχέση.

Είχες σχέση με παράβολα ή παράλληλη σχέση;;

Στη Λειβαδιά ήπια καφέ αλλά προπάντων το δέσιμο με το παιδί σού το απόλαυσα περισσότερο.

Να είσαι καλά και εσύ και η οικογένειά σου και να φορτώνεις πάντα τα μπαγκάζια σου...

Αν τα έβαζα όλα αυτά στο cb θα έπρεπε να κατέβω εγώ.

[ΠΑΠΑΣΟΥΖΑΣ]

Είχες σχέση με παράβολα ή παράλληλη σχέση;;






Αν τα έβαζα όλα αυτά στο cb θα έπρεπε να κατέβω εγώ.

https://www.google.com/search?q=%CF%...obile&ie=UTF-8

Για την πρώτη σου απορία

[Garfield]

Πέρασαν μέσα από το Μεγάλο Χωριό και οι ταβέρνες διαδεχόντουσαν η μια την άλλη. Η συζήτηση το φαγητό. Κανείς από τους δυο δεν πεινούσε για να σταματήσει αλλά ήξεραν πως θα τους πιάσει αργότερα η πείνα. Αποφάσισαν να
.................................................................................................... .....
.................................................................................................... .....
Αφιερωμένο σε όσους ταξιδεύουν ακόμη και με το μυαλό κλείνοντας τα μάτια.
Αφιερωμένο σε όλους του μπαμπάδες που δένονται με όποιο τρόπο με τα παιδιά τους.
Αφιερωμένο στην κόρη μου.

Πολύ ωραία η περιγραφή σου. Μας συγκίνησε. Εύχομαι να κάνετε άπειρα τέτοια ταξίδια και να ζήσετε ακόμα πιο υπέροχες εμπειρίες.

Για δώσε συμβουλές και σε εμάς τους μπαμπάδες με κόρη. Εμένα η δικιά μου είναι ακόμα 8 ετών και δεν έχει ανέβει ακόμα στο δίτροχο μου (μήν φαντάζεσαι κάτι τρελό - 300άρι σκούτερ). Εύχομαι κάποια στιγμή να ζήσω σαν τις δικές σου τις εμπειρίες όταν μεγαλώσει. Αλήθεια η δικιά σου πόσο χρονών είναι;