Στην Πελοπόννησο μετά απο αρκετό καιρό.Αυτή τη φορά λόγω πολύ άστατου καιρού στα βόρεια,δε ρίσκαρα για κάποια πιο μακρινή εξόρμηση.Άδραξα όμως την ευκαιρία να ανέβω σε ένα πανέμορφο αλλά και απαιτητικό βουνό και επιπλέον να διασχίσω ένα απο τα ομορφότερα φαράγγια της χώρας μας.Οι εικόνες σε καμία περίπτωση δεν υστέρησαν καθώς η συγκεκριμένη γωνιά της Πελοποννήσου στέκεται στο ίδιο ύψος με αρκετά μέρη της Πίνδου όπως θα διαπιστώσετε και εσείς μέσα απο τις φωτογραφίες.
Τα Λάμπεια Όρη ή αλλιώς Δίβρη ήταν το τελευταίο βουνό-στόχος που είχε απομείνει στο ορεινό σύμπλεγμα που αποτελείται απο τον Ερύμανθο,το Καλλιφώνι και το χαμηλότερο απο 1500m Σκιαδοβούνι.
Φυσικά για να κινηθώ όσο το δυνατόν ''δροσερά'' ακολούθησα τον παλιό μέχρι τη Νεμέα και μέσω του Ολίγυρτου βγήκα στο Λεβίδι.Απο εκεί η συνέχεια γνωστή, τράβηξα τον 111 μέχρι που έστριψα για Αγία Κυριακή-Τσιπιανά-Κρυόβρυση.Πρώτη φορά προσέγγισα την περιοχή απο εκεί και εντυπωσιάστηκα απο τη διαδρομή που κινείται αρκετά ψηλά,σχεδόν στα 1000m υψόμετρο.
Άφιξη στην Κρυόβρυση.Ένα πολύ γραφικό χωριό που βρίσκεται χτισμένο σε πλαγιά της Δίβρης.