Σάββατο βράδυ και έχω σχεδιάσει μια ανάβαση στην Αρκαδία. Παρακολουθώ τις θερμοκρασίες στους δρόμους που θα κινηθώ και τα πράγματα δείχνουν πολύ δύσκολα. Ολόκληρη την Κυριακή ο υδράργυρος δε θα φτάσει τους μηδέν βαθμούς παρόλο που θα έχει ηλιοφάνεια. Αποφασίζω να σηκωθώ το πρωί της επόμενης και να αποφασίσω τι θα κάνω. Την Κυριακή το πρωί τα πράγματα παραμένουν ως έχουν και δεν είμαι διατεθειμένος να ρισκάρω για κανένα λόγο καθώς ο παγετός δεν αστειεύεται.
Παίρνω λοιπόν την απόφαση να ανέβω στο όρος Σκόλλις της Αχαϊας. Είναι χαμηλό, περίπου 1000m μέγιστο ύψος και η δυτική Ελλάδα ούτως ή άλλως απέφυγε τον χιονιά στα νορμαλ υψόμετρα. Εκεί με περιμένει ένα απο τα κορυφαία σπήλαια που έχω δει. Κρυμμένο στο πουθενά. Απαιτείται σαφώς ορειβασία για να φτάσω σε αυτό καθώς το βουνό ναι μεν είναι χαμηλό αλλά δεν αστειεύεται καθότι άγριο. Η επιλογή ήταν σημαντική καθώς θα κινούμουν ως επι το πλείστον παραλιακά οπότε οι θερμοκρασίες που θα είχα να αντιμετωπίσω ήταν μεν πολύ χαμηλές, όχι όμως επικίνδυνες.
Έτσι λοιπόν ντύθηκα όπως προβλέπεται και ταξίδεψα μέχρι την Αχαϊα. Εκεί απο τη βιομηχανική περιοχή του Αγίου Στεφάνου συνέχισα μέχρι το Σαντομέρι, ένα χωριό χτισμένο στις παρυφές του όρους Σκόλλις.