H ορεινή Ναυπακτία σχεδόν πάντα είναι περιπετειώδης για μένα. Πως να ξεχάσω το έλατο που χρειάστηκε να ''κουρέψω'' για να περάσω απο κάτω του, τα απροσπέλαστα ποτάμια, τα χιόνια και τις λάσπες που μου έβαζαν πάντα δύσκολα...
Αυτή τη φορά στη λίστα προστέθηκε και κάτι που δε θα μπορούσα να φανταστώ, να έχει πέσει δηλαδή κεντρικός ασφαλτόδρομος που ενώνει δύο γνωστά χωριά και να μην υπάρχει προσπελάσιμη εναλλακτική οδός χωρίς να χρειάζεται να περάσεις απο χωματόδρομους με πάγους ή να κάνεις έναν τεράστιο κύκλο.
Αυτοί οι αστάθμητοι παράγοντες βέβαια πάντα θα είναι το αλατοπίπερο σε μια εξόρμηση περιπέτειας. Το να τολμήσεις να πας μέσα Γενάρη στην Ορεινή Ναυπακτία είναι απο μόνο του περιπετειώδες. Αν καταφέρεις να βγεις αλώβητος περνώντας απο χιλιόμετρα παγετού ολοκλήρωσες επιτυχημένα μια περιπέτεια. Δε βάζω καν στο μενού χωματόδρομους ή πεζοπορίες γιατί το πράγμα πάει προς το extreme μετά. Αυτός είναι ένας απο τους λόγους που δεν πέτυχα μηχανάκι ούτε για δείγμα εκείνη τη μέρα.
Με συνοπτικές διαδικασίες έφτασα απο τη Ναύπακτο στη Λιμνίτσα. Ήδη μέχρι εκεί σε κάθε σκιερό σημείο υπήρχε παγετός οπότε ο ρυθμός ήταν πολύ χαλαρός. Δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά.
Τουλάχιστον όπου υπήρχε ήλιος κάλυπτα λίγο ταχύτερα την απόσταση. Τελικώς έφτασα στην Άνω Χώρα.
Χαμηλά η Άνω Χώρα
Στόχος μου ήταν αρχικά ο Αρδίνης. Ένα βουνό που βρίσκεται πάνω απο την Αμπελακιώτισσα οπότε κινήθηκα απο τον ασφαλτόδρομο προς τα εκεί. Πολύ σύντομα όμως η πορεία μου τερματίστηκε.
Ο δρόμος έχει πέσει σε απόσταση 500 μέτρων. Εχει υποχωρήσει η πλαγιά.
Μέχρι ένα σημείο ίσως πέρναγα αλλά έχει πέσει και ένα δέντρο που θα έπρεπε πάλι να παρακάμψω απο κάτω
Όταν πλησίασα το δέντρο είδα ότι απλά δεν υπάρχει δρόμος πιο μετά.
Απάντηση με παράθεση
με τις απιθανες εξορμησεις σου!
αλλα κ πιο απολαυστικο συναμα
