Titivismata Vs Covid In Europe Central Court

[NIKANTHI]

Τι μέρες και τι ώρες εκεί δεν έχει τίποτα, μόνο ταξίδι. Ούτε ρολόγια δεν έχουν ουσία,ούτε GPS. Κουράζεσαι κοιμάσαι. Ξεκουράζεσαι ταξιδεύεις. GPS δεν χρειάζεσαι όλα είναι περιμετρικά του νησιού το μόνο που χρειάζεσαι είναι να υπολογίσεις την ημέρα αναχώρησης σου για να μην, δεν προλάβεις να τα δεις…ΟΛΑ. Εκεί τα βλέπεις πραγματικά όλα, ίσως ότι καλύτερο έχει να σου προσφέρει ο πλανήτης…

Ας ξεκινήσουμε…

Το σκεφτόμουν και το έψαχνα ανελλιπώς για να ταξιδέψω εκεί… Τα εισιτήρια ήταν φτηνά κοντά 300 ευρώ αλλά είχα θέμα με την ενοικίαση αυτοκινήτου γιατί δεν είχα πιστοτικη κάρτα.

Τελικά βρήκα την BLUE rentals company και άρχισα το online tsat.

Μπορώ να νοικιάσω χωρίς πιστωτική κάρτα

Ναι με μια μικρή εγγύηση

Ναι αλλά εδώ στο online σύστημα σας με ζητάει να βάλω πιστωτική κάρτα για εγγύηση. Δεν έχω πιστωτική. Βάζω χρεωστική και δεν την δέχεται, τι να κάνω.

Ναι έχετε δίκιο. Λοιπόν κρατάω τα στοιχεία σας και σας περιμένουμε με το καλό να έρθετε

Τίποτα άλλο

Όχι καλή σας μέρα

Χάρηκα φυσικά αλλά Αγχώθηκα κιόλας. Γιατί αν γινόταν στραβή τι θα έκανα… Οπότε αγόρασα ένα ορειβατικό σάκο πήρα και την σκηνή μαζί μου και ετοιμάστηκα είτε για οτοστόπ είτε για να κάνω μια πεζοπορική διαδρομή έξι ημερών, μέσα στα σπλάχνα της Ισλανδίας. Που θεωρείται μια από της είκοσι καλύτερες του κόσμου… The LAUGAVEGUR για όποιον ενδιαφέρεται.

Ένα άλλο που θεώρησα πιθανό σενάριο ήταν να μου καρφώσουν τίποτα περίεργο ως οφειλή για το αυτοκίνητο. Δεν είχα σκοπό να πληρώσω και ας με βαζαν μέσα. Έψαξα ότι η Ισλανδία έχει της Πιο όμορφες φυλακές του κόσμου, κάτι σαν country club. Οπότε θα εκτία την οφειλή μου και καλο μου επαναπατρισμό, σε άγνωστο όμως χρόνο

Ήταν η πρώτη φορά που νοίκιαζα αυτοκίνητο και είχα άγχος.

Τότε ήμουν άνεργος περνώντας ταμείο ανεργίας μετά από το σπάσιμο στο ισχίο και είχα να οδηγήσω μηχανή, δεκαεπτά μήνες.

Φτάνει η μέρα της αναχώρησης με πάνε στο αεροδρόμιο και μέσα σε αρκετή συγκίνηση μιας που πρώτη φορά αποχωριζόμουν το μωρό, τους αποχαιρέτισα .

Φτάνω Βιέννη απόγευμα και πετάω την άλλη μέρα το πρωί για Ρέικιαβικ, Tragic.

Που να κοιμηθείς και πως να περάσει η ώρα, εφιάλτης. Είπαμε αυτό είναι το τίμημα των φτηνών πτήσεων. Το τίμημα καμία φορά είναι και άλλο, όπως ότι έφαγα ένα χρεωμα εξήντα ευρω επειδή δεν είχα κάνει online check in στην πτήση μου. Για το καλό του ταξιδιού και καλή αναμονή μου τώρα.



Έφτασε η ώρα επιβιβάστηκα και αναχώρησα για Ρέικιαβικ. Από δίπλα μου ήταν κάποιες Ισλανδές που μασουλούσαν καπνό. Ειδικός καπνός για ακαπνες καταστάσεις, από όσο με είπαν. Εγώ από την άλλη είχα ένα χρόνο που έκοψα το τσιγάρο και δεν ήξερα αν θα γουστάρω. Μιας και ήταν η πρώτες μου διακοπές smoke free.

Ήμουν παράθυρο και μόλις μπήκαμε Ισλανδία πάγωσα όταν αντίκρισα τα καταγάλανο του ωκεανού να συναντά το μαύρο ηφαιστειογενές έδαφος της Ισλανδίας. Πραγματικά απίστευτες χρωματικές αντιθέσεις. Ότι έβλεπες από ψηλά αποτελούνταν από ηφαιστειακή τέφρα και πάγο. Πραγματικά ένα ταξίδι στα Highland’s της Ισλανδίας είναι ο απόλυτος ταξιδιωτικός προορισμός. Πέταξα πάνω από την BLUE LAGOON περνώντας την μάτι γιατί δεν σκόπευα να την επισκεφτώ.

Φτάνω αεροδρόμιο και αφού παρέλαβα αποσκευές βγήκα έξω να πάρω το λεωφορείο, έως την εταιρεία ενοικίασης αυτοκινήτων. Αυτό ήταν μια δωρεάν υπηρεσία ως ένδειξη καλωσορίσματος εκ μέρους της Ισλανδίας… Για όλα τα άλλα σε ξέσκιζαν.

Φυσούσε μανιωδώς τόσο που με το ζόρι περπατούσες μπροστά, ωραίο καλωσόρισμα. Έρχεται το λεωφορείο και σε πέντε λεπτά φτάνω στην τελευταία στάση. Μπαίνω στα γραφεία, δεν είχε ούτε καρέκλες ούτε τίποτα, όλοι όρθιοι…

Πάω στο ταμείο…

Ναι για σας έχω κάνει μια τηλεφωνική κράτηση για αυτοκίνητό

Ναι σας περιμέναμε. Εδώ βλέπω ότι έχετε την ενδιάμεσης κατηγορίας μικτή ασφάλεια. Μήπως θέλετε την Full Edision αν ναι, δεν θα σας κρατήσουμε εγγύηση για το αμάξι

Θέλω, περιλαμβάνει τα πάντα

Τα πάντα εκτός από τα λάστιχα του αυτοκινήτου, το σασί. Τον ουρανό και της πόρτες, στο άνοιγμα τους αν ξηλωθούν από το αέρα. Φυσάει πολύ και θέλει προσοχή και θεωρούμε ότι είναι συνειδητό λάθος, όπως και όλα τα παραπάνω οπότε χρεώνονται… Ενδιαφέρεστε ακόμα

Ναι θα ήθελα…

Υπογράφω το συμβόλαιο, μου φέρνουν το αμάξι και καλό δρόμο…

Ανθή έχω το αμάξι

Μπράβο άντε όλα καλά πήγαν είδες…

[NIKANTHI]

Στην αρχή ο δρόμος ήταν ένας τεράστιος αυτοκινητόδρομος και εγώ σκεφτόμουν, που θα πήγαινα εδώ με τα πόδια.

Ο δρόμος με οδήγησε στα προάστια του Ρέικιαβικ, για να το δω και να αγοράσω προμήθειες. Μπλέχτηκα μέσα στα στενά προσκρούω σε κάτι σαμαρακια με το σασί του αυτοκινήτου. Τρελάθηκα με έπιασε άγχος, μην με σκίσουν. Όπου φύγει φύγει. Χεστο το Ρέικιαβικ θα το δω στο που είσαι που είσαι. Χέσε και την Ισλανδία πάμε πίσω στο αεροδρόμιο. Έλα πλάκα κάνω αλλά ένα δίωρο ήμουν φρικαρισμένος και δεν μπορούσα να ηρεμήσω.

Στην αρχή δεν τρελάθηκα με την διαδρομή στο λεγόμενο Golden circle, μετά κάπως βελτιώθηκε. Αλλά γυρνώντας όλη την Ισλανδία μπορώ να πω ότι είναι η χειρότερη διαδρομή από πλευρά φυσικού κάλους που έχει να σε επιδείξει αυτή η χώρα.

Είδα κάποια σπίτια θαμμένα ουσιαστικά κάτω από το γρασίδι και κατεβαίνοντας μια απότομη ελικοειδής κατηφόρα έφτασα στο KERID KRATER. Παρκάρω βλέπω μόνο με εισιτήριο, τι έγινε Αυστρία γίναμε και εδώ. Αν είναι να πληρώνω παντού την γαμησαμε, συλλογιζόμουν. Αλλά τελικά ήταν το μόνο εισιτήριο για πάρκινγκ που πλήρωσα σε όλη την Ισλανδία.

Παω στο κρατήρα, περπατάω μια μικρή ανηφόρα και φτάνω αμέσως στην κορυφή. Μιας και το πάρκινγκ ήταν στην κορυφή του τέως ηφαιστείου και το έβλεπες, αμφιθεατρικά με το που έφτανες. Δίχως να στάξεις στάλα ιδρώτα. Χαλάλι το πάρκινγκ ρε αφού δεν περπατήσαμε. Βέβαια αν ήθελες το κατηφορίζεις αλλά όχι. Και από εδώ μια χαρά είναι…

Συνημμένο 434732

Από εκεί πάω στο διάσημο Geyser. Παρκάρω και αρχινάω να προσεγγίζω το γεωλογικό πάρκο. Ηταν ένας Λοφίσκος με ελαφριά ανηφορική κλήση και ξεκινάω να ανεβαίνω. Γινόταν χαμός από κόσμο και οι περισσότεροι ήταν Ασιάτες.

Φτάνω στο τέρμα πάνω viewpoint και ρωτάω μια Κινέζα

Τι περιμένουμε εδώ

Εδώ είναι το μικρουλι αλλά σηκώνεται μπαμ μπαμ.

Μμμ

Πιο κάτω είναι το μεγάλο αλλά μέχρι να σηκωθεί σου σπάει τα νεύρα. Αλλά άμα το δεις χαμογελάς μέχρι τα αυτιά.

Μμμ

Υπάρχει και ένα ακόμα και είναι ΤΕΡΆΣΤΙΟ, Θαύμα της φύσης. Αλλά σηκώνεται κάθε πενήντα χρόνια. Μια φορά στην ζωή σου θα το χαρείς… κρίμα.

Μμμ

Εκείνη την ώρα το μικρουλι εκτονώνεται, χαρά η κινέζα.

Να το το καλό μου. Γλυκούλη δεν είναι

Μμμ

Πάω στο κάτω και περιμένουμε καμία εκατό άτομα να καυλωσει το Geyser. Μιλάμε με φωτογραφικό εξοπλισμό που άνετα αγόραζες σπίτι.

Έβγαζα αβερτα σελφι αλλά σιγά μην το πετύχω… Τότε εκτονώνεται, πουστικο δεν σε πρόλαβα.

Πότε με το καλό θα του ξανά έρθει, ρωτάω

Ποιός ξέρει, ανάλογα τα κέφια του. Μπορεί δέκα λεπτά μπορεί έξι, άγνωστο.

Μμμ

Εκτονώνεται πάλι, χαμός από τον κόσμο… πάλι δεν πρόλαβα, Σκατα στα μούτρα σού.



Εκεί με ήρθε η ιδέα να τραβάω βίντεο και να το κάνω Screenshot. Κάπως έτσι πέθανε ένας φωτογράφος…

Αρχικά σκεφτόμουν να κοιμηθώ εκεί με θέα το γκαυλιαρη, αλλά επειδή το πάρκινγκ δεν είχε ορατότητα στο επίμαχο σημείο, έφυγα

Next stop GULLFOSS. Παρκάρω στο άδειο πάρκινγκ περασμένα μεσάνυχτα τοπικής ώρας. Βέβαια ήταν μέρα αλλά σαν αργά απόγευμα για τα δικά μας δεδομένα. Είχε ελάχιστο κόσμο και αρχινάω να οδεύω για τον καταρράκτη. Περπατούσα σε ένα βουνίσιο δρομάκι έχοντας την κοίτη του ποταμού στα δεξιά μου μέχρι που φτάνω στο υψομετρικό κόψιμο του ποταμιού που δημιουργεί τον καταρράκτη.

Ωραίο ήταν αλλά πολύ κατώτερο σε σχέση με αυτά που θα δω μετά. Είπαμε το Golden circle είναι ότι χειρότερο σε σχέση πάντα με το τι έχει να σου προσφέρει συνολικά αυτή η χώρα. Αλλά επειδή είναι κοντά στο Ρέικιαβικ είναι εύκολα να διοργανωθεί από τοπικές ταξιδιωτικές εταιρίες, οπότε είναι πολυδιαφημισμένο και φυσικά πανάκριβο να το υλοποιήσεις

Έφτασα φυσικά στο τέρμα του μονοπατιού, στο γυρισμό ανέβηκα κάτι σκάλες όπου έβλεπες πιο πανοραμικά τον καταρράκτη και γύρισα στο αμάξι.

Το κόλλησα όσο μπορούσα στην άκρη του πάρκινγκ για να έχω θέα και προσπάθησα να κοιμηθώ



Μίλησα με την Ανθή και με έπιασε μια μελαγχολία μιας που με έλειπαν και έκλισα τα μάτια μου …

Πάγωσα, τι καλοκαίρι είναι αυτό ρε παιδιά. Πάμε να φύγουμε. Οδηγάω και βλέπω ένδειξη στο αμάξι, προσοχή παγος. Πλάκα με κάνεις, χαλασμένο θα είναι…

[NIKANTHI]

Αφήνω τα βουνά και πιάνω το παραλιακό κομμάτι της Ισλανδίας.

Φτάνω στο SELJALANDSFOSS ερημιά και πάλι, περνώ τρίποδα DSLR και στήνομαι. Μετά τα παρατάω στο αμάξι περνώ τα μπατόν και πάω στο καταρράκτη. Οργανωμένος ε, και που είστε ακόμα. Αυτός είναι καλύτερος από τον πρωινό πάμε και πιο κοντά. Περπατάω σε κάτι ολισθηρές από την υγρασία πέτρες και παραλίγο να εκτιναχθώ σαν το Geyser. Φοβόμουν γιατί είχα σχετικά νωπό το πόδι μου από το ατύχημα και μια πτώση, μπορεί να ήταν οδυνηρή. Συνεχίζω πιο προσεκτικά και φτάνω πίσω από το καταρράκτη. Δώσε λέμε…



Τρελάθηκα αλλά αυτό δεν ήταν τίποτα μπροστά σε αυτό που θα ακολουθήσει…

Πάω στο αμάξι φοράω παπούτσια Θαλάσσης για να μην γλυστραω, φοράω αδιάβροχα και πάω με τα πόδια στο GLJUFRABUI

Μπαίνω μέσα στο ποτάμι και περπατάω πάνω στης γλιστερές πέτρες προσπαθώντας να κρατήσω ισορροπία. Ένα βήμα την φορά, άντε ακόμα ένα. Φυσικά είχα βάλει το κινητό σε αδιάβροχη θήκη και με το selfstick βιντεοσκοπουσα κιόλας. Έλα ακόμα ένα βήμα.

Πλέον δεν πατούσα πάνω στης πέτρες αλλά έβαζα όλο το πόδι μου μέσα στο νερό για καλύτερη ισορροπία. Το νερό μου έφτανε μέχρι το γόνατο είχα γίνει μούσκεμα από την κορυφή ως τα νύχια μέχρι που μπαίνω μέσα στην σχισμή του βουνού. Εκεί έχει ένα άνοιγμα, πάω να πάρω μια ανάσα και…

Εφτασαααα

Δωσεεεεεε

Τι είναι αυτό ρεεεεε

Τρελαααα

Ναιιιιιι

Ενας καταρράκτης να πέφτει μέσα σε μια σπηλιά από ένα άνοιγμα ψηλά στον ουρανό και το φως, να κάνει απίστευτες αντανακλάσεις στον χώρο. Τι να λέμε τώρα.



Από τα καλύτερα που έχω δει ποτέ στην ζωή μου. Άντε πώς φεύγουμε τώρα… Παιδιά τελείωσε το γύρισμα ελάτε μαζέψτε με… Παιδιά…. Παιδιά.

Φεύγοντας είδα κάποιους άλλους καταρράκτες, τι να κλασουν και αυτή. Στο αμάξι πέτυχα ένα μεσήλικά ζευγάρι και τους είπα να δουν το μυστικό καταρράκτη

Thanks Where are you from

Greece

Oh far away

And you

Vietnam

What…


Τους φαινόταν πιο απίστευτο ο ερχομός μου από την Ελλάδα από ότι αυτωνών…. Γενικά είχα πολλά τέτοια περίεργα.

[NIKANTHI]

Άλλαξα και καλό μου δρόμο…. Είχα πάρει και σεντόνια να ρίχνω στα καθίσματα μην τα λερωσω και μου την καρφοσουν. Αλλά και σακούλες σκουπιδιών να διαχωρίζω τα πράγματα και να μην λεκιάσω την ταπετσαρία του πορτμπαγκάζ. Πόσο πιο οργανωμένος πια. Έχε χάρη που ήμουν ψαρωμένος ως το κόκαλο, αλλιώς…

Φτάνω στο SKOGAFOSS που ήταν ο πιο όμορφος από όλους. Φυσικά ο υπόγειος καταρράκτης ήταν εκτός συναγωνισμού. Εδώ γινόταν χαμός από κόσμο και από πρακτορεία αλλά και από μεμονωμένους τουρίστες. Αφού η ώρα ήταν πλέον φυσιολογική για να ταξιδέψεις, ο κόσμος ταξίδευε. Για την ώρα στο ρολόι αναφέρομαι, γιατί μάλλον η καλύτερη ώρα να ταξιδέψεις είναι όταν όλοι κοιμούνται. Εγώ από την άλλη ταξίδευα μέχρι να νυστάξω και μόλις ξυπνούσα, ταξίδευα. Ένας ακόμα λόγος που ήταν η καλύτερες διακοπές της ζωής μου…



Ο καταρράκτης από μόνος του ήταν ποίημα αλλά καθώς τον πλησιάζεις έβλεπες από την πίεση του νερού να σχηματίζονται οι ίριδες του ουράνιου τόξου… Cardpostal και λίγα λέω.

Στα δεξιά του καταρράκτη είχε κάτι σκάλες που ανεβαίναν στο λόφο. Μου κέντρισαν το ενδιαφέρον και πως της κοστολογώ μια δυακοσαρα είναι μέσα στο νερό. Θα πάω αλλιώς θα το μετανιώσω

Ανεβαίνω αλλά δεν ήταν τίποτα ιδιαίτερο μόνο κατι πρόβατα είχε που με κορόιδευαν. Άνθρακας ο χρυσός και από άνθρακα η Ισλανδία άλλο τίποτα. Αν πάτε μην ανεβαίνετέ καλύτερα…

Είχα πεθάνει από την δίψα. Δεν είχα κάνει προμήθειες από το Ρέικιαβικ και είχα πει το νερό νεράκι. Αναγκαστικά βουτούσα στους καταρράκτες και γέμιζα τρία μπουκαλάκια που είχα μαζί μου. Κασκαντέρ κανονικός. Αν πάτε οπωσδήποτε προμήθειες από το Ρέικιαβικ. Δεν είναι μόνο θέμα οικονομίας αλλά επειδή είναι συνέχεια μέρα χάνεις την αίσθηση του χρόνου και πας, αν βρεις κάπου για ψώνια αλλά είναι κλειστά

Οδηγώ και κάνω μια παράκαμψη σε ένα ορεινό δρόμο που είχε πινακίδες ότι τον διέρχεσαι με δική σου ευθύνη. Αυτό σημαίνει ότι αν πάθει κάτι το αμάξι εκεί το πληρώνεις. Καθώς στο συμβόλαιο που υπέγραψες σου λέει ρητά οτι απαγορεύεται να πας στην ενδοχώρα με το αυτοκίνητο η όπου απαγορεύεται.

Εγω ήμουν παράνομος από οποία πλευρά και το έβλεπες όταν, ο δρόμος γίνεται ένας ελαφρύς χωματόδρομος…. Τι μαλακίες κάνω. Τι μαλακίες κάνω… Έλεγα αλλά πήγαινα.

Φτάνω στο πάρκινγκ και έχει κάτι οχήματα τανκ. Λες και θα τα οδηγούσες στην σελήνη. Δεν είχε όμως άλλο δρόμο, από εκεί και μπρος μόνο με τα πόδια. Μάλλον ερχόντουσαν με αυτά τα οχήματα μέχρι εδώ για να πουλήσουν πρόλογο στους τουρίστες και να τούς ξεσκίσουν μετά.

Παίρνω τα μπαστούνια μου και ξεκινάω να περπατάω σε ένα χωμάτινο μονοπάτι που με οδηγεί στον παγετώνα SOLHEIMAJOKULL.. Τρελάθηκα γιατί είδα για πρώτη φορά στην ζωή μου παγόβουνα, έστω και τοσοδούλικα. Το μεγαλύτερο ταξιδιωτικό μου όνειρο μόλις πραγματοποιήθηκε. Φυσικά έχω να δω πολλά παγόβουνα ακόμα.



Είχε κάποιους οδηγούς που εκπαίδευαν μικρά γκρουπ τουριστών για πεζοπορία στο πάγο. Πώς να φοράνε τα καρφιά και με τι μέτρα προφύλαξης θα πρέπει να πορευτούν στο παγετώνα. Ήταν ακόμα ένας οδηγός με ένα μόνο εκπαιδευόμενο. Και όταν έφυγα έσκασε μύτη γκρουπ με διακόσιους τουρίστες. Τι είναι το μάρκετινγκ, ο ένας επαγγελματίας με έναν και ο άλλος, με διακοσίους.

Μέσα στο γκρουπ με τους Ασιάτες είχε κάτι γιαγιάδες με το μπαστούνακι τους και μια άλλη με το πι, που σιγά σιγά πηγαίναν και αυτές στον παγετώνα. Συγκινήθηκα μπορώ να πω… Με την θέληση που έχουν κάποιοι άνθρωποι να ταξιδέψουν ανεξαρτήτως ηλικίας και θέματα υγείας που πιθανόν να έχουν.

Φεύγω και προσεκτικά αφήνω πίσω μου την απαγορευμένη ζώνη που βρισκόμουν και πιάνω πάλι τον περιφερειακό. Τότε βλέπω πινακίδα, έξοδος για Καυτατζόγλειο δεξιά. Όχι ρε αυτόν τον περιφερειακό τον άλλον.

Φτανω στο αεροπλάνο και το σκέφτομαι, δεν είχα νερό και διψούσα. Ρωτάω κάποιους που έρχονται

Πολύ μακριά είναι περπατήσαμε δύο ώρες και γυρίσαμε πίσω

Κατάλαβα με πείσατε, χεστο. Αεροπλάνο έχει και φεύγοντας από Θεσσαλονίκη για Περαία πάνω σε ένα βενζινάδικο. Είναι και καλύτερο…

Ο δρόμος με οδηγεί σε μια παραλία με κάτι διάσπαρτες βραχονησίδες στην θάλασσα, ενώ ακριβώς απέναντι υπάρχει ένας τεράστιος βράχος στην αμμουδιά και στο βάθος, βλέπω την REYNISFJARA Beach. Την ψηφισμένη ως την πιο ιδιαίτερη παραλία όλου του κόσμου. Αλλά το ενδιαφέρον μου κίνησε κάποια αμάξια που ανεβαίναν το βουνό

Που πάνε αυτά ρωτάω

Πάνε στο DURHOLAEY

Πασιφανές… Τι ρωτάω και εγώ

Το αμάξι πάει εκεί

Αν δεν έχεις 4χ4 απαγορεύεται και αν χαλάσει… Μπουντρούμι.

Σκατα

Αλλά πας και με τα πόδια, έχει μονοπάτι. Το βλέπεις εκείνο που ανεβαίνει στον ουρανό.

Σκατα από την μια το Prison NO break και από την άλλη το stairway to heaven. Δεν είχα και νερό θα τα τίναζα μια και έξω. Τελικά πήγα με τα πόδια…

Είχε ζέστη είχα ψοφήσει στο περπάτημα, είχα να πιω νερό ουσιαστικά δύο μέρες και σνεβενα στο άγνωστο. Βέβαια μπορούσα να δω που πάω αλλά θα χαλούσα την έκπληξη. Ευτυχώς έφτασα, η καντίνα που είναι…

[NIKANTHI]

Επιχειρηματικό τιπς

Ανοίξτε καντίνα στην Ισλανδία

Πάω στο αμάξι έτοιμος να πεθανο από την δίψα και φτάνω στην REYNISFJARA. Στο πάρκινγκ έβλεπες ότι μπορούσες να φανταστείς από αυτοκίνητα.Από τζιπ για την σελήνη μέχρι εναλλακτικά τροχόσπιτα. Αυτά ήταν σαν αγροτικά τζιπ αλλά η καρότσα τους ήταν τροχόσπιτο. Μάλλον για δύο άτομα.

Μπαίνω σε ένα εστιατόριο που είχε, αγοράσω νερό και βλέπω στην έξοδο κανάτα με νερό για τους επισκέπτες… την τσάκισα. Αχ τι ανακούφιση είναι αυτή. Έλα την βγάλαμε και σήμερα.

Κατεβενω κάτι σκάλες στα δεξιά και βγαίνω στην παραλία… Τρέλα. Πάνω σε μια τεράστια αμμουδιά από την μια πλευρά στο βάθος του ορίζοντα αχνοφαινόταν η πέτρινη αψίδα που πήγα πριν. Ενώ από τα αριστερά σου ένας αιχμηρός σχηματισμός βράχων ανάβλυζε από την θάλασσα. Λες και αντίκριζες τον θρόνο του διαβόλου. Φυσικά πίσω σου τα θεόρατα βράχια ανηφόριζαν ψηλά προς τον ουρανό. Σχηματισμένα από λάβα είχαν αυτόι την ιδιετερη καμπυλότητα. Τόσο χαρακτηριστική για την παραλία αυτή. Παράδεισος… Αλλά παράδεισος χωρίς καφέ γίνεται..

Χτυπάω τον καραβίσιο μου και δεν χορτανα το μέρος. Κόσμος φυσικά πολλής. Πήγα σε μια τεράστια σπηλιά όλη σμιλευμένη με αυτό το καμπυλωτό πέτρωμα. Και πως πάω προς την θάλασσα βλέπω ένα τέτοιο πέτρωμα στην αμμουδιά. Τρελάθηκα, φυσικά το τσάκωσα και το γύρισα Θεσσαλονίκη. Ευτυχώς που δεν με ξέσκισαν στο αεροδρόμιο . Απαγορεύεται λίγο από όσο ξέρω…



Την εντύπωση από το πλήθος με εκλεψαν δυα μεσήλικες Κινέζες ντυμένες με παραδοσιακές κόκκινες στολές από τη κορυφή εως τα νύχια, δημιουργώντας μια τεράστια αντίθεση στο ολο σκηνικό.

Αφού επισκέφτηκα την πολυαγαπημένη μου κανάτα με νερό, έφυγα.

Πάνω στο δρόμο μου φτάνω σε ένα περίεργο μέρος, που ήταν γεμάτο από αυτά τα πυργακια που φτιάχνεις με πέτρες. Αλλά ήταν χιλιάδες από μικρά έως και τεράστια που ξεπερνούσαν το ύψος μου, και ζύγιζαν τόνους ολόκληρους. Λογικά ανθρώπινο κατασκεύασμα ήταν, αλλά ίσως τα πρώτα να ήταν δημιούργημα της φύσης και να ακολουθήσαν του ανθρώπου… Ποιός ξέρει ..

Πάω προς το φαράγγι FJAORANGLJUFUR. Μπαίνω σε ένα χωραφοδρόμο που είχε διάσπαρτα σπίτια με τεράστιους κήπους στα αριστερά. Μέχρι που σταματάω σε μια μεταλλική πόρτα που ανάγραφε μόνο ποδάρια… Αλλιώς φορά τσίγκινο και έλα.

Περνώ τα μπαστούνια μου και καλο δρόμο. Μετά από κανένα δεκάλεπτο με πλευρίζει ένα τζιπ…

You go to the canyon

Yes but my car, isn’t 4x4 so I walk

Came

What

Yes came

[NIKANTHI]

Πήγα, και ότο στοπ ο δικός σου…. Βέβαια ήμουν στην κατά ομολογία πιο ασφαλής χώρα στον κόσμο, αλλά το ευχαριστήθηκα. Μιας και ήταν η πρώτη μου φορά…

Ήταν δύο νεαρά ζευγάρια και το 4χ4 τούς έβγαινε λιγότερα και από συμβατικό αυτοκίνητο. Φτάνω στο φαράγγι προεδρικά σαν το Πούτιν, και ξεκινάω το περπάτημα.

Στα δεξιά του πάρκινγκ σχετικά αμέσως, έφτανες σε μια εξέδρα και έβλεπες κατεβαίνοντάς μια σκάλα το καταπράσινο φαράγγι, φάτσα κάρτα.

Περπατούσες και σε άλλα παρακλάδια της εξέδρας και άλλαζες οπτικές βλέποντας, πότε έναν καταρράκτη να χύνεται στο πουθενά, πότε το όλο τοπίο διαφορετικά. Είχε και ένα μονοπάτι που σε κατέβαζε πιο χαμηλά στο βουνό. Ξεκίνησα να περπατάω όταν είδα και εκεί κάποια αμάξια παρκαρισμένα και υπέθεσα, ότι έχει και άλλο δρόμο για να φτάσεις. Και όλη αυτή που ήρθαν από εκεί στοχεύουν να έρθουν προς τα εμένα… Άρα γιατί να πάω.

Γύρισα περπατώντας στο αμάξι και συνέχισα το ταξίδι…

Κομματιασμένος αργά τα μεσάνυχτα, κάτω από το γνώριμο σούρουπο του ουρανού. Φτάνω σε μια πινακίδα προς έναν παγετώνα. Κόβω μέσα σε ένα χωματόδρομο και μόλις νιώθω ότι αγριεύει κάπως το τερέν, σταματάω. Ρίχνω έναν ύπνο στο αμάξι να ξεκουραστώ λίγο γιατί σε λίγες ώρες με περιμένει περπάτημα. Σε δευτερόλεπτα κοιμήθηκα και σε λίγες ώρες ξύπνησα παγωμένος…

Περνώ τα μπαστούνια μου και μόνος σε μια αχανής έκταση, περπατάω προς την ενδοχώρα της Ισλανδίας. Χωρίς να ξέρω τι θα βρω στο διάβα μου, σε ένα μέρος που δεν το έχουν οι χάρτες του Google, με μόνο μου οδηγό μια πινακίδα που έλεγε… Προσοχή κίνδυνος κατολισθήσεων. Το βρήκα τελικά το μέρος είναι το SVINAFELLSJOKULL UTSYNISSTAOUR. Απορώ πώς μου διέφυγε από πριν… Αν δεις τον χάρτη είναι αρκετά βαθιά στον πυρήνα της Ισλανδίας. Πάμε προσεκτικά και με σύνεση, πάντα.

Μπαίνω στον παγετώνα και μέσα απο ένα πατημένο μονοπάτι ανηφορίζω. Προσεκτικά με τα μπαστούνια προσπαθώ να μην σπάσω τα παΐδια μου η άλλοτε, μπουσουλούσα για καλύτερη ισορροπία. Έλα λίγο ακόμα, να και εδώ έχει ένα εμπόδια, θα το περάσω και αυτό. Έλα Νίκο μπορείς…

Μέχρι που έφτασα στον παγετώνα. Σε μια αχανείς έκταση από πάγο που το λιώσιμο τους, είχε δημιουργήσει μια παγωμένη λίμνη. Είχε και κάποια παγόβουνα που έπλεαν… Αυτά τα χαρακτήριζες πιο εύκολα παγόβουνα, όχι σαν τα χθεσινά. Και ανά δευτερόλεπτα μέσα στην απόλυτη ησυχία, ακουγόταν το ράγισμα τον πάγων.

Κρακ… Εκκωφαντικά με αντίλαλο. Κρακ, ξανά. Και ξανα,και ξανά…. Η καταστροφή του πλανήτη σε όλο της το μεγαλείο. Συγκλονιστική στιγμή για μένα τόσο, που επισκίασε μετέπειτα πολλές επόμενες…



Αν το ψάξετε το μέρος στο ίντερνετ θα διαπιστώσετε ότι ο παγετώνας εκεί μοιάζει απίστευτα με το Περιττό Μορένο τον διάσημο παγετώνα της Αργεντινής. Βέβαια καλύτερες πληροφορίες θα αντλήσετε από το δικό μου βιντοοο, να τα λέμε και αυτά έτσι.

[NIKANTHI]

Αποχωρώ από εκεί και μετά από καμιά ώρα φτάνω στο αυτοκίνητο. Next stop SKAFTAFELL NATIONAL PARK. Πάλι είμαι μόνος. Περνώ το οριοθετημένο μονοπάτι που μέσα από το δάσος με οδηγεί στο SVARTIFOSS. Τίποτα το ιδιαίτερο, σιγά. Είδα άπειρους πολύ καλύτερους καταρράκτες στο νησί. Και ερχόμενος από το πάρκο μέχρι εδώ, είχε έναν πιο εντυπωσιακό. Μουφα ταξιδιοτικη προβολή…

Με πλησιάζει ένας νεαρός και με ρωτάει

Σε πειράζει να πετάξω το drome

Όχι γιατί

Σε κάποιους ενοχλεί

Με τι είστε

Με ποδήλατο κάναμε το γύρο της Ευρώπης πετάξαμε μέχρι εδώ από Νορβηγία και μετά Αμερική. Από τον Καναδά μέχρι Αργεντινή.

Whow. Πόσα χρόνια

Τέσσερα

Τι να λέμε τωρα.

Η γονείς τι λένε

Ανησυχούν αλλά μας στηρίζουν

Και τώρα που το σκέφτομαι σαν μπαμπάς πλέον, αν ο γιός μου με έλεγε κάτι τέτοιο θα ήμουν πραγματικά ευτυχισμένος. Για την μαμά του δεν ξέρω.

Έκανα την κυκλική διαδρομή του πάρκου και ανηφόρισα ένα λόφο με ένα απίστευτο τοπίο να απλώνεται κάτω από τα πόδια μου.

Ότι άξιζε από το πάρκο ήταν αυτή η θεα .Ξανά πέτυχα το ζευγάρι αυτή χαθήκαν μέσα στο βουνό και εγώ από το μονοπάτι κατευθύνθηκα προς το αυτοκίνητο.

[NIKANTHI]

Μετά από λίγα χιλιόμετρα φτάνω στο FJALLSARLON παγετώνα, τον μεγαλύτερο της Ευρώπης. Παρκάρω και ξεκινάω με τον γνώριμο εξοπλισμό. Άφησα όμως την DSLR στο αυτοκίνητο για ασφάλεια.

Περπατάω στα χώματα σε μια απέραντη έκταση και σιγά σιγά αρχινάει να αχνοφαινετσι ο παγετώνας. Κάποτε αυτή η έκταση που είναι μόνο άμμος και πέτρα ήταν καλυμμένη με πάγο. Κρίμα.

Φτάνω στο παγετώνα και από μπροστά έχει δημιουργηθεί λίμνη με τα υπολείμματα τον πάγων. Τρώω κολιμα να πάω πάνω στον παγετώνα να δω , το βάθος και τον όγκο του. Να θαυμάσω όσο περισσότερο μπορώ από το μεγαλείο του

Από τα δεξία είχε κάτι χώματα που θα με οδηγούσαν στο στόχο και αρχινάω την πεζοπορία. Που κατέληξε σε μπουσούλισμα και ακροβατικές επιδεξιότητες μπας και φτάσω. Από την μια ήταν τα χώματα από την άλλη ο παγετώνας και ακριβώς στο χείλος τους ήταν μια χαράδρα τουλάχιστον Είκοσι μέτρον που σε παρέσυρε κάτω από τον πάγο. Το χώμα ήτα μαλακό και ενώ Κόλο Κόλο μετακινιόμουν, αλλά ταυτόχρονα βυθίζουν στην άβυσσο. Μια δεξιά μια κατω. Μια δεξιά μια κατω προς το άπατο του μεγαλύτερου παγετώνα της Ευρώπης. Έλα ρε πουστη πέντε μέτρα έμειναν… Προσπαθούσα να πιαστώ από πέτρες ήταν σαν άμμος και συνθλίβονταν . Κάρφωνα τα μπαστούνια αλλά γλιστρούσαν και δεν μπορούσα να τα βασιστώ, μισό λάθος και αντίο. Φοβήθηκα Άστο θα σκωτοθουμε… Δεν το έχω.



Εκεί που ήμουν απογοητευμένος και μόλις δύο μέτρα πτώσεις, από το να γίνω σαν απολιθωμένο μαμούθ. Βλέπω τους ποδηλάτες να κατεβενουν από το παγετώνα.

Τι κάνετε εσείς εδώ τους λέω…

Από εκεί που βρεθήκαμε στο βουνό, το πήραμε με τα πόδια και μέσα από το παγετώνα φτάσαμε εδώ

Πως ήταν

Εξωπραγματικό τοπίο….

Ερε πουστη μου γιατί να είμαι τόσο κουράδα σε αυτά.

Προσεκτικά γυρνάω στην ασφάλεια και μου καρφώθηκε άλλη ιδέα.

[NIKANTHI]

Εκεί που ήταν τα χώματα σε κάποια σημεία είχε αναχώματα και πλησιάζεις στα τέσσερα μέτρα τον παγετώνα. Θα πάω μέσα από την λίμνη…

Βουταω το μπαστούνι ήταν βαθύ, ψάχνω άλλο σημείο το ίδιο. Μπαίνω προσεκτικά στην παγωμένη λίμνη το νερό να με φτάνει σχεδόν μέχρι τα ισχία. Να κάνω ένα βήμα και η ορμή του νερού να με παλαντζάρει, σχεδόν στο να χάσω την ισορροπία μου. Αν δεν πνιγώ θα χαλάσω τα κλειδιά του αυτοκινήτου, άρα καλύτερα να πνιγώ. Ρε πουστη δίπλα είναι, δύο βήματα και εφτασα, βαθαίνει και άλλο όμως… χεστο. Πάω από αλλού, βουταω τα ίδια. Πάλι αδιέξοδο. Κάποιοι τουρίστες με κοιτάν με απορία, γιατί λέτε. Ξανά μπαίνω πάλι δεν τα κατάφερα… Κρίμα. Αλλά το πάλεψα όσο με έπαιρνε ίσως και ακόμα παραπάνω

Γυρνώντας στο αμάξι δεν μπορούσα να πιστέψω τι μαλακίες έκανα. Αλλά γουσταρα κιόλας με την τόλμη μου. Αλλά ταυτόχρονα στεναχωριόμουν ότι δεν το είχα, με τέτοιου είδους περιπλανήσεις.

Πάω στο πάρκινγκ δεν έβρισκα το αμαξι, από την έπαρση τον γεγονότων πήγα σε άλλο πάρκινγκ και γενικά έχασα την μπάλα. Αφού πήγα να ρωτήσω, που αλλού έχει πάρκινγκ. Άντλησα θάρρος και πάω σε ένα γραφείο για ενημέρωση τουριστών, μπας και μου το βρούν. Και στην είσοδο του οικήματος το είδα. Παλιοαμαξο σε μένα ρε

Κάνω να πάρω τα κλειδιά και πως κοιτάω ήταν σε τσέπη του παντελονιού, χιλιοστά από το να βραχούν. Η ακόμα και να τα χάσω. Αφού την γλιτώσαμε μια χαρά, αχ η θεότητα του ταξιδιού με βοήθησε.

Στο δρόμο μου βλέπω και άλλο παγετώνα, τον προσεγγίζω λέγοντας τέρμα ποια οι μαλακίες.

Φυσούσε ανελέητα και μια νύφη πάλευέ εκεί, για γαμήλιες φωτογραφίες. Αχ τι τραβάνε και αυτές οι νύφες.

Μέχρι που έφτασα στο JOKULSARLON στην διάσημη λίμνη με τα παγόβουνα. Παρκάρω και βλέπω πινακίδες ότι απαγορεύεται η διανυκτέρευση, κρίμα. Φυσικά γινόταν πανικός από κόσμο.

Και τότε είδα τα πιο επιβλητικά παγόβουνα του ταξιδιού. Έχοντας κάποια ένα βαθύ γαλανωπό χρώμα κάποια ήταν ολόλευκα, ενώ άλλα ήταν σχεδόν διάφανα. Έτοιμα προφανώς να λιώσουν. Είχε και κάποιες παπιες που κολυμπούσαν, λίγο καλύτερα από εμένα πριν.

Η αμμουδιά ήταν γεμάτη από διάσπαρτα κομμάτια πάγου και ένα από αυτά, το χρισημοποιησα σαν τραπεζάκι. Βγάζοντας την καλύτερη ταξιδιοτικη φωτογραφία της ζωής μου. Μια φωτογραφία που θεωρώ ότι με εκφράζει όσο καμία άλλη



Ο μεγαλύτερος στόχος του ταξιδιού ήταν να φτάσω εδώ, στην λίμνη. Μιας που το μεγαλύτερο μου ταξιδιοτικο όνειρο ήταν να δω παγόβουνα.

Εκεί κατάλαβα τι δύναμη έχει το να ταξιδεύεις. Το πρωί όπου πήγα στο παγετώνα μόνος, ακούγοντας τα εκκωφαντικά ράγισμα τον πάγων. Μετέπειτα που πήγα να σκοτωθώ στον άλλον παγετώνα. Όλα αυτά επισκίασαν το μεγαλύτερο ταξιδιωτικό μου όνειρο, που σχεδόν το εξαφάνισαν. Κάνοντας το σαν μια στιγμή του ταξιδιού σαν όλες της άλλες. Ζωντανό πράγμα ένα ταξίδι και ποτέ δεν μπορείς να γνωρίζεις, το που θα σε γοητεύσει και θα σε στιγματίσει

[NIKANTHI]

Περνώ τηλέφωνο την εταιρεία ενοικίασης του αυτοκινήτου

Ναι γειά σας θέλω να ρωτήσω αν γίνεται το αμάξι να το κρατήσω μια μέρα παραπάνω και αντί για την πόλη να το φέρω στο αεροδρόμιο.

Για να δω, ναι δεν έχουμε κάποια κράτηση

Ωραία και πρέπει να το φέρω πλυμένο

Όχι δεν χρειάζεται θα το καθαρίσουμε εμείς

Τελειότητα


Πάει το Ρέικιαβικ απεβίωσε, δεν θα πάω. Θα αφήσω τον παράδεισο για το Ρέικιαβικ, αποκλείεται



Φεύγω πάω για ψώνια από το μάρκετ. Ναι αυτό το θέμα δεν το αναλύσαμε καθόλου. Αγόραζα νερό και γιαούρτι που το έτρωγα με τους ξηρούς καρπούς Τότε την είχα δει αθλητής και έκανα υγιεινή διατροφή. Πάντως το τοπικό ισλανδικό γιαούρτι είναι εξαιρετικό, πρέπει να τα δοκιμάσετε.

Μεσάνυχτα στο ρολόι αλλά με φως στον ουρανό φτάνω στο HOFN εκεί που πήγε και ο

Ο που είσαι που είσαι μπαμπά.

Άραξα δεν είχε τίποτα, ένα μικρό ψαροχώρι ήταν με το λιμάνι και τις βαρκούλες του. Γραφικό μπορώ να πω, έμοιαζε με Ελλάδα.Έφαγα το γιαούρτι μου και προσπάθησα να κοιμηθώ αλλά δεν με έπιανε ύπνος, και έφυγα.

Ξεκίνησα να οδηγώ προς ένα αμφιλεγόμενο μέρος ως προς της κριτικές του. Άλλοι λέγαν ότι ήταν απάτη και άλλοι ότι είναι το ομορφότερο μέρος στην Ισλανδία. Ιδιωτικό μέρος με είσοδο για να εισέλθεις και όχι μόνο, αλλά με ιδιαίτερες χρεώσεις. Αλλιώς πλήρωνες την διανυκτέρευση στην φύση. Αλλιώς την επίσκεψη για κάποιες ώρες, ενώ αν πήγαινες το πρωί ήταν δωρεάν.

Φτάνω στο STOKKSNESS και σταματάω μπρος στην μπάρα. Μπαίνω μέσα σε ένα εστιατόριο μπαράκι που έχει, τέσσερις πέντε ντόπιους. Στα αριστερά κολλητά στον τοίχο ήταν το μπαρ ενω διάσπαρτα στο χώρο ήταν τα τραπέζια και τα καναπεδάκια. Είχε νησιώτικο διάκοσμο που απόπνεε σε ένα ζεστό και φιλόξενο περιβάλλον, όχι το ψυχρό και το απαθές που πιθανόν θα πίστευες ότι θα συναντήσεις σε αυτήν την απομακρυσμένη γωνία του πλανήτη.

Παω σε ένα μουσατο ασπροτριχι κύριο πίσω από το μπαρ. Καπετάνιο κανονικό

Για την παραλία ήρθα αξίζει η τσάμπα θα πάω

Χασκογελαει… Είναι το πιο όμορφο μέρος της γης, ειδικά σήμερα.

Οκ ένα εισιτήριο

Αν κοιμηθείς εκεί κάνει τόσο, αλλιώς αν κάτσεις μέχρι τρεις ώρες, πιο φτηνά.

Την μέρα είναι δωρεάν

Ναι

Καλά θα πάω για επίσκεψη και σε τρείς ώρες που θα ξημερώσει, θα κοιμηθώ άρα, μόνο την επίσκεψη θα χρεωθώ.

Γελάει, ναι έχεις δίκιο. Αλλά μην στήσεις σκηνή.

Μην ανησυχείς.

Ανοίγει η πύλη και κατηφορίζω ένα δρόμο που με οδηγεί στο παράδεισο, ίσως και στην κόλαση δεν ξέρω, πώς να το περιγράψω.

Παρκάρω και αρχινάω να τα χάνω. Βλέπω κάτι απόκοσμα βουνά να απλώνονται στο βάθος του ορίζοντα. Με μητέρες κορυφές έτοιμες να λαβώσουν τον ουρανό. Μια λιμνοθάλασσα γαλήνια ήρεμη να καθρεφτίζει τα βουνά ζωγραφίζοντας μια ονειρεμένη αντανάκλαση. Όλα αυτά κάτω από ένα μωβ ουράνιο χρώμα.

Φυσικά είμαι πάλι μόνος. Περνώ DSLR τρίποδα για να βγάλω καλή φωτογραφία, σκατα τα έκανα. Περπατούσα γύρω γύρω από τον εαυτό μην πιστεύοντας που βρίσκομαι και μόλις κοιτούσα την παραλία…

Αχ θεέ μου σε ευχαριστώ

Τριγυρνούσα σαν τον γιο μου μην ξέροντας, πιο παιχνίδι τα Χριστούγεννα να πρωτοανοιξει και μόλις κοιτούσα την παραλία

Αχ θεέ μου σε ευχαριστώ

Αποσβολωμένος κοιτούσα και όλο αναφωνούσα

Αχ θεέ μου σε ευχαριστώ

[NIKANTHI]

Σκεφτόμουν ποια παραλία ήταν η καλύτερη που έχω δεί αυτή, η την Νορβηγίας στα νησιά SENJA. Δεν μπόρεσα να επιλέξω. Εκείνη θα την χαρακτήριζα ως κάποιο μέρος του παραδείσου ενώ αυτή, να ανήκε στα τάρταρα της κόλασης. Εκείνη είχε καταπράσινα νερά ενώ αυτή μαύρα. Σε εκείνη τα βουνά αστράφταν ενώ σε αυτή ήταν σκοτεινά. Εκεί στάζαν καταρράκτες από της παρυφές των βουνών εδώ είχε μόνο αιχμηρές σκιές….

Ισλανδία



Νορβηγία



Κόλαση




Παράδεισος




Κομματιασμένος μαζεύω τα πράγματα και πάω να κοιμηθώ στο αυτοκίνητο. Σκεπτόμενος ότι σε αυτές της διακοπές όχι μόνο πάω, αλλά διανυκτερεύω κιόλας στα πιο όμορφα μέρη της Ισλανδίας. Ένας ακόμη λόγος που ήταν οι καλύτερες διακοπές της ζωης μου. Αναπολώντας μπορώ να πω ότι αυτή ήταν η καλύτερη ταξιδιωτική μέρα ever.

Ξυπναω μετά από τρεις ώρες μέρα ποια, το τοπίο ήταν πιο ήρεμο. Η κόλαση εκεί μόνο το βράδυ εμφανίζεται, την ημέρα είναι απλά κάποιο μέρος. Για αυτό και οι διφορούμενες κριτικές….

Μπήκα στο αμάξι πέρασα την μπάρα και έφυγα

[NIKANTHI]

Από την καλύτερη μέρα σήμερα πέρασα, στην πιο ότι να ναι μέρα. Μάλλον η γκλάβα μου δεν άντεξε της συνεχόμενες συγκινήσεις και άρχισε να σχηματίζει κενά αέρος. Τότε γουσταρα αλλά τώρα βρίζω, πάμε λοιπόν

Ο δρόμος με οδήγησε σε μια πόλη DJUPIVOGUR Όπου είχε κάτι αγαλματένια αυγά. EGGIN… έβγαλα σελφι,



Και έφυγα.

Μετά αφού διέσχισα μια ακόμη δραματική παραλια, με ένα πέτρινο πύργο να αναβλύζει μέσα από την αμμουδιά, άρχισα τα ότι να ναι.

Αφήνω τον κεντρικό δρόμο και πιάνω τους τοπικούς παράδρομος. Ανηφορίζω σε μια απότομη περιστροφική διαδρομή και φτάνω στο NYKURHYLSFOSS καταρράκτη. Οκ τίποτα ιδιαίτερο. Σκέφτομαι να κατέβω στον κεντρικό αλλά τρώω κόλλημα να δω, που οδηγεί αυτός ο βουνίσιος παράδρομος και πάω.

Φτάνω σε ένα κάμπινγκ όπου μετά από εκεί ξεκινούσαν η χωματόδρομοι. Παρκάρω περνώ τα μπαστούνια και αρχινάω να ανεβενω το βουνό μέσα από τα πουρνάρια. Δεν ξέρω γιατί, έτσι γκαυλωσα. Χωρίς λόγο, απλά επειδή γκαυλωσα.

Τα πουρνάρια ήταν και ασταθή, βουλιάζει όλο το ποδάρι μου μέσα. Οπότε κάρφωνα τα μπαστούνια να δω την στερεότητα τους και μετά, πατούσα πάνω. Βέβαια αρκετές φορές γύρισε ο αστράγαλος μου αλλά ευτυχώς, ελαφριά. Γιατί αν ήταν βαριά, ακόμα εκεί θα ήμουν. Σαν τον αχυράνθρωπο του μάγου του Οζ θα με έβρισκαν

Χωρίς ίχνος ζωής πουθενά ανεβαίνω ένα βουνό στην άγνωστη Ισλανδία, αυτά δεν τα κάνω στο Σέιχ Σου και τα κάνω εκεί. Τότε θυμηθικα το έργο με τον Walter Mitty όπου ο Ben Stiller περπατάει στα Ιμαλάια και τον παρατάνε οι οδηγοί του και αναφωνήζει … I Am Alone. Καμία σχέση αλλά επειδή το έργο γυρίστηκε στην Ισλανδία, κολαει. Εκπληκτική ταινία που με είχε στιγματίσει μιας και αναφέρεται σε όλους τους ονειροπαρμένος τουρίστες, σαν και εμένα…

Περπατάω καμία ώρα όταν στα αριστερά μου, συναντώ ένα φράκτη να πηγαίνει παράλληλα με την διαδρομή μου για την κορυφή. Ξαφνικά βλέπω ο αχυροδρομος μου να τερματίζει και να καταλήγει σε γκρεμό. Φτάνω στο τέρμα όταν κοιτάζω στον φράκτη μια πόρτα, την πηδάω και πάω παράλληλα με το γκρεμό προς το άγνωστο. Ανεβενω, ανεβενω μέχρι που φτάνω στο τέρμα τον δυνατοτήτων μου. Μετά έμπαινα πολύ βαθιά μέσα στο βουνό Κοιτάζω μια απίστευτη θέα και εστιάζω βαθιά στο βάθος που αχνοφαινετσι το αυτοκίνητο…. Καλό κουράγιο μου τώρα. Οποίος δεν έχει μυαλό τι έχει… έλα σε μια ωρίτσα έφτασα. Τελικά αν δεν καπνίζεις, όλο μαλακίες κάνεις.

Γουσταρα όμως γιατί προσπαθούσα να κάνω εναλλακτικές διακοπές και φυσικά, ότι το πρώτο βουνό που ανέβηκα μέσα από την Wilderness στην ζωή μου, ήταν στην Ισλανδία. Επομένως στόχος κέδρινος λόφος Θεσσαλονίκης

Φτάνω Κομματιασμένος στο αμάξι τρώω μια μπάρα ενέργειας και καλό μου δρόμο. Συνεχίζω και πάλι παρεκκλίνω του κεντρικού παραλιακού δρόμου και φτάνω σστο FOLALDAFOSS καταρράκτη. Φυσικά μπαστούνι και περπάτημα να τον δω από κοντά. Χαλαρά πράγματα.

Στο ρολόι νύχτωνε και πάω να βάλω βενζίνη σε μια πόλη EGLISSTAOIR. Προπληρωνω στην αντλία παραπάνω από όσα χωρούσε το αυτοκίνητο και ρωτάω ένα υπάλληλο, αν χάνω αυτά τα λεφτά.

Όχι. Περάστε μέσα να σας δώσουμε μια προπληρωμένη κάρτα με το ποσό που σας οφείλουμε και μπορείτε, να το εξαργυρώσετε σε οποιοδήποτε βενζινάδικο μας στην Ισλανδία.

Μπράβο αντιμετώπιση συνήθως σε αυτές της περίπτωσης σε ξυρίζουν. Μπαίνω μέσα και ήταν ένα βενζινάδικο βγαλμένο λες, από την Αμερική την δεκαετία τον sixties. Αφού όλο νόμιζα ότι θα ξεπροβάλει ο Michael j Fox με το πέτσινο μπουφάν, από το επιστροφή στο μέλλον. Κόκκινα καναπεδάκια με ανάλογα φωτιστικά να κρέμονται πάνω από τα τραπέζια. Λαχανη μπαρ. Βαμμένο σε τριχρομια άσπρου ροζ και λαχανη ενώ πόστερ εποχής να διακοσμούν τους τείχους.



Doctor what year we have

2019

Fuck…

Περνώ την κάρτα και κοιτάω τι μπορούσα να φάω. Είχε της κλασικές ετοιματζιδικες βλακείες, όταν είδα κάτι καζάνια να στέκονται στον πάγκο

Τι έχει εκεί ρωτάω

Παραδοσιακή σουπα

Τέλεια φέρε μου ένα πιάτο

Τρώω και ήταν ένα βάλσαμο για το κορμί μου. Πεντανόστιμη ταυτόχρονα, ζέστανε και τα σωθικά μου από το ψοφοκρυο που είχε έξω…

Μιλάω με την Ανθή

Γουστάρω άνθη και δες τι τρώω… φωτό

Μπράβο να τρως αγάπη μου, στούμπωσες με τόσο Ξηροκάμπι

Αχ ευχαριστιέμαι δες, πείρα και άλλη… φωτό



Μπράβο και να κοιμάσαι ναι, σε περιμένουμε στο σπίτι. Σε περιμένουμε

Ναι ναι… δες πήρα και άλλη… φωτό

Ε γαμηθυκες πόσες θα φας…

Πάω να πληρώσω της έξτρα δύο.

Α δεν πληρώνεται, έχει απεριόριστη κατανάλωση

Σώπα ρε σύνολικο κόστος πέντε ευρώ. Γενικά από όσο θυμάμαι, το κόστος ζωής δεν ήταν ακριβό. Σίγουρα στα τουριστικά σε ξέσκιζαν αλλά για απλά πράγματα όπως, σούπερ η φαγητό σε βενζινάδικο όπως εδώ η τιμές ήταν ίσως, φτηνότερες και από Ελλάδα. Για κάποια αγαθά και υπηρεσίες.

[NIKANTHI]

Αφού ντερλίκωσα ξεκινάω για το SEYDISFJORDUR και ανηφορίζω ένα ορεινό δρόμο. Ξαφνικά ενώ ελισσόμουν στης κλειστές στροφές, μου εμφανίζει ένδειξη το αμάξι για πάγο στο δρόμο. Πάλι θα κόλλησε, βλακείες. Δεν περνάνε τριάντα δευτερόλεπτα και πέφτω σε χιονοθύελλα, ο Χριστός και η Παναγία. Συγκλονίστηκα και δεν μπορούσα να το χωνέψω. Ανοίγω υαλοκαθαριστήρες και σαν χεσμενος προσπαθώ να ανέβω στην κορυφή του βουνού. Φτάνω, κάνω κάποια μέτρα και σταματάω. Εδώ δεν χιόνιζε αλλά όλα ήταν κατάλευκα ενώ ο δρόμος, μια μαύρη πίσσα.



Κάθομαι λίγο και αποφασίζω να γυρίσω προσεκτικά πίσω. Κάνω αναστροφή και κατεβαίνω με πέντε χιλιόμετρα το βουνό, μην έχω τίποτα ιστορίες. Αλλά σίγουρα θα έχω να διηγούμαι ιστορίες, για αυτό άλλωστε δεν ταξιδεύουμε.



Φτάνω στην πόλη και στάθμευση απέναντι από μια παιδική χαρά όπου έπαιζαν κάποια παιδιά. Ήταν φουσκωτή και χοροπηδούσαν αυτά και αναπηδούσαν ολόκληρα.

Αλλά φοβήθηκα να την πέσω εκεί, για ξεκούραση μην τυχόν και με θεωρήσουν για κανένα ανώμαλο. Όχι αυτό που είμαι, το άλλο με την διεστραμμένη έννοια. Έτσι μετά από λίγο έψαξα άλλο μέρος για να κοιμηθώ λίγες ώρες.

Ξύπνησα και ξανά ανηφορισα προς τα επάνω. Μιλάμε άλλος πλανήτης σε σχέση με εχθές ούτε χιόνια ούτε παγωνιές, χαρά Θεού.

Αυτή η βουνίσια διαδρομή προς το SEYDISFJORDUR είναι κατηφόρα που ο Walter στην ομώνυμη ταινία, παίρνει το skate δένει της πέτρες στα χέρια και κατηφορίζει την πλαγιά. Σε ένα πλάνο περνάει μπροστά από ένα καταρακτη, ε σταθμευσα και εγώ μπροστά στο GUFU waterfall και έβαλα το soundtrack του έργου.

Space oddity – David Bowie

Αυτός κατέβαινε το βουνό εγώ όμως το ανεβενα αλλά τι σημασία έχει. Συγκινητική στιγμή μίας και αυτό το έργο, με είχε συνεπάρει.

Το τραγούδι είναι αυτό ..



Έκπληξη. Κοίτα να δεις από πού ξεκίνησε αυτό το ταξιδιωτικό και που ολοκληρώνεται. Εύχομαι έστω και ένας, να το διάβασε.

[NIKANTHI]

Μπαίνω SEYDISFGORDUR α είναι πολύ ωραία. Φτάνω στο πεζόδρομο της πόλης που το δάπεδο το έχουν λωρίδες λωρίδες, με τα χρώματα του ουράνιου τόξου.



Στο τελείωμα του κατέληγε σε μια εκκλησία που όταν μπήκα μεσα έπεσαν μελωδίες στο πιάνο. Έκατσα λίγο αλλά τελείωναν την λειτουργία και συνέχισα το οδοιπορικό μου. Ήταν αργία σήμερα για την Ισλανδία.

Στο πεζόδρομο τα κτίσματα ήταν ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής λες και βγήκαν από κάποιο παραμύθι του Σέρλοκ Χολμς, στο Λονδίνο του δέκατου έβδομου αιώνα



Σερλοκ η σύνδεσμος του ΠΑΟΚ, τι λετε.

ΠΑΟΚ τουμπαλιμπρε και φυσικά…



Παντού Ελλάδα ρε …

Προτού να φτάσεις στον πεζόδρομο είχε ένα πολύ ωραίο πάρκο που έκατσα λιγάκι να πιώ καφέ, γιατί σκουντουφλούσα ακόμη από τον ύπνο. Πίσω μου άκουγα βοή νερού και πήγα για εξερεύνηση. Χώθηκα λίγο μεσα στο δάσος και έφτασα μπροστά σε δύο δίδυμους καταρακτες, α πολύ ωραία.



Αυτό εντωμεταξύ το μέρος δεν το έχει το Google, γιατί κύριε δήμαρχε.

Ωραία όλα πεντακάθαρα και το ουράνιο τόξο ευφαντάστω δεν μπορώ να πω. Αλλά γιατί κύριε δήμαρχε

Έχεις δίκιο συγνώμη.

Με πλησιάζει μια κοπελίτσα και με ρωτάει

Από εδώ πάνω ανεβαίνεις για να δεις τους καταρράκτες πανοραμικά

Κοιτάω…. Δεν το βλέπω για δρόμο αυτό, μόνο τα κατσίκια σκαρφαλώνουν από εκεί …

Κοιτάζω μια το καταρακτη γυρνάω προς την κοπέλα, είχε ανεβη πάνω.

Χριστός και η Παναγία, γιατί να είμαι τόσο κουράδα σε αυτά. Φεύγοντας πλεύρισα όμως με το γνωστή τακτική, Κόλο Κόλο ένα ρυάκι για να γεμίσω νερό. Οχι παίζουμε.

Ξαναπήγα στον πεζόδρομο για χαζή προσπέρασαν την εκκλησία και είδα ένα χωματόδρομο να χάνεται στον ορίζοντα.

Γιατί κύριε δήμαρχε δεν βάλατε άσφαλτο

Α αυτό είναι δικαιοδοσία της περιφέρειας…

Και εδώ γραφειοκρατία ρε

Ειδα ένα 4χ4 να έρχεται από τα χώματα προς το μέρος μου και εκεί κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι να νοικιάσεις τζιπ στην Ισλανδία. Δεν είναι ματαιοδοξία και πρεστίζ αλλά απαραίτητο για να πας σε μέρη που αλλιώτικα δεν σου επιτρέπεται.

[NIKANTHI]

Τα σούπερ θα άνοιγαν για λίγες ώρες πιο μετά, οπότε ευτυχώς που βούτηξα για νερό. Προσοχή στης προμήθειες γιατί μπορεί να μπλέξεις.

Φεύγω και κατευθύνομαι για το BORGARFJAROARTHOFN. Ο δρόμος πλέον δεν είναι καλός, ανηφόρα και κατά διαστήματα χώματα, πέτρες και πολλά έργα οδοποιίας.

Εγώ πήγαινα με τριάντα φοβούμενος για το αμάξι και έβριζα, γιατί έτσι έχανα ταξιδιωτικό χρόνο.

Αν σας παίρνει οπωσδήποτε 4χ4, χάνεται ναι μεν σε χρήμα αλλά κερδίζετε σε προσβάσεις και σε ταξιδιωτικές μέρες που χρειάζεστε για να γυρίσετε το νησί. Αν θες δέκα μέρες με 4χ4 με συμβατικό θες δεκαπέντε και πάλι, δεν θα τα δεις όλα.

Φτάνω τέρμα πάνω στο βουνό, πάω σε κάτι σαν αποθήκες που είχαν εκεί και αγναντεύω, την απίστευτη θέα προς τον ωκεανό. Τρέλα. Είχε τρομερή ζέστη και αντήλια, οπότε άραξα μέσα στο αμάξι να απολαύσω το γιαούρτι μου.



Συνεχίζω το δρόμο ευθεία και πως γυρνάω κατά λάθος το κεφάλι μου προς τα πίσω, μένω σύξυλος. Βλέπω ακριβώς μπροστά μου μια λίμνη και στο βάθος χαμηλά στον ορίζοντα, αντικρύζω την θέα του ωκεανού που αγνάντευα από πρίν. Στο ίδιο οπτικό μου πεδίο έβλεπα σε υψομετρικές ανισορροπίες, μια λίμνη και τον ωκεανό. Όπως το φημισμένο μέρος στα Νησιά Φερόε, τόσο ίδιο αλλά και πόσο διαφορετικο.

Μετά από λίγο στρίβω δεξιά στην πορεία του δρόμου, μόνο χώμα γεμάτο με αυλακώσεις από τα βαριά οχήματα οδοποιίας της Ισλανδίας.



Την γαμησαμε, πάμε σιγάααααα σιγάααααα. Μέσα σε μια εξάντληση από της αργές ταχύτητες αλλά και το αγχος μην καταστρέψω το αμάξι, έφτασα.

Προσπερνάω ένα μικρό γραφικό λιμανάκι και φτάνω στο βάθος σε κάτι καταπράσινα βράχια. Που είναι αποικίες των PUFFIN. Αυτά τα τρισχαριτωμένα μικρά πουλάκια που μοιάζουν με πιγκουίνους.



Περπατάω σε κάτι ξύλινες εξέδρες για να τα προσεγγίσω και να είναι παντού, ολόγυρα μου. Δέκα από εδώ, σαράντα από την άλλη, είκοσι πιο κάτω. Είχε ένα ξύλινο δωμάτιακι όπου έμπαινες και τα είχες θέα, 360 μοιρών.

Μπαίνω μέσα και είχε παντού παραθυράκια όπου τα άνοιγες και τα φωτογράφιζες, πιο ευθύβολα. Μέσα ήταν ένα ζευγάρι κινεζών με κάτι φακούς τηλεσκόπια και τα φωτογράφιζαν, καταριπας και ανελέητα. Σε βαθμό τέτοιο που θα έμοιαζε ο Ράμπο, γατάκι σομον μπροστά τους.

Δεν άντεξα πολύ και ξανά βγήκα έξω. Όπου είχε ένα κουτί και έλεγε, αφήστε αν θέλετε κάποια ISK για να συνδράμετε στην μελέτη και παρατήρησης τους.

Μετα από κανένα δεκάλεπτο τα πουλάκια εξαφανίστηκαν. Η φωτογράφοι τα ξεκλήρισαν, πόσο να επιζήσουν. Όχι απλά πηγαν για ύπνο. Θέλει προσοχή τι ώρα θα πάτε να τα δείτε, γιατί μπορεί να φάτε μάταιοι κούραση και ταλαιπωρία. Την ταλαιπωρία που πιθανώς να φάτε εσείς ματεα αν δεν προσέξετε, την τρώω εγώ τώρα κάνοντας ξανά, τον ίδιο δρόμο…. ΌΛΟ ΠΙΣΩ. Με τριαντα, όσο πάω στα πάσα τον Άλπειων με το φειζερ δηλαδή. Άρα τζάμπα παραπονιέμαι. Μιας που το έφερε η κουβέντα, πριν τριάντα χρόνια κάπου στην. Βέροια… Έλα πλάκα κάνω.

Οδηγώ όταν φτάνω στον RJUKANDAFOSS έναν θεόρατο διχσλωτο καταρακτη. Παρκάρω και πάω να τον δω από κοντά. Ήταν τόσο ψιλός που το κινητό μόνο στο όρθιο μπορούσε να τον χωρέσει. Ξεκινούσε από μια πηγή στην κορυφή του βουνού και μετέπειτα διαρπαζόταν σε δύο κομμάτια, μέχρι να ξανά σμίξει ξανά πιο κάτω. Αυτός ήταν ο πιο ωραίος ως έκπληξη, καταρράκτης του ταξιδιού.

Νύχτωνε στο ρολόι, ο ήλιος ήταν χαμηλά στα δεξιά μου και δεν είχε ίχνος σύννεφου στον ουρανό. Χαμογελούσα γιατί αν η ροή της διαδρομής μου με το επέτρεπε, θα έβλεπα τον ήλιο του μεσονυκτίου. Αυτό που είχα δεί κατά το ήμισυ στο πλοίο πηγαίνοντας στα νησιά λοφοτεν, θα το έβλεπα εδώ ολοκληρωμένο.

Αχ μακαρι να μην με στρίψει από την άλλη, αχ έλα μην με πας αλλού.

Τοτε με στρίβει δεξιά για τον καταρράκτη DETTIFOSS και να έχω τον ήλιο ακριβώς, ευθεία. Εγώ να είμαι ο sniper και ο ήλιος το θύμα. Να τον έχω κεντράρει στην διόπτρα και να τον σημαδεύω στο δόξα πατρί. Τι να λέμε τώρα, συγκλονιστική στιγμή.



Αλλά για μια στιγμή, που στον πουτσο πάω.

Τι σκατόδρόμος είναι αυτός μέσα στην ερημια, α ωραία έγινε και χωματόδρομος τώρα.



Ρε πλάκα μας κάνετε, κάντε κανένα δρόμο.

Είδα ένα κοπάδι από ισλανδικά άλογα να καλπάζουν μέσα στην απεραντοσύνη του τοπίου. Είδα τον ήλιο του μεσονυχτίου να βυθίζετε και να αναβλύζει μπροστά στα μάτια μου. Και είδα μια πινακίδα να γράφει. Αν συνεχίσεις και χαλάσει το αμάξι, η τρύπα σου θα γίνει μεγαλύτερη του καταρράκτη.