Όπως είχα γράψει στο προηγούμενο ταξιδιωτικό, ναι μεν το ορεινό ταξίδι στην Πελοπόννησο βρίσκεται ελάχιστα πριν το τέλος του, όμως οι προορισμοί σε αυτήν την ιστορική χερσόνησο είναι ατελείωτοι. Μάλιστα λόγω των επικίνδυνα χαμηλών θερμοκρασιών η Πελοπόννησος φάνταζε ως η μοναδική επιλογή χαμηλού ρίσκου. Το μοναδικό μέρος που προσεγγίζεται παραλιακά. Οπουδήποτε αλλού βόρεια θα χρειαστεί να ανέβεις υψόμετρο σε κάποιο σημείο.
Κάτι ανάλογο είχα κάνει και πριν κάποιους μήνες που είχα βρεθεί ξανά στην Αχαϊα για το όρος Σκόλλις και την Παναγία του βουνού. Έτσι και την προηγούμενη Κυριακή, ξεκίνησα με το θερμόμετρο να γράφει έναν (1) βαθμό και φυσικά δεν είχα σκοπό να ανέβω σε κάποια κορυφή. Στόχος μου ήταν ένα ερειπωμένο μοναστήρι στις άγριες πλαγιές του Ερυμάνθου το οποίο προσεγγίζεται πεζοπορικά-ορειβατικά. Πρόκειται για τη μονή Ταξιαρχών η οποία χτίστηκε το 1700 επι Τουρκοκρατίας και λέγεται πως λειτουργούσε και ως κρυφό σχολειό. Οι ερημίτες που εκκλησιάζονταν εκεί ζούσαν σε σπηλιές που βρίσκονται τριγύρω. Οι αντίξοες συνθήκες τους ανάγκασαν να κατέβουν χαμηλότερα στη μονή Αγίων Πάντων.
Απο την ''Οβριά'' κοντά στην Πάτρα ακολούθησα τον 111 και στα Κριθαράκια έστριψα αριστερά με προορισμό το Αλεποχώρι Ερυμάνθου, χτισμένο στα 600m υψόμετρο. Αν σκέφτεστε ότι τα υψομετρικά μέτρα είναι πολλά και υπάρχει πάντα η πιθανότητα να βρεις παγετό, θα σας πω ότι έχετε εν μέρει δίκιο. Όμως αν προσέξετε τον χάρτη θα διαπιστώσετε πως το Αλεποχώρι βρίσκεται στην δυτική πλευρά του Ερυμάνθου και όχι στη βόρεια. Αυτή η παράμετρος σε συνδυασμό με το ότι η Δυτική Ελλάδα φέτος την έχει γλιτώσει απο την κακοκαιρία και σχεδόν πάντα έχει πιο ήπιο κλίμα, έδινε μια σχετική ασφάλεια στην προσέγγισή μου. Η επιλογή μου με δικαίωσε αν και εννοείται ήμουν σε επαγρύπνιση.
Άφιξη στο Αλεποχώρι. Διακρίνεται απέναντι μια τρομερή χωμάτινη διαδρομή που είχα κάνει με φίλο όταν είχαμε βρεθεί στην περιοχή.
Στο δρόμο για Σπαρτιά! Ερύμανθος, μια εικόνα χίλιες λέξεις...