Για ακόμη μια φορά ο καιρός την Κυριακή έδινε βροχές σχεδόν σε όλα τα ορεινά της Ελλάδας. Υπήρχε όμως ένα σημείο βόρεια και ανατολικά στον χάρτη στο οποίο ήταν καθαρός. Υπήρχε ένα μικρό πρόβλημα, αυτό το σημείο απείχε σχεδόν 750km απο μένα. Το βουνό εκεί δεν ήταν απο τα εύκολα, είχε 600m υψομετρικής διαφοράς. Με πρόχειρους υπολογισμούς χωρίς απρόοπτα, θα χρειαζόμουν τουλάχιστον 3,5 ώρες για να πατήσω στην κορυφή του και να κατέβω ξανά κάτω.
Κάποια χρόνια πριν θα θεωρούσα εντελώς τρελό ένα τέτοιο εγχείρημα. Εντελώς εκτός πραγματικότητας έτσι όπως την είχα στο μυαλό μου. Όμως τα μαθηματικά δεν κάνουν λάθος. Οι υπολογισμοί μου έδειχναν ότι μπορεί να γίνει. Σίγουρα σχεδίαζα μια απολύτως υπερβατική εξόρμηση αλλά θα μπορούσε να επιτευχθεί... αν φυσικά δε συναντούσα κάποιο απρόοπτο στο βουνό, κάτι που δε θα μπορούσα ποτέ να γνωρίζω. Είναι απο τα υποχρεωτικά ρίσκα που συνοδεύουν τις εξορμήσεις μου.
Τις τελευταίες 3 μέρες προετοιμαζόμουν ψυχολογικά και έτρωγα όσο πιο καλά μπορούσα. Είχαν περάσει λίγες βδομάδες απο την τελευταία καλή ανάβαση. Έπρεπε να είμαι σε άριστη πνευματική κυρίως κατάσταση. Είναι κάτι απαραίτητο για να βγει με ασφάλεια μια τέτοια εξόρμηση. Αν για οποιοδήποτε λόγο ένιωθα ότι δε μπορώ να την κάνω, αυτομάτως θα έχανα δια βίου τη δυνατότητα να μπορώ να κάνω παρόμοιες εξορμήσεις. Έτσι πάνε αυτά...
Ο ουρανός λόγω της γενικότερης αστάθειας μου έδωσε πανέμορφες εικόνες στο ύψος της λίμνης Βόλβης. Η εγνατία απο εκεί και μετά αρκετά ενδιαφέρουσα, καμία σχέση με τις βαρετές ευθείες απο Λάρισα και πάνω.