Με κεκτημένη ταχύτητα απο την προηγούμενη εξόρμηση στην Ανατολική Ροδόπη, αυτή τη φορά επιχείρησα κάτι εξίσου δύσκολο. Έκανα 500Km λιγότερα όμως ανέβηκα σε δύο βουνά καλύπτοντας μια υψομετρική διαφορά 1050m τα οποία είναι πραγματικά πάρα πολλά όταν μιλάμε για μια απόσταση 500km απο τη βάση μου. Η αλήθεια είναι όμως ότι θα ήταν κρίμα να ανέβω στον Γκορίλα και να αφήσω τη Χιονίστρα για άλλη φορά εφόσον την είχα σε οπτική επαφή. Παρόλο που έχω γυρίσει αρκετά τον νομό Θεσπρωτίας, ποτέ δεν είχε τύχει να κινηθώ στα σημεία που πήγα.
Ανεβαίνοντας χρησιμοποίησα διάφορα αγαπημένα κομμάτια της παλιάς εθνικής. Εδώ στο δρόμο Αμφιλοχίας-Άρτας στο ύψος του Μενιδίου
1ος μου στόχος ο Γκορίλας ή Όρη Παραμυθιάς. Η ονομασία Γκορίλας προέρχεται απο το παλαιοσλάβικο Gor που σημαίνει βουνό. Το συγκεκριμένο βουνό όσοι έχετε καλή μνήμη θα το θυμάστε απο την εκπληκτική χειμωνιάτικη ανάβασή μου στο σπήλαιο του Αγίου Αρσενίου απο τη δυτική πλευρά του (δεν ξεχνιούνται τέτοιες εικόνες). Αυτή τη φορά η προσέγγιση μου έγινε απο τη βόρεια πλευρά και πιο συγκεκριμένα απο το Ελευθεροχώρι. Απο εκεί ένας πολύ δύσβατος χωματόδρομος με οδήγησε λίγο ψηλότερα στο βουνό.
Απο εδώ συνέχισα με τα πόδια έχοντας να καλύψω μια σεβαστή υψομετρική διαφορά 600m.
Δάσος βγαλμένο απο παραμύθι. Στις παρυφές του όρους βρίσκεται η Παραμυθιά απο την άλλη πλευρά όμως. Λέτε η ονομασία να προέρχεται απο την ομορφιά αυτού του βουνού?
Έχοντας μπει σε ένα μεγάλο μονοπάτι σαν χωματόδρομο αλλά με πολύ υψηλή κλίση και σάρες για αρχή.
Μακριά αχνοφαίνεται η ακόμα αρκετά χιονισμένη Τύμφη.
Παραμυθένιο το δάσος όπως είπα. Γνωρίζοντας τώρα τι θα έβλεπα μετά πραγματικά δεν είχα δει τίποτα ακόμα...
Νεκρά δέντρα στέκονται αγέρωχα δίπλα στα ζωντανά αδέρφια τους.
Η κλίση σταθερά μεγάλη. Το τοπίο δε με αφήνει να βαρεθώ. Κάθε τόσο σταματάω και θαυμάζω...
Απάντηση με παράθεση
Δημοσιεύθηκε αρχικά από billy84
