Ένα συνεχές παιχνίδι με τον χρόνο. Ένα συνεχές κρυφτό με τον καιρό που έρχεται ορμητικά απο κάποια ώρα και μετά. Αυτός είναι ο Μάιος στα ορεινά της Ελλάδας. Αυτός είναι ο δικός μου Μάιος. Πάντα ποντάρω σε μακρινές εξορμήσεις, πάντα με διαψεύδει με την τρομερή αστάθειά του. Πάντα όμως με αποζημιώνει με μαγικές εικόνες. Ένας Μάιος που ξεκίνησε με το Παπίκιο στην ανατολική Ροδόπη, συνεχίστηκε στα δυτικά της Πίνδου με τον Γκορίλα και τη Χιονίστρα και με την Κρήτη και τον Ίταμο στην ανατολική πλευρά των Αγράφων. Τελείωσε ανέλπιστα καλά με ακόμα μια μαγική εξόρμηση στα Κοκκάλια, ίσως στην πιο όμορφη διαδρομή του είδους στην Ελλάδα.
Όταν είχαμε πάει με τον Μάκη (ο έταιρος τρελός που ενίοτε ακολουθεί είτε με Τρανσαλπ είτε με Τενερέ) πριν 4 χρόνια είχα πει ότι θα ήταν σχεδόν απίθανο να πήγαινα εκεί πάνω μόνος. Πρόκειται για μια πολύ δύσκολη διαδρομή με υψηλές κλίσεις και σαθρά κομμάτια. Όπως είπα όμως, είχαν περάσει 4 χρόνια συνεχούς χωμάτινης τριβής και με δυσκολότερες καταστάσεις που έτυχε να αντιμετωπίσω. Οπότε τόλμησα και φυσικά τα πάντα ήταν εύκολα για μένα πια. Σίγουρα όμως πρόκειται για μια πολύ δύσκολη και επικίνδυνη διαδρομή ειδικά για κάποιον που είναι μόνος.
Εκτός απο τη δυσκολία της διαδρομής είχα να αντιμετωπίσω και τον καιρό που εδειχνε να χαλάει απο το μεσημέρι και μετά. Άλλα σάιτ έδιναν απο τις 12.00 βροχή, άλλα απο τις 14.00, άντε βγάλε άκρη. Σε αυτές τις περιπτώσεις ακολουθείς πάντα το χειρότερο σενάριο. Ότι ο καιρός μπορεί να έρθει συντομότερα απο τη χειρότερη πρόβλεψη. Έτσι, ήδη στις 6 το πρωί βρισκόμουν στο δρόμο και μέσω παλιάς εθνικής έφτασα εύκολα στη Λαμία και απο εκεί στη Φτέρη και το Γαρδίκι απο όπου θα ανέβαινα στην κορυφογραμμή.
Το Γαρδίκι είναι ένα πολύ γραφικό χωριό χτισμένο σε υψόμετρο 1025m. Στο παρελθόν, επειδή στη Φθιώτιδα υπήρχαν δύο οικισμοί με το όνομα Γαρδίκι (σήμερα το ένα έχει μετονομαστεί σε Πελασγία), αναφερόταν ως Γαρδίκι Ομιλαίων, από τον τέως Δήμο Ομιλαίων, όπου ανήκε και του οποίου απετέλεσε έδρα.