Αυτή τη φορά βρέθηκα στα Ζαγοροχώρια και η εξόρμηση ήταν πολύ απαιτητική απο όλες τις απόψεις. Μπορεί τα χιλιόμετρα της εξόρμησης να ήταν σχεδόν 300 λιγότερα απο την προηγούμενη Κυριακή όμως τα βουνά που διέσχισα ήταν απομονωμένα με δύσκολους χωματόδρομους. Απο ορειβατικής άποψης δεν υπήρξε κάποια τεχνική δυσκολία αλλά επειδή και τα δύο βουνά ήταν δασωμένα η εύρεση των κορυφών αποτέλεσε ένα στοίχημα καθώς ακόμη και με GPS είναι δύσκολο να μη μπερδευτείς.
Ζαγοροχώρια λοιπόν, εκεί που τα ανθρώπινα δημιουργήματα ταιριάζουν απόλυτα με το φυσικό περιβάλλον και είναι πραγματικά απο τις ελάχιστες περιπτώσεις που συμβαίνει αυτό. Η επιλογή της πέτρας ως κύριο οικοδομικό υλικό ακόμη και στις στέγες δένει απόλυτα με το βραχώδες τοπίο της περιοχής. Είναι η πατρίδα μου, ίσως δεν είμαι και πολύ αντικειμενικός αλλά δεν έχει ιδιαίτερη σημασία...
Ακολούθησα την κλασσική διαδρομή προς Τσεπέλοβο ώστε να βρεθώ το συντομότερο δυνατόν στον Κοζάκο, ένα βουνό που βρίσκεται απο τη νότια πλευρά της Τύμφης.
Εδώ λίγο μετά το Τσεπέλοβο κοιτώντας τις απολήξεις της Τύμφης.
Λίγο πριν το Σκαμνέλλι. Η Τύμφη σε όλο της το μεγαλείο. Αυτή η πλευρά της είναι η ήπια.
Λίγο πριν τη Σαρακατσάνικη στάνη μπήκα σε έναν χωματόδρομο δεξιά ώστε να προσεγγίσω τον Κοζάκο ο οποίος φαίνεται καθαρά απο τον κεντρικό δρόμο. Θαρρεί κανείς πως θα προσεγγίζεται εύκολα αυτό το βουνό όμως στην πράξη τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Πρόκειται για έναν λαβύρινθο χωματόδρομων όπου μέχρι και ο Θησέας θα τα έβρισκε σκούρα ακόμη και χωρίς να υπάρχει Μινώταυρος να τον κυνηγάει.