Τον Γενάρη του 2015 απέκτησα αυτήν την παράξενη λευκή μοτοσυκλέτα που απο τότε βλέπετε σε εβδομαδιαία βάση μέσω των ταξιδιωτικών. Αγοράστηκε με 22.000km ενώ υπήρχε ήδη στην κατοχή μου ένα Yamaha R1 τότε. Ο λόγος που αγοράστηκε τότε το NC ήταν γιατί είχα ξεκινήσει να γράφω πολλά χιλιόμετρα με το R1 ενώ οι επιλογές σε ταξιδιωτικό επίπεδο ήταν περιορισμένες. Δηλαδή προφανώς δε μπορούσα να πάω διακοπές στο Ιόνιο δικάβαλος με μπαγκάζια ας πούμε. Μέχρι τότε για 2ο είχα ένα παπί για μέσα στην πόλη οπότε αν ήθελα να πάω σε κάποιο νησί θα ήταν μόνο μέσω Πειραιά. Επίσης στόχος μου ήταν να μπορώ να περάσω μερικούς χωματόδρομους χωρίς να μου βγει η Παναγία όπως μου είχε βγει κάποιες λίγες φορές με το R1. Επέλεξα λοιπόν το NC για την οικονομία του σε χρήση και συντήρηση αλλά και για τον ''πολυμορφικό'' χαρακτήρα του.
Δε φανταζόμουν φυσικά ότι θα έκανα ούτε το 10% όσων έχω κάνει μέχρι σήμερα. Το πήρα με το σκεπτικό ότι θα το κρατήσω 2-3 χρόνια, κατά πάσα πιθανότητα θα διαλυθεί στους χωματόδρομους οπότε θα το σκοτώσω αργότερα και βλέπουμε. Άλλωστε με τα χιλιόμετρα που έκανα κάθε χρόνο θα έκανα απόσβεση πολύ σύντομα. Ποιος να περίμενε ότι 7+ χρόνια αργότερα με το κοντέρ να γράφει 358.000km θα γράφω αυτές τις γραμμές και όχι απλά δε θα έχει σκορπίσει τίποτα αλλά θα βρίσκεται και σε άριστη κατάσταση με όλα όσα έχει περάσει. Είναι τελείως τρελό! Αγγίζει όρια επιστημονικής φαντασίας αυτό το σενάριο. Και όμως το ζούμε όλοι μαζί από τότε.
Το καλοκαίρι του 2015 τελικά κατάφερα να κάνω διακοπές στο Ιόνιο, κάτι που δε θα μπορούσα να κάνω ποτέ με το R1. Αυτοκίνητο δεν έπαιρνα για κανένα λόγο στις διακοπές. Καλύτερα να καθόμουν στην Αθήνα...
Η Κεφαλονιά ήταν το 1ο νησί του Ιονίου που είδα και αμέσως μπήκε στη λίστα των αγαπημένων μου. Ανέβηκα στον Αίνο και τότε όμως όχι στην κορυφή του η οποία απείχε πολύ λίγο απο εκεί που είχα φτάσει. Δεν είχα στο μυαλό μου τότε τα ψηλότερα βουνά. Έπρεπε φυσικά να πάω ξανά. Έπρεπε να πατήσω στην κορυφή αλλιώς το όλο εγχείρημά μου δε θα είχε νόημα. Και 50 μέτρα μακριά να είχα φτάσει, αν δεν πατούσα το ψηλότερο σημείο του βουνού η ανάβαση είναι ως μη γενόμενη.
7 χρόνια μετά λοιπόν έκανα κάτι που δε θα σκεφτόμουν ποτέ να κάνω. Ξαναπήγα στην Κεφαλονιά για λίγες μόνο ώρες σε μονοήμερη εξόρμηση. Δεν ξέρω τι σκέφτεστε αλλά αν το δούμε λογικά, είναι το ίδιο τρελό με μια ανάβαση στα σύνορα. Και ας μην είναι τόσο δύσκολο. Και ας είναι λιγότερα τα χιλιόμετρα. Είναι κάτι που ξεφεύγει απο το συνηθισμένο αλλά για μένα τη συγκεκριμένη εποχή δεν υπήρχε άλλος τρόπος. Ή θα πήγαινα έτσι όπως πήγα ή δε θα πήγαινα καθόλου. Έτσι τσουλάει η ζωή μου τα τελευταία χρόνια. Πρέπει να εκμεταλλεύομαι το κάθε δευτερόλεπτο και να παίρνω το μάξιμουμ απο αυτό. Και τα δευτερόλεπτα που απομένουν είναι πολύ λίγα απλά ποτέ δεν το αντιλαμβανόμαστε μέχρι να είναι πλέον αργά...
Ξύπνησα το ξημέρωμα ώστε να προλάβω το πλοίο των 9.00 στην Κυλλήνη.
Χάρτης εξόρμησης
Καφεδάκι στο πλοίο το οποίο ήταν γεμάτο!
Μετά απο περίπου 1,5 ώρα το πλοίο προσεγγίζει την Κεφαλονιά. Στο πλάνο δεσπόζει ο Αίνος και η Άτρος στα δεξιά όπου θα πήγαινα αν περίσσευε χρόνος.
Η καταπράσινη Κεφαλονιά!
Απο το λιμάνι ανέβηκα σβέλτα στο Διγαλέτο. Η διαδρομή όμορφη αλλά το οδόστρωμα κάκιστο, όπως ακριβώς το είχα αφήσει 7 χρόνια πριν. Βέβαια τότε φορούσα μπροστά Bridgestone RS10 ενώ τώρα Anakee Adventure και φυσικά σε τέτοια τεραίν το 1ο έκανε τη διαφορά.
Απάντηση με παράθεση
Δημοσιεύθηκε αρχικά από o_gavros
