Δυτική Ροδόπη-Ντελίμποσκα(1950m)-Γυφτόκαστρο(1828m) 27/28-8-2022

[billy84]

Αυτό το διήμερο ήρθε σαν μάννα εξ ουρανού. Δε θυμάμαι να έχω καταφέρει να βρω 2 μέρες τέτοια εποχή την τελευταία 12τια. Ήταν μια μοναδική ευκαιρία να ανέβω στη Ροδόπη για τα δύο βουνά που είχαν απομείνει στη λίστα μου. Τελευταία φορά ανέβηκα πέρισυ σε μία μέρα για το επίσης απομονωμένο Ανήλιο (Τζούρα Γιούρτ). Τώρα όμως τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά καθώς ειδικά η Ντελίμποσκα είναι μάλλον το πιο απομονωμένο βουνό που έχω ανέβει. Σαν να μην έφτανε αυτό σταμάτησα πολύ νωρίτερα απο ότι είχα υπολογίσει ενώ και τα δελτία καιρού έπεσαν πανηγυρικά έξω. Τα νεύρα μου και οι αντοχές μου δοκιμάστηκαν αλλά ταυτόχρονα δοκιμάστηκε και η σωματική μου ακεραιότητα. Επέστρεψα όμως αλώβητος για ακόμα μια φορά και στο τέλος έμεινε μια δυνατή περιπέτεια με γλυκιά γεύση.

Ανεβαίνοντας δεν έχασα την ευκαιρία να κάνω μερικές αγαπημένες διαδρομές που πλέον δεν έχουν και κίνηση όπως τα Τέμπη και οι στροφές της Σκοτίνας. Αχ που είναι τα νιάτα να ξαναπεράσω με ένα supersport απο εκεί...









Γενικά το έπαιζα άνετος καθώς είχα πληροφορία ότι θα φτάσω άνετα και εύκολα στο σημείο ''Κοκκινόχωμα Καβάλας'' που βλέπετε στον χάρτη (κάποιος έχει κάνει λάθος στην ονομασία προφανώς αλλά δεν έχει σημασία, είναι ένα χαρακτηριστικό checkpoint). Ένας φίλος νόμιζε ότι έφτασε εκεί πέρισυ και μάλιστα ότι συνέχισε κιόλας τον δρόμο όσο πήγαινε προς τα δεξιά.









Εντάξει μπορεί να το είδε και στον ύπνο του δεν είναι άλλωστε κακό να ονειρεύεσαι. Εκεί λοιπόν που τερματίζει ο δρόμος, ακριβώς απο πάνω βρίσκεται η ψηλότερη κορυφή της Ροδόπης στα 1950m. Το θέμα είναι ότι για να φτάσεις 4 χιλιόμετρα πριν απο αυτό το σημείο χρειάζεσαι σχεδόν 2 ώρες (σύμφωνα με το google) απο το Παρανέστι παρακαλώ!!! Ευτυχώς που δεν τόλμησα ποτέ να ανέβω σε αυτό το βουνό σε μια μέρα γιατί πολύ απλά δε θα έφτανε ο χρόνος και θα γύριζα τα ξημερώματα στην Αθήνα.

[billy84]

Στην αρχή ο δρόμος είναι στενός και ασφάλτινος αλλά για γερά νεύρα και με χαμηλή μέση ωριαία ταχύτητα. Μετά απο κανά τέταρτο έφτασα στη λίμνη της Πλατανόβρυσης η οποία δημιουργήθηκε έπειτα από κατασκευή φράγματος στον ποταμό Νέστο. Σε αυτό το σημείο γυρίστηκαν πλάνα απο την ταινία Tin Soldier (2022) με τον Robert De Niro και τον Jamie Foxx όπου ένα αυτοκίνητο πέφτει μέσα στη λίμνη.








Πανέμορφη λίμνη μέσα στο πράσινο.

[billy84]

Η συνέχεια ήταν συγκλονιστική. Για κανα 20 λεπτο ακόμα μέχρι τα λουτρά Θερμιών ο δρόμος είναι άσφαλτος αλλά στο ίδιο σφιχτό μοτίβο. Απο εκεί και μετά συνεχίζει χωμάτινα μέχρι το Δασικό Χωριό του Φρακτού

[billy84]

Χρειάστηκα ουσιαστικά 1 ώρα και 10 λεπτά απο το Παρανέστι για να φτάσω στο Δασικό χωριό του Φρακτού. Απο εκεί ο τελικός προορισμός απείχε ακόμη 12 χιλιόμετρα αλλά πλέον σε παρατημένο χωματόδρομο.








Στο δασικό χωριό του Φρακτού. Το δάσος ονομάστηκε φρακτό επειδή ουσιαστικά είναι μια απροσπέλαστη ζούγκλα.

[billy84]

Οι συνθήκες εκεί πάνω ήταν Φθινοπωρινές. Είχε λάσπες και από ότι κατάλαβα έβρεχε κάθε απόγευμα παρόλο που ξεκινούσε με ηλιοφάνεια η μέρα. Απο εκείνο το σημείο συνέχισα σε δύσβατο τεραίν μέχρι που 4km πριν το τέλος πέτυχα μια μπάρα η οποία είναι μόνιμα κλειστή για πολλά χρόνια απο ότι έμαθα αργότερα.











Βρίσκομαι στον πυρήνα του Παρθένου δάσους και η μπάρα είναι κλειστή για ευνόητους λόγους. Έχει όμως ήδη ξεκινήσει και ψιχαλίζει ενώ κάπου μακριά ακούω βροντές. Πολύ άσχημο σημάδι που θα μπορούσε να τινάξει στον αέρα την προσπάθειά μου.










Αποφασίζω να κουρέψω μερικά κλαδιά απο αριστερά για να περάσω και να κερδίσω χρόνο.












Τελικά περνάω οριακά και συνεχίζω όμως μετά απο 1.5km ουσιαστικά δεν υπάρχει δρόμος. Έχει καταρρεύσει εδώ και πολλά χρόνια σε αυτό το σημείο όπως με πληροφόρησε ντόπιος.






















Πλέον έχει ξεκινήσει και βρέχει. Φοράω αδιάβροχο και συνεχίζω με τα πόδια. Το μέρος είναι ζούγκλα. Απέχω 2.5km απο το τέλος του υποτιθέμενου δρόμου.














Τα οποία km γίνονται υπό δυνατή βροχή σε κάποια σημεία. Εξακολουθώ και ακούω βροντές. Αναρωτιέμαι αν θα καταφέρω να ανέβω τελικά. Επίσης αναρωτιέμαι αν μαζί με βροντές ρίχνει και κεραυνούς.

[billy84]

Επειδή κάποια στιγμή ο δρόμος κάνει κύκλο αποφασίζω να ανέβω κάθετα προς την κορυφή σε πλαγιά υψηλής κλίσης. Νιώθω κουρασμένος αλλά και ανήσυχος. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός απο τον κεραυνό που χτύπησε τον άτυχο δρομέα στο Φαλακρό όρος.









''Αυτό είναι το 191ο βουνό που θα ανέβω. Ρε λες να είναι το τελευταίο μου?'' μονολογούσα...

Εν τω μεταξύ δεν είμαι προληπτικός, αλλά 191 είναι συνολικά τα βουνά της χώρας με υψόμετρο πάνω απο 1500m. Ήταν ο αρχικός μου στόχος, αργότερα αποφασισα να ανέβω και ακόμη 9 βουνά που είναι λίγο χαμηλότερα για να γίνουν 200 τα βουνά που θα έχω ανέβει. Είναι κάπως πιο εύηχο το 200. Αλλά σκεπτόμενος αυτό το νούμερο εκείνη τη στιγμή υπο αυτές τις δύσκολες συνθήκες μου πέρασε απο το μυαλό ότι κάποιος μου κάνει πλάκα...
Να επαναλάβω ότι η περιοχή θα έπρεπε να μην έχει ούτε σύννεφα σύμφωνα με τις προβλέψεις...











Πλησιάζοντας τα εκτεθειμένα λιβάδια. Όσο βρισκόμουν κοντά σε ψηλότερα δέντρα ένιωθα μια σχετική ασφάλεια ότι θα χτυπηθούν αυτά πρωτα σε ενδεχόμενο κεραυνό. Λέω εγώ τώρα...










Βγαίνοντας όμως στα λιβάδια ένιωθα εκτεθειμένος. Και δυστυχώς είχα κουραστεί, δεν είχα αντοχή να πάω πιο γρήγορα.












Βροντές άκουγα κάθε μερικά λεπτά. Κεραυνούς δεν είδα να ρίχνει πουθενά στον ορίζοντα οπότε συνέχισα. Είχα φτάσει άλλωστε πολύ κοντά.



















Σε οπτική επαφή με το κολωνάκι της κορυφής. Στο βάθος υπάρχει μια κεραία η οποία είχε κάμερα την οποία πρόσεξα όταν πλησίασα. Μάλλον όχι ελληνική, άλλωστε βρισκόμουν ακριβώς στη συνοριογραμμή.











Τρομερή θέα
















Εντάξει η βροχή μου τα χάλασε λίγο αλλά και πάλι όπου και αν κοιτάξω βλέπω πράσινα βουνά

[billy84]

Στο βίντεο 20 δευτερολέπτων που κατάφερα να τραβήξω θα ακούσετε και μια δυνατή βροντή.











Κατεβαίνοντας τον χωματόδρομο η βροχή έκοψε. Ίσως έπρεπε να περιμένω λίγο αλλά απο την άλλη δεν είχα και πολύ χρόνο. Ήδη η ώρα ήταν περασμένη και βρισκόμουν 60km χωμένος σε απομονωμένα μέρη.












Προς το Φρακτό! Μαγικό σημείο!












Κατεβαίνοντας προς τα λουτρά Θερμιών ένα ξέφωτο με φανταστική θέα. Είναι εντυπωσιακό πως όσο οδηγούσα, όπου και να κοιτούσα έβλεπα μόνο δασωμένους ορεινούς όγκους σε βάθος πολλών χιλιομέτρων. Τέτοια απομόνωση δεν την έχω βιώσει σε κανένα άλλο μέρος. Σκέφτεσαι πως αν συμβεί κάτι κάνένας δε βρίσκεται κοντά σε απόσταση πολλών χιλιομέτρων. Δε φαίνεται ούτε χωριό πουθενά ούτε τίποτα.
















Άφιξη στο Παρανέστι όπου θα διανυκτέρευα. Η ώρα ήταν περασμένη και σκεφτόμουν ότι θα είχα φάει χοντρό πακέτο αν αποφάσιζα να κάνω την ίδια εξόρμηση σε μια μέρα. Ήμουν μούσκεμα απο τους τόνους βροχής που είχα φάει. Ευτυχώς το δωμάτιο είχε μπιστολάκι με το οποίο στέγνωσα ρούχα και παπούτσια.










Απαραίτητη αναπλήρωση θερμίδων με ντόπιο τσιπουρο. Με τον ντόπιο οικοδεσπότη κάναμε μια ωραία συζήτηση σε βάθος πάνω στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν αυτές οι περιοχές. Ήταν ο ιδανικός επίλογος μιας δύσκολης μέρας.

[billy84]

Την επόμενη ξύπνησα στις 7 το πρωϊ και αντίκρισα αυτό το θέαμα.











Επόμενος στόχος ήταν το Γυφτόκαστρο ή Κούλα. Και αυτό σχετικά απομονωμένο βουνό το οποίο θα προσέγγιζα απο το δάσος Χαϊντούς. Απο το Παρανέστι ανέβηκα στο Άνω Καρυόφυτο (παλιά ονομασία Κόκλουτζα) και απο εκεί στον Λειβαδίτη

[billy84]

Ο Λειβαδίτης είναι χτισμένος στα 1200m υψόμετρο και αποτελεί το ψηλότερο κατοικήσιμο χωριό της Θράκης. Το κλίμα είναι ιδιαίτερα δριμύ και το χειμώνα το χωριό αποκλείεται από τα χιόνια πολύ συχνά. Οι θερμοκρασίες φτάνουν έως τους -25°C. Σε μικρή απόσταση από το χωριό, βρίσκεται ο καταρράχτης του Τραχωνίου Δράμας, ο οποίος είναι απο τους ψηλότερους των Βαλκανίων, αφού τα νερά του πέφτουν από 50 μέτρα ύψος. Δυστυχώς δεν πρόλαβα να πάω.

[billy84]

Απο τον Λειβαδίτη έκανα μια φανταστική ασφάλτινη δασική διαδρομή μέχρι το Δασικό χωριό Λειβαδίτη.

[billy84]

Και απο εκεί προσέγγισα το Γυφτόκαστρο. Λίγο πριν την έναρξη του μονοπατιού πέτυχα ένα ζευγάρι ορειβατών που θα ανέβαιναν και αυτοί στο ίδιο βουνό οπότε ανέλπιστα βρήκα παρέα και μάλιστα καλή κιόλας!









Εδώ η αφετηρία μου. Σύντομα ο κύριος Χρήστος και η κυρία Σούλα έφτασαν και μέχρι να ξεντυθώ και να οργανωθώ ξεκινήσαμε παρέα την ανάβασή μας.











Στην αρχή το μονοπάτι μας πέρασε απο ένα μαγικό δάσος με οξιές


















Και μετά απο 150 περιπου υψομετρικά μέτρα βγήκαμε στην τεράστια ράχη του Γυφτόκαστρου που θα έπρεπε να υπερκεράσουμε. Η ράχη δεν είχε πολλά σκαμπανεβάσματα όμως τελικά αποδείχτηκε σχετικά δύσκολη.











Η χαμηλή βλάστηση ήταν πυκνή και δε βρίσκαμε εύκολα περάσματα. Ήταν λίγο της ταλαιπωρίας.













Ο κύριος Χρήστος εύστοχα την παρομοίασε με Σαβάνα!

[billy84]

Δεξιά και αριστερά η θέα ήταν καταπληκτική












Εχοντας περάσει τον 1ο ορεινό όγκο. Θα κατευθυνθούμε προς τα δεξιά για να μη χάσουμε ύψος.












Δώστε βάση στους βραχώδεις σχηματισμούς που φαίνονται μακριά










Με ζουμ












Μετά απο μία ώρα και ένα τέταρτο διακρίνουμε τον κύριο ορεινό όγκο της κορυφής. Υπάρχει ένα μικρό σπιτάκι στο βάθος και η βλάστηση είναι αρκετά ψηλότερη απο όσο δείχνει. Δηλαδή λίγη ταλαιπωρία ακόμα για να βγούμε στη βάση του κώνου της κορυφής.












Έχοντας μπει σε ακόμα ένα δασωμένο κομμάτι

















Φτάσαμε στη συνοριογραμμή. Αυτός ο δρόμος έρχεται απο τη Βουλγαρία. Αν έμενα στη γειτονική χώρα θα ερχόμουν απο εκεί!













Τελική ανάβαση προς την κορυφή. Πυραμίδα που δείχνει τα σύνορα. Το google maps πάντως δε συμφωνούσε με τη χάραξη των συνόρων. Τώρα ποιος έχει δίκιο...













Παλιά οχυρά ανεβαίνοντας.

[billy84]

Ένα μικρό καταφύγιο ή κάτι τέτοιο. Στην κορυφή διακρίνουμε ένα κοπάδι πανέμορφα άλογα.












Τα οποία δεν ήταν τόσο άγρια. Μας άφησαν να πλησιάσουμε αρκετά πριν ξεκινήσουν να απομακρύνονται.
















Ακόμα μια κορυφή ακριβώς πάνω στα σύνορα.














Τι να πει κανείς για αυτή τη θέα... τα λόγια είναι περιττά

[billy84]

Μιας και είχε περισσέψει λίγος χρόνος αποφάσισα να τραβήξω χωμάτινα προς την πλευρά της Ξάνθης με τελικό προορισμό αυτήν. Απο το καταφύγιο Χαϊντους πήρα τον δρόμο που κατευθύνεται ανατολικά μέχρι που έφτασα στο Πομάκικο χωριό Ρεύμα. Η διαδρομή ήταν όμορφη αλλά γενικά σπαστήρι.










Ρεύμα. Διακρίνεται ένα χαρακτηριστικό τζαμί.

[billy84]

Απο το Ρεύμα συνέχισα μέχρι το Ωραίο το οποίο είναι επίσης Πομάκικο χωριό.



































Και σύντομα έφτασα στην Ξάνθη απο όπου ξεκίνησα να επιστρέφω. Ήταν ακόμα μια δύσκολη εξόρμηση σε πολύ απομονωμένα σημεία της χώρας. Η αδρεναλίνη ήταν στα ύψη ειδικά την 1η μέρα όπου ήταν μια δυνατή περιπέτεια με αίσιο ευτυχώς τέλος.

Εδώ και πολλά χρόνια απλά βάζω μπροστά και φεύγω. Και δεν υπάρχει σενάριο που να λέει ότι ''αν ζοριστώ το πολύ πολύ γυρνάω πίσω''. Υπάρχει μόνο η κατάκτηση του στόχου ανεξάρτητα απο τις όποιες δυσκολίες και κινδύνους. Πρέπει να βρεθώ στο σημείο που έχω καρφιτσώσει στον χάρτη με κάθε τρόπο.

Ο ορεινός κύκλος μου στη Ροδόπη έκλεισε. Τα βουνά της λίστας στην οροσειρά ήταν 4 και όλα είχαν τη δυσκολία τους αλλά και την αστείρευτη ομορφιά τους. Για ακόμη μια φορά είδα εικόνες που δε θα έβλεπα ποτέ αν δεν είχα σαν στόχο τα ίδια τα βουνά.


192 και συνεχίζω.


Πάντα όρθιοι!