Ορεινή Ναυπακτία-Πλατανάκι (1.777m) 11-9-2022

[billy84]

Ακόμη ένα λιθαράκι μπήκε με ένα εντυπωσιακό και σχετικά δύσκολο βουνό της ορεινής Ναυπακτίας το οποίο ήταν και το τελευταίο που είχε απομείνει στην περιοχή. Τώρα που το σκέφτομαι ξανά, όλα τα βουνά αυτής της περιοχής ήταν δύσκολα και κακοτράχαλα. Έτσι είναι τα Κράββαρα, η παλιότερη ονομασία αυτής της δύσβατης περιοχής. Απο τις πιο δύσβατες της Ελλάδας θα έλεγα αν και έχουν γίνει κάποιες προσπάθειες βελτίωσης του οδικού δικτύου τα τελευταία χρόνια. Θα μου πεις βέβαια, όταν μιλάμε για δρόμους που εκτείνονται για πολλά χιλιόμετρα σε μεγάλα υψόμετρα, πάνω σε απόκρημνες πλαγιές, πόσο εύκολο είναι να τους κρατήσεις σε στοιχειώδη κατάσταση?

Σε αυτά τα μέρη το χειμώνα επικρατεί μια κόλαση τις δύσκολες μέρες. Ταυτόχρονα όμως στα ίδια μέρη σου χαρίζονται εικόνες που ακόμη και ο παράδεισος του Αλλάχ ''με τα ουρί και τα πιλάφια'' θα ζήλευε. Και αυτό είναι μια αντικειμενική πραγματικότητα την οποία εγώ είμαι πολύ λίγος για να εκφράσω. Οι εικόνες όμως φανερώνουν αυτήν την πραγματικότητα απλά το μάτι πρέπει να είναι ανοιχτό και όχι απλά να κοιτάει.


Στόχος μου λοιπόν το Πλατανάκι ή Πλατάνι το οποίο θα προσέγγιζα απο την νότια πλευρά του. Η διαδρομή κλασσική, απο παλιό μέχρι Λαμία και Καρπενήσι και απο εκεί Δομνίστα. Απο τη Δομνίστα προς Σκοπιά και κάπου ενδιάμεσα μπάσιμο σε χωματόδρομο και ταξίδι πίσω στο χρόνο. Αρχικά μέχρι τη Μεσοκώμη (παλιά ονομασία ''Τέρνο'') σε υψόμετρο 850m.

[billy84]

Και απο εκεί σε μια πλαγιά του όρους Πλατανάκι από όπου θα συνέχιζα με τα πόδια.









Σε αυτό το σημείο άφησα τη μηχανή. Πανέμορφο πυκνό δάσος γύρω μου.










Μπήκα σε ένα μονοπάτι κυνηγών. Μη σηματοδοτημένο αλλά ούτως ή άλλως γνώριζα καλά που ακριβώς βρίσκομαι και τι πρέπει να κάνω. Σύντομα πέρασα το δασωμένο κομμάτι και βγήκα σε ξέφωτο.











Τα έλατα απλά μαγεύουν τον επισκέπτη.













Κοιτώντας προς τα πίσω, διακρίνεται η αιχμηρή κορυφή του Άννινου που είχα ανέβει πριν κάποια χρόνια (όπως κοιτάμε απο τη δεξιά πλευρά). Δύσκολη ανάβαση και αυτή.












Σε 1η φάση η κλίση ήταν ήπια. Ήταν κάτι που είχα διακρίνει απο τον ορειβατικό χάρτη ο οποίος ήταν ακριβής. Έφτασα όμως κάτω απο τον ορεινό όγκο Τσιμπλοβούνι τον οποίον ήλπιζα ότι μπορώ να παρακάμψω.











Κοιτώντας προς τα πίσω πάλι. Αριστερά η Τσεκούρα, δεξιά της ο Αρδίνης, ακόμα πιο δεξιά το Ξεροβούνι με τις ανεμογεννήτριες ενώ πίσω απο αυτά το Τσακαλάκι.












Απο αυτήν την πλευρά διακρίνεται ο προορισμός μου ο οποίος βρίσκεται αρκετά μακριά. Είναι ο κύριος όγκος του βουνού και η ψηλότερη κορυφή δεν είναι η τέρμα δεξιά όπως φαίνεται απο εδώ αλλά η αμέσως επόμενη αριστερά. Απλώς είναι λίγο πιο μέσα και το μάτι μπερδεύει.












Κάθε ορειβάτης που θα βρεθεί εδώ θα αναρωτηθεί ένα πράγμα. '' Μπορώ να τραβερσάρω το Τσιμπλοβούνι ή θα αναγκαστώ να το ανεβοκατέβω?''

[billy84]

Η εμπειρία μου έδειχνε ότι υπάρχουν πιθανότητες όντως να γίνεται όμως με αρκετή ταλαιπωρία. Οπότε επέλεξα την επίπονη αλλά ασφαλή λύση να ανεβοκατέβω το Τσιμπλοβούνι. Η θέα απο την κορυφή του ήταν ασύλληπτη. Η αιχμηρή κορυφή μπροστά είναι το Κουκουρέχι ενώ πίσω διακρίνεται η Τριανταφυλλία και ακόμα πιο πίσω η οροσειρά του Παναιτωλικού.










Απο εδώ η ψηλότερη κορυφή. Θα πρέπει να κατέβω στη ράχη και να ανέβω πάλι. Πίσω δεξιά η Καλιακούδα και ακόμα πιο πίσω το Βελούχι. Πεντακάθαρη ατμόσφαιρα και εικόνες που θα μείνουν για πάντα...













Μπροστά μου το κατάφυτο όρος Πυργούλια. Πιο πίσω η κορυφογραμμή Κοκκάλια-Σαράνταινα.














Μπροστά δεξιά ο αιχμηρός Καρφοπεταλιάς που καταλήγει στη λίμνη Εύηνου, θεωρείται λανθασμένα αυτόνομο βουνό όμως αποτελεί έναν ορεινό όγκο του όρους Πυργούλια ή Φονιάς. Πίσω του ο Κοκκινιάς, αυτό το μακρινάρι που είναι το ψηλότερο βουνό των Κραββάρων. Μακριά πίσω διακρίνονται τα Βαρδούσια. Τι να λέμε...











Απο αυτήν την πλευρά δεσπόζει ο Άννινος στα αριστερά. Πίσω του τα όρη Ναυπάκτου, δεξιά του η Κλόκοβα και ακόμα πιο δεξιά η Βαράσοβα. Με το μάτι έβλεπα και Πατραϊκο κόλπο αλλά στη φωτό δε φαίνεται.














Κατεβαίνοντας το Τσιμπλοβούνι. Η ράχη ήταν γεμάτη ξερά χόρτα. Την άνοιξη όλα θα είναι καταπράσινα εδώ. Όμως και τώρα αυτό το χρώμα δίνει κάτι το διαφορετικό στο τοπίο.














Μια άγρια πλαγιά του ορεινού όγκου της κορυφής.













Κοιτώντας προς τα πίσω. Αριστερά το Τσιμπλοβούνι το οποίο χρειάστηκε να ανεβοκατέβω και θα το ανεβοκατέβαινα και κατά την επιστροφή μου.















Πλησιάζοντας τον ορεινό όγκο της κορυφής με τα σύννεφα να σκιάζουν ορισμένες πλαγιές και το αποτέλεσμα να είναι ονειρικό!

[billy84]

Κοιτώντας προς τα πίσω ξανά, αυτή τη φορά αποθανατίζοντας ένα παλιό μαντρί.











Μετά απο λίγο πέτυχα και κάποια πετρόχτιστα χτίσματα που έδειχναν να είναι παρατημένα για χρόνια.













Η ανάβαση ενώ δείχνει σχετικά εύκολη απο μακριά τελικά δεν είναι και τόσο γιατί το τεραίν είναι γεμάτο θάμνους και πέτρες.
















Κοιτώντας τις άγριες πλαγιές του βουνού












Τραβερσάροντας ένα τελευταίο ύψωμα πάνω στην κορυφογραμμή.













Τα σύννεφα ήταν μέσα στους πρωταγωνιστές του τοπίου. Έδιναν το κάτι παραπάνω.












Όπως και πριν, η κορυφογραμμή ακόμη και σε μένα που βρισκόμουν εκεί έδειχνε εύκολη όμως μόλις πλησίαζα έβλεπα βράχια και θάμνους που έπρεπε να παρακαμφθούν και κάθε άλλο παρά εύκολο ήταν στην πράξη.





















Λίγα μέτρα πριν την κορυφή. Υποαλπικά λιβάδια και το απέραντο βαθύ μπλε του ουρανού που μόνο σε αυτά τα υψόμετρα μπορείς να αντικρίσεις.

[billy84]

Μετά απο περισσότερες απο 2 ώρες συνεχόμενης ανάβασης φτάνω στην κορυφή. Το συναίσθημα απερίγραπτο! Κοιτάω αποσβολωμένος τη θέα και είμαι λες και ανέβηκα 1η φορά σε βουνό. Πάντα σε ενθουσιάζει ότι και αν έχεις δει στη ζωή σου...












Κοιτώντας νότια. Διακρίνονται τα ίδια βουνά που ανέφερα πριν απλά απο καλύτερη οπτική γωνία πια. Απο αριστερά προς τα δεξιά, Τσεκούρα, Αρδίνης, Τσακαλάκι, Ξεροβούνι, Άννινος, Όρη Ναυπάκτου, πίσω τους αχνοφαίνεται το Παναχαϊκο στην Πελοπόννησο παρακαλώ!














Κοκκάλια, Πυργούλια, Κοκκινιάς, Βαρδούσια πίσω του


















Στο κέντρο της φωτό η Χελιδόνα και αριστερά το Παναιτωλικό. Διακρίνεται ο Κούτουπας που είχα πάει πρόσφατα που είναι σαν ένα μικρό Μάτερχορν.











Μπροστά το Κουκουρέχι και πίσω η Τριανταφυλλιά.

[billy84]

Επιστροφή στο σημείο που ξεκίνησα και συνέχεια προς τα πίσω γιατί ήθελα να κάνω μια διαδρομή που δε μπόρεσα να κάνω το χειμώνα λόγω χιονιού. Πέρασα τη Μεσοκώμη και βρήκα τη διασταύρωση που κατεβαίνει στο Νεοχώρι και τη λίμνη Εύηνου. Η διαδρομή ήταν βατή και εξαιρετική












Άφιξη στο Νεοχώρι, χτισμένο σε τρομερή τοποθεσία με θέα τη λίμνη Εύηνου, απέναντι την Τσεκούρα και τον Αρδίνη.















Και από αυτήν την πλευρά τις κάθετες πλαγιές του Καρφοπεταλιά.

[billy84]

Απο το Νεοχώρι πέρασα απέναντι απο τη λίμνη και συνέχισα μέχρι το Ξεροβούνι.

[billy84]

Απο εκεί ανέβηκα για ακόμα μια φορά στο όρος Ξεροβούνι απο την εύκολη διαδρομή που οδηγεί στην κορυφή του. Το Ξεροβούνι δεν έχει ορειβατικό ενδιαφέρον λόγω του αιολικού πάρκου που έχει δημιουργηθεί σε ολόκληρη την κορυφογραμμή του. Αξίζει μόνο και μόνο επειδή μέσα σε ελάχιστα λεπτά βρίσκεται κανείς σε υψόμετρο άνω των 1500m με όμορφη θεα.

[billy84]

Η θέα απο την κορυφή του Ξεροβουνίου




















Κάποιες αγελάδες στην κορυφή δεν έδειξαν να ενοχλούνται απο την παρουσία μου.
















Η λίμνη Τριχωνίδα στα δυτικά















Απο εκεί κατάφερα να κατέβω σβέλτα στη Ναύπακτο και να γυρίσω παραλιακά απο Ιτέα-Δελφούς-Λιβαδειά ολοκληρώνοντας έτσι με τον καλύτερο τρόπο την εξόρμησή μου. Ήταν ακόμα ένα σχετικά δύσκολο βουνό απο τα πολλά που έχω ανέβει. Δεν είχε τεχνικές δυσκολίες όμως η απόσταση ήταν μεγάλη, είχε ανεβοκατεβάσματα και το τεραίν ήταν τυπικό της περιοχής. Πετρώδες με θάμνους και υψηλές κλίσεις.

Η εξόρμηση αυτή βγήκε με πόνο στον αγκώνα μου ο οποίος ξεκίνησε μεσοβδόμαδα έτσι ξαφνικά. Έχω αρχή τενοντίτιδας και ήδη πάω συντηρητικά με φαρμακευτική αγωγή. Όπως έχω ξαναπεί, οφείλουμε όσο είμαστε υγιείς να προσπαθούμε να ολοκληρώσουμε τους στόχους μας. Να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας, όποια και αν είναι αυτά. Κάποια μέρα μπορεί να ξυπνήσουμε και να μη μπορούμε για διάφορους λόγους. Και αν ήμαστε νεκροί έχει καλώς, αν είμαστε όμως τραυματίες είναι πολύ χειρότερο. Είναι σίγουρα χειρότερο να έχεις συνείδηση και να γνωρίζεις ότι μέσα σε μια δύο μέρες απο εκεί που μπορούσες, τώρα απλώς δε μπορείς.

Για αυτό μην αφήνετε καμία ευκαιρία να πάει χαμένη όσο είστε όρθιοι και υγιείς.



Πάντα όρθιοι!