Καλησπέρα σε όλους φίλοι μου, μετά από καιρό!
Ψυχολογικά φέτος είναι μία πολύ δύσκολη χρονιά για την οικογένειά μου και έτσι οι μοτοσικλετιστικές περιπλανήσεις έπρεπε και αυτές να αναβληθούν ή, ακόμα χειρότερα, να ακυρωθούν, όμως μετά από ένα δύσκολο καλοκαίρι ευθυγραμμίστηκαν τελικά οι πλανήτες και είμαι στην ευχάριστη θέση να μοιραστώ μαζί σας άλλο ένα ταξίδι με την αγαπημένη μου μοτοσυκλέτα.
Η άσφαλτος που τρέχει λοιπόν, και η μέθη της κίνησης και του δρόμου του αιώνιου που έγραψε κάποτε και ο ποιητής, συνδυάστηκαν και πάλι ώστε να γίνει του δρόμου η χαρά φάρμακο και ανακούφιση της ψυχής.
Σχεδόν μέσα Σεπτεμβρίου λοιπόν, ξεκίνησα προς τα Σερβο-ρουμανικά σύνορα και τον Δούναβη που, ως συνήθως, αποτελεί την διαχωριστική γραμμή τους. Με τη θερμοκρασία λίγο παραπάνω από το ιδανικό και μηδενική σχεδόν κίνηση, τα σχεδόν επτακόσια χιλιόμετρα που θα κάλυπτα ήταν ό,τι πρέπει για να ξεσκουριάσω και να καθαρίσω το μυαλό μου. Στο ύψος του Πόζαρεβατς έστριψα δεξιά και μετά από λίγες δεκάδες χιλιόμετρα ακόμα μέσα στην σερβική ύπαιθρο με καλωσόρισε το Γκόλουμπατς με λιακάδα και όμορφες, ανοικτές καμπές πάνω στο ακρογιάλι του Δούναβη, με το χαμόγελο να επιστρέφει κι αυτό πλατύ και αβίαστο μέσα στο κράνος και την ψυχή.
Το ξενοδοχείο που είχα κλείσει ήταν και αυτό πάνω στο κύμα και διέθετε και εξαιρετικό εστιατόριο, μπαρ με εκλεκτές σλιβοβίτσες (σέρβικες ρακές), κρασιά και κρεατικά ξηρής ωρίμανσης. Οπότε μετά από μία μικρή βόλτα στην παραλία απόλαυσα ένα πλούσιο δείπνο με παγωμένη μπύρα Γέλεν (δεν είμαι του κρασιού), μία τεράστια μπριζόλα και άλλα εξαιρετικά χειροποίητα συνοδευτικά.
Την επομένη μετά από ένα καφεδάκι στο μπαλκόνι φόρτωσα το Erάκι, ντύθηκα, στολίστηκα και κίνησα με αδημονία προς το κάστρο Γκόλουμπατς. Η ελληνική απόδοση της λέξης είναι περιστερώνας και χρησιμοποιείται ως προσωνύμιο και από τους ντόπιους.
Τι καλύτερο από ένα όμορφο πρωινό με τη μοτοσικλέτα μου σε μία υπέροχη διαδρομή και με ιδανικό καιρό!
Η διαδρομή είναι καταπληκτική, με τον δρόμο σκαμμένο μέσα στον βράχο της ακτής, εξαιρετικό οδόστρωμα και το φρούριο να ξεπροβάλλει όλο και πιο κοντά μετά από κάθε στροφή...
Και όταν ξαφνικά σκάει μπροστά μου και το κάστρο, μισοβυθισμένο στο νερό σε ένα πραγματικά παραμυθένιο σκηνικό η εμπειρία προσεγγίζει τη μοτοσικλετιστική νιρβάνα!
Η οδηγική απόλαυση συνεχίζεται κατά μήκος του υδάτινου συνόρου με θέα και στο πίσω μέρος του κάστρου, όπου φαίνεται και ο συνδυασμός φυσικού βράχου και οχυρώσεων που το κατέστησαν απόρθητο σε πάνω από 120 απόπειρες κατάκτησης.
Αφού το «κατέκτησα» λοιπόν εγώ με τον τρόπο μου, είναι καιρός να εγκαταλείψω αυτό το υπέροχο Game of thrones τοπίο για τον επόμενο προορισμό
Απάντηση με παράθεση
Δημοσιεύθηκε αρχικά από Nik0s_Dk
