Με διαβάζετε τόσα χρόνια και θα αναρωτιέστε. Τι είμαι τελικά? Ορειβάτης? Πεζοπόρος? Μοτοσυκλετιστής? Φυσιολάτρης? Λάτρης της ιστορίας? Μοναχικός λύκος ή λειτουργώ το ίδιο καλά και σε αγέλη όταν χρειαστεί? Η επόμενη ερώτηση είναι, χρειάζεται να είμαι κάτι? Να βάλω ντε και καλά μια ταμπέλα πάνω μου? Να νιώσω ότι ανήκω σε ένα σύνολο? Γνωρίζω ότι είναι μια έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου να ανήκει κάπου. Ισχύει αλλά δεν ακολουθούν όλοι αυτή τη λογική και νομίζω ότι μετά απο δεκάδες χιλιάδες χρόνια εξέλιξης του είδους μας, θα έπρεπε να έχουμε αποβάλλει τέτοιες λογικές ''κονσέρβας''. Πόσο πιο απλό είναι να κρατάς ότι σου αρέσει από κάθε ''ταμπέλα'' και να μην εντάσσεσαι ντε και καλά σε συγκεκριμένη κατηγορία?
Πολλά είδη ορειβασίας, μοτοσυκλετισμού, πεζοπορίας και ιστορίας δε μου αρέσουν και δεν τα ακολουθώ καν. Κρατάω αυτά που μου αρέσουν και προχωράω τραβόντας τη δική μου γραμμή εδώ και πολλά χρόνια. Σίγουρα φαίνεται παράξενη πολλές φορές και είναι λογικό καθώς αυτή η γραμμή δεν πατάει πάνω στις συνηθισμένες. Φυσικά αυτό δε σημαίνει ότι η δική μου γραμμή αξίζει ή όχι. Η πρόθεσή μου δεν ήταν ποτέ να δείξω ότι αυτό που κάνω εγώ είναι το καλύτερο. Μου αρκούσε πάντα που γέμιζε εμένα, για αυτό άλλωστε ποτέ δεν ''έψαξα'' για παρέα ή αποδοχή σε αυτή τη γραμμή, άσχετα αν αποδεδειγμένα όποτε ήρθε παρέα ήταν πάντα καλοδεχούμενη.
Την Κυριακή λοιπόν ήμουν ξανά μόνος, έχοντας βάλει έναν φαινομενικά εφικτό και εύκολο στόχο. Μετά από καιρό θα περπατούσα μέχρι την κορυφή ενός βουνού. Ήταν το Ρούσκιο του νομού Αχαϊας με υψόμετρο 1.457m. Δεν είχα παρακολουθήσει αρκετά την πορεία της κακοκαιρίας που έπληξε τη χώρα λίγες μέρες νωρίτερα αλλά η μελέτη που είχα κάνει εμπεριείχε και το χειρότερο σενάριο το οποίο όντως επιβεβαιώθηκε όταν έφτασα εκεί.
Μέσω παλιάς εθνικής οδού και με αρκετά καθυστερημένη αναχώρηση ώστε να προλάβουν να λιώσουν τυχόν παγετοί στα ψηλότερα περάσματα, έφτασα στα Μπουφούσκια. Τα λεγόμενα και '' Μετέωρα της Πελοποννήσου''.
Στο βάθος το αιχμηρό Ρούσκιο, φυσικά απροσπέλαστο από την πλευρά που το κοιτάμε. Απο την πίσω πλευρά είναι αρκετά βατό και εκεί θα καταλήξω.
Μετά από κανά 25λεπτο πολύ προσεκτικής οδήγησης έφτασα στη Βιλιβίνα η οποία βρίσκεται από τη νότια πλευρά του βουνού. Εκεί τα πάντα ήταν κάτασπρα. Ευτυχώς οι δρόμοι είχαν ανοιχτεί όμως ήθελε προσοχή σε ορισμένα σημεία καθώς οι μεγάλες αυξομειώσεις της θερμοκρασίας έλιωναν το χιόνι τη μέρα και μετά πάγωνε ξανά, δημιουργώντας κρούστα.
Η Μπάρμπαρα άφησε το στίγμα της για τα καλά εδώ. Στο βάθος διακρίνονται οι βόρειες απολήξεις του Χελμού. Εκεί που βλέπετε ανεμογεννήτριες είναι ο ορεινός όγκος του Προφήτη Ηλία ο οποίος ανήκει στο Σκεπαστό το οποίο εκτείνεται προς τα δεξιά της φωτογραφίας.
Ο υπόλοιπος όγκος του Σκεπαστού.
Αυτό που με προβλημάτισε ήταν η ποσότητα του χιονιού που έβλεπα. Υπήρχε ένας χωματόδρομος από τη Βιλιβίνα ο οποίος προσέγγιζε τα ψηλά του βουνού αλλά δε ρίσκαρα να πάω από αυτόν γιατί θεώρησα πως θα με ταλαιπωρήσει, ίσως σε βαθμό που να μη γίνεται να προχωρήσω καθόλου. Έτσι λοιπόν συνέχισα τον δρόμο προς Μαμουσιά για να συναντήσω έναν άλλον χωματόδρομο που έχει ανοιχτεί για να εξυπηρετήσει το αιολικό πάρκο που έχει και το Ρούσκιο.
Έτσι λοιπόν ξεντύθηκα και ξεκίνησα να ανεβαίνω τον χωματόδρομο. Απείχα σχεδόν 400 υψομετρικά μέτρα από την κορυφή αλλά σε μεγάλη απόσταση, σχεδόν 4 με 5 χιλιόμετρα. Ένα όχημα μάλλον δοκίμασε να ανέβει τον χιονισμένο δρόμο αλλά δεν κράτησε πολύ η αισιοδοξία του.
Όσο πατούσα στις ροδιές τα πράγματα ήταν καλά. Κάποια στιγμή όμως οι ροδιές τελείωσαν και πατούσα σε φρέσκο χιόνι το οποίο είχε σεβαστό βάθος. Προχωρούσα αλλά όχι εύκολα. Το ερώτημα ήταν πόσο χιόνι θα συναντούσα αργότερα αν τόσο νωρίς είχε τόσο. Συνέχισα παρολαυτά απολαμβάνοντας μοναδικές εικόνες που μόνο ένα χιονισμένο βουνό μπορεί να προσφέρει. Στο βάθος λίγο αριστερά απο το κέντρο της φωτό είναι ο Χελμός και αριστερά του το όρος Μαρμάτι.
Σε μια φουρκέτα διακρίνω τον Κορινθιακό κόλπο αλλά και τον χιονισμένο Παρνασσό να ξεπροβάλλει.
Μετά από κάποια ώρα βλέπω από μακριά το αιολικό πάρκο και τον κύριο όγκο της κορυφής στο βάθος. Αριστερά ξεπροβάλλει μια χιονισμένη κορυφή η οποία μοιάζει να βρίσκεται στο ίδιο βουνό όμως είναι ο Κλωκός ο οποίος είναι περίπου 400m ψηλότερος και είναι ένα ξεχωριστό βουνό πίσω απο το Ρούσκιο.
Απάντηση με παράθεση
Δημοσιεύθηκε αρχικά από karellen
