1,5 μήνας συνεχόμενων Κυριακάτικων ημερών με πεντακάθαρο καιρό. Το λες και θαύμα. Δε θυμάμαι κάτι ανάλογο εδώ και πάρα πολλά χρόνια! Αυτό το χρονικό διάστημα με βοήθησε να πετύχω όλους τους στόχους μου που είχαν απομείνει στην ηπειρωτική Ελλάδα πριν καν μπει Νοέμβριος (ούτε η πιο αισιόδοξη πρόβλεψή μου δεν έδειχνε κάτι τέτοιο). Τελευταίο βουνό και νούμερο 199 στη λίστα ήταν η Καραβούλα στην Πίνδο. Ονομάστηκε έτσι γιατί ουσιαστικά βρίσκεται απέναντι απο την ψηλότερη Καράβα και χωρίζονται μέσω του αυχένα του Τυμπάνου. Ίσως τα παλιότερα χρόνια να τα θεωρούσαν ένα βουνό.
Η πρόσβαση ήταν πανεύκολη μέσω ασφάλτου απο τον δρόμο Δρακότρυπας-Αργιθέας αρχικά και μετά απο έναν βατό χωματόδρομο εξυπηρέτησης αιολικού πάρκου που μόλις ανοίγεται προς την Καραβούλα.
Η θέα προς τον κάμπο των Τρικάλων. Στο βάθος ο Όλυμπος.
Εδώ η σύντομη διαδρομή τελειώνει και ελπίζω να παραμείνει έτσι.
Γιατί ουσιαστικά απέχει αρκετά απο τον κύριο όγκο της Καραβούλας. Απο μακριά δείχνει να έχει φτάσει μέχρι τη βάση της όμως είναι μια συνηθισμένη οφθαλμαπάτη στα βουνά. Οι αποστάσεις δε μπορούν με τίποτα να γίνουν κατανοητές στο ανθρώπινο μάτι αλλά και στον εγκέφαλο θα έλεγα. Τελικά μάλλον δεν πιστεύει ποτέ πραγματικά ότι είναι τόσο μεγάλες. Ίσως είναι ένας μηχανισμός άμυνας αυτός...
Έχοντας προχωρήσει βαθύτερα στα αλπικά λιβάδια. Ο κύριος ορεινός όγκος της Καραβούλας αποκαλύπτεται σε όλο του το μεγαλείο.
Κοιτώντας πίσω μου διακρίνεται μπροστά η Καράβα, δεξιά της το Ασήμι ή Γαλάτσι και στο βάθος δεξιά τα όρη Βάλτου. Κάτι που πρέπει να αναφέρω είναι πως η Καράβα είναι ουσιαστικά το ψηλότερο βουνό των Αγράφων ενώ η Καραβούλα δεν ανήκει στα Άγραφα. Ουσιαστικά απο τον Τύμπανο και μετά μιλάμε για περιοχή Αργιθέας-Τρικάλων κλπ.
Κοιτώντας προς τα πίσω αντιλαμβάνεται κανείς πόσο έχω απομακρυνθεί απο το σημείο που σταμάτησα. Δε διακρίνεται καν ο δρόμος. Ας ελπίσουμε ότι δε θα προχωρήσει άλλο η διάνοιξη.
Συνεχίζοντας σε γιδόστρατα!