Η Μάνη πάντα ήταν, είναι και θα είναι ο αγαπημένος μου παραθαλάσσιος προορισμός. Απο την 1η φορά που είχα πάει είχα νιώσει κάτι διαφορετικό. Ίσως αυτός ο συνδυασμός βουνού και θάλασσας με τη διαφορά πως οι ορεινοί της όγκοι απο απόσταση θυμίζουν τα αλπικά τοπία που συναντά κανείς στα ψηλά βουνά. Ξερός τόπος θα πουν πολλοί αλλά θα έχουν χάσει το νόημα αυτού που σου προσφέρει η Μάνη. Τελευταία φορά που κατέβηκα ήταν περίπου δύο χρόνια πριν και όπως αντιλαμβάνεστε υπήρχε μια σχετική στέρηση. Στόχος μου η Αγία Πελαγία, ένας ορεινός όγκος του όρους Σαγγιά ο οποίος εκτείνεται σχεδόν σε ολόκληρη τη χερσόνησο. Στην κορυφή υπάρχει ένα ομώνυμο εκκλησάκι και το μονοπάτι είναι σκληρό και γεμάτο πέτρες. Ήταν ένα καλό crash test για να δω σε τι κατάσταση βρίσκομαι.
Ο δρόμος για Αρεόπολη έχει πια βελτιωθεί σε αρκετά σημεία και η διαδρομή είναι απολαυστική!