Απο εκείνη τη μέρα του Οκτώβρη που τραυματίστηκα στην Καραβούλα, η Σαμοθράκη δε βγήκε ποτέ απο το μυαλό μου. Κάτω στην άσφαλτο βρισκόμουν και το μυαλό μου ήταν στο πόσο άσχημα είναι το πόδι μου και για το αν θα καταφέρω να ανέβω στο Φεγγάρι. Γιατί η ανάβαση σε αυτό το βουνό είναι δύσκολη σαν μια ανάβαση στο Φεγγάρι, καθόλου τυχαία η εναλλακτική ονομασία του βουνού.
Πέρασαν δύο μήνες και απο το πρωϊ που ξυπνούσα σκεφτόμουν τη Σαμοθράκη.
-Πότε θα είμαι εντελώς καλά? Ήταν διάστρεμμα τελικά ή μήπως είχα και κανένα περίεργο σπάσιμο? Μπα εντάξει μωρέ, αν είχα ράγισμα ή σπάσιμο θα περπάταγα? Πονάω όμως ρε γαμώτο ξέρω γω τελικά?
-Και να μην είμαι στο 100% θα καταφέρω να ανέβω? Έστω με παυσίπονα ρε αδερφέ.
-Θα έχει καλό καιρό?
-Θα είμαι στοιχειωδώς καλά μέχρι να μπει για τα καλά ο χειμώνας? Θα προλάβω μέχρι να φύγει το 2022?
-Θα έχει δρομολόγια βολικά ή θα αποκλειστώ στο νησί?
-Η μέρα όσο πάει και μικραίνει. Θα καταφέρω να πραγματοποιήσω ανάβαση στο βουνό όταν υπάρχει υψομετρική διαφορά 1500+ μέτρα και πολύ δύσβατο τεραίν στην κορυφογραμμή του?
-Ο σύντομος χωματόδρομος που ανεβαίνει απο το χωριό Θέρμα σε τι κατάσταση βρίσκεται άραγε? Θα πηγαίνει ή θα πρέπει να περπατήσω έξτρα 4km με ότι συνεπάγεται αυτό σε μια μικρή χειμωνιάτικη μέρα?
-Αν με πιάσει νύχτα είναι καλά σηματοδοτημένο το μονοπάτι ώστε να μη χαθώ?
-Να πάρω και το 2ο μπατόν μαζί μου σε περίπτωση που το πόδι μου αρχίζει και πονάει υπερβολικά?
-Προέρχομαι απο τραυματισμό, όπερ και σημαίνει πως η φυσική μου κατάσταση δεν είναι ούτε καν κοντά σε αυτό που ήταν πριν. Καρδιοαναπνευστικά πες οκ θα πάω όσο αντέχω, μυϊκά όμως τι γίνεται? Μιλάμε για 10-12 ώρες καθαρή ορειβασία.
Αυτές οι σκέψεις διεμβόλιζαν καθημερινά το μυαλό μου από το πρωί μέχρι το βράδυ επί δύο μήνες. Οι μέρες περνούσαν και τόσο η αποθεραπεία μου προχωρούσε αργά όσο και οι υποχρεώσεις μου δε με άφηναν να φύγω. Έτσι ο Νοέμβρης πέρασε νεράκι. Προς το τέλος του κοιτούσα να βρω μια καθαρή μέρα στη Σαμοθράκη αλλά μάταια. Συνεχείς βροχές, κάποιες ελαφριές χιονοπτώσεις και μόνιμα νεφελώδης καιρός. Ήθελα να αποφύγω μια ανάβαση με ομίχλη καθώς εκτός απο την όποια επικινδυνότητα τη θεωρώ αφόρητα βαρετή.
Όμως ο Δεκέμβρης έφτασε γρήγορα και πλέον ένιωθα πως δεν είχα άλλα περιθώρια. Είχε έρθει η ώρα μου. Ο καιρός σύμφωνα με ότι σάιτ έψαξα έδειχνε κάπου νεφελώδης αλλά απο ένα σημείο και μετά θα άνοιγε. Δεν είχα άλλη επιλογή πια, θα πήγαινα και ότι συναντούσα θα το αντιμετώπιζα.
Λίγες μέρες νωρίτερα μίλησα με τον φίλο Γιάννη απο την Αλεξανδρούπολη. Απο ένα σχόλιο που είχα κάνει σε μια σελίδα της Σαμοθράκης κατάλαβε ότι κάτι περίεργο ετοίμαζα και μου έστειλε. Φυσικά μου είπε το αυτονόητο, ότι ήταν τελείως τρελό να ανέβω μόνος μου χειμώνα στο Σάος. Του εξήγησα πως θα ανέβω ότι και να γίνει οπότε μου πρότεινε να πιούμε καφε στο λιμάνι πριν φύγει το καράβι στις 15.00.
Εγώ απο Αθήνα ξεκίνησα στις 6 το πρωϊ και με συνοπτικές διαδικασίες έφτασα στην Αλεξανδρουπολη λίγο πριν τη 13.00. Συναντηθήκαμε στον εντυπωσιακό φάρο που βρίσκεται στον παραλιακό δρόμο.
Και ήπιαμε καφέ μέχρι τις 15.00 που έφευγε το καράβι στην καφετέρια που βρίσκεται στο λιμάνι. Εξαιρετικός άνθρωπος απο αυτούς που χαίρεσαι πραγματικά να γνωρίζεις. Χωρίς να με γνωρίζει άλλαξε την υπηρεσία του για να πιούμε καφέ και να τα πούμε απο κοντά. Δούλευε πρωϊνή ώρα και την άλλαξε σε βραδινή για να πιεί καφέ με έναν άγνωστο που απλώς τον παρακολουθούσε και είχε διαβάσει κάποια ταξίδια του. Οπότε ίσως να μην του ήταν και τόσο άγνωστος θα μου πείτε. Δεν παύει όμως η κίνησή του να είναι Respect και να δείχνει πάρα πολλά για αυτόν, τα οποία σαφέστατα επιβαιώθηκαν και απο τις ώρες που περάσαμε μαζί.
Μέσα απο το καράβι λίγο πριν ξεκινήσει, το Σάος φαινόταν σχεδόν το μισό μέσα σε σύννεφο. ‘’Ελπίζω αύριο να καθαρίσει’’ μονολογούσα...
Μαγικά χρώματα παρά τη χαμηλή νέφωση. Απο εκείνη την πλευρά είναι η Θάσος με το όρος Υψάριο στα σχεδόν 1200m. Καλυμμένο και αυτό απο σύννεφα παρά το χαμηλό του ύψος.
Όσο πλησίαζα το νησί τόσο αντιλαμβανόμουν ότι οι προβλέψεις των σάιτ θα έπεφταν έξω. ‘’Βλακεία έκανα ρε γαμώτο αλλά τι να έκανα? Να περίμενα και άλλο και να με προλάβαιναν τα χιόνια? Ελπίζω τουλάχιστον η κορυφογραμμή να είναι πάνω απο τα σύννεφα. Μου έχει συμβεί πολλές φορές τέτοια εποχή. Μακάρι ρε γαμώτο! Κάνε κάτι ρε Ποσειδώνα! Όταν παρακολουθούσες τον Τρωϊκό πόλεμο απο εκεί ψηλά τα έδιωχνες τα σύννεφα. Κάνε μου τη χάρη ρε φίλε και θα σφάξω ένα αγριοκάτσικο απο τα αμέτρητα στο Σάος για πάρτη σου!
Το αργοκίνητο ποταμόπλοιο ξεκίνησε 15.00 και έφτασε 17.30. Ως εκ τούτου δεν πρόλαβα να καταγράψω και κάποια διαδρομή στο νησί με φως. Τα αρνητικά της εποχής...
Απάντηση με παράθεση
