Ήταν μια ανάβαση που είχα στοχεύσει εδώ και πολλά χρόνια αλλά το κυνήγι των κορυφών δε μου άφηνε χρόνο για κάτι άλλο στα βουνά ειδικά για κάτι τόσο απαιτητικό όσο ήταν αυτή η ανάβαση. Πριν 4-5 χρόνια είχα πάει στο κάστρο της Υπάτης και κοιτούσα την άγρια πλευρά της Οίτης για να δω που να βρίσκεται η σπηλιά της Αρσαλής ώστε να έχω μια ιδέα που είναι. Παρόλο που έβλεπα την τοποθεσία στο google maps και κοιτούσα προς τα εκεί που ήταν η Αρσαλή δε μπορούσα να τη διακρίνω. Ή μάλλον καλύτερα, την έβλεπα απλά δε μπορούσα να πιστέψω τότε ότι πρόκειται για την ίδια σπηλιά που έψαχνα. Το γιατί θα το δείτε στις φωτογραφίες που θα παραθέσω αργότερα...
Εκεί, μεταφέρθηκε από πιστούς η εικόνα της Αγίας Ιερουσαλήμ (Αρσαλή), με σκοπό τη διαφύλαξη της από τους αλλόθρησκους. Στο εσωτερικό υπάρχει ένα σπηλαιώδες εκκλησάκι προς τιμήν της. Κάθε Πέμπτη του Πάσχα άνδρες απο την Υπάτη ανεβαίνουν απο την προηγούμενη μέρα εκεί, διανυκτερεύουν και την επόμενη μέρα ακολουθούν τη λειτουργία. Είναι ένα έθιμο που κρατάει για πάρα πολλά χρόνια. Ένας που καταφέρνει να ανέβει στη σπηλιά γίνεται Αρσαλιώτης. Έχει καταφέρει να υπερκεράσει τον λεγόμενο ''γλυκό Γολγοθά'' μέχρι τη σπηλιά και η αλήθεια είναι ότι είναι ένα καθαρά ορειβατικό μονοπάτι με κάποια εκτεθειμένα περάσματα τα οποία υπό χειμερινές συνθήκες μπορούν να αποβούν μοιραία.
Είχε έρθει η ώρα μου λοιπόν μετά απο αρκετά χρόνια που ήθελα να κάνω αυτήν την ανάβαση. Βρέθηκα στην Υπάτη και ανέβηκα μέχρι το μεσαιωνικό της κάστρο.
Το πιο χαρακτηριστικό σημείο είναι το ερείπιο ενός στρογγυλού πύργου που δεν είναι ακριβώς γνωστό σε ποια περίοδο κτίστηκε. Το πιο πιθανό είναι να κατασκευάστηκε τον 14ο αιώνα από τους Καταλανούς.
Λίγο νωρίτερα απο την Υπάτη σταμάτησα επιτέλους σε αυτό το πανέμορφο ρέμα με τα πλατάνια.
Απο το κάστρο της Υπάτης φωτογράφησα την άγρια πλευρά της Οίτης την οποία θα ανέβαινα. Αυτή τη φορά ήμουν καλά διαβασμένος και διέκρινα την εντυπωσιακή σπηλιά η οποία σαφώς φαινόταν πολύ μικρή απο αυτήν την απόσταση. Θα τη δείτε πάνω απο το NC στο ψηλότερο σημείο της ράχης, σαν ένα μάτι Κύκλωπα.
Με ζουμ
Η μέρα ήταν εκπληκτική. Απο την άλλη πλευρά φαινόταν το Βελούχι χωρίς καθόλου χιόνι μέχρι και στην κορυφή του. Κάτι πάρα πολύ σπάνιο για την εποχή.
Κατέβηκα τον χωματόδρομο προς την Υπάτη ξανά και έστριψα προς την τοποθεσία Περιβόλια. Εκεί συναντήθηκα με δύο πανέμορφα άλογα.