Επιστροφή στην Καλάνα Βάλτου μετά απο κοντά δύο χρόνια. Την προηγούμενη φορά που βρέθηκα εδώ είχαμε περιορισμούς τόσο στις μετακινήσεις εκτός νομών όσο και στην ώρα που μπορούσαμε να μείνουμε έξω. Όλα αυτά φαντάζουν μακρινά τώρα πια, ή μήπως όχι και τόσο?
Το βουνό αυτό είναι απο τα πολύ άγρια της Ελλάδας και δύσκολο. Είχα φάει περίπου 3 ώρες για να φτάσω στην κορυφή του αλλά η θέα που έχει στη λίμνη Κρεμαστών αλλά και στα τριγύρω βουνά με αποζημίωσε. Ήταν μοναδική! Από τότε γνώριζα την ύπαρξη του σπηλαίου του Αγίου Ανδρέα του Ερημίτη, μάλιστα επειδή ήταν απο την άγρια πλευρά του βουνού αναρωτιόμουν πόσο εύκολο θα ήταν να το προσεγγίσω.
Τη Δευτέρα που μας πέρασε επικρατούσε τσουχτερό κρύο παρά την ηλιοφάνεια. Πήγα απο παλιά εθνική στην Αράχωβα όπου λίγο νωρίτερα συνάντησα παγετό στο δρόμο. Απο εκεί κατέβηκα Ιτέα και τράβηξα τον παραλιακό δρόμο μέχρι τη Ναύπακτο.
Μετά η διαδρομή είναι κλασσικά απο το Αγρίνιο προς Λίμνη Κρεμαστών. Μια σύντομη στάση στη γαλήνια λίμνη Καστρακίου.
Μετά τον Εμπεσό μπήκα στον χωματόδρομο που ανεβαίνει στο πυροφυλάκειο της Καλάνας από όπου ξεκινά το μονοπάτι για τον Άγιο Ανδρέα τον Ερημίτη.
Η Καλάνα σε όλο της το μεγαλείο
Στο τέρμα του χωματόδρομου. Ευτυχώς ήταν βατός καθώς το πισινό λάστιχο κοντεύει να γίνει σλικ.
Το μονοπάτι απο την αρχή φάνηκε πολύ περιποιημένο, βατό και σηματοδοτημένο. Μάλιστα είδα και ταμπέλα και μονοπάτι που πάει προς την κορυφογραμμή του βουνού σχετικά σύντομα αλλά η κορυφή σε απόσταση απέχει πολύ απο εδώ.
Ενα πυροφυλάκειο σε αμφιθεατρική τοποθεσία.
Ανάμεσα απο τα δέντρα βλέπω τη λίμνη Κρεμαστών και τα Δυτικά Άγραφα. Το χειμώνα με καθαρή ατμόσφαιρα είναι ιδανικά.
Το μονοπάτι μέχρι στιγμής θα το χαρακτήριζα ''για παιδάκια''. Το αστείο είναι ότι αν τραβήξεις φωτογραφία το βουνό απο προφίλ δε θα πιστεύεις ότι υπάρχει χώρος για μονοπάτι που τραβερσάρει έτσι τη σχεδόν κάθετη πλαγιά.
Τώρα βλέπω καλύτερα. Το βουνό απέναντι είναι η Φτέρη Αγράφων