Τριχωνίδα- Ρέμα Μοκιστιάνου 15-1-2023

[billy84]

Κυριακή πρωί 7.00 χτυπάει το ξυπνητήρι. Νιώθω βαρύς, έξω έχει πολύ κρύο. Κάθε κύτταρο του οργανισμού μου αρνείται να σηκωθεί και φυσικά να βγει έξω. '' Που να τρέχεις τώρα ρε Μπίλυ? Πάνε τα βουνά τελείωσαν. Εκεί που θες να πας, θα πας όποτε γουστάρεις. Δεν υπάρχει κίνητρο και το ξέρεις. Κάτσε κοιμήσου στη ζεστούλα σου, στο comfort zone σου, άραξε μετά να πιεις καφέ '' . Αυτός ήταν ο δεύτερος σκοτεινός εαυτός που με δηλητηρίαζε και προσπαθούσε να με βάλει στη σήψη του και να καταστρέψει κάθε δημιουργική σκέψη και πράξη. Εκεί δημιουργείται μια εσωτερική μάχη, ένας εμφύλιος μέσα μου απέναντι στον σκληρότερο εχθρό, την πραγματική έλλειψη κινήτρου. Κερδίζω προς στιγμή και σηκώνομαι αποφασιστικά, ακόμα όμως ο εχθρός μέσα μου με δηλητηριάζει και με ωθεί να ξαπλώσω ξανά. Δεν το κάνω, παραμένω όρθιος και ρίχνω νερό στο πρόσωπό μου. Κάνω όλες τις συνηθισμένες προετοιμασίες και βάζω μπροστά, η μάχη ήταν νικηφόρα όχι όμως ο πόλεμος. Ο εχθρός θα ξαναέρθει και θα πρέπει να είμαι σε εγρήγορση.

Μέσω παλαιάς εθνικής οδού φτάνω στη Λιβαδειά, το κρύο είναι πολύ χοντρό αλλά δε με νοιάζει. Αποφασίζω να κατέβω παραλιακά απο Δεσφίνα για να αποφύγω τον συνηθισμένο παγετό προς Αράχωβα που πέτυχα δύο βδομάδες νωρίτερα. Μέχρι εκεί ο καιρός είναι συννεφιασμένος και δεν εμπνέει. Μακριά όπως διακρίνω ότι προς τον Κορινθιακό έχει άνοιγμα, όπως προέβλεπε και το δελτίο καιρού. Στη Δεσφίνα έχει σοβαρό κρύο και όλο το οροπέδιο είναι άσπρο απο την παγωμένη υγρασία. Πάω προσεκτικά μέχρι που ξεκινάω να κατεβαίνω τη γνωστή φανταστική διαδρομή μέχρι την Ιτέα.











Χαμηλά τα πράγματα είναι φιλόξενα και πολύ πιο ζεστά. Ευχαριστιέμαι για ακόμη μια φορά τη διαδρομή μέχρι την Ερατεινή. Κάπου εκεί χώνομαι σε κάθετο χωματόδρομο για να φτάσω στον ιστορικό φάρο της Ψαρομύτας. Η διαδρομή είναι όμορφη και μάλιστα συνεχίζει και μετά τον φάρο μέχρι σχεδόν τη θάλασσα. Ο φάρος έχει χαρακτηριστεί ως διατηρητέο μνημείο. Λειτούργησε με πετρέλαιο για πρώτη φορά το 1894 αλλά κατά τον Β παγκόσμιο πόλεμο παρέμεινε κλειστός. Ηλεκτροδοτήθηκε το 1982.













Ο αγαπημένος Κορινθιακός κόλπος














Το τέλος της χωμάτινης διαδρομής. Απέναντι το χιονισμένο πια Παναχαϊκό















Ολόκληρη η διαδρομή μέχρι τον φάρο η σύντομη συνέχεια μέχρι τη θάλασσα

[billy84]

Απο εκεί έφτασα στη Ναύπακτο και ανέβηκα τον δρόμο για Θέρμο μέσω Ανάληψης.

Γέφυρα Μπανιά











Λίγο μετά την Ανάληψη προς Θέρμο. Εκπληκτική θέα στη μεγαλύτερη λίμνη της Ελλάδας, την Τριχωνίδα.













Μετά το Θέρμο κινήθηκα προς Αγρίνιο και σύντομα έφτασα στην Αγία Σοφία και τις πηγές της.



















Νερά τρέχουν απο σχεδόν παντού.














Είναι ένας πολύ όμορφος και εύκολα προσβάσιμος προορισμός που απλώς σε ενημερώνει για το τι βρίσκεται χαμηλότερα. Ο πολύς κόσμος θα έρθει εδώ και θα προσπεράσει.

[billy84]

Οι πιο ανήσυχοι θα ψάξουν να βρουν τους δίδυμους καταρράκτες που βρίσκονται στη νοητή συνέχεια του ρέματος Μοκιστιάνου.












Εδώ είναι η έναρξη του σύντομου μονοπατιού προς τους καταρράκτες.

















Απεναντι το Παναιτωλικό χωρίς καθόλου χιόνι.














Ρε φίλε φυτεύεις που φυτεύεις, φύτεψε τίποτα καλό να γίνουμε.












Λίγο μετά συναντάω μια τραγική εικόνα. Σχεδόν 15 λεπτά απόσταση απο το χωριό, κανένας δεν έρχεται να μαζέψει τα σκουπίδια τα οποία έχουν ξεχειλίσει. Και που να ήταν και κανένας πασίγνωστος προορισμός τι θα γινόταν...

[billy84]

Απο ένα σημείο και μετά υπάρχει ένα καλοσχεδιασμένο κατηφορικό μονοπάτι που οδηγεί στο ρέμα Μοκιστιάνου. Η πλαγιά είναι πολύ υψηλής κλίσης και το μέρος είναι άγριο. Είναι εξαιρετική η προσπάθεια να δημιουργηθεί βατό μονοπάτι με τεχνητά σκαλοπάτια απο μικρούς κορμούς δέντρων. Απλά πάει στράφι με την εικόνα που αντίκρισα προηγουμένως.











Σε ένα σημείο συναντάω έναν κύριο ο οποίος είχε σταματήσει και περίμενε να ανέβουν απο κάτω η γυναίκα και ο γιός του. Αυτός δεν κατέβηκε καθόλου καθώς είχε πρόβλημα με τα γόνατά του. Είπαμε η πλαγιά έχει σοβαρή κλίση άσχετα αν το μονοπάτι είναι άριστα φτιαγμένο. Αν υπάρχει πρόβλημα στις αρθρώσεις δεν κατεβαίνεις ούτε εκεί.












Όσο κατεβαίνω τόσο ομορφαίνει το τοπίο.














Οι δίδυμοι καταρράκτες δίνουν μια μαγική διάσταση στο τοπίο. Κατεβάζουν πολύ νερό αυτήν την εποχή.















Και απο αυτήν την πλευρά υπάρχει ένας πολύ ψηλός αλλά λεπτός καταρράκτης που κατεβάζει νερό αλλά δε φαίνεται στη φωτογραφία.












Μια μάταιη προσπάθεια να δώσω και εγώ έναν μαγικό τόνο στη φωτογραφία. Μάταιη καθώς έπεφτε ο ήλιος στους καταρράκτες και παραφωτίστηκε.

[billy84]

Απο εκεί που είχα αφήσει τη μηχανή ο δρόμος συνέχιζε μέχρι τη λίμνη Τριχωνίδα. Βγήκα στον Πέρεβο, έναν οικισμό που αναγνωρίστηκε το 1928 και προσαρτήθηκε στην τότε κοινότητα Μυρτιάς.

[billy84]

Στον Πέρεβο βρίσκονται τα Λουτρά Μυρτιάς. Η διαδρομή είναι εξαιρετική καισυνεχίζει χωμάτινα για κάποια χιλιόμετρα και περνά απο την μονή Φωτμού.












Κάτω απο τη μονή Φωτμού. Η Τριχωνίδα στα καλύτερά της. Είναι τόσο μεγάλη που αυτό το σημείο μοιάζει με έναν μεγάλο κόλπο στη θάλασσα.













Η μονή Φωτμού είναι ένα έρημο πλέον μοναστήρι του 16ου αιώνα. Το όνομά της προέρχεται απο το φωτεινός-φωτνός-φωτμός.















Η εκκλησία αυτή είναι σαφώς μεταγενέστερη

















Ήταν χτισμένη σε ιδανική τοποθεσία.

[billy84]

Τοπίο γαλήνιο που ηρεμεί την ψυχή σου.















Τράβηξα τον χωματόδρομο μέχρι το τέλος του στην παραλία Σιταραλώνων. Απόλαυση.

[billy84]

Μιας και είχε περισσέψει χρόνος αποφάσισα να χαράξω μια διαδρομή που δεν είχα κάνει ποτέ. Ήθελα να βγω στο Τρίκορφο και απο εκεί χωμάτινα στην Καλαβρούζα, στις παρυφές της Κλόκοβας. Όμως δεν ήθελα να πάω ξανά πίσω απο Γέφυρα Μπανιά αλλά να ανέβω απο Κάτω Μακρινού. Ήταν κάπως τολμηρό το εγχείρημα γιατί δεν είχε απομείνει τακούνι στο πίσω λάστιχο.










Η ανάβαση στη Μακρινού ήταν ζόρικη. Στην αρχή κινήθηκα σε χωματόδρομο αλλά ακόμα και όταν βγήκα στην άσφαλτο ήταν όλα μούσκεμα και η διαδρομή ήταν για γερά νεύρα γεμάτη σφιχτές φουρκέτες.













Highlight της διαδρομής ακριβώς στην έξοδο απο τη Μακρινού όπου ο δρόμος έχει καταρρεύσει τελείως και περνά μόνο μοτοσυκλέτα!!!




























Πέρασα μεν αλλά προβληματίστηκα λίγο για τη συνέχεια. Συνήθως αν έχει πέσει έτσι ο δρόμος και δεν υπάρχει εναλλακτική, τι θα συμβαίνει απο την άλλη πλευρά???

[billy84]

Φυσικά εκεί που είχα φτάσει δε γινόταν να μη συνεχίσω. Όμως τελικά η ανησυχία μου επιβεβαιώθηκε μόλις έφτασα στο Παραδείσι












Υποτίθεται πως υπήρχε μια γέφυρα που περνούσε απέναντι. Όσο τη βλέπετε εσείς, άλλο τόσο την είδα και εγώ!

Εν τω μεταξύ απείχα 3 μόλις km απο το Τρίκορφο. Με το που θα περνούσα είχα κυριολεκτικά φτάσει.












Ανεβαίνω προς τα πάνω και στο 1ο σπίτι πετυχαίνω έναν ντόπιο μόνιμο κάτοικο που με περίμενε απορημένος στην αυλή του! Που είναι το περίεργο δεν κατάλαβα?

Ο κύριος αυτός ήταν συνάδελφος παλιός μοτοσυκλετιστής (είχαν περάσει τα χρόνια και ήταν μιας α ηλικίας) με ΧΤ550 κλπ.


- Τι έγινε εδώ πως περνάμε απέναντι?

-Υπάρχει μια γέφυρα αλλά κάθε χρόνο πέφτει.

-Α, σαν το γεφύρι της Άρτας ε?

-Κάπως έτσι. Μόνο το καλοκαίρι που έχει λίγο νερό μπορείς να περάσεις. Τώρα πρέπει να σκεφτώ τρόπο να ξεμπλέξεις απο εδώ γιατί δε νομίζω οτι θα ήθελες να γυρίσεις απο εκεί που ήρθες...

-Σωστά με καταλάβατε. Πως βγαίνω λοιπόν στην άσφαλτο?

-Μην κοιτάς καθόλου το GPS σου, άκου μόνο τι θα σου πω εγώ. Θα πας εκεί στο λόφο, θα στρίψεις αριστερά, θα κατέβεις προς το ποτάμι και θα τραβήξεις το δρόμο παράλληλα με αυτό. Μετά θα φτάσεις σε ένα διπλό χωράφι, θα πας δεξιά και θα συνεχίσεις μέχρι να βγεις στην άσφαλτο. Υπάρχει και ένας δρόμος που πάει απο πάνω απο το βουνό αλλά δεν τον έχω κάνει ποτέ και δεν στον συνιστώ. Πρέπει να είναι πολύ χάλια.

-Ο δρόμος αυτός απο το ποτάμι είναι καλός? Πάει? Γιατί δεν έχω πίσω λάστιχο όπως βλέπετε. Μην κολλήσω σε κανέναν βάλτο.


-Έχει λάσπες αλλά πιστεύω θα βγεις. Το βλέπω το μηχανάκι μάχιμο μέσα στις λάσπες είναι ( ωχ λέω )


-Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη βοήθεια. Είστε ωραία εδώ, έχετε την ηρεμία σας. Εμείς κοιτάμε να φεύγουμε απο την τσιμεντούπολη.


-Εμείς που έχουμε την ηρεμία μας εδώ μας λείπει η τσιμεντούπολη αδερφέ. Αυτό που δεν έχεις το ψάχνεις...

[billy84]

Είχε δίκιο ο μπάρμπας. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Βέβαια στην προκειμένη περίπτωση δεν είχα χρόνο για φιλοσοφικές αναζητήσεις γιατί αυτές γίνονται σε ασφαλές περιβάλλον και με λυμένα προβλήματα. Εδώ με έζωναν τα φίδια για το αν έπρεπε να συνεχίσω χωρίς σοβαρό λάστιχο τουλάχιστον πίσω να σπρώξει το κάρο απο τη λάσπη αν χρειαστεί. Η διαδρομή όντως δε φαινόταν στο GPS παρά μόνο στη δορυφορική εικόνα. Είχα πει πριν την εξόρμηση να πάω σε χώματα μεν όχι σε πολύ δύσκολα όμως αλλά και πάλι είχα καταφέρει να μπλέξω σε περιπέτειες. Λες και με τραβάνε σαν μαγνήτης ρε παιδί μου τι κατάσταση είναι αυτή? Δε μπορώ να πάω μια νορμάλ βόλτα και να γυρίσω σαν άνθρωπος!


H διαδρομή ξεκίνησε σε γενικές γραμμές καλά. Ο χωματόδρομος είχε λάσπες σε λίγα σημεία και ήταν σχετικά βατός. Ωραία λέω καλά είμαστε για αρχή. Η παράλληλη κίνηση με το ποτάμι μου χάρισε μοναδικές εικόνες.









Κάποια στιγμή όμως συνάντησα βαθύτερες λάσπες.Καλά θα πάει αυτό, σκέφτηκα...










Σε ένα σημείο ο δρόμος είχε διαλυθεί. Ήταν σαθρός με μεγάλα νεροφαγώματα που δεν μπορούν να αποτυπωθούν σωστά στην κάμερα. Επίσης η κατηφόρα αυτή είχε μεγάλη κλίση. Εδώ αρχικά θεώρησα πως μάλλον θα έπρεπε να γυρίσω πίσω αλλά τελικά πέρασα.









Και κάπου εδώ σε αυτό το μαγικό σημείο υπήρχε παρατεταμένη βαθειά λάσπη η οποία θα μπορούσε να με κολλήσει όμως τελικά τα τακούνια που πάντα μένουν στα πλαϊνά τοιχώματα χώνονται και κάνουν λίγη δουλειά. Βγήκα πιο εύκολα απο ότι περίμενα απο όλη αυτήν την λασπουριά αλλά η αλήθεια είναι ότι στο μυαλό μου φάνηκε οριακή η κατάσταση.









Εν τέλει τα κατάφερα και βγήκα στο Ευηνοχώρι. Μια ανακούφιση ένιωσα όταν πάτησα στην άσφαλτο. Μονολογούσα ότι ήταν δύσκολη διαδρομή και τι πάω και μπλέκω συνέχεια αλλά τελικά ήταν φανταστικά ρε γαμώτο! Απόλυτη σύγχυση!













Ολόκληρη η περιπετειώδης διαδρομή εδώ

[billy84]

Επιστροφή ξανά απο τον παραλιακό Ναυπάκτου-Ιτέας μιας και είχα ακόμα μέρα












Έτσι, μια μαγική εξόρμηση 800ων περίπου χιλιομέτρων έφτασε στο τέλος της. Πολλές και διαφορετικές εικόνες αλλά και αρκετή δόση περιπέτειας στο τέλος συνέθεσαν ένα δυνατό κοκτέιλ εμπειριών. Φυσικά όταν καλοκαιριάσει θα επιστρέψω στην περιοχή καθώς άφησα ανοιχτούς λογαριασμους. Μου έμεινε απωθημένο το πέρασμα του Εύηνου απο εκεί.


Πάντα όρθιοι!

[katsar]

Έλα ρε billy84 ,με απογοήτευσες , σε σταμάτησε ένα ρυάκι
Ζόρικη βόλτα, πάντα τέτοια !

[karellen]

Εκεί στο χαλασμένο δρόμο και στη λάσπη είναι αλήθεια ότι αγχώθηκα λίγο,σοβαρά!
Τα περιγράφεις σιγά σιγά και μας κορυφώνει την αγωνία.

Μπράβο Μπιλλ,συναρπαστικές οι εξορμήσεις σου,είτε βουνό είτε θάλασσα.

[thunder ace]

Και εκει καπου στο βαθος (στη ΤΡΙΧΩΝΙΔΑ) μπορει να δεις εναν thunderace να καθεται.

[dumutrus]

Ωραίος ρε bill πάλι μας ταξίδεψες. Συνέχεισε απτόητος καλά χιλιόμετρα.