Το μάτι μου έπεσε κατευθείαν σε αυτές τις φωτογραφίες χωρίς τα γάντια και το μπουφάν και ο λόγος που το ανέφερα είναι καθαρά για τις εντυπώσεις που ίσως δημιουργηθούν στους καινούριους αναβάτες που μπορεί να παρακολουθήσουν τα όμορφα που μοιράζεσαι.Δημοσιεύθηκε αρχικά από vadim
ειλικρινά συγγνώμη αν γίνομαι αρνητικός και ξερόλας, δεν ήθελα αυτό. Να είσαι καλά και πάλι και να μας ταξιδεύεις και εμάς που δεν μπορούμε στο παρόν να κάνουμε αυτές τις βόλτες.
Ημέρα 9η (Luxembourg - Heidelberg)
Με συννεφιασμένο καιρό, αποχαιρετώ την πόλη του Λουξεμβούργου και τον ανακαινισμένο σιδηροδρομικό της σταθμό .....
.... και μετά από 30 χλμ, στη μέση μιας γέφυρας, πάνω από τον ποταμό Μοζέλα ως φυσικό σύνορο, αποχαιρετώ και το Δουκάτο και μπαίνω στη Γερμανία.
Όσο προχωρώ ανατολικά ο καιρός ανοίγει και μαζί του ανοίγονται εμπρός μου οι πρώτες πινελιές γαλανού ουρανού. Λίγο πριν τη Χαϊδελβέργη, κάνω μια μικρή παράκαμψη για να δω το Schwetzingen Palace.
Το Schwetzingen Palace είναι ένα παλιό κάστρο που μετατράπηκε σε θερινό ανάκτορο τον 17ου αιώνα, περισσότερο γνωστό - όπως διαβάζω - όχι τόσο για το κτίριο, όσο για την "ομορφιά και την αρμονία" των κήπων του. Μεταξύ μας δεν μου είπαν κάτι ιδιαίτερο, περισσότερο εκτίμησα τον καφέ που ήπια στην καλόγουστη πλατεία της ομώνυμης κωμόπολης.
Σε 10 λεπτά συναντώ τον ποταμό Νέκαρ και τα πρώτα προάστια της Χαϊδελβέργης.
Είναι όμως νωρίς ακόμη, οπότε προσπερνώ την πόλη και συνεχίζω σ' έναν απολαυστικά στριφτερό επαρχιακό δρόμο, που κινείται παράλληλα με τους μαιάνδρους του ποταμού, μέσα σ' ένα καταπράσινο φαράγγι. Πρόκειται για ένα τμήμα του δρόμου των κάστρων (Burgenstrasse), ο οποίος ξεκινάει από το Μανχάιμ και καταλήγει μετά από 1000 χλμ στην Πράγα. Όπως λέει και το όνομά του, στην πορεία του περνάει από δεκάδες κάστρα αλλά και καρτποσταλικά χωριουδάκια, κάποια στιγμή μάλιστα συναντιέται στο Ρότενμπουργκ με τον άλλο θεματικό δρόμο, το Ρομαντικό (Romantische Strasse). Το δρόμο των κάστρων τον είχαμε διανύσει στο πρώτο Motoeurope το 2016 με τη σύζυγό μου, ένα αξέχαστο οδοιπορικό. Θα ξαναπάρω μια μικρή μόνο γεύση απ' αυτή την ομορφιά, φθάνοντας μέχρι το χωριό Neckarsteinach και τα κάστρα του.
Το γεγονός ότι επισκέπτομαι τη Χαϊδελβέργη για 3η φορά καταδεικνύει πόσο μου αρέσει αυτό το μεσαιωνικό κόσμημα. Την απολαμβάνω λοιπόν και σήμερα, λες και είναι η πρώτη επίσκεψη, με χαλαρούς περιπάτους στην παλιά πόλη, που "ξεφυτρώνει" πανέμορφη ανάμεσα στους γύρω δασωμένους λόφους και τον ποταμό Νέκαρ. Μου "τρώει" τουλάχιστον ένα δίωρο η βόλτα στον μεγάλο εμπορικό πεζόδρομο της πόλης κι έναν από τους μεγαλύτερους της Ευρώπης, τη Hauptstrasse. Δεν είναι μόνο τα κτίρια με τις μπαρόκ προσόψεις κατά μήκος της που τραβούν την προσοχή μου, αλλά και τα κάθετα στην Hauptstrasse πλακόστρωτα μεσαιωνικά δρομάκια , που σε καλούν να τα εξερευνήσεις. Χωρίς να το καταλάβω, φθάνω στην Εκκλησία του Αγίου Πνεύματος (Heiliggeistkirche) και στην Πλατεία της Αγοράς (Marktplatz), απ' όπου και οι πρώτες εικόνες του υπέροχου κάστρου που δεσπόζει πάνω απ' την πόλη.
Κατευθύνομαι βόρεια και σε μερικές εκατοντάδες μέτρα βγαίνω στην παλιά γέφυρα. Διασχίζω την εντυπωσιακή πύλη με τους αψιδωτούς πύργους και, χαζεύοντας τα πλοιάρια που κινούνται νωχελικά στον ήρεμο Νέκαρ, περνάω απέναντι.
Εδώ είναι το καλύτερο σημείο, εδώ θα σταθώ για άλλη μια φορά μαγεμένος, να απολαύσω την πόλη σ' όλο της το μεγαλείο.
Ημέρα 10η (Heidelberg - Ulm)
Πρωινό ξύπνημα με ψιλόβροχο και αποχαιρετισμός σε μια Χαϊδελβέργη γεμάτη υγρασία και κίνηση στα πρώτα χιλιόμετρα.
Μετά από ένα μισάωρο το ψιλόβροχο γίνεται μια πλούσια ήρεμη βροχή. "Αράζω" για λίγο κάτω από μια αερογέφυρα (πόση ευγνωμοσύνη χρωστάμε εμείς οι μηχανόβιοι στις αερογέφυρες και τα τούνελ γι' αυτά τα μικρά διαλείμματα/ανάσες που μας προσφέρουν στους καύσωνες και στις καταιγίδες), περιμένω ένα 20λεπτο, η βροχή συνεχίζεται κανονικά, βαριέμαι την αναμονή, ανεβαίνω στη μηχανή και συνεχίζω.
Κι έρχονται να με αγχώσουν και κάποια κατάμαυρα σύννεφα στο βάθος του ορίζοντα, που φωτίζονται κατά καιρούς από ηλεκτρικές εκκενώσεις. Ευτυχώς, στο ύψος της Καρλσρούης ο δρόμος κάνει μια τεράστια ανακουφιστική καμπύλη προς νότο, η βροχή σταματάει και εμφανίζονται μπροστά μου τα πρώτα δειλά σημάδια γαλανού ουρανού.
Είκοσι χλμ πριν την Ουλμ, θα κάνω μια μικρή παράκαμψη στο χωριό Blaubeuren. Εκεί δίπλα, μέσα σε μια οργιαστική βλάστηση, με ξύλινα γεφύρια, νερόμυλους και ένα μοναστήρι βενεδικτίνων, είναι η πηγή του Blau (μπλε), ενός μικρού παραπόταμου που τροφοδοτεί τον Δούναβη. Ιδανικό σημείο για στάση και εσπρέσο, επιτέλους κάτω από έναν ηλιόλουστο ουρανό.
Μπορεί η Ουλμ να μην είναι ιδιαίτερα γνωστή στο ευρύ τουριστικό κοινό, όπως π.χ. το Βερολίνο, το Αμβούργο ή το Μόναχο, όμως - εκτός του ότι είναι η γενέτειρα του Αϊνστάιν - είναι μια πόλη με ενδιαφέροντα αξιοθέατα που σκοπεύω να τα ανακαλύψω. Αφού φροντίζω για την απαραίτητη κάλυψη των ενεργειακών αναγκών,.....
.... ξεκινώ ανανεωμένος την εξερεύνησή μου φυσικά από την καρδιά της παλιάς πόλης, την Munsterplatz. Με το που βγαίνω από ένα στενάκι στην πλατεία πέφτω πάνω σ' έναν ογκόλιθο. Είναι το σπουδαιότερο μνημείο της πόλης, ο καθεδρικός ναός της (Ulmer Munster), ο ψηλότερος ναός του κόσμου παρακαλώ! Το αστείο είναι ότι όταν τον 14ο αιώνα ξεκίνησε η ανέγερση του καθεδρικού, αυτό που εντυπωσίαζε δεν ήταν το ύψος αλλά το μέγεθός του, αφού σε μια κωμόπολη των 7.000 κατοίκων που ήταν τότε η Ουλμ, αποφασίσθηκε ο ναός να έχει χωρητικότητα 20.000!. Τον τίτλο του ψηλότερου ναού στον κόσμο τον απέκτησε σχεδόν 500 χρόνια αργότερα, το 1890, όταν αποφάσισαν την τοποθέτηση του κεντρικού οβελίσκου, ύψους 161 μέτρων. Κι αυτό για να κοντράρουν τον καθεδρικό της Κολωνίας, του οποίου οι πύργοι είχαν ολοκληρωθεί μια δεκαετία πριν με ύψος 157 μέτρα. Αστειότητες!
Ανάλογου μεγέθους με τον καθεδρικό είναι και η πολύ όμορφη πλατεία, η Munsterplatz. Εδώ ξεχωρίζει - πέραν του ναού - το υπέροχα ζωγραφισμένο Δημαρχείο της πόλης....
..... αλλά και η πολύ επιτυχημένη, κατά τη γνώμη μου, αρχιτεκτονική μίξη του παλιού με το καινούργιο στα γύρω κτίρια.
Από την Munsterplatz ξεκινούν όλοι οι πεζόδρομοι της παλιάς πόλης. Επιλέγω να κατευθυνθώ νότια, στην πιο γραφική γειτονιά της Ουλμ, τη συνοικία των ψαράδων. Όντως η γειτονιά είναι μια ζωγραφιά! Καναλάκια, μικροί καταρράκτες, νερόμυλοι, ξύλινα γεφυράκια. Και ανάμεσά τους να ξεφυτρώνουν τα μεσαιωνικά σπιτάκια των ψαράδων, σκεβρωμένα τα περισσότερα, αλλά πανέμορφα με τις ξυλοδεσιές και τα λουλουδιασμένα παράθυρα. Και βέβαια ξέχασα να σας πω ότι όλη αυτή η υδάτινη πανδαισία είναι ο γνώριμός μου Blau, που τις πηγές του είδα μερικές ώρες πριν και που έρχεται να συναντήσει σε λίγα μέτρα τον μεγάλο αδελφό του, τον Δούναβη.
Αυτά τα λίγα μέτρα διανύω κι εγώ και βγαίνω στον Δούναβη. Εδώ, στα παλιά τείχη της πόλης, οι άνθρωποι έχουν φτιάξει ένα καταπληκτικό παραδουνάβιο μονοπάτι, που κάνει τον περίπατο δίπλα στον ποταμό απολαυστικό.
Την καλύτερη θέα της πόλης όμως θα την απολαύσω από την απέναντι πλευρά του ποταμού, περνώντας στον σύγχρονο οικισμό της Νέας Ουλμ (Neu Ulm). Το παράδοξο εδώ είναι ότι οι δύο συνοικισμοί ανήκουν σε διαφορετικά κρατίδια με φυσικό σύνορο τον Δούναβη. Η Ουλμ ανήκει στη Βάδη-Βιρτεμβέργη και η Νέα Ουλμ στη Βαυαρία!
Ημέρα 11η (Ulm - Innsbruck)
Για άλλη μια φορά στο πρωινό ξεκίνημα μου κάνει παρέα μια σύντομη βροχόπτωση, που θα είναι όμως η τελευταία του φετινού ταξιδιού μου. Δεν θα μου λείψει καθόλου! Μετά από 130 χλμ αποχαιρετώ τη Γερμανία και τη βαρετή autobahn και συνεχίζω σ' έναν επαρχιακό δρόμο, απολαμβάνοντας τις πρώτες ωραίες εικόνες του αυστριακού τοπίου.
Κι ενώ διασχίζω τις τυρολέζικες Άλπεις μέσα από το ορεινό πέρασμα Fern (Fern pass), βλέπω να απλώνεται μπροστά μου μεγαλοπρεπής μια τεράστια κρεμαστή γέφυρα. Είναι η ύψους 115 μέτρων Highline179, μια από τις μεγαλύτερες πεζογέφυρες στον κόσμο θιβετιανού τύπου! Το μήκος της φθάνει τα 406 μέτρα και ενώνει το κάστρο Ehrenberg με το οχυρό Claudia.
Και πάνω που είμαι εκστασιασμένος με το θέαμα και ανυπόμονος να ανέβω και να την περπατήσω .... χάνω την έξοδο. Δεν ρισκάρισα βέβαια να κάνω αναστροφή μέσα στα στενά του περάσματος, οπότε .... στις εκκρεμότητες και η γέφυρα για το επόμενο πέρασμα.
Το Innsbruck θα είναι το σημερινό stop-over του ταξιδιού μου. Το ξενοδοχείο που επέλεξα να διανυκτερεύσω είναι στα προάστια και απ' το παράθυρο του δωματίου έχω μια όμορφη εικόνα του κάστρου Αμπράς να ξεφυτρώνει μέσα απ' τα σύννεφα.
Σύντομα ο ουρανός καθαρίζει, οπότε αποφασίζω να κάνω ένα σύντομο πέρασμα για να πάρω και πάλι μια γεύση απ' το πανέμορφο ιστορικό κέντρο....
.... και το υπόλοιπο της ημέρας το αφιερώνω στην εξερεύνηση του κάστρου και σε χαλαρούς περιπάτους στους γύρω λόφους και τις γραφικές γειτονιές.
Ημέρα 12η (Innsbruck - Verona)
Φεύγω με συννεφιασμένο ουρανό από το Innsbruck, αλλά - όπως προείπα - βροχές τέλος. Γρήγορα αρχίζω να ανηφορίζω τις Άλπεις, περνώ τη γέφυρα της Ευρώπης (Europa Bridge)....
... και μπαίνω στα στενά του Brennero, ενώ χαμηλά στον ορίζοντα απλώνονται καταπράσινα φαράγγια και όμορφα τυρολέζικα χωριουδάκια.
Λίγο πριν το μεσημέρι μπαίνω στη Βερόνα.
Η μισή μέρα που έχω στη διάθεσή μου δεν φθάνει βέβαια ούτε για να ξεκινήσω να ανακαλύπτω τα αναγεννησιακά παλάτια, τα ρωμαϊκά μνημεία και τα μεσαιωνικά κτίρια που διαθέτει αυτή η εξαίσια πόλη. Ευτυχώς το έχω κάνει ήδη τις δύο προηγούμενες φορές που την έχω επισκεφθεί. Οπότε, αφήνομαι σε χαλαρές βόλτες στις υπέροχες πλατείες, στα γύρω γραφικά μεσαιωνικά σοκάκια και στις όχθες του ποταμού Αδίγη.
Το βράδυ με βρίσκει σε μια εξαιρετική οστερία, να αποτολμώ για πρώτη φορά στη ζωή μου τη δοκιμή αλογίσιας μπριζόλας. Τίποτα ιδιαίτερο!
Ημέρα 13η (Verona - San Marino)
Η σημερινή μέρα θυμίζει την εφιαλτική πρώτη μέρα αυτού του ταξιδιού. Και σήμερα οι θερμοκρασίες, ιδιαίτερα στην περιοχή της Μπολόνια, θα είναι πολύ υψηλές. Εμένα όμως, λίγο πριν ξεκινήσω, με απασχολεί να βρω μια πόλη που δεν έχω επισκεφθεί ξανά, για ενδιάμεση στάση στη διαδρομή. Προβληματίζομαι ανάμεσα στη Μόντενα και τη Φεράρα, ώσπου το μάτι μου πέφτει στις φωτογραφίες μιας έκθεσης που γίνεται στο Castello Estense της Φεράρα με θέμα: "Γυναίκες, Ιππότες, Όπλα, Έρωτες". Οκ, εκεί θα πάω!
Η απόσταση δεν είναι μεγάλη (110 χλμ) και οι επαρχιακοί δρόμοι που ακολουθώ αρκετά βαρετοί.
Μπαίνοντας στη Φεράρα εντυπωσιάζομαι από τις πρώτες εικόνες του μικρού ιστορικού της κέντρου.
Προτεραιότητα ένα σκιερό τραπεζάκι, παγωμένο νερό κι ένα διπλό εσπρέσο στην κεντρική πλατεία της πόλης, την Piazza Trento e Trieste.
Μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο κει στέκει πελώριο και αγέρωχο το Castello Estense, το σημαντικότερο αξιοθέατο της πόλης.
Η έκθεση έχει στηθεί στην εσωτερική μεσαιωνική αυλή του κάστρου, τα εκθέματα δεν είναι πολλά, αλλά - κατά την ταπεινή μου γνώμη - πρωτότυπα και εντυπωσιακά. Σας παραθέτω μερικά:
Μετά από 170 χλμ μπαίνω - ασθμαίνων λόγω του καύσωνα - στο San Marino....
.... για την τελευταία διανυκτέρευση του ταξιδιού σε σταθερό έδαφος. Η αυριανή διανυκτέρευση θα γίνει εν πλω προς Πάτρα.
Σ' αυτό το σημείο πέφτει η αυλαία του Motoeurope 2022 (και ήδη αρχίζει δειλά-δειλά να ανεβαίνει σαν σχεδιαστικό πρωτόλειο η αυλαία του 2023). Σας ευχαριστώ για τη διάθεσή σας να με διαβάσετε. Να είστε καλά και καλά μας ταξίδια!!
Υ.Γ.: Κι αν σας κουράζει η λεκτική περιγραφή, υπάρχει και το φιλμάκι μου που ακολουθεί, με τα καλύτερα στιγμιότυπα του ταξιδιού, πλαισιωμένα από τις μουσικές επιλογές μου.
https://youtu.be/R9Kid-gLyYA
Τέλειο ταξίδι και περιεκτικότατη η περιγραφή σου! Να είσαι πάντα καλά να κάνεις τέτοια και καλύτερα ταξίδια!
Για μένα προσωπικά είναι σχολείο καθώς σε κάποια από τα μέρη που επισκέφτηκες σχεδιάζω να πάω και εγώ.
Σ' ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου!
Ε όχι και μας κουράζει!
Το υφος γραφής, μας βάζει σχεδόν δίπλα σου!
Ωραία βόλτα! Βουρ για την επόμενη!
Καίω τα δέντρα,χτίζω μεζονέτες
Θα κάνω τα παιδιά μου μαριονέτες
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση