Πριν μία περίπου ώρα κατέβαινα την Πειραιώς με κατεύθυνση προς Πειραιά. Ψιλόβροχο και κίνηση
πολύ αυξημένη. Το γνωστόν:
Εκνευρισμένος οδηγός τετράτροχου κάνει απότομα αριστερά από τη δεξιά λωρίδα μπροστά μου και πέφτω στα φρένα με το... παπί... Φαντάζομαι καθένας καταλαβαίνει τι επακολούθησε. Φιδάκι με το παπί, προσπάθεια να το κρατήσω, αποτυχία και ... το Vitara στο φανάρι να στέκεται ακίνητο και να με περιμένει!!!
Ρίχνω το πτηνό και σωριάζομαι φαρδιά πλατιά στο φανάρι Πειραιώς και Π.Ράλλη
Που κολλάει τώρα ο τίτλος?
Λοιπόν, πριν προλάβω να σηκωθώ, έχω δίπλα μου ένα παιδί με εξοπλισμό συνειδητοποιημένου μοτοσυκλετιστή, που όχι μόνο έσπευσε να σήκωσει το ζωάκι μου που ήταν ξαπλωμένο, αλλά έντρομος και με ειλικρινές ενδιαφέρον (εντάξει αν και καθόλου σοβαρή, ήταν αρκούντως θεαματική η αγορά οικοπέδου) επέμενε αν ήμουν σίγουρη πως δεν είχα κάτι σοβαρό. Χρειάστηκε να τον διαβεβαιώσω επανειλημμένα πως δεν είχα πάθει τίποτα (ελέω κορντούρας και κράνους) για να απομακρυνθεί.
Και σκέπτομαι:
Αυτή την αλληλεγγύη, την αλληλοσυμπαράσταση και κατανόηση εν έτει 2005, μέσα στην εποχή της αδιαφορίας και της ατομικότητας, μόνο μεταξύ συναναβατών μπορείς πλέον να τη συναντήσεις.
Εύγε στον συνάδελφο, θα το βρει μπροστά του!
Χίλια ευχαριστώ φίλε, θα σε θυμάμαι!
Καλά χιλιόμετρα και πάντα όρθιος και... Άνθρωπος!!!