Μεσοβδόμαδα κατάφερα και έκλεψα λίγο χρόνο για να πάω ξανά σε μέρη που έχουν συνδεθεί με την παιδική μου ηλικία αλλά και σε σημεία λίγο πέρα από αυτά που δεν πήγα ποτέ μικρός. Πρόκειται για ένα πολύ μικρό βραχώδες ακρωτήρι το οποίο στον χάρτη εμφανίζεται ως Τουρκολίμανο. Σύντομα έφτασα στο Μαρκόπουλο και από εκεί στη Χαμολιά. Κάποτε λειτουργούσε κατασκήνωση, δεν έχω ιδέα τι γίνεται τα τελευταία χρόνια.
Όταν πρωτοπήρα μηχανάκι στα 16 μου είχα ξαναπάει στη Χαμολιά. Τη θυμόμουν πολύ μακριά, ακόμα και από το Μαρκόπουλο και μετά θυμόμουν στροφές και κακό. Τελικά είναι λίγο κάτω από δέκα λεπτά.
Πολύ σχετική έννοια ο χρόνος...
https://www.youtube.com/watch?v=seqaNbJ_8oc
Προς το τέλος του δρόμου. Στα αριστερά βρίσκεται η κατασκήνωση. Στα νησάκια απέναντι πηγαίναμε κολυμπώντας, περπατούσαμε μέχρι την πίσω πλευρά και κάναμε βουτιές από έναν ψηλό βράχο. Πολλές φορές πηγαίναμε με τα στρώματα απέναντι για ψαροντούφεκο. Το μεγάλο νησί το θυμάμαι αρκετά πιο ψηλό σε ύψος. Όλα μου φαίνονται μικρά, χαμηλά και κοντινά πλέον. Θυμάμαι τα μαύρα φύκια κατά τη διάρκεια της διαδρομής που ήταν τρομακτικά αν δεν κοιτούσες με μάσκα μέσα. Πολλές εμπειρίες από τότε.
Στο βάθος η χιονισμένη Όχη, το ψηλότερο βουνό της Νότιας Εύβοιας. Που να ήξερα τότε ότι κάποτε θα βρεθώ στην κορυφή της, θα εξερευνήσω τα δρακόσπιτα, θα περπατήσω το φαράγγι του Δημοσάρη, θα φτάσω μέχρι το Κάβο Ντόρο και πολλές ακόμα εμπειρίες που μου έχει χαρίσει το νότιο τμήμα του νησιού.
Βρίσκομαι στην αρχή του μονοπατιού προς το Τουρκολίμανο. Μέχρι εδώ είχα φτάσει μικρός αλλά ποτέ δεν είχα συνεχίσει. Ο φόβος για το άγνωστο και το κράξιμο από τους γονείς αν συνέβαινε κάτι ήταν αποτρεπτικοί παράγοντες.
Δείγμα ότι μπαίνουμε σιγά σιγά στην άνοιξη?
Αρχικά μπερδεύτηκα και πήγα προς τη θάλασσα
Το μονοπάτι όμως κινείται ξυστά με μια περίφραξη.
Έκανα ένα μικρό λάθος. Είπα ότι δεν είχα έρθει μέχρι εδώ αλλά εννοούσα πεζός. Όταν κάναμε ψαροντούφεκο φτάναμε μέχρι το μυτάκι στο βάθος.
Απάντηση με παράθεση
Δημοσιεύθηκε αρχικά από atom_smasher
