πως την έπαθα πάλι έτσι…
Αθηνα, δεκαμιση το βράδυ Παρασκευή, με ψιλόβροχο που ξεκίνησε κάνα 15’ πιο πριν. Λεω από μέσα μου, προχθές είχε καταιγίδα, θα έχει ξεπλύνει αρκετά το δρόμο. Πηγαίνω γενικά σαν την κότα και σταματάω στα φανάρια μετά το Κολυμβητηριο για να στρίψω για αρχή Βουλιαγμένης.
Είμαι μπροστά μπροστά και με το που ανάβει πράσινο ξεκινώ ήρεμα, πάω να στρίψω, πατάω -φαίνεται- στις γραμμές του τραμ που θα είχαν μαζέψει μούργα και το KLE κάνει μια ωραιότατη πιρουετα και πέφτω. Έχω βαρεθεί να πέφτω, πραγματικά πρέπει να φτιάξω το παπί, δεν αξίζει όλο αυτό…
Μπουφάν με προστασίες φορούσα, κράνος εννοείται φορούσα, μποτάκια μπασκετικά που δένουν ψηλά φορούσα. Γάντια η ηλίθια δεν είχα πάρει μαζί μου. Αποτέλεσμα, γδαρσίματα στα χέρια και αίματα, και μελανιές και πληγές από το κάψιμο και στα δυο καλάμια στα πόδια και ένα πίσω αριστερό φλας κατεστραμενο όπου τα δεξιά φλας δουλεύουν κανονικά ενώ το μοναδικό αριστερό φλας φωτίζει μόνιμα...
Κι αυτά μόνο μέσα σε 5 μέτρα, ουσιαστικά από 5km/h, μόνο από ένα ζαβό πέσιμο εξαιτίας της γλιτσας.
Να ευχαριστώ -ξανά- τους σύντροχους (μια κοπέλα κι έναν άντρα που σταμάτησαν αμέσως) και δυο αγόρια πεζή που με βοήθησαν μέσα σ’ αυτή τη μιζέρια.
Απάντηση με παράθεση
). Το παπί είναι ελαφρύ και εύκολο αλλά πάσχει σε άλλους τομείς ασφαλείας.
Δημοσιεύθηκε αρχικά από panavour
