Δρίμισκος- Γαϊδουροβούνι- Ζάραξ 2-4-2023

[billy84]

Στο Λεωνίδιο και το Κυπαρίσσι πήγα για πρώτη φορά 10-12 χρόνια πριν. Αυτό που μου είχε μείνει ήταν οι φανταστικές στριφτερές διαδρομές από Άργος μέχρι Άστρος και από εκεί μέχρι το Λεωνίδιο. ''Τι πιστάρες'' έλεγα. Μεσολάβησαν δεκάδες εξορμήσεις στην περιοχή από τότε, με διαφορετικές παρέες, ακόμη και μοναχικές καταδρομικές. 10-12 χρόνια μετά έκανα μάλλον την καλύτερη βόλτα μου στην περιοχή. Είχα πολύ χρόνο και τρομακτική όρεξη για εξερεύνηση και πιο ελεύθερο πρόγραμμα για προορισμούς που ήταν βέβαιο ότι θα προκύψουν από το πουθενά. Σαν να μην έφτανε αυτό, επιστρέφοντας άφησα πάρα πολλά ανοιχτά μέτωπα που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια της περιήγησης. Έχω πάρα πολλά πράγματα να κάνω στην ευρύτερη περιοχή, από ανώνυμα κάστρα μέχρι ορειβασία σε εντυπωσιακά βουνά.


Σύντομη στάση στο Άστρος. Ο καιρός άστατος σε όλη τη χώρα αλλά η ανατολική πλευρά της Πελοποννήσου έδειχνε ότι θα γλιτώσει από τη μανία της φύσης.









Από το Άστρος έφτασα στο Λεωνίδιο. Ξεχωρίζει αυτή η εντυπωσιακή παραθαλάσσια διαδρομή που ξεκινά από τον Άγιο Ανδρέα Κυνουρίας. Βέβαια η άσφαλτος όσο πάει και χαλάει από ένα σημείο και κάτω και κάποια σημεία είναι αρκετά γλιστερά πλέον.











Στο Λεωνίδιο με τον χαρακτηριστικό κάθετο βράχο.

[billy84]

Συνέχισα προς Πούληθρα και Φωκιανό. Λίγο πριν φτάσω είδα μια ταμπέλα που έλεγε Φουσκί και ξεκινούσε μια χωμάτινη διαδρομή. Δεν το σκέφτηκα και πολύ και φυσικά δικαιώθηκα για την επιλογή μου.










Το Φουσκί ήταν μια μονάδα ιχθυοκαλλιέργειας. Η τοποθεσία ήταν καταπράσινη.











Επιστρέφοντας το φωτογράφισα από ψηλά. Ήταν εκτός πλάνου η συγκεκριμένη προσέγγιση αλλά θεωρώ πως άξιζε σαν τοποθεσία.










Σύντομα έφτασα στην πανέμορφη παραλία του Φωκιανού.
















Επικρατούσε άπνοια.

[billy84]

Από το Φωκιανό συνέχισα μέχρι το Κυπαρίσσι σε μια φανταστική παραθαλάσσια διαδρομή που ανοίχτηκε σχετικά πρόσφατα. Την τελευταία φορά που είχα πάει είχε αρκετές πέτρες και γαρμπίλι στο δρόμο και έκοβε πολύ από την ευχαρίστηση που μπορεί να σου προσφέρει η συγκεκριμένη διαδρομή. Τώρα τα πράγματα ήταν σαφώς καλύτερα.









Απέναντι το Κυπαρίσσι στους πρόποδες του όρους Χιονοβούνι που ορθώνεται απότομα.











Ωραίο το Κυπαρίσσι














Ανεβαίνοντας το χιονοβούνι.












Με την άνοιξη στα καλύτερά της

[billy84]

Λίγο μετά το Κυπαρίσσι είχα εντοπίσει μια χωμάτινη διαδρομή περίπου 5 χιλιομέτρων η οποία κατέβαινε στον όρμο του Δρίμισκου. Η διαδρομή σαφέστατα ξεπέρασε τις προσδοκίες μου και ήταν καταπληκτική με τους κάθετους βράχους του Χιονοβουνίου να υψώνονται ακρίβώς από πάνω και να μοιάζουν σαν ένα πέτρινο κύμα που θα με πλακώσει!











Έφτασα σε αυτήν την μικρή παραλία του Δρίμισκου. Η διαδρομή ήταν φανταστική, η παραλία δε δείχνει κάτι το ιδιαίτερο.














Εκτός από κάποιες μικρές σπηλιές στα δεξιά














Και κάποια κόκκαλα ζώων
















Κοιτώντας όμως από την άλλη πλευρά διέκρινα κάτι σαν παλιό κτίσμα. Θεώρησα θα ήταν κάποιο παλιό μαντρί αλλά στη βάση του υπήρχαν μεγάλες πέτρες, κάτι που παραπέμπει σε αρχαία τεχνική χτισίματος. ''Ρε λες''?












Το Χιονοβούνι δεσπόζει ψηλά














Το κοιτάω καλά καλά, δε μοιάζει για μαντρί σε καμία περίπτωση αλλά ούτε και κάτι που σχετίζεται με την αρχαιότητα το λες.

Τι διάβολο να είναι? Σκεφτόμουν. Ευτυχώς ανεβαίνοντας πέτυχα έναν τσοπάνη και μου είπε ότι ήταν παλιό καμίνι. Τι παλιό καμίνι, σκεφτόμουν μετά. Παλιό καμίνι στη μέση του πουθενά σε μια άκυρη παραλία? Τελικά από το λίγο που έψαξα πρόκειται για ένα Ασβεστοκάμινο. Συγχωρέστε με οι επαρχιώτες που είμαι ένας απλός άνθρωπος πόλης και δε γνώριζα τη σημασία αυτών των κτισμάτων. Θυμόμουν ότι στα νησιά πάντα ασβέστωναν τα σπίτια αλλά δεν το είχα ψάξει περισσότερο.

Η χρήση του ασβέστη λοιπόν είναι μεγάλη και διαχρονική. Αποτελεί βασικό οικοδομικό υλικό, βάφει, στεγανοποιεί, αποστειρώνει, λιπαίνει την γη, απολυμαίνει σκοτώνοντας μύκητες και μικροοργανισμούς. Το ασβέστωμα των σπιτιών από το 1350 και μετά, γινόταν κυρίως για λόγους απολύμανσης σε πολλές παραθαλάσσιες περιοχές της Μεσογείου και πολλές φορές ήταν και υποχρεωτικό από τις διοικούσες αρχές, επειδή τα παραθαλάσσια μέρη ήταν πιο ευάλωτα στις μολυσματικές ασθένειες, λόγω της υποδοχής καραβιών στα λιμάνια τους. Στην Ελλάδα εφαρμόσθηκε το υποχρεωτικό ασβέστωμα στα χωριά της υπαίθρου για ένα διάστημα επί δικτατορίας Μεταξά.













Τα ασβεστοκάμινα τα κατασκεύαζαν οι ασβεστοποιοί σε μέρη όπου υπήρχαν κοντά πέτρες αλλά και θάμνοι. Αρχικά έσκαβαν ένα λάκκο με βάθος που αναλογούσε στο 1/3 του συνολικού ύψους του καμινιού. Από το βάθος του λάκκου έχτιζαν κυκλικά τον εξωτερικό τοίχο του καμινιού με πάχος τουλάχιστον 80 εκατοστά με πέτρες και λάσπη από χώμα, διατηρώντας την ίδια διάμετρο από την βάση έως την κορυφή του. Στην βάση αυτού του τοίχου και εσωτερικά, έκαναν μια μικρή βάση, την «σέτα», φάρδους 20 και ύψους 50 εκατοστών, όπου από εκεί άρχιζε το θολωτό χτίσιμο των ασβεστόλιθων. Άφηναν μία πόρτα η οποία μετά το χτίσιμο των ασβεστόλιθων χτιζόταν και αυτή και άφηναν μόνο ένα άνοιγμα στο κάτω μέρος για να εισέρχονται τα ξύλα για την καύση. Σε κάποια απόσταση άφηναν άλλη μια τρύπα για να βγάζουν την στάχτη με την μασιά. Το χτίσιμο των ασβεστόλιθων απαιτούσε τεχνική και προσοχή.

Οι ασβεστόλιθοι έπρεπε να χτίζονται κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να εξασφαλίζεται η σταθερότητα του θολωτού και να υπάρχουν κενά μεταξύ των ασβεστόλιθων, για να επιτυγχάνεται η διευκόλυνση ρευμάτων αέρα και να διαπερνά η φλόγα. Στην κορυφή του θολωτού που έφτανε το πολύ ένα μέτρο κάτω από το ύψος του εξωτερικού τοίχου έμπαινε σφηνωτά μια πέτρα «κλειδί» ή «παπάς». Το ψήσιμο της πέτρας γινόταν αντιληπτό από το κάθισμα του θολωτού σωρού αλλά και από τον καπνό που έπαιρνε χρώμα μπλε.

[billy84]

Συνέχισα προς τον οικισμό του Χάρακα και σταμάτησα στο χαρακτηριστικό σημείο που με είχε αφήσει με το στόμα ανοιχτό μια δεκαετία νωρίτερα. Ακόμη και τώρα αυτό το σημείο με γοητεύει. Δε γερνάει, είναι σαν παλιό καλό κρασί.









Η θέα από εκεί αεροπλανική














Σε αυτό το σημείο θυμήθηκα ότι πριν 5 χρόνια είχα πει πως την επόμενη φορά που θα ερχόμουν θα ανέβαινα σε εκείνη την κορυφή που είχε έναν βυζαντινό οικισμό και ένα πιο πρόσφατο εκκλησάκι. Δεν το είχα στο πρόγραμμα αλλά η βόλτα κυλούσε τόσο ωραία και ανέμελα (όπως αυτές που κάνει ο Κούλης ) που ήταν αδύνατο να αντισταθώ.
















Πράγματι ακολούθησα ένα αρχαίο μονοπάτι για να φτάσω σε αυτόν τον οικισμό που ονομάζεται Παλιοχώρα Χάρακα. Σπαστήρι από τα λίγα.












Η πρώτη παρουσία οχύρωσης στο βράχο χρονολογείται από τον 9ο αιώνα, όταν με χρυσόβουλο του Αυτοκράτορα Βασιλείου Α΄, το 881 μ.Χ. συστάθηκε ναυτικός σταθμός για την επιτήρηση των κινήσεων των διερχομένων πλοίων. Η κυριότερη απειλή εκείνη την εποχή ήταν οι Σαρακηνοί πειρατές που είχαν καταλάβει την Κρήτη. Διακρίνεται ο μεταγενέστερος ναός του Προφήτη Ηλία και κάποια ερείπια από τον βυζαντινό οικισμό.














Αργότερα, αναπτύχθηκε εκεί ο Χάρακας και εμφανίζει συνεχή κατοίκηση από τον 13ο έως τα τέλη του 17ου αιώνα, οπότε εγκαταλείφθηκε με κύρια αιτία τον 6ο ενετοτουρκικό πόλεμο (1684–1699). Οι κάτοικοι μεταφέρθηκαν αρχικά στην Κρεμαστή και μετά το τέλος του πολέμου επανήλθαν στον οικισμό του Χάρακα. Αυτό πρέπει να ήταν βυζαντινός ναός.














Ο δρόμος που πάει για Κυπαρίσσι. Είναι εντυπωσιακό το πέρασμα από τους κατακόρυφους βράχους















Από την άλλη πλευρά το Μυρτωό πέλαγος, εκπληκτική θέα. Υπάρχει μονοπάτι που κατεβαίνει από εδώ και φτάνει στη μικρή παραλία που βλέπετε. Θα το κάνω κάποια στιγμή.

[billy84]

Συνεχίζοντας νότια μετά τον Λαμπόκαμπο είδα ένα μεγαλούτσικο κάστρο για το οποίο δεν υπάρχουν πληροφορίες από όσο έψαξα. Ακόμη ένα άγνωστο κάστρο υπήρχε ακριβώς από την αντίθετη πλευρά σε ένα ύψωμα. Θα επανέλθω στην περιοχή για αυτά τα δύο κάστρα.













Από εκεί σύντομα έφτασα στο όρος Γαϊδουροβούνι και ανέβηκα στον Προφήτη Ηλία στα 1070m υψόμετρο μέσω μιας χωμάτινης διαδρομής με αεροπλανική θέα.












Προφήτης Ηλίας
















Το απέραντο γαλάζιο.












Κατέβηκα από το Γαϊδουροβούνι και συνέχισα προς τον κύριο στόχο της εξόρμησης, το Λιμάνι Γέρακα. Λίγο πριν φτάσω όμως είδα μια ταμπέλα που έλεγε ''Γρούσπα-Λαζαραίικα'' και ξεκινούσε χωματόδρομος. Ξανά τσέκαρα τον χάρτη και είδα ότι και από εκεί θα μπορούσα να βγω στον Γέρακα. Οπότε το δοκίμασα και μέχρι το ψηλότερο σημείο έφτασα εύκολα.














Λιμάνι Γέρακα από ψηλά. Από τις καλύτερες οπτικές γωνίες θέασης.














Φτάνοντας εκεί είχα δύο απορίες. Η πρώτη ήταν ''τι είναι η Γρούσπα και τα Λαζαραίικα?'' και η 2η ήταν που ήταν η συνέχεια του δρόμου που είχα δει στον χάρτη και έβγαινε στον Γέρακα. Η 1η δε λύθηκε ποτέ, η 2η λύθηκε γυρνώντας κάποια μέτρα πίσω. Πράγματι υπήρχε μια συνέχεια αλλά ο δρόμος είχε γεμίσει χόρτα και έδειχνε δεκαετίες αχρησιμοποίητος. Παρολαυτά είπα να δοκιμάσω την τύχη μου.



















Βγήκα στο Λιμάνι Γέρακα τελικά αλλά οκ, δεν τη λες και ορθολογική επιλογή αυτήν την προσέγγιση.

Το νοτιότερο φιόρδ της ευρώπης ο Γέρακας. Εντάξει μεταξύ μας δεν είναι φιόρδ αλλά γιατί μήπως είναι το Κότορ που καυχιούνται οι Μαυροβούνιοι? Γιατί και εμείς να μην κοροιδεύουμε λίγο τον κόσμο? Μόνο τους δικούς μας θα κοροϊδεύουμε?

[billy84]

Στο ομολογουμένως πανέμορφο αυτό λιμάνι δεν ήταν η 1η φορά που είχα έρθει. Απλώς αυτή τη φορά είχα έρθει για να περιηγηθώ στον Ζάραξ, την αρχαία πόλη που βρίσκεται ακριβώς από πάνω από τον νέο οικισμό και εγκαταλείφθηκε μετά από το σεισμό το 365 μ.Χ.










Από εδώ είχε περάσει και ο Παυσανίας ο οποίος ανέφερε πως παρουσίαζε από τότε σημάδια εγκατάλειψης. Σύμφωνα με αυτόν, πήρε το όνομά της από τον Ζάρηκα ή Ζάρακα, γιό του βασιλιά της Καρύστου Πετραίου. Για αυτό και στη νότια Εύβοια υπάρχει το χωριό Ζάρακες.










Παρά το γεγονός ότι δεν πρόκειται για πραγματικό φιόρδ, παραμένει μια εκπληκτική τοποθεσία.












Ο Ζάρακας βρισκόταν στα όρια των περιοχών που διεκδικούσαν η Αρχαία Σπάρτη και το Άργος. Μετά τη Μάχη της Θυρέας, το 546 π.Χ., θεωρείται ότι πέρασε στην κατοχή των Σπαρτιατών. Το καθεστώς της άλλαξε μετά την νίκη του Φίλιππου Β΄ στη μάχη της Χαιρώνειας, το 338 π.Χ













Στο βάθος ένας ναός μεταγενέστερων χρόνων














Μαγεία!




















Και αυτός πρέπει να ήταν ένας ναός Βυζαντινής εποχής. Χαρακτηριστικό το συγκολλητικό υλικό και οι μικρότερες πέτρες σε αντίθεση με τις τεράστιες πέτρες που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι στις κατασκευές τους. Ο Παυσανίας ανέφερε ότι υπήρχε και ο ναός του Απόλλωνα εντός της πόλης αλλά δεν έχει βρεθεί μέχρι σήμερα.














Να και κάτι εξίσου ενδιαφέρον

[billy84]

Συνέχισα μέχρι τη Μονεμβασιά για ανεφοδιασμό. Έκανα μια σύντομη στάση σε μια αρχαία πόλη που ποτέ δεν είχα προσέξει αν και είχα περάσει πολλές φορές από το σημείο. Η Επίδαυρος Λιμηρά ήταν μια από τις σημαντικότερες πόλεις της περιοχής και είχε ιδρυθεί από κατοίκους της Αργολικής Επιδαύρου λόγω ενός... κακού οιωνού σε κάποιο ταξίδι που είχαν κάνει στην Κω!!! Η πόλη καταστράφηκε δύο φορές από τους Αθηναίους κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου αλλά κατά την διάρκεια της Ρωμαίκής περιόδου ανήκε στο Κοινό των Ελευθερολακώνων (όπως και ο Ζάραξ) και γνώρισε σημαντική ακμή. Το Κοινό των Ελευθερολακώνων ήταν ένα είδος ομοσπονδιακής συμπολιτείας, που ήταν οργανωμένη δημοκρατικά, με τους άρχοντες να εκλέγονται από τον λαό.













Αφού ανεφοδιάστηκα έπρεπε να αποφασίσω από που θα γυρίσω, απο Σπάρτη-Τρίπολη ή πάλι από Λεωνίδιο αλλά μέχρι εκεί από διαφορετική διαδρομή? Ο καιρός έδειχνε ότι προς τα μέσα θα ρίχνει βροχές και καταιγίδες ενώ προς τη θάλασσα θα είναι σχετικά καθαρός. Έτσι πήρα την απόφαση να γυρίσω ξανά από Λεωνίδιο το οποίο θα προσέγγιζα αυτή τη φορά μέσω Αγίου Δημητρίου- Κρεμαστής και Τσιτάλια.

Εδώ περνώντας το όρος Μαδάρα













Η επιλογή μου εκ του αποτελέσματος ήταν λανθασμένη καθώς από τον Άγιο Δημήτριο και πάνω άρχισε ένα ενοχλητικό λασποψιλόβροχο το οποίο έκανε τον δρόμο ακόμα πιο γλιστερό. Με υπομονή έφτασα στα Τσιτάλια και κατέβηκα στο Λεωνίδιο. Σταμάτησα σε αυτό το σημείο και θαύμασα ακόμα μια φορά αυτόν τον κατακόρυφο βράχο απέναντι. Σε αυτήν την εσοχή αριστερά είδα έναν άνθρωπο με μπλε μπουφάν (από τη φωτογραφία δε φαίνεται εύκολα) και αμέσως η τοποθεσία αποθηκεύτηκε. Μόλις επέστρεψα έψαξα να βρω τρόπο προσέγγισης αυτής της σπηλιάς και τον βρήκα. Οπότε μείνετε συντονισμένοι!

























Αν θες να κάνεις σε κάποιον μεγάλο κακό, πες του να φορέσει χωμάτινα λάστιχα και να κάνει τη διαδρομή Λεωνίδιο- Άστρος με ψιλόβροχο. Η συνταγή αυτή θα έχει εγγυημένη επιτυχία!

Ευτυχώς δεν έφαγα τούμπα αλλά η φάση ήταν το τραινάκι του τρόμου. Στο Άργος συναντήθηκα με φίλο ντόπιο Λεωνιδιώτη τυχαία καθώς αυτός επέστρεφε από Αθήνα. Είχε ανέβει για την έκθεση μοτοσυκλέτας.

Όπως είπα και στην αρχή, στην περιοχή είχα πάει ξανά δεκάδες φορές. Πρώτη φορά την απόλαυσα πραγματικά. Και το γεγονός ότι ανοίχτηκαν νέα μέτωπα με έχει κάνει να ανυπομονώ για την επόμενη φορά που θα κατέβω ξανά!



Πάντα όρθιοι!

[πυξιδας990]

Συνέχισα προς τον οικισμό του Χάρακα και σταμάτησα στο χαρακτηριστικό σημείο που με είχε αφήσει με το στόμα ανοιχτό μια δεκαετία νωρίτερα. Ακόμη και τώρα αυτό το σημείο με γοητεύει. Δε γερνάει, είναι σαν παλιό καλό κρασί.









Η θέα από εκεί αεροπλανική














Σε αυτό το σημείο θυμήθηκα ότι πριν 5 χρόνια είχα πει πως την επόμενη φορά που θα ερχόμουν θα ανέβαινα σε εκείνη την κορυφή που είχε έναν βυζαντινό οικισμό και ένα πιο πρόσφατο εκκλησάκι. Δεν το είχα στο πρόγραμμα αλλά η βόλτα κυλούσε τόσο ωραία και ανέμελα (όπως αυτές που κάνει ο Κούλης ) που ήταν αδύνατο να αντισταθώ.
















Πράγματι ακολούθησα ένα αρχαίο μονοπάτι για να φτάσω σε αυτόν τον οικισμό που ονομάζεται Παλιοχώρα Χάρακα. Σπαστήρι από τα λίγα.












Η πρώτη παρουσία οχύρωσης στο βράχο χρονολογείται από τον 9ο αιώνα, όταν με χρυσόβουλο του Αυτοκράτορα Βασιλείου Α΄, το 881 μ.Χ. συστάθηκε ναυτικός σταθμός για την επιτήρηση των κινήσεων των διερχομένων πλοίων. Η κυριότερη απειλή εκείνη την εποχή ήταν οι Σαρακηνοί πειρατές που είχαν καταλάβει την Κρήτη. Διακρίνεται ο μεταγενέστερος ναός του Προφήτη Ηλία και κάποια ερείπια από τον βυζαντινό οικισμό.














Αργότερα, αναπτύχθηκε εκεί ο Χάρακας και εμφανίζει συνεχή κατοίκηση από τον 13ο έως τα τέλη του 17ου αιώνα, οπότε εγκαταλείφθηκε με κύρια αιτία τον 6ο ενετοτουρκικό πόλεμο (1684–1699). Οι κάτοικοι μεταφέρθηκαν αρχικά στην Κρεμαστή και μετά το τέλος του πολέμου επανήλθαν στον οικισμό του Χάρακα. Αυτό πρέπει να ήταν βυζαντινός ναός.














Ο δρόμος που πάει για Κυπαρίσσι. Είναι εντυπωσιακό το πέρασμα από τους κατακόρυφους βράχους















Από την άλλη πλευρά το Μυρτωό πέλαγος, εκπληκτική θέα. Υπάρχει μονοπάτι που κατεβαίνει από εδώ και φτάνει στη μικρή παραλία που βλέπετε. Θα το κάνω κάποια στιγμή.

νομιζω το μονοπατι που κατεβαινει το εχουν κοψει οι σαρες,το σπιτι που φαινεται κατω εχει ιστορια μιας και αυτος που το εφτιαξε ηταν πολυ αλανι,καπου ειχα διαβασει κατι,στο χαρακα θα ξερουν...
στην αλλη που κατεβηκες πριν,εχουν παιξει κατι μυστηρια παρτυ κατα καιρους,μιας και η περιοχη απ μας μεχρι εκει κατω εχει μαζεψει οτι μυστηριο κυκλοφορει σε αναρριχηση,δηλ ολες τις κουλτουρες

[azar41]

Αυτή η εξερεύνηση απο δευτερεύοντες χωματόδρομους στην πίσω πλευρά της βιτρίνας,όλα τα λευτά!
Διαδρομάρα έκανες ,καλή συνέχεια!

[gaslion]

Ωραίος!!

[ReaperX]

Μπράβο,απόλαυση το ταξιδάκι σου!!

Πέρσι Μάιο είχα πάει με αυτοκίνητο Μονεμβασιά και γύρισα πολλά από αυτά τα μέρη και συνέχεια είχα στο μυαλό μου πόσο απολαυστική διαδρομή θα ήταν με μηχανή,ειδικά προς Γέρακα,Κυπαρίσσι...

[billy84]

νομιζω το μονοπατι που κατεβαινει το εχουν κοψει οι σαρες,το σπιτι που φαινεται κατω εχει ιστορια μιας και αυτος που το εφτιαξε ηταν πολυ αλανι,καπου ειχα διαβασει κατι,στο χαρακα θα ξερουν...
στην αλλη που κατεβηκες πριν,εχουν παιξει κατι μυστηρια παρτυ κατα καιρους,μιας και η περιοχη απ μας μεχρι εκει κατω εχει μαζεψει οτι μυστηριο κυκλοφορει σε αναρριχηση,δηλ ολες τις κουλτουρες

Ισχύει ότι οι αναρριχητές είναι λίγο μυστήρια φρούτα οπότε δε μου κάνει εντύπωση!

Και να έχει κοπεί το μονοπάτι κάπου θα υπάρχει πέρασμα. Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να το διαπιστώσουμε!

Αυτή η εξερεύνηση απο δευτερεύοντες χωματόδρομους στην πίσω πλευρά της βιτρίνας,όλα τα λευτά!
Διαδρομάρα έκανες ,καλή συνέχεια!

Είναι η εναλλακτική Ελλάδα που λέμε! Και μάλλον είναι πιο όμορφη από τη βιτρίνα! Να είσαι καλά Πάρη!

Ωραίος!!

Μπράβο,απόλαυση το ταξιδάκι σου!!

Πέρσι Μάιο είχα πάει με αυτοκίνητο Μονεμβασιά και γύρισα πολλά από αυτά τα μέρη και συνέχεια είχα στο μυαλό μου πόσο απολαυστική διαδρομή θα ήταν με μηχανή,ειδικά προς Γέρακα,Κυπαρίσσι...

Έχει τόσες πολλές στροφές που η αλήθεια είναι ότι κουράζουν με αυτοκίνητο. Οι αποστάσεις δε βγαίνουν. Με τη μηχανή είναι απόλαυση γιατί αυτό ψάχνουμε! Σε ευχαριστώ να είσαι καλά φίλε!

[bulmont]

Απολαυστικός γιά ακόμα μία φορά!!!!!!

[avlihos]

Ωραίος!