Συνέχισα προς τον οικισμό του Χάρακα και σταμάτησα στο χαρακτηριστικό σημείο που με είχε αφήσει με το στόμα ανοιχτό μια δεκαετία νωρίτερα. Ακόμη και τώρα αυτό το σημείο με γοητεύει. Δε γερνάει, είναι σαν παλιό καλό κρασί.
Η θέα από εκεί αεροπλανική
Σε αυτό το σημείο θυμήθηκα ότι πριν 5 χρόνια είχα πει πως την επόμενη φορά που θα ερχόμουν θα ανέβαινα σε εκείνη την κορυφή που είχε έναν βυζαντινό οικισμό και ένα πιο πρόσφατο εκκλησάκι. Δεν το είχα στο πρόγραμμα αλλά η βόλτα κυλούσε τόσο ωραία και ανέμελα (όπως αυτές που κάνει ο Κούλης
) που ήταν αδύνατο να αντισταθώ.
Πράγματι ακολούθησα ένα αρχαίο μονοπάτι για να φτάσω σε αυτόν τον οικισμό που ονομάζεται Παλιοχώρα Χάρακα. Σπαστήρι από τα λίγα.
Η πρώτη παρουσία οχύρωσης στο βράχο χρονολογείται από τον 9ο αιώνα, όταν με χρυσόβουλο του Αυτοκράτορα Βασιλείου Α΄, το 881 μ.Χ. συστάθηκε ναυτικός σταθμός για την επιτήρηση των κινήσεων των διερχομένων πλοίων. Η κυριότερη απειλή εκείνη την εποχή ήταν οι Σαρακηνοί πειρατές που είχαν καταλάβει την Κρήτη. Διακρίνεται ο μεταγενέστερος ναός του Προφήτη Ηλία και κάποια ερείπια από τον βυζαντινό οικισμό.
Αργότερα, αναπτύχθηκε εκεί ο Χάρακας και εμφανίζει συνεχή κατοίκηση από τον 13ο έως τα τέλη του 17ου αιώνα, οπότε εγκαταλείφθηκε με κύρια αιτία τον 6ο ενετοτουρκικό πόλεμο (1684–1699). Οι κάτοικοι μεταφέρθηκαν αρχικά στην Κρεμαστή και μετά το τέλος του πολέμου επανήλθαν στον οικισμό του Χάρακα. Αυτό πρέπει να ήταν βυζαντινός ναός.
Ο δρόμος που πάει για Κυπαρίσσι. Είναι εντυπωσιακό το πέρασμα από τους κατακόρυφους βράχους
Από την άλλη πλευρά το Μυρτωό πέλαγος, εκπληκτική θέα. Υπάρχει μονοπάτι που κατεβαίνει από εδώ και φτάνει στη μικρή παραλία που βλέπετε. Θα το κάνω κάποια στιγμή.