Παρά το μικρό πρόβλημα που αντιμετωπίζω στο πέλμα το τελευταίο διάστημα, είχα έναν ανοιχτό λογαριασμό στον Όλυμπο ο οποίος έπρεπε να κλείσει. Πέρασαν 8 χρόνια από εκείνον τον Νοέμβρη που ανέβηκα στον Μύτικα. Μονοήμερο και τότε, με συντομότερη τη διαδρομή από την καλύβα Χρηστάκη στην οποία μπορεί κανείς να φτάσει οδικώς, αν έχει την υπομονή να αντέξει το ατελείωτο σπαστήρι φυσικά. Βάζοντας τότε το NC σε αυτόν τον δρόμο και έχοντας χονδρικά 50.000km, είχα σοβαρές αμφιβολίες για το πόσο θα αντέξει αν συνέχιζα την ίδια χρήση. Να'μαστε λοιπόν 8 χρόνια μετά και σχεδόν 350.000km παραπάνω, κάνοντας τον ίδιο δρόμο, με το αθάνατο Χοντάκι να βρίσκεται στην κατάσταση που βρισκόταν τότε. Ούτε ο ίδιος ο σχεδιαστής του δε θα το πίστευε, όχι απλά ο ημίτρελος που γύρισε όλα τα βουνά με δαύτο.
Το σκεπτικό της εξόρμησης ήταν απλό και ακολούθησε τη ροή που επέβαλλε ο καιρός. Γιατί αν δεν ακολουθήσεις τη ροή τότε αυτή θα γυρίσει στο τέλος εναντίον σου με αναπάντεχα αποτελέσματα. Ξύπνημα πολύ νωρίς ώστε να γλιτώσω την πρωϊνή ζέστη. Πράγματι δε ζεστάθηκα πουθενά μέχρι τις 9.30 που βρισκόμουν στα Καλύβια Ελασσόνας.
Από εκεί μια χωμάτινη διαδρομή μήκους περίπου 20km με οδήγησε στην Καλύβα Χρηστάκη μετά από περίπου 40 λεπτά. Παραμένει όσο σπαστήρι το θυμόμουν.
https://www.youtube.com/watch?v=b9f8oraCC2U&t=2107s
Άφιξη στο οροπέδιο λίγο μετά την καλύβα, σε υψόμετρο 2.450m. Βρισκόμουν στο πιο δροσερό μέρος της Ελλάδας όπως είναι λογικό. Η χαμηλή νέφωση αν και μου χάρισε φανταστικές εικόνες προσεγγίζοντας το βουνό, με έβαλε σε σκέψεις για το τι θα συναντήσω αργότερα. Γιατί δε θα ήταν ωραίο να μην απολαύσω θέα μετά από τόσο κόπο.
Το μονοπάτι που ανεβαίνει προς το Σκολιό, γνώριμο από την προηγούμενη φορά.
Είχα καταφέρει να ξεκουραστώ επαρκώς την προηγούμενη μέρα και ήμουν σε εξαιρετική κατάσταση.
Βέβαια είχα πολύ δρόμο μπροστά μου και μια διαδρομή πολύ μεγαλύτερη από εκείνη που είχα κάνει τότε για την ψηλότερη κορυφή του βουνού. Θα χρειαζόμουν σχεδόν διπλάσιο χρόνο.
Μέχρι στιγμής τα σύννεφα δίνουν έναν ξεχωριστό χαρακτήρα στην ανάβαση.