Παρασκευή 18/8
Μετά το πρωινό και αφού επιβεβαιώσαμε δια ζώσης οτι τα συνεργεία ήταν κλειστά παρθηκε η απόφαση να πάμε προς Λουμπλιάνα. Πιστευα πως εκεί θα βρούμε. Για να αποφύγουμε δυσάρεστες εκπληξεις πήραμε για δευτερη φορά στο ταξίδι την autostrada, λιγότερο φρενάρισμα και πιο άνετο ταξίδι. Περάσαμε τα σύνορα με Σλοβενία και συνεχίσαμε προς την πρωτεύουσα. Το Gps έλεγε δρόμος με διόδια, μα διόδια δεν είδαμε πουθενά.. Και αυτό καταλάβαμε αργότερα γιατί....
Γραμμή για συνεργείο, όπου όντως είναι ανοιχτό, το χα το προαίσθημα, και αφού ξεπεράστηκαν τα νεύρα του μαν στις απαιτήσεις μας να βαλει τακακια την ίδια μέρα και όχι αύριο, τελικά είχα ξανα λειτουργικό μηχανάκι..
Προορισμός το κέντρο της πόλης, όπου και βρίσκουμε να παρκάρουμε άνετα και νόμιμα.. Και μια που παρκάρουμε μια που ανοίγουν οι ουρανοι.. Ξανά. Είσοδος μπιστρό με τζαζ μουσική. Άραγμα και πλάνο για τη συνέχεια. Και πάνω στη συζήτηση μου σκάει στο κεφάλι. Ρε μαλακα εδω εχουνε βινιέτες. Σοκ. Με τα πολλα μαθαίνουμε οτι δεν ειναι και αξιόπιστο το ηλεκτρονικο σύστημα εποπτείας των βινιετών (αλλά όχι και απολυτο) και πως το κυριο πρόβλημα το ειχαμε αν μας σταματούσε η τροχαία. Η τροχαία δε μας σταμάτησε αλλά τα πρόστιμα για τη βινιέται είναι μεγάλα. Ας ελπίσουμε πως δεν.. Φινγκερς κροσντ.. (Να πω επίσης πως σε καμία χώρα δεν πήραμε κεντρικο δρόμο ή αυτοκινητόδρομο οπότε δεν χρειάστηκε να βγάλουμε βινιέτα σε καμία από αυτές).
Κόβει η βροχή και γραμμή για Κροατία. Δυστυχώς (ξανά) δεν ειδαμε ούτε τη Λιουμπλιάνα, αλλά.. Είπαμε.. Οσο κατεβαίνουμε η ζέστη γίνεται ανυπόφορη. Η υγρασία επίσης. Η Κροατία καίγεται (θερμοκρασιακά) και ο MaG3 κατεβάζει ρολά. Εξαντλειται από το επαρχιακό οδικό δίκτυο της Κροατίας και η στάση είναι απαραίτητη. Ωστόσο και δω ο καιρός μας κυνηγάει κάτι που κάνει την υγρασία να είναι στο θεό. Παρόλα αυτά βγαίνοντας στον (ΤΡΟΜΕΡΟ) παραλιακό δρόμο της Κροατίας, ξεχνάμε τα πάντα και οδηγουμε ίσως μια από τις καλύτερες παραθαλάσσιες διαδρομές που μπορείς να κάνει με όχημα και δη με μηχανή. Πάλι λίγο άτυχοι γιατί μέχρι το Στάριγκραντ που θα μείνουμε ο δρόμος είναι μακρύς και έτσι κάνουμε κομμάτι του παραλιακού δρόμου με το πρώτο σκοτάδι, κάτι που δεν μας αφηνει να απολαύσουμε όλη τη διαδρομή. Δεν πειράζει ομως. Είναι αυτό που είναι.
Παρόλο που έχουμε κλείσει ξενοδοχείο, αυτό είναι overbooked Και βρισκόμαστε ξεκρέμαστοι, ωστοσο με πίεση που ασκούμε στον υπάλληλο μας βρήκε μέρος να μείνουμε και μάλιστα αρκετα φθηνότερο από εκεί. Βραδινη παραλιακή βολτούλα, μπέργκερ, μπυρα. Υπνο!