Βρε λες Vol2 - Μα τι μπορεί να πάει στραβά! A touch Of Europe

[Nik0s_Dk]

Κάθε παραμύθι που σέβεται τον εαυτό του, έχει τον τρόπο να σε κρατάει από την πρώτη στιγμή. Να σκέφτεσαι πως κάτι είναι τόσο προφανές και τελικά μέσα από ανεπανάληπτες ανατροπές να αλλάζει ο ρους της ιστορίας, όπως αλλάζει η φορά του ανέμου στα μελτέμια στο Αιγαίο. Έτσι και αυτή η ιστορία ξεκινάει όπως ένα σωστό παραμύθι. Με ανατροπές..

Εν αρχή, μία μίνι ιστορία για τους 2 πρωταγωνιστές της ιστορίας, τον Νίκο (ο υποφαινόμενος, aka Nikos_Dk) και Νίκος (aka MaG3 ή κατ’αλλους ο αδιάβροχος). Οι δυο φίλοι λοιπόν, έκαναν πέρσι την αρχή με ένα ταξίδι στα Βαλκάνια, ένα ταξίδι που δημιουργήθηκε, σχεδιάσκηκε και εκτελέστηκε σε λιγότερο από 12 ώρες πριν την εκκίνηση του. Φέτος λοιπόν, μετά από σκέψεις μηνών, σχέδια στο στέκι τους ανάμεσα σε Μάμος Και Νύμφη, αποφάνθηκαν εν τέλει πως δεν γίνεται να περάσει το καλοκαίρι αυτό χωρίς κάποιο ταξίδι, κάτι μεγαλύτερο, μια νέα ανάμνηση δική τους, σε κάποιο ή κάποια άγνωστα, νέα μέρη. Αποφάσισαν επίσης να πάνε λίγο πιο προετοιμασμένοι (ας πούμε) από το προηγούμενο ταξίδι, να χουν βρε αδερφέ τουλάχιστον αδιάβροχα (χα-χα-χα).

Ομως τα σχέδια που τελικά γίνονται νωρίς, αποκαλύπτονται σε πολλούς και συζητιούνται πολύ, κάπου στο τέλος κάτι χαλάει...

[Nik0s_Dk]

Pre Part 1
Το ταξίδι χωρίς πλάνο μας άρεσε σαν ιδέα, ωστόσο αποφάσισαμε πως το μόνο που έπρεπε να ορίσουμε ήταν τα ακτοπλοϊκά. Γιατί? Τι γιατί, έτσι! Γιατι ο χάρτης του ταξιδιού βγήκε με 2 μπύρες στο χέρι!

-Nikos (από δω και έπειτα MaG3): Λοιπόν τελειώνω δουλειά 4 (Αυγούστου), φεύγουμα καπάκι Ηγουμενίτσα, πλοίο στη 1 και 9 το πρωί Μπρίντιζι.
-Νίκος (απο δω και έπειτα Nikos_dk): Μέσα μαν, ξέρεις εγώ κάθομαι, Κλείσε εισιτήρια ναμαστε σίγουροι γιατί και οι τιμές βλέπω ανεβαίνουν
-MaG3: Οκ, βάζω και μια ασφάλεια ακύρωση για παν ενδεχόμενο, μηπως και ρε φίλε, η μάνα σου ο πατέρας μου, ξερω γω.
-DK: Οτι θές αγορίνα, Πάνω σου.

Και κάπου μέσα Ιουλίου το ταξίδι είχε αποκτήσει ημερομηνία και ώρα έναρξης...

Ο καιρός περνούσε, και όπως όταν έχεις κάτι να προσμένεις περνάει αργά. Οι προετοιμασίες (όποιες ήταν αυτές, ακόμα το σκέφτομαι δλδ) γινονταν με σκοπό όλα να ναι έτοιμα στην ώρα τους. Ωραια τα φλου, αλλά ας είμαστε ενα κλικ εξοπλισμένοι.

1/8 στο στέκι τους.
-Dk : Μαλάκα, έφτασε η ώρα, φύγαμε..
-MaG3: Ρε σου λέω πρώτη φορά έχω την αγωνία και την προσμονή να περάσει ο χρόνος.

3/8 (μια μέρα πριν) τηλέφωνο
- Dk: Ελα μαν, ολα καλά?
-MaG3: Οχι, ο πατέρας μου. Νοσομείο. Ισως εμφραγμα. Οχι σοβαρά αλλά μάλλον εγχείρηση. Δεν ξέρω. Φεύγω για Αίγιο, για να παμε στο Ριο.

Μπουμ. Pre Part 1 the end.

[Nik0s_Dk]

7/8
Ο Θεος Ασκληπιός έκανε το θαύμα του, ο μπαμπάς τελικά δεν χρειάστηκε κάτι παραπάνω από 2 3 μέρες νοσηλεία, και το ταξίδι μπήκε ξανά σε ράγες. Αλλαγή ημερομηνίας (ακόμα δεν εχω καταλάβει γιατί χάσαμε τα χρήματα απο το α εισιτηριο παρόλο που ειχαμε ασφάλεια, αλλα οκ, δεν θα γίνει ποτέ η απώλεια χρημάτων αιτία να κλάψουμε). Ο επαναπρογραμματισμός του ταξιδιού έγινε ξανά με 2 μπύρες στο χέρι, γιατί ετσι έπρεπε να γίνει. Εκεί, σε αυτό το μαγαζί, έχουμε ταξιδέψει σε ολα τα μέρη της γης, εκεί λοιπόν επισφραγίστηκε η επανέναρξη του ταξιδιού.

MaG3: Ξεμπερδεύω με δουλεια σήμερα, γιατί την Παρασκευή δεν πήγα, ο μπαμπάς οκ, πότε φεύγουμε?

Dk: Αύριο! Χαχαχχαχα! Ας βάλουμε τα πράματα στις βαλίτσες και αντίος.
MaG3: εγινε. 8/8 Γουμενίτσα

Και ο καιρός γαρ εγγύς!

[Nik0s_Dk]

Part 1 Τρίτη 8/8- Τετάρτη 9/8

Θα ήθελα πάρα πολύ να ήταν απλά μια μέρα που το μόνο βαρετό, έντονο ή οπως θέτε πείτε το, να ηταν τα χιλιόμετρα της Εθνικής έως την Ηγουμενίτσα. Ξύπνημα χαλαρά, φόρτωμα, εκρεμότητες τσεκ, φύγαμε.
Τα πρώτα χιλιόμετρα, βασανιστικά. Με νωπό ακόμα το “άκυρο” που φάγαμε κάποιες μέρες πριν χρειάστηκε να βγούμε από Αθήνα και να πούμε, ναι, ξεκίνησε. Ελάχιστη κίνηση, οχι ανυπόφορη ζέστη, βαρετή εθνική. Καφές φαι στο Ριο, ανεφοδιασμός και κατά τις 9 Ηγουμενίτσα.





Γκισές, τσεκ ιν, ταυτότητες, διαβατήρια, κομπλέ.

Υπάλληλος: Να επιβεβαιώσουμε λίγο τις άδειες των μοτο.

Κεραυνός. Μαλάκα άφησα την άδεια στην Αθήνα...... Πλάκα κάνεις.... Οχι ρε φιλε..
Κουλαρε μαν ολα θα γίνουν.

Ξαφνικά ο χρόνος γίνεται μέγγενη, οι σκέψεις προφανώς αρνητικές. Με τα πολλά μου στέλνουν την αδεια φωτο,
Dk : (τηλ) ιφι φυγε σφαιρα το σπιτι. Εχω ξεχασει στο συρτάρι την αδεια. Το και το, φυγε και παρε με οταν πας.
Ιφι- (με ενα κάποιο σοκ στη φωνή). Παω, θα σε παρω..
Τη βρίσκει, την στελνει, την τυπώνω και god bless america.

Ενας αστυνομικός πρότεινε να δηλώσω απώλεια στην Ιταλια. Δεν το κανα ποτέ. Μέχρι να μπουμε στο πλοίο πέρασα φάσεις θυμού, στεναχώρια, ξεσπάσματος, και ο MaG3 προφανώς να θέλει να με κοπανήσει, όχι γιατί ξέχασα την άδεια (μάλλον) αλλά που μαι έτσι αγχωμένος! Μάλιστα η ενταση μου και το άγχος μου, κίνησε την περιέργεια ενός αστυνόμου? Ασφάλεια? Δεν ξέρω που ζήτησε να μου κάνει ψακτική....Σε μένα μόνο. Από οσους περάσαμε εκείνη την ώρα, σε μένα.. Ε ναι.. Θενκ Τουτάτις δεν κουβαλώ περίεργα πάνω μου και τελείωσε νωρίς ολο αυτό. Για να φτάσουμε στην ώρα της Ιώβειας υπομονής. 2 ώρες και 15 λεπτά αναμονή για να επιβιαστούμε στο πλοίο. Μπήκαμε εν τέλει. Μάλιστα.
ΣΥΜΒΟΥΛΗ: ΜΗΝ ΚΛΕΙΣΕΤΕ ΠΟΤΕ ΑΡΙΘΜΗΜΕΝΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΣΕ ΠΛΟΙΟ ΕΚΤΟΣ ΑΝ ΕΙΝΑΙ 1000% ΓΕΜΑΤΟ.
Μιλάμε για ένα συναίσθημα εισόδου σε στρατώνα, ή νοσοκομείο σε εφημερία, ή δε ξέρω τι. Αδυνατο να κοιμηθείς. ΑΔΥΝΑΤΟ. Καποια στιγμή ευτυχώς το σώμα κατέρευσε, 2 3 ώρες υπνος. Αυτό ηταν.

[Nik0s_Dk]

9:00
Μπριντιζι. Φτάσαμε. Ευτυχώς η χτεσινή αναμονή για την είσοδο είχε ως δώρο την έξοδο των δικύκλων πρώτω από το πλοίο οπότα και βγήκαμε σε μερικά λεπτά. Το ταξίδι ξεκινάει..

Φύγαμε γρήγορα από το λιμάνι, και γενικότερα την αστική περιοχή, οδηγώντας παράλληλα στον αυτοκινητόδρομο έως ότου οι δρόμοι μας χωρίσαν και βρεθήκαμε στους επαρχιακούς δρόμους της Ιταλίας.
Τα χρώματα θυμίζουν την ελληνική επαρχία, το ξανθοκίτρινο των χωραφιών, το πράσινο των λιγοστών δέντρων, αλλά εδώ η φύση έχει κάνει τα δικά της μαγικά. Οι λόφοι υψώνονται με μια γεωμετρική ατελεια που μοιάζει τόσο δεμένη, σαν πίνακας ζωγραφικής του Φαν Χοχ. Μια ιδιότυπη αλληλουχία γραμμών που κάνει το μυαλό να χάνει την έννοια του βάθους του χώρου και του χρόνου. Κοιτάμε χαζεμένοι το τοπίο, οι ανθρώπινες πινελιές εναρμονίζονται απόλυτα με το τοπίο, τιποτα παράτερο τίποτα περιττό. Δρόμοι καλυμένοι από δέντρα, σαν σε παραμύθι, που στην επόμενη στροφή, μόλις και βγεις από την αγκαλιά των δέντρων θα μεταφερθείς σε κάποιο άλλο σύμπαν.. Κάθε λοφάκι και σπίτι, κάθε μεγάλος λόφος και χωριό ή και πόλεις, να “χύνονται” στις πλαγιές.. Οπτασία. Και αυτό το καλοκαιρινό χρώμα, το αυγουστιάτικο, το χρώμα του θέρους να μας ακολουθεί γεμίζοντας μας με εικόνες.





Πρώτη στάση στη Ματέρα. Είχα διαβάσει πολλά, είχα δει πολλά. Μπαίνοντας στην πόλη, σκάλωμα. Μα δεν εχω δει αυτό. Παρκάρουμε, τρώμε τζελάτο εσπρέσο (οτι πιο κοντα σε κρύο καφέ...) και ξεκινάμε το περπάτημα. Κεντρική πλατεία, φωτό κλπ, και να σου ενα μπαλκόνι. Τώρα ναι. Η Ματέρα μια πόλη χτισμένη στην Πέτρα, απλωνόταν στα πόδια μας. Η βόλτα μέσα στην παλιά πολή απορίφθηκε ελέω ζέστης και χρόνου που χρειαζόμασταν για να φτάσουμε στην πολη που θα κάναμε την πρώτη διανυκτέρευση. Το Καμπομπάσο.

Η διαδρομή συνεχίστηκε στο ίδιο μοτίβο, με τις ιδιες εναλλαγές και τα ίδια χρώματα μέχρι που φτάσαμε στον προορισμό μας. Το μόνο ευτράπελο, αν μπορεί να χαρακτηριστεί τέτοιο, ήταν το γεγονός οτι ο MaG3 αλλαξε το πιασιμο στα πραγματα του με αποτέλεσμα κάποια στιγμη η μια τσαντα που είχε να κολλησει πανω στην εξάτσιμη να λιωσει και μαζι και το αδιαβροχο που ειχε αγοράσει για αυτο το ταξιδι. Ευτυχως το ειδα νωρίς πηγαίνοντας σχετικά κοντα από πίσω του και δεν υπήρξε μεγαλύτερο πρόβλημα

Το Καμπομπάσο είναι μια μικρή πόλη στο μέγεθος των Ιωαννίνων περίπου, με γραφικά σοκάκια, και γωνιές όπου θα περίμενες να δεις, νοικοκυρές και ποιητές, κουρασμένους γεωργούς και μποέμ ζωγράφους. Κάπως έτσι θα μπορούσα να περιγράψω τα μικρά στενά, με τις απλωμένες μπουγάδες, τα χρωματιστά λουλούδια στα παρτέρια, τις μουσικές και τις φωνές και τα γέλια που ακούγονταν.

[Nik0s_Dk]

Πέμπτη 10/8

Πρωινό ξύπνημα, πρωινός καφές, φραπέ χτυπημένος σε πλαστικό ( ολα καλά στο εξωτερικό αλλά με τετοια ζέστη ζεστο καφέ, ειναι δυνατόν..?) μάζεμα, αναχώρηση. Η οδηγική εμπειρία κινήθηκε στους ίδους ρυθμούς, μακρυά από εθνικές ή αυτοκινητόδρομους. Μόνο επαρχικοί δρόμοι ήταν το πλάνο ώστε η εμπειρία να είναι όσο το δυνατό πιο γεμάτη. Και επειδή όπως έχουμε ξαναπεί η το φλου είναι η ευχαρίστηση μας, αποφασίσαμε να πάρουμε έναν σχετικά άκυρο δρόμο, χωρίς να ξέρουμε τι και πως, και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να περάσουμε από ενα χειμερινό θέρετρο στο φυσικο πάρκο Σιρέντε Βελίβο, που κατά τους καλοκαιρινούς μήνες βρισκόταν μέσα σε ένα μαγευτικό τοπίο, ενα οροπέδιο ανάμεσα στα βουνά και φυσικά άλλη μια πόλη πάνω σε έναν λοφο!



Πρώτη στάση της Ημέρας στην πόλη Λ’Ακουίλα. Η πύλη της πόλης θυμίζει άλλες εποχές, σε αντίθεση με την πόλη αυτή που βρισκόταν πολύ στο σήμερα. Ο αντίστοιχος δήμαρχος της πόλης είχε αποφασίσει να σπάσει την πλατεία μπροστά στον ναό τους, και να γίνονται έργα οπότε άποφασίσαμε να τσιμπήσουμε κάτι και να φύγουμε. Εκεί συναντήσαμε και τους πρώτους σύντροχους που μας χαιρέτησαν ευγενικά καθούμενοι δίπλα στις μοτο τους. Η διαδρομή από το σημείο εκείνο θα μας οδηγούσε προς τον βορρά βάζοντας μας σιγά σιγα στις νότιες περιοχές της Τοσκάνης. Μέχρι να φτάσουμε όμως εκεί, υπήρχε δρόμος.



Επόμενη σταση της ημέρας το Βιτέρμπο. Παρότι είχαμε δει και για αυτό το μέρος κάποια αξιοθέατα κλπ αναλώσαμε αρκετή ώρα σε ένα απιθανα γραφικό καφέ πάνω σε μια παραπλευρη πλατειετσα διπλα στη μεγάλη πλατεία που δέσποζε κάτω από τον ναό της πολης. Οχι ιδιαίτερα γραφική πόλη βέβαια, στα λίγα πράγματα που είδαμε, χωρίς αυτό να είναι ενδεικτικό ή άξιο αναγνώρισης ώς τουριστικός οδηγός!



Δεύτερη στάση της μέρα μια βολτα από την πόλη του Μπανιορέτζιο. Μια παλιά καστροπολιτεία που και δω την είδαμε από μακρυά αφήνοντας την περιηγήση για μελλοντικές επισκέψεις. Θα το έβαζα στα μαστ να ξαναπάω, μαζί με την πόλη της Ματέρας. Απο τα λιγα που είδαμε από την κύρια πόλη και όχι το τουριστικό αξιοθεατο είναι ακόμα μια γραφική πολη της κεντρικής ιταλίας. Με τα χαρακτηριστικά στενά στενάκια, και την μυρωδιά της παλιάς γειτονιάς.
Ανεβαίνοντας απο το Βιτέρμπο προς τα βόρεια πέφτουμε στις πεδιάδες της Τοσκάνης. Ισως ελέω θέρους, τα χρώματα να μην ηταν εντονα, πολύχρωμα ή πολύ διαφορετικά από την νοτιότερη Ιταλία, ωστόσο η περιοχή εξ αρχής φάνηκε πως ήταν ιδιαίτερη, με μυρωδιές διαφορετικές και κτίσματα που παρέπεμπαν σε παλιά αρχοντικά, πιθανόν σημερινα οινοποιεία ή πια εγκαταλελειμμένα.



Τρίτη και τελευταία στάση το Σαντ Αλμπίνο, μια μικρή πολη λιγο έξω απο το Μοντεπουλσιανο. Η πολη προσφερόταν για διαμονή καθότι ήταν αρκετά κοντά στο Μοντεπουλσιάνο που ήταν σχετικά απλησίαστο για διαμονή, αλλα μπορέσαμε να το επισκεφτούμε τουλάχιστον το βράδυ για πιτσα και μια μπυρα. Δυστυχώς (η ευτυχώς δεν ξέρω) το μέρος είχε γιορτή κρασιού ή καποιου ειδους γιορτή για το κρασί και είχε παρα μα πάρα πολύ κόσμο. Στα αρκετα κεκλιμένα σοκάκια του ήταν αρκετά δύσκολο να περάσεις απο τον κόσμο και αυτό μας δυσκόλεψε αρκετά, όσο και τα κομμάτια πίτσα που πήραμε αφού μάλλον μας επιασαν.. το πορτοφόλι σφιχτά.. Επιεικώς πανακριβα. Παρόλα αυτά γυρίσαμε λίγο την πόλη, εσώκλειστη σχεδόν στα τείχη κάποιου καστρου.. Στο κατέβασμα και αφού είχε σπάσει λιγο ο κόσμος είπαμε να πιούμε μια μπύρα, και βρήκα μια Ιταλίδα που είχε μάθει ελληνικά μιας κάποιας ηλικίας και μιλήσαμε αρκετα για το μέρος και την ημέρα. Ο MaG περίμενε την μπύρα, την πήγα κάααααποια στιγμή!

[Nik0s_Dk]

Παρασκευή 11/8

Πρωινό ξύπνημα όπως κάθε μέρα, πρωινό (ειχε στο χοτέλ) φόρτωμα και δρόμο. Σήμερα ο δρόμος είχε μέρη εκλεκτά με αρχή την Σιένα. Ισως η ομορφότερη πολη που έχω βρεθεί. (να σημειωθεί πρώτη μου φορά στην Ιταλία), Γραφική, με (δυστυχώς και παλι) πολυ κόσμο. Με εναν καθεδρικό να δεσπόζει στο κέντρο της πολης σχεδον. Με τον ιππόδρομο που βρίσκεται έως και σήμερα σε λειτουργία και γενικά μια ιδιαζόντως ευχάριστη “μεσαιωνική” ατμόσφαιρα. Ηταν για μένα η πρώτη μεγάλη συγκίνηση του ταξιδιού. Σιγουρα θα την επισκεπτόμουν ξανά να την γυρίσω περισσότερο.



Επόμενη στάση Πίζα. Η Πίζα είναι μια ιστορική πόλη, με πολλούς ζωγράφους, ποιητές και συγγραφείς να έχουν μεγαλουργήσει κατά τη διάρκεια της διαμονής τους στην πόλη αυτή. Παρόλα αυτά παραμένει γνωστή για τον “Πύργο” της. Ο Πύργος Αυτός δεν είναι τίποτα αλλο από το Καμπαναριό του Καθεδρικού που βρίσκεται ακριβώς δίπλα του, με το Βαπτηστήριο (σε κυκλικο σχήμα κτισμένο) να δεσπόζει πίσω τους. Φυσικά και ΔΕΝ βγάλαμε φωτο κρατώντας τον πύργο η οτι αλλο αλλα γελάσαμε πολύ με το νεαρο ζευγάρι ελληνων που ο ανηρ βασανιζόταν ανειλεως από την γυνή του ώστε να βγει η απόλυτη φωτογραφία για το ινστα στορι.. Τον λυπήθηκα λίγο..



Και λιγο από Tuscane:





Εδω η στάση ήταν αρκετά σύντομη αφού είχαme στόχο να φτάσουμε στην επαρχία του Κούνεο, ώστε απο εκεί να γινει η πρώτη σοβαρή εφόρμιση του ταξιδιού. Για μια φορά αποφασίσαμε να πάρουμε την autostrada για περίπου 3 330 ωρες δρόμος εως το Μπρα που εν τέλει διανυκτερεύεσαμε. 26 ευρώ διόδια, πόνεσε λιγο, αλλα οκ. Εδω κάπου χαθήκαμε με τον ΜαG3 αφού για κάποιο λογο πήραμε διοαφορετικούς δρόμους αλλα και πάλι ο προορισμός ήταν ιδιος, οποτε φτάσαμε με 10 λεπτά διαφορά οπότε ολα καλά! Το Μπρα μια μικρούλα πόλη, μας δυσκόλεψε αρκετά στο φαγητο, και δυστυχως αυτό που πήραμε δεν ήταν το καλύτερο για το στομάχι μου.

[Nik0s_Dk]

Σάββατο 12/8

Το Σάββατο αυτό ηταν ιδιαίτερη μέρα του ταξιδιού για μένα και θα εξηγήσω παρακάτω.
Εκείνη την ημέρα θα περνούσαμε τα ορεινα σύνορα της Γαλλίας με την Ιταλία και στόχος ήταν η COl De la Bonette, η ψηλότερη διαδρομή της Ευρώπης, το πάσο που περνάει τα 2800 μέτρα. Και για μένα ήταν όνειρο, στόχος, η όπως θετε πείτε το. Ηταν μια από τις μεγαλύτερες συγκινήσεις του ταξιδιού σιγουρα αν οχι και ολοκληρης της μοτοσυκλετιστικής μου πορείας.

Φευγοντας το πρωί καναμε μια στάση στο Κούνεο για έναν καφέ και μετα καρφι στα θεόρατα βουνά που ορθώνονταν μπροστά μας. Μαγεία. ΕΙναι κάποιες στιγμές που αισθάνεσαι μικρός σε αυτό το συμπαν, για μένα ήταν μια από αυτές. Η διαδρομή στην Ιταλική μεριά, σφιχτή, πράσινη, και όσο ανέβαινες τόσο πιο πολύ αγρίευε δίνοντας τη θέση στα αλπίκά τοπία, τις λιμνες και τις θεόρατες Γαλλικές Άλπεις που ορθώνονταν στο βάθος.



Αφού διασχίσαμε τα ορεινα σύνορα των 2 χωρών ξεκινήσαμε την κατάβαση μεχρι το πρώτο Γαλλικό χωριό όπου συμφωνήσαμε με τον MaG3 ότι δεν θα τσακωθούμε ποτέ για κοπέλα αφού εμένα μου άρεσε η ξανθια με το κόκκινο Xr1000 και στον MaG Η μελαχρινή με το μαυρο Xr1000.. Δυστυχως πήγαιναν αντίθετα από μας και έτσι χάθηκε ενας μεγάλος έρωτας. Στα δικά μας πισω λοιπόν, η δρομος για την κορυφή του πάσου ξεκινούσε από κει και μεσα απο μια μαγευτική διαδρομή με νερά, καταρράκτες, φυτά δέντρα λουλουδια και δε ξερω και γω τι μας οδήγησε ξανα ψηλά στο αλπικό τοπίο για να δούμε αυτό.......





Η αλήθεια είναι πως μου λείπουν τα λόγια για να το περιγράψω όπως θα ήθελα ωστόσο νομίζω παίρνετε μία εικόνα από τις φωτο.

Κατηφορίζοντας τον δρόμο εκτός από εκατοντάδες μοτοσυκλετιστές αυτό που μας έκανε εντύπωση ηταν μια κοπέλα με ηλεκτρικό πατίνι. Μπράβο της που έφτασε μεχρι εκει! Από οπου και αν ηταν αυτό! Αφού περάσαμε ενα χωριό στα 200 0 μέτρα μετά από ώρες οδηγικής απόλαυσης φτάσταμε στο Ζοσιέρς όπου και φαγαμε γιατί καλά τα βουνά αλλα νηστικό αρκούδι δε χωρεύει, εν προκειμένω δεν οδηγάει! Τελικός προορισμός της ημέρας, η Γκρενομπλ., με το επιβλητικό φρούριο της Βαστιλης να υψώνεται αγέρωχο πάνω από την πόλη η οποία παρεμπιπτόντως ήταν και η μοναδική που μας δυσκόλεψε με το πάρκινγκ της μηχανής καθότι δεν φαινόταν να υπάρχει πρόβλεψη για μηχανάκια όπως στις υπολοιπες πολεις.

[Nik0s_Dk]

και μια αποψη της Γκρενόμπλ

[Nik0s_Dk]

Κυριακή 13/8
Μετά από μια συντομη περιήγηση στην πόλη On bikes Και μια συντομη επίσκεψη στο φρούριο της βαστίλης πήραμε τον δρόμο της ανηφοριάς προς την πόλη Ανεσί. Η διαδρομή ήταν κάτι που δεν περίμενα. Η Γαλλία ήταν κάτι που δεν περίμενα και από την πρώτη μέρα στη χώρα αυτή μαγεύτηκα από τις μυρωδιές και τα χρώματα. Ενα ταξίδι σου αφήνει αναμνήσεις, όχι όμως πάντα οπτικές. Οι μυρωδιές στην εξοχή της Γαλλίας ήταν κατι που ισως να μη ξεχασω συντομα. Ισως ποτε. Η φυση σε δελέαζε να εχεις τη ζελατινα ανοιχτή και να ρουφάς τις μυρωδιές σαν να εισαι σε ενα αρωματοπωλείο, με τα καλύτερα αρώματα που βγαίνουν απο τη γη.. Αν είναι μια φορά δύσκολο να μεταφέρεις την εικόνα, η μυρωδιά είναι κάτι που δεν περιγράφεται. Ιδιαίτερα η ομορφη μυρωδιά.


Ο δρόμος για το Ανεσί υπέροχος, μέσα στα χρώματα και τις ευωδίες της φύσης, κάτι που για να μαστε ειλικρινείς δεν το είχαμε στο μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού, το αντίθετο θα έλεγα..

Μέσα από φιδογυριστούς δρόμους, μια πολύ κλειστή διαδρομή που δεν επέτρεπε στα super cars να προσπεράσουν ένα ποδήλατο που μας έκανε τη ζωή..ποδήλατο, φτάσαμε επιτέλους στο Ανεσί όπου ήρθαμε αντιμέτωποι με μια τρομακτική κίνηση, υψηλές θερμοκρασίες και για πρώτη φορά μια επιθυμία να τελειώνουμε να φτάσουμε γιατί κούρασε.. Η αλήθεια είναι πως πρώτη φορά μέχρι αυτό το σημείο μπλεχτήκαμε σε κίνηση, και επειδή το Ανεσί με τη λίμνη του είναι καλοκαιρινός προορισμός (Βλέπε Οία 15Αυγουστο) παρότι μας κέντρισε το ενδιαφέρον, αφού το περπατήσαμε λίγο, ολη αυτή η βαβούρα μας κούρασε και μας “ανάγκασε” να φάμε και να φύγουμε χωρίς να αφιερώσουμε όσο χρόνο υπολογίζαμε, ίσως και τελικά για καλό.



Επιλέγοντας πάλι τυχαίες διαδρομές, φύγαμε από το Ανεσί με προορισμό το Μπεζανσον. Και κάπου εκεί ήρθαμε επαφή για πρώτη φορά με τα στοιχεία της φύσης. Καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής μας ακολουθούσε, σε απόσταση παρατήρησης, μια έντονη καταιγίδα με πολλούς κεραυνούς.



Ξέραμε οτι ερχόταν, και οπως φαινόταν δεν θα μας προλάβαινε άμεσα. Φτάσαμε στο Μπεζανσόν στεγνοί, και αποφασίσαμε να πάμε για φαϊ και να βρούμε εκεί που θα μείνουμε το βράδυ. Και αυτό ήταν η κρίσιμη λάθος απόφαση. Η καταιγίδα που μας ακολουθούσε μας έφτασε, εμείς με το φαί να μην έχει κάτσει ακόμα να ψάχνουμε απεγνωσμένα κατάλυμα, με τις αποτυχίες να έρχονται απανωτές. Αφού φτάνουμε στις μοτοσυκλέτες, η καταιγίδα είναι πάνω μας, 1.5 χιλιοστο νερού στο κεφάλι μας, (είναι πολύ παιδιά..) και μεις να οδηγουμε χωρίς καν να έχουμε προλάβει να βάλουμε αδιάβροχα, οδεύοντας προς ένα hotel που μας είπαν πως ΙΣΩΣ έχει δωμάτιο. Φτάνουμε, κατεβαίνω, αφήνω τον MaG3 να συμαζέψει λίγο τα πράγματα του (σσ εγώ έχω βαλίτσες, Ο MaG3 σαμάρια) και μπαινω μέσα στο λόμπι στάζοντας από παντού. Στη ρεσεψιόν μια νεαρή Γαλλίδα μας κοιτάει λίγο σαστισμένα, (εχοντας δουλέψει ρεσεψιόν κατάλαβα την απόγνωση της γιατί έπρεπε να μαζέψει τόνους νερό μετά). Δωμάτιο λέω, κανένα μου λέει. Τίποτα της λέω.. Οχι μου λέει, αλλα θα δω αν μπορώ να σας βρω κάτι. Ευχαριστώ της λέω και περιμένω. Εν τω μεταξύ μπαίνει και το δευτερο συντριβάνι μέσα (MaG3) Και η λιμνούλα στο λόμπι μεγαλώνει. Μη πολυλογώ, με τα πολλά μας έδωσε ένα δωμάτιο στο ξενοδοχείο, από τα superior (και ακριβά) και της έταξα δείπνο στην αθήνα μόλις έρθει. Και αφού μπήκαμε στο δωμάτιο απλώσαμε ότι είχε βραχεί να στεγνώσει, ήπιαμε μια μπύρα και σβήσαμε..

[Nik0s_Dk]

Δευτέρα 14/8
Την επόμενη τα ρουχα μας από τη χτεσινή βροχή ήταν χάλια, πολλά ρουχα του MaG3 ήταν νωπά, και ήδη είχαμε κάνει υπερβάλλουσα χρήση ρούχων οπότε η απόφαση να κάνουμε μια μπουγάδα ήταν αναπόφευκτη. Φάγαμε τρομερό πρωινό από γαλλική Μπουλανζερί γειτονιάς, με φρέσκο γαλλικό κρουασάν και καφέ και περιμέναμε υπομονετικά να τελειώσει το δημόσιο πλυντήριο.. Βέβαια χάσαμε την ευκαιρία να δούμε την Μπεζανσόν, έμοιαζε όμορφη πόλη, αλλά όπως και πολλά άλλα τα αφήνουμε για επόμενα ταξίδια! Αν είναι δυνατόν να δούμε όλα μαζί.. Και μετά τι θα κάνουμε? Θα πλέκουμε κάλτσες?

Επόμενοι σταθμοί της ημέρας το Κολμάρ και το Ρικβίρ. Φεύγοντας από τη Μπουζανσόν, ανεβαίνοντας βόρεια και προφανώς επιλέγοντας δρόμους σχεδόν στην τύχη (υπήρχε η βασική λειτουργία του gps αλλά Λειτουργούσε βοηθητικά τις περισσότερες φορές ώστε να ξέρουμε προς τα που πάμε..) πέσαμε σε κάτι που δεν υπολογίζαμε, ούτε γνωρίζαμε. Τον δρόμο του κρασιού Στην Αλσατία. Μια μαγευτική διαδρομή μέσα από ατελείωτα στρέμματα αμπελώνων, με μυρωδιά γλυκού κρασιού να μας ακολουθεί έως το παραμυθένιο Κολμάρ, έως το μαγευτικό Ρικβίρ και να μας αποχαιρετά κάπου πριν το Στρασβούργο όπου και ήταν ο τελικός προορισμός της μέρας.





Όσον αφορά το Κολμάρ και το Ρικβίρ, δυο παραμυθένια χωριά, βγαλμένα μέσα από παραμύθια του Αντερσεν, σπίτια πολύχρωμα, λουλούδια στα παράθυρα, η μικρή βενετία της Γαλλίας στο Κολμάρ, τα πανδοχεία αιώνων στο Ρικβίρ. Η βόλτα στα σοκάκια, ή δίπλα στο ποτάμι, ή πάνω από τις γέφυρες είναι μια βολτα σε μιαν άλλη εποχή. Εκτός από τον άπειρο κόσμο, αλλά οκ.. Αυτό που είναι, είναι.

Αφού η βόλτα τελείωσε φτάσαμε αργά το απόγευμα στο Στρασβούργο, μια πανέμορφη πόλη με τον καθεδρικό ναό της να μας αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Σοκ και δέος.

Μετά από σύντομη βόλτα στην πόλη επιστροφή στο ξενοδοχείο, και ξεκούραση για την επόμενη μέρα όπου αποφασίσαμε να ψάξουμε για αδιάβροχα μετα το ατύχημα του MaG3 Και την βλακεία μου να πάρω λάθος αδιάβροχα μαζί μου.. Αυτό που δεν σκεφτήκαμε? 15 Αυγούστου και οι Γάλλοι έχουν και αυτοί αργία...

[Nik0s_Dk]

Τρίτη 15/8
Όπως και κάθε μέρα καφές και πρωινό ήταν στο πρόγραμμα και αφού επιβεβαιώσαμε ότι τα μαγαζιά ήταν κλειστά αποφασίσαμε να κάνουμε μια μικρή παράκαμψη ανεβαίνοντας για Baden Baden, προς την πόλη Οφενμπουργκ όπου και τεράστιο μοτομάγαζο της Γερμανίας ήταν ανοικτό και ναι αυτή η κίνηση αποδείχτηκε σωτήρια για την πορεία του ταξιδιού.

Αφού πήραμε τα αδιάβροχα κινήσαμε για την πόλη του Μπαντεν Μπάντεν με σκοπό να κατέβουμε τον γνωστό δρόμο The B500 Black Forest Highway και να φτάσουμε τα σύνορα με Ελβετία. Το σημερινό ταξίδι θα είχε λίγα σχετικά χιλιόμετρα καθώς μέχρι σήμερα οι οδηγικές ώρες ήταν πάρα πολλές και χρειαζόμασταν μια μέρα πιο ήρεμη.

Το Μπάντεν Μπάντεν σαν πόλη δεν έλεγε πολλά, ή τουλάχιστον το κομμάτι πουθ είδαμε εμείς, και η απόφαση να φύγουμε δεν άργησε να παρθεί. Ξεκινήσαμε λοιπόν για τον Β500 ωστόσο κάπως βρεθήλαμε στο Β426 (δεν ειμαι 100% σιγουρος) και κάναμε αναστροφή ώστε να μπούμε στον σωστό το δρόμο. Θα ήθελα να πω εδώ πως ο δρόμος που πήραμε ξεκίνησε φανταστικά, μεσα από γραφικά χωριά με ποτάμια νερά κλπ και θα ήθελα να δω που θα κατέληγε, ωστόσο είπαμε, τι θα κάνουμε τις επόμενες φορές.


O B500 λοιπόν είναι πανέμορφο πιστάκι μέσα στον Μέλανα Δρυμό, με ανοιχτές γρηγορες στροφές και τρομερή πρόσφυση (και τουλαχιστον μια κάμερα πριν μπεις στο δρυμό....) αλλά όχι κάτι τρομέρα ενδιαφέρον όπως άλλες διαδρομές. Μέσα στο πράσινο, πάνω στο βουνό αλλά μέχρι εκεί. Στο μέσο του δρόμου υπήρχε το τουριστικό κομμάτι διπλά σε μια λίμνη, (μπουκαλάκι νερο 5 ευρώ) ξεπιαστήκαμε λίγο και φύγαμε καθότι πολύς ο κόσμος και πάλι και όχι κάτι τόσο ιδιαίτερο να αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο. Οπότε λοιπόν και συνεχίσαμε τον δρόμο μας, που δεν είχε κατι αξιοσημείωτο να δείξει έως και τα σύνορα με την Ελβετία, στο χωριό Lauchringen όπου και ξεκουραστήκαμε.



ΥΓ: Όλες αυτές τις μέρες δε μας απασχόλησε το αν εχω την άδεια της μηχανής μαζί μου, και δω ήταν πρώτη φορά που θα περνούσαμε σύνορα χώρας που δεν είναι στην ΕΕ. Οπότε αφησα τον Νικ στο χοτέλ και πήγα να ρωτήσω αν θα υπήρχε καποιο προβλημα. Το αστείο είναι πως παρότι ρώτησα και τους Γερμανούς Και τους Ελβετούς, στα σύνορα των χωρών δεν υπήρχε έλεγχος. Αρα το ταξίδι, συνεχίζεται κανονικά...

[Nik0s_Dk]

Τετάρτη 16/8

Η είσοδος στην Ελβετια έγινε γρήγορα και ανεμπόδιστα, και η χαρά (μου) ήταν απερίγραπτη. Η Ελβετία στα πρώτα χιλιόμετρα έμοιαζε αρκετά με την Γερμανία, και δεν έδειχνε κάτι εντυπωσιακό ωστόσο όσο προχωρούσμα το τοπίο άλλαζε και όλα έδειχναν πιο.. Ελβετία. Μέχρι την Λουκέρνη, που ήταν ο πρώτος σταθμός το πράσινο ήταν το επίκεντρο και το σιδηροδρομικό δίκτυο με τα τρένα εξίσου εντυπωσιακό.

Φτάνοντας στη Λουκέρνη αφήνουμε τα μηχανάκια για μια μικρή βόλτα, καφέ στο χέρι και αναζήτηση Internet Καθώς το επόμενο κομμάτι της ημέρας είχε πολύ βουνό, και δυστυχώς, πολλή βροχή..



Ετοιμοι για μια ακόμα περιπέτεια φύγαμε από την Λουκέρνη με προορισμό τις Ελβετικές άλπεις για τα περάσματα του San Bernadino και του Albula! Φτάνοντας στην αρχή του δρόμου που οδηγούσε προς το Σαν Μπερναντίνο σταματήσαμε για μερικά λεπτά να επεξεργαστούμε το θέαμα. Από τη μια μαγευτικό, σαγηνευτικό, από την άλλη οι κατάρες του Σάρουμαν που μας ακολουθούσαν στο Καζαμ Ντουμ..We shall pass, αλλά πως θα Pass από κει που πας? Αποφασίσαμε να βάλουμε αδιάβροχα όταν θα δουμε τα πρώτα αυτοκίνητα που έκαναν τον αντίθετο δρόμο με σταγόνες, κάτι που δεν άργησε και πολύ να γίνει. Παρόλα αυτά εν αρχή λίγες ψιχάλες μας συνόδεψαν μέχρι το San Bernadino. Αλλά εκεί μπροστά σε εκείνο το θέαμα ξεχνας βροχές, κούραση, και αφήνεις τις αισθήσεις σου να “γευτούν” “μυρίσουν” “νιώσουν” όλο αυτό που βρίσκεται εκεί.








Μετά τις φωτό και επειδή ο καιρός βάρυνε φύγαμε για το Albula Pass (στην πραγματικότητα ήταν στην πορεία μας, θα το περνούσαμε εν τέλει ούτως ή άλλως εφόσον είχαμε προορισμό την πόλη La Punt-Chamues-ch) και προς τα κει δυστυχώς άρχισε η βροχόπτωση που δεν μας άφησε μέχρι το τέλος της μέρα. Στο Albula pass βγάλαμε μερικες βιαστικές φωτογραφίες και φύγαμε καθώς και η βροχή δυνάμωνε και η θερμοκρασία έπεφτε αισθητά και είχαμε ακόμα πολλά χιλιόμετρα μέχρι να κοιμηθούμε. Οπότε με προσοχή και έπειτα από μερικές ώρες φτάσαμε στο μέρος που θα διανυκτερεύαμε. Με τα πάντα κλειστά αποφασίσαμε πως η καλύτερη λύση για φαγητό ήταν κατι φυστικια με τη συνοδεια ουίσκι και βοτκας που είχαμε προμηθευτεί νωριτερα στο ταξίδι από κάποια Lidl (τα μικρά τα μπουκαλάκια τυπου αεροπλάνου, 1.2 ευρώ αξιζε) οπότε και πέσαμε χαλαροί για ύπνο γιατί την επόμενη ο καιρός θα συνέχιζε τα τερτίπια του.

[Nik0s_Dk]

[Nik0s_Dk]

Πέμπτη 17/8

Ξυπνήσαμε σε ένα περιβάλλον μυσταγωγικό.. Η ομίχλη κάλυπτε τα πάντα, το ποτάμι δίπλα μας ορμητικό και η έντονη μυρωδιά του βρεγμένου πεύκου ήταν το σκηνικό της ημέρας. Μια μέρας που με το πέρας της ουσιαστικά σηματοδοτούσε και την κάθοδο προς το σπίτι.

Καφέ σε πλαστικό μπουκάλι (φραπέ, επαιξε πολύ) και ξεκίνημα τα επόμενα πάσα. Ο καιρός για την ώρα μας έκανε την χάρη και ανεβήκαμε στο Umbrail Pass άνετα. Αλπικά τοπία, λιμνες νερά.. ναι τα ξαναείπαμε, αλλά ξαναήταν εκεί. Συννεφα να σχηματιζουν πίνακες ζωγραφικής στον ουρανό και το χαμόγελο μέσα στα κράνη να μη σβήνει. Συνέχεια στον δρόμο και η δεύτερη μεγαλύτερη στιγμή (για μένα) του ταξιδιού. Το Stelvio. Το απόλυτο ίσως μοτοσυκλετιστικό μαστ, το πάσο που έχει φιλοξενήσει χιλιάδες, εκατομμύρια ίσως μοτοσυκλέτες και μοτοσυκλετιστές. Μετα το Col De la Bonette εδώ ένιωσα ξανα ρίγη συγκίνησης, ευτυχισμένος που κατάφερα να πάρω το δίτροχο μονοπάτι στη ζωή μου και αυτο μου έδωσε τη δυνατότητα να είμαι και γω εκεί. Και σε ολα τα άλλα, αλλα εκεί, στον παγετώνα του στέλβιο, απέναντι από το Furka Pass (δυστυχώς δεν το περάσαμε) αλλά να είμαι εκεί. Και οι συγκινήσεις τη μέρας δεν τελειώνουν εδώ..



Ο καιρός φαινόταν πως θα μας χαλάσει τη χαρά αλλά δεν πτοηθήκαμε λεπτό. Δρόμο για S. Magdalena, στους πρόποδες των Δολομιτών. Ναι, εφτασε η στιγμή που μπροστα στα μηχανές μας, είχαμε φόντο την μεγαλειώδη οροσειρά των Δολομιτών. Δεος. Η βροχή παρόλα αυτά μας κυνηγάει, φευγουμε βιαστικά από την S. Magdalena και πέρνουμε τον δρόμο που μας βγάζει στο εθνικό πάρκο των Δολομιτών και μας οδηγεί προς το Passo Giaou. Το πιο άγριο, απότομο και το τελευταίο για το ταξίδι πάσο. Ανεβαίνοντας νιώθω μια ευφόρία, μια εκσταση, δεν ξέρω, ίσως το γεγονός ότι κατάφερα να είμαι εκεί.. Δεν ξερω. Ξέρω μόνο πως παρά το κρύο, την βροχή και την κούραση έκανα περιπου 10? 15? χιλιόμετρα όρθιος στη μηχανή, τραγουδώντας (το εννοώ, περνουσα από σταματημένα αυτοκίνητα χορεύοντας πάνω στο μηχανάκι και με κοιταζαν χαμένοι). Με τα πολλά φτάσαμε στην κορυφή του πάσου. Ο MaG3 εξαντλημένος από το κρύο και τη βροχή, σταμάτησε να ντυθεί καλύτερα! Πραγματικά μετά από τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα ταξίδι πρώτη φορά του βγήκε τόση κούραση. Εγω προχώρησα λίγο και στάθηκα σε ενα σημείο να χαζεύω αυτο το μαγευτικό δημιούργημα της φύσης καθώς επίσης και να βγάζω φωτο τον MaG3 Που είχε ντυθεί και κατέβαινε προς το μερος μου!







Κατεβήκαμε το βουνό με τη βροχή να μη σταματά, και δυστυχώς το μόνο που υπάρχει από το κομμάτι αυτό, είναι οι αναμνήσεις μας.
Φτάνοντας στο Μπολζάνο μια δυσάρεστη έπληξη με περιμένει. Σταματώντας για ανεφοδιασμό ακούω το μπροστινό φρένο να στριγγλίζει. Τακάκια 0. Κυριολεκτικά τακάκια μηδέν. (να προλάβω να πω εδώ ότι όταν έφυγα απο Αθήνα είχα περίπου 3/4 απο το τακακι) Και δυστυχώς οι Ιταλοί φεύγουν και αυτοί διακοπές τον Αυγουστο. Ούτε στο Μπολζάνο ούτε στο Ούντινε που διανυκτερεύσαμε συνεργείο ανοιχτό. Και τα χιλιόμετρα για το σπίτι είναι πολλά. Υπνος στο ουντινε και περισυλλογή για τη συνέχεια..