Επιστροφή στη δράση μετά από ένα 20μερο διάλλειμμα. Μεσοβδόμαδα μου ερχόταν στο μυαλό μια συζήτηση που είχα με έναν μοτοσυκλετιστή 15 χρόνια πριν. Αντιμετώπιζε διάφορα προβλήματα υγείας αλλά έλεγε χαρακτηριστικά '' όταν καβαλάω δεν έχω κανένα πρόβλημα υγείας, συμβαίνει κάτι μαγικό ''. Η μοτοσυκλέτα είναι βάλσαμο από όλες τις απόψεις, αν γουστάρεις αυτό που κάνεις φυσικά. Είχα να καβαλήσω 20 μέρες αλλά έβγαλα μια εξόρμηση που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έβγαινε εύκολα μόνο αν ήμουν σε φόρμα και δεν είχα σταματήσει καθόλου. Παρολαυτά βγήκε εύκολα και μόνο την επόμενη μέρα κατανόησα τι ακριβώς έκανα, κρίνοντας από το ότι ήμουν πιασμένος σε κάθε σημείο του σώματός μου. Αν γουστάρεις πραγματικά αυτό που κάνεις δεν καταλαβαίνεις τίποτα...
Το αρχικό μου πλάνο έλεγε για Πίνδο, για κάποια ανοιχτά μέτωπα που υπάρχουν εκεί. Ο καιρός όμως έδειχνε να χαλάει από το μεσημέρι και μετά οπότε αποφάσισα να πάω στο βόρειο Πήλιο μετά από 4-5 χρόνια για μερικές χρωστούμενες διαδρομές. Παράλληλα θυμήθηκα ότι την ίδια μέρα πέρισυ ανέβηκα στο ψηλότερο βουνό της Ροδόπης το οποίο ονομάζεται Δυτική Ροδόπη ή Ντελίμποσκα και έχει υψόμετρο 1.950m. Έφαγα ολόκληρη τη μέρα για να καταφέρω να φτάσω στο Παρθένο δάσος και να βρεθώ στο μάτι του κυκλώνα. Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να πεις ''γυρνάω'' λίγο πριν φτάσεις στην πηγή για την οποία κόπιασες υπερβολικά να φτάσεις. Μόνο αν το ζήσεις θα καταλάβεις γιατί το μεγαλύτερο ποσοστό των ορειβατών πεθαίνει επειδή αδυνατεί να πιστέψει ότι θα πάει όλος ο κόπος του χαμένος. Εκείνη τη μέρα κινδύνεψα πάρα πολύ γιατί υπό δυνατή βροχή συνέχισα μέχρι την κορυφή ακούγοντας βροντές τριγύρω μου. Για όσους δε θυμούνται ή δεν το έχουν διαβάσει εδώ https://www.moto.gr/forums/showthread.php?t=161415
Περασμένα ξεχασμένα αυτά γιατί ο στόχος μου τελικά ολοκληρώθηκε. Γνωρίζω όμως καλά ότι αυτή η ανθρώπινη αδυναμία πάντα θα υπάρχει μέσα μου και ίσως βρεθεί ξανά στην επιφάνεια. Ας ελπίσω ότι μέχρι τότε θα έχω γίνει σοφότερος (not )
Σύντομη στάση λίγο πριν τα Φάρσαλα σε ένα σημείο το οποίο κάποια στιγμή θα μας απασχολήσει.
Επόμενη στάση στην πανέμορφη Λίμνη Κάρλα η οποία αποξηράνθηκε το 1962 επειδή την εποχή εκείνη προκαλούσε πλημμύρες στις πέριξ γεωργικές καλλιέργειες, ενώ ορισμένες βαλτώδεις εκτάσεις γύρω της προκαλούσαν την έντονη παρουσία εντόμων.
Ωστόσο, διαπιστώθηκε ότι οι επιπτώσεις στο οικοσύστημα της περιοχής ήταν μεγαλύτερες από το όφελος που προσέφερε η αποξήρανσή της. Έτσι, το 2010 έγινε προσπάθεια για αναδημιουργία της λίμνης με άντληση υδάτων από τον ποταμό Πηνειό. Το αποτέλεσμα είναι ομολογουμένως όμορφο και λειτουργικό.
Από εκεί συνέχισα για τα Άνω Κανάλια στη βόρεια πλευρά του Πηλίου.