Επιστροφή σε έναν μαγικό τόπο στον οποίο είχα ζήσει μια όμορφη περιπέτεια 8 χρόνια πριν. Ήταν τέλη ενός παγωμένου Νοέμβρη το 2015 και είχα πάρει την απόφαση να ανέβω στην κορυφή της Γκιώνας. Λόγω μεγάλης ποσότητας χιονιού δε βρήκα το μονοπάτι που ανεβαίνει στην Πυραμίδα και δοκίμασα να πάω κάπως ανορθόδοξα μέσω Κριθαρόλακκας όπου υπήρχε ένας δρόμος που ανέβαινε ακόμα ψηλότερα. Τελικά το εγχείρημα ήταν αδύνατο να γίνει σε μια χειμωνιάτικη μέρα και το διαπίστωσα κάποιες ώρες αργότερα όταν αντίκρισα την κορυφή από μακριά. Οι εικόνες που είδα τότε ήταν πραγματικά μοναδικές αλλά είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι κάποια μέρα θα επέστρεφα να κάνω τη διαδρομή που περπάτησα. Πέρασαν 8 χρόνια και ποτέ δεν προέκυψε λόγω διαφορετικών προτεραιοτήτων. Απίστευτο το πόσο γρήγορα περνάνε τα χρόνια και κάποιες υποσχέσεις μένουν βαθειά χωμένες στα χρονοντούλαπα.
Εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς, τι σχέση έχει ο παράξενος τίτλος με τη Γκιώνα που ανέφερα νωρίτερα. Ασέληνον είναι η αρχαία ονομασία του βουνού η οποία για κάποιο λόγο δεν κρατήθηκε μέχρι σήμερα και προτιμήθηκε η σαφώς κατώτερη ονομασία ''Γκιώνα''. Σύμφωνα με το μύθο, στο όρος κατοικούσε ένας βοσκός, ο Ενδυμίων, γιος της Πύρρας και του Δευκαλίωνα, και όταν πήγαινε η ημίθεα Σελήνη να τον συναντήσει, στις παρυφές του βουνού, άφηνε τον κόσμο χωρίς φεγγάρι. Επίσης επειδή το βουνό είναι πολύ ψηλό, οι οικισμοί στις παρυφές τους σπάνια έβλεπαν στη Σελήνη. Για αυτούς τους λόγους η Γκιώνα ονομαζόταν Ασέληνον.
Με αρκετά συνοπτικές διαδικασίες έφτασα στον Μπράλο και από εκεί κινήθηκα προς Γραβιά και Καλοσκοπή.