Σε αναζήτηση ξεχασμένων δρόμων στα βουνά της Πελοποννήσου

[caesarsk]

Κοντεύει να περάσει ένας μήνας από την τελευταία βόλτα, εκείνη στην Γραμμένη Οξιά και το Γαρδίκι. Η πινέζα για τα Κοκάλια και την Σαράνταινα έχει μπει, αλλά εγώ τρωγόμουν με τα ρούχα μου. Όλα μου έφταιγαν και δεν μπορούσα να βρω ησυχία. Ήξερα τι είχα αλλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ. Στο μυαλό μου μέσα είχα σκηνή, φωτιά, και εμένα ξαπλωμένο στο σκοτάδι να κοιτάζω τα άστρα. Αυτά που με οδηγούν μέχρι σήμερα στο μοναχικό μου ταξίδι.

Παρασκευή απόγευμα πήρα την απόφαση. Δουλειά τέλος. Δεν με νοιάζουν φορτωτικές, προβλήματα στα τελωνεία, παραδόσεις... εγώ πρέπει να φύγω. Ξύπνησα πολύ πρωί το Σάββατο και κατέβηκα με καφέ στο γκαράζ. Άρχισα να την φορτώνω και για άλλη μια φορά δεν ήξερα που θα πάω. Φόρτωσα τα κατασκηνωτικά και λίγα ρούχα. Η μοτοσυκλέτα ήταν έτοιμη. Ανέβηκα στο σπίτι και φόρεσα τον εξοπλισμό μου. Ρολάρισα έξω από το γκαράζ και στάση στο βενζινάδικο για να γεμίσω.



Οδηγούσα χαλαρά στην Ν.Ε.Ο οδό Αθηνών - Κορίνθου στην δεξιά λωρίδα, χωρίς να με νοιάζει η κίνηση και η ταχύτητα. Άλλωστε δεν είχα προορισμό τερματισμού. Οδηγώ για όσο αντέχω και εκεί θα κοιμηθώ. Άλλωστε αυτός είναι και ο λόγος που ταξιδεύω μόνος. Χωρίς προγραμματισμό και όπου βγει. Δεν χρειάζομαι να έχω κλείσει ξενοδοχεία, τραπέζια για φαγητό, να έχω προγραμματίσει την παραμικρή λεπτομέρεια για να βρω ένα αποστειρώμενο και ασφαλές είδος περιπέτειας. Κάνω την βόλτα μου ψάχνοντας το απρόσμενο, το απροσδόκητο και το έκτακτο. Αυτό που θα με βγάλει από την καθημερινότητα για να ζήσω εκείνη την στιγμή και μόνο... χωρίς απαραίτητα να έχω το ταμπελάκι adventure.

Βγήκα στην έξοδο για Τρίπολη με σκοπό να πάω προς Ταϋγετο. Είχα καιρό να πάω. Αλλά ο αυτοκινητόδρομος με είχε κουράσει. Βγήκα στην Τρίπολη για να ακολουθήσω την παλιά Εθνική προς Σπάρτη. Τελικά ακολούθησα την διαδρομή για τα Άνω Δολιανά και από εκεί στον Αγ. Πέτρο. Εκεί όμως θυμήθηκα τον Αχλαδόκαμπο και έτσι άλλα τον Ταΰγετο για να συνεχίσω Νότια προς τον Πάρνωνα. Είμαι αυτό που περιγράφουν στις δημοσκοπήσεις ως "Αναποφάσιστος". Τώρα που το σκέφτομαι κάπως έτσι ξεκινούν και τελειώνουν όλες μου οι βόλτες ποτέ δεν ξέρω που θα πάω και τελικά καταλήγω σε ένα μέρος που έχω ξαναπάει αλλά το βλέπω με διαφορετική ματιά. Και πάντα καταλήγω αυτή είναι η καλύτερη βόλτα της ζωής μου.



Οδηγούσα και έκανα εικόνα τον εαυτό μου ως παιδί, στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, να κοιτάζω την μια στροφή μετά την άλλη. Ήταν η αγαπημένη μου ασχολία, να κοιτάζω από το παράθυρο και να απομνημονεύω τα τοπωνύμια και τα χωριά που περνάμε. Να κοιτάζω τα μπλε ταμπελάκια με τις χιλιομετρικές αποστάσεις Ποτέ δεν με είχε κουράσει το ταξίδι και ήθελα να ταξιδεύουμε συνέχεια. Ο πατέρας μου πάντα μας εξηγούσε που είμαστε, λέγαμε πολλά για το ταξίδι μας και η ώρα περνούσε απίστευτα γρήγορα. Πολύ αργότερα διαβάζοντας τον Πίρσιγκ θυμήθηκα πως ως παιδί είχα καταλάβει τι έχει σημασία. Η διαδρομή και όχι ο προορισμός.

Έγραφε ο Πίρσιγκ. "Όταν κανείς σκαρφαλώνει βουνά, πρέπει να το κάνει με όσο γίνεται μικρότερη προσπάθεια και χωρίς επιθυμία. Η πραγματικότητα της φύσης σου πρέπει να καθορίζει την ταχύτητα. Αν αρχίσεις να γίνεσαι νευρικός, θα πρέπει να επιταχύνεις. Αν λαχανιάσεις, πήγαινε πιο αργά. Σκαρφαλώνεις ένα βουνό με μια ισορροπία ανάμεσα στην νευρικότητα και την εξάντληση. Όταν κάποια στιγμή καταφέρεις να μην σκέπτεσαι το επόμενό σου βήμα, το κάθε βήμα δεν είναι πια ένα μέσο προς κάποιο σκοπό, αλλά ένα μοναδικό γεγονός από μόνο του. Αυτό το φύλλο έχει οδοντωτές πλευρές. Αυτός ο βράχος φαίνεται έτοιμος να ξεκολλήσει. Από εδώ το χιόνι φαίνεται λιγότερο, παρ' όλο που είμαστε πιο κοντά. Αυτά είναι πράγματα που έτσι κι αλλιώς πρέπει να τα προσέχεις. Το να ζεις μονάχα για κάποιον μελλοντικό στόχο, είναι πολύ ρηχό. Οι πλαγιές του βουνού είναι που συντηρούν την ζωή, όχι η κορυφή. Στις πλαγιές υπάρχει η βλάστηση".

[caesarsk]

Με αυτές τις σκέψεις είδα την ταμπέλα που με καλωσόριζε στο χωριό των πλάτανων. Ο πειρασμός μεγάλος για μια στάση για γλυκό αλλά αποφάσισα να συνεχίσω προς Σπάρτη. Ήθελα να κάνω μια μικρή παράκαμψη προς το καταφύγιο του Πάρνωνα, και η διαδρομή προς το Πολύδροσο και το Γεράκι με τράβαγε... Αντιστάθηκα σθεναρά και γύρισα στην αρχική μου επιλογή κατεβαίνοντας την πλαγιά προς την Σπάρτη. Πέρασα από την πόλη όσο πιο γρήγορα μπορούσα και συνέχισα προς την κατεύθυνση που έβλεπα την πυραμίδα του Ταϋγέτου. Είχα κουραστεί και ήθελα να βρω το μέρος που θα διανυκτέρευα. Πέρασα τον Καιάδα και το αναρριχητικό πεδίο Λαγκάδας μετά το πέρασμα και σταμάτησα στην κορυφή στο Τουριστικό. Ήξερα πως είχα φτάσει εκεί που ήθελα. Θυμήθηκα πως μερικά χρόνια πριν είχα ανηφορίσει στο παρεκκλήσι του Πρ. Ηλία κάτω από την Σκουρόλακκα και είχα κοιμηθεί εκεί στον περίβολο.

Δεν χρειάστηκε πολύ σκέψη. Πήρα τον χωματόδρομο δεξιά από το Τουριστικό και ανηφόρισα προς την κορυφή. Ο χωματόδρομος φαγωμένος σε αρκετά σημεία από τα νερά του χειμώνα, αλλά εύκολος. Έφτασα στο εκκλησάκι και πάρκαρα την μοτοσυκλέτα. Έβγαλα την σκηνή και ξεκίνησα να στήνω κάτω από ένα δέντρο. Ένα συνεργείο της ΔΕΔΔΗΕ πέρασε εκείνη την ώρα και σταμάτησαν δίπλα μου. Οι ερωτήσεις τους πολλές και οι επισημάνσεις τους πως αυτό δεν επιτρέπεται με θορύβησαν. Έχει πλάκα βραδιάτικα να έχουμε κανένα πέσιμο από νομοταγείς πολίτες σκεφτόμουν. Έφαγα κάτι πρόχειρο στο πεζουλάκι της εκκλησίας και ξαναφόρτωσα την μοτοσυκλέτα. Ακολούθησα την αντίστροφη πορεία και άρχισα να κατεβαίνω την πλαγιά προς Καλαμάτα. Μπήκα στο πρώτο ξενοδοχείο που βρήκα και ξεφόρτωσα. Δεν θα είχαμε κατασκήνωση αυτό το Σαββατοκύριακο.



Την επόμενη μέρα είχα στο μυαλό μου αρκετές εναλλακτικές. Σκεφτόμουν πώς πέρασα δυο βουνά της Πελοποννήσου την προηγούμενη μέρα άρα σήμερα προλάβαινα άλλα δυο σίγουρα! Έπρεπε να αποφύγω και τους αυτοκινητόδρομους που με κούραζαν. Κινήθηκα Βόρεια από την παλιά Εθνική, προς την Θουρία και περάσω τον Κωλοσούρτη προς την Μεγαλόπολη... μέχρι που είδα την ταμπέλα για τον Μελιγαλά. Βγήκα από την Εθνική και χώθηκα στον επαρχιακό μέχρι το Διαβολίτσι. Εκεί υπήρχε άλλο ένα δίλημμα. Θα πάω Δυτικά προς τις πηγές της Νέδας ή Ανατολικά σε γνώριμα εδάφη. Αποφάσισα να πάω προς Αγ. Θεοδώρα που είχα καιρό να πάω, Ακολούθησα τον δρόμο προς το Δασοχώρι περνώντας από την Δεσύλλα με τον εντυπωσιακό εγκαταλελειμμένο Σιδηροδρομικό Σταθμό. και από εκεί το κατέβασμα προς την Αγία Θεοδώρα ήταν το πιο μαγικό σημείο της σημερινής διαδρομής. Κλειστό στροφιλίκι μέσα σε πυκνό δάσος.

Μια εντελώς διαδικαστική στάση, αφού είχα ξεσυνηθίσει τον πολύ κόσμο και εκεί υπήρχαν πολλές φωνές και συνέχισα προς την Μεγαλόπολη. Κάπου όμως στην διαδρομή είδα μια ταμπέλα που μέσα μου έκανε κλικ. Δεν ξέρω γιατί δεν είχα ξαναπεράσει ποτέ από αυτό το χωριό, ήταν παράκαμψη να πάω εκεί... Ίσως γιατί ξαναμπαίνοντας στο δάσος έχανα από τον ορίζοντα τις καμινάδες των εργοστασίων της Μεγαλόπολης που αναγκαστικά έπρεπε να περάσω. Τα δυο χιλιόμετρα για το χωριό η άσφαλτος είχε σπάσει και είχε χόρτα και λουλούδια στην μέση του δρόμου. Μέσα στο χωριό οι δρόμοι τσιμέντο και χώμα. Τα περισσότερα σπίτια μισογκρεμισμένα. Ξαφνικά από ένα μπαλκόνι βγαίνουν δυο τύποι κάπου ανάμεσα στα 80 και 90 χρονών, μάλλον οι μοναδικοί κάτοικοι του χωριού, ο ένας με μια καραμπίνα και ο άλλος φώναζε σε κάτι που γρύλιζε σαν αρκούδα «Πάρ'τον…». Λίγα μέτρα παρακάτω ο δρόμος τελείωνε σε έναν αγρό. Δεν πέρασε καν από το μυαλό μου να γυρίσω πίσω και χώθηκα στον αγρό χωρίς δεύτερη σκέψη Συνέχισα ευθεία μέχρι να ξαναβρώ «δρόμο». Σκέφτηκα γαμώτο δεν έχω τον Ντίνο πίσω μου να τραβάει βίντεο και να μονολογεί «έχει δρόμο Σοφιανέ; Έχει! Που είναι ο δρόμος βρε μαλάκα; Part 4». Μερικές εκατοντάδες μέτρα παρακάτω βρήκα ένα χωματόδρομο κάθετα και κινήθηκα Ανατολικά προς εκεί που είναι η παλιά Εθνική. Δυο στάνες παρακάτω βρήκα τον επαρχιακό που θα με οδηγούσε ξανά στον πολιτισμό. Επόμενος προορισμός το Μαίναλο!



Βγήκα από την Μεγαλόπολη με κατεύθυνση την Καρίταινα και από εκεί συνέχισα Βόρεια προς Στεμνίτσα όπου ακολούθησα ανατολικά τον χωματόδρομο κάτω ακριβώς από την κορυφή προς το καταφύγιο Άγριας Ζωής στο Αρκουδόρεμα. Συνέχισα προς Βυτίνα και ανηφόρισα προς το Χιονοδρομικό και από εκεί στο Λεβίδι. Στόχος μου ήταν να κάτσω στο καφενείο της Κανδήλας με τα παππούδια που μου έκαναν παρέα πριν δυο χρόνια στην στάση μου. Ήταν αργά το απόγευμα όταν έφτασα εκεί και είχαν αρχίσει τα τσίπουρα... εμένα δεν με έπαιρνε για κάτι τέτοιο. Ήπια ένα καφέ και πήρα τον δρόμο προς Νεμέα και από εκεί στην ΝΕΟ Τριπόλεως Κορίνθου...

Η συνέχεια ήταν διαδικαστική απλά για να φτάσω σπίτι. Είχα μείνει ανικανοποίητος από κάτω, ίσως ότι δεν κατασκήνωσα που ούτε καν σταμάτησα για το πουρό της ολοκλήρωσης. Το πρωί στο γραφείο με περίμενε μια στοίβα χαρτιά υποχρεώσεων. Θα το κάνουμε στο επόμενο είπα μέσα μου και ξανάνοιξα τους χάρτες!