MOTOEUROPE 2023 - Ο ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΜΕΝΟΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΙΕΤΑΙ ΞΑΝΑ

[vadim]

Ημέρα 8η (Ρέγκενσμπουργκ - Λίμνη Κωνσταντίας)

Συνεχίζω να κινούμαι δυτικά με ωραία παρέα.



Θα μπω σε μια από τις πιο παρθένες περιοχές της Γερμανίας, με όμορφα τοπία, γραφικά χωριά και εντυπωσιακά μεσαιωνικά κάστρα. Είναι η κοιλάδα του ποταμού Άλτμιλ, την οποία είχα εξερευνήσει και απολαύσει πριν κάμποσα χρόνια (Travel tip: Αν βρεθείτε στην περιοχή ανεβείτε στο κάστρο Prunn, φανταστική θέα).

Στις παρυφές της κοιλάδας, εκεί που ενώνεται ο Άλτμιλ με τον Δούναβη θα κάνω την πρώτη στάση σήμερα. Πάνω σ' ένα καταπράσινο λόφο δεσπόζει ένα ακόμη γερμανικό μνημείο, που μάλιστα κατασκευάστηκε κι αυτό επί Λουδοβίκου Α' από τον ίδιο αρχιτέκτονα που σχεδίασε το Βαλχάλα.



Πρόκειται για την αίθουσα της απελευθέρωσης (Befreiungshalle/Liberation Hall), μια νεοκλασική ροτόντα εμπνευσμένη από το αριστουργηματικό Πάνθεον της Ρώμης, που δημιουργήθηκε σε ανάμνηση της νίκης του γερμανικού στρατού επί του Ναπολέοντα και της ένωσης των γερμανικών φυλών.



Τα αγάλματα στο εσωτερικό αντιπροσωπεύουν τις θεές της νίκης. Προσέξτε τις ασπίδες ανάμεσά τους, είναι κατασκευασμένες από λιωμένα γαλλικά κανόνια.



Αρκετά με τα γερμανικά μνημεία. Πριν φύγω, κάνω έναν ωραίο περίπατο στο δασωμένο λόφο, για να βρω κάποιο άνοιγμα και να απολαύσω τα γυρίσματα του Δούναβη ....



.... και συνεχίζω την πορεία μου από επαρχιακούς δρόμους.



Κάνω άλλη μια σύντομη στάση για να δω και να φωτογραφήσω μια όμορφη πόλη, που απλώνεται γύρω απ' τον ποταμό Λεχ και είναι μέρος της περίφημης ρομαντικής οδού (Romantische strasse), το Λάντσμπεργκ (Landsberg am Lech).

[vadim]

Αν έχετε διαβάσει το περυσινό μου οδοιπορικό, (LINK) θα θυμάστε ότι είχα φθάσει στη δυτική πλευρά της λίμνης Κωνσταντίας. Σήμερα θα περιδιαβώ την ανατολική πλευρά, διαθέτοντας τον περισσότερο χρόνο μου στον star της λίμνης, το νησί Lindau. Όμως τέτοια εποχή και τελευταία στιγμή το κόστος μιας διανυκτέρευσης μέσα στο νησί είναι απαγορευτικό, οπότε βρίσκω στο Booking, 25 χλμ βορειοανατολικά της λίμνης, έναν ξενώνα στην εξοχή, δίπλα σε μια κωμόπολη, το Wangen im Allgau. Φτάνοντας στο Wangen, πέραν της κεντρικής πλατείας με το ορόσημο της πόλης, την όμορφη πύλη Ravensburg, ....



.... δεν βρίσκω κάτι να με εντυπωσιάσει. Χωρίς χάσιμο χρόνου λοιπόν, φεύγω για τα παράλια της λίμνης. Αν και περνάω έξω απ' το Lindau, θα το αφήσω για το τέλος. Συνεχίζω για μερικές δεκάδες χιλιόμετρα και φτάνω σ' ένα ακόμη ειδυλλιακό και πασίγνωστο θέρετρο της περιοχής. Είναι το Meersburg, κουρνιασμένο αμφιθεατρικά πάνω από τη λίμνη, ανάμεσα στους αμπελώνες, με τα παλιά όμορφα ζωγραφισμένα σπίτια φορτωμένα με λουλούδια.

[vadim]

Ξεχάστηκα βολτάροντας στην προκυμαία του Meersburg και έχει αρχίσει να πέφτει το δειλινό, όταν παίρνω το δρόμο της επιστροφής.
Η νησιωτική πόλη του Lindau βρίσκεται σε μια μαγική τοποθεσία, εκεί όπου συναντώνται η Γερμανία, η Αυστρία και η Ελβετία και συνδέεται με την ενδοχώρα με μια γέφυρα. Παρκάρω τη μηχανή στο κέντρο της πόλης και αρχίζω την περιήγησή μου στα πλακόστρωτα δρομάκια, με τα σπιτάκια με τις ξυλοδεσιές και τα αετώματα. Τα βήματά μου με οδηγούν στο παλιό Δημαρχείο ...



.... και στη συνέχεια στο λιμάνι, με τον ουρανό να βάφεται με υπέροχα ζεστά χρώματα.



Εδώ, σε μια μπυραρία, παρέα με μια πιατέλα με ποικιλία κρεατικών, κάτω από τον πύργο Mangturm με την πολύχρωμη στέγη, ....





.... απολαμβάνοντας τον υπέροχα φωτισμένο λέοντα της Βαυαρίας και το φάρο του λιμανιού, καθώς και τις θαμπές γραμμές των ελβετικών Άλπεων στο βάθος, θα κλείσω την τελευταία βραδιά μου στη Γερμανία.



Και ο σημερινός χάρτης διαδρομών:

[vadim]

Ημέρα 9η (Λίμνη Κωνσταντίας - Ανεσύ/Annecy)

Παρότι έχω ξυπνήσει απ' τα άγρια χαράματα για να ξεκινήσω νωρίς, - αφού θα χρειαστώ σχεδόν 6 ώρες για να διανύσω 480 χλμ με τρία περάσματα συνόρων και κάμποσα οδικά έργα - απολαμβάνω τη διαδρομή και το κέφι μου είναι στα ύψη.





Σκέφτομαι ότι θα είναι ιδιαίτερη εμπειρία να ζεις στις παρυφές 3 χωρών (και τι χωρών!), κοντά στο τριεθνές σημείο. Με φαντάζομαι να γεύομαι για μεσημεριανό ένα φοντύ τυριών στο ελβετικό Sankt Gallen, να γλυκαίνω τον ουρανίσκο μου ένα τέταρτο αργότερα με ένα apfelstrudel στο αυστριακό Bregenz και να κλείνω το απόγευμά μου λίγο μετά, απολαμβάνοντας μια βαυαρική Lager στο γερμανικό Lindau. Μ' αυτές τις "βαθυστόχαστες¨σκέψεις, ούτε που κατάλαβα πότε πέρασα τα ανύπαρκτα σύνορα και μπήκα στην Αυστρία. Από εκεί και μετά, δεν χρειάζομαι παρά άλλα 30 χλμ και 42 € για τη βινιέτα και περνάω στην Ελβετία.



Ο αρχικός μου σχεδιασμός ήταν να μείνω και να απολαύσω την Ελβετία για ένα 2ήμερο, οι προβλέψεις όμως δείχνουν μεγάλες βροχοπτώσεις από σήμερα, οπότε αποφασίζω να μην προκαλέσω την τύχη μου όπως στο περυσινό ταξίδι. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ιεροσυλία από το να διασχίζεις αυτήν τη χώρα μέσω της Εθνικής οδού. Θα χάσεις τις απίστευτες ομορφιές της και θα ψιλοβαρεθείς, όπως εγώ.



Μόνο όταν βγαίνω στην περιοχή της Λωζάνης, με τη λίμνη Λε Μαν αριστερά και τους αμπελώνες δεξιά, βελτιώνονται τα πράγματα.
Κάπου εκεί, σ' ένα Autogrill, θα κάνω στάση για να τσιμπήσω κάτι και .... σοκ και δέος: για ένα chicken wrap menu στο Burger King μου ζητάνε 19,40 ελβετικά φράγκα, τουτέστιν 20,66 €. "No way Jose" που λένε και οι Αμερικανοί. Ακριβώς δίπλα είναι ένα super market της ελβετικής Coop, απ' όπου θα κορέσω την πείνα μου με δύο πεντανόστιμα mini καλτσόνε κι έναν χυμό με 7,5 €.



Μετά από 30 χλμ περνάω χωρίς καθυστερήσεις τα σύνορα προς Γαλλία ....



.... και δεν αργώ να μπω στο Ανεσύ.

[vadim]

Φανταστείτε μια πόλη κρυμμένη στις όχθες μιας γραφικής λίμνης με κρυστάλλινα νερά, με την οροσειρά των Άλπεων να ρίχνει από πάνω τη σκιά της. Φανταστείτε να βολτάρετε δίπλα σε γραφικά κανάλια, να χάνεστε σε δαιδαλώδη λιθόστρωτα σοκάκια με πολύχρωμα σπιτάκια γύρω σας, να κάνετε ρομαντικούς περιπάτους στα πάρκα της, να σκαρφαλώνετε στο μεσαιωνικό κάστρο της για να αγναντέψετε την υπέροχη θέα. Όλα αυτά μαζί είναι το Ανεσύ. Το έχουν αποκαλέσει "Βενετία" ή "Μαργαριτάρι" των Άλπεων , εγώ απλά θα πω ότι είναι από τις πιο ερωτεύσιμες πόλεις που έχω επισκεφθεί.















Και μη με ρωτήσετε γιατί - μετά απ' όλα αυτά τα εγκωμιαστικά - μια μόνο διανυκτέρευση. Την πόλη την είχα απολαύσει πριν από μια 4ετία με τη σύζυγό μου για ένα 3ήμερο. Θα ήθελα και αυτή τη φορά να διαθέσω περισσότερο χρόνο, αλλά, μη ξεχνιόμαστε, αυτό εδώ είναι ένα road-trip.

Και ο χάρτης της σημερινής διαδρομής:

[vadim]

Ημέρα 10η (Ανεσύ - Αβινιόν)

Όσοι έχετε διαβάσει κι άλλα ταξιδιωτικά μου, θα έχετε διαπιστώσει την αδυναμία μου να περιδιαβαίνω και να γνωρίζω καλύτερα μια πόλη τις πολύ πρωινές ώρες, όταν ακόμη τεντώνεται στο κρεβάτι της. Έτσι κάνω κι εδώ. Έχω βγει απ' τα χαράματα και σεργιανάω στα άδεια σοκάκια. Ανταλλάσω καλημέρες με τους οδοκαθαριστές που σπεύδουν να αποκαταστήσουν την ταλαιπωρημένη από τις ορδές των τουριστών όψη της όμορφης πόλης και με τους καταστηματάρχες καθώς ετοιμάζουν τα μαγαζιά τους για άλλη μια πολύβουη μέρα. Στέκομαι έξω απ' τις περιποιημένες boulangerie, προσπαθώντας να αντισταθώ στις θεϊκές μυρωδιές απ' τις φρεσκοψημένες μπαγκέτες και τα βουτυρωμένα κρουασάν. Τα βήματά μου με οδηγούν στην προκυμαία, εκεί στα ήρεμα νερά της λίμνης, όπου θα σταθώ παρέα με καμιά δεκαριά κατάλευκους κύκνους, για να πάρω μαζί μου, λίγο πριν φύγω, τις ακριβές εικόνες αυτού του παραμυθένιου μικρόκοσμου.











Και κάπως έτσι, η ώρα έχει πάει 11.00 κι εγώ δεν έχω φύγει ακόμη. Κι όμως, πρέπει να βιαστώ να κινηθώ νότια, στο μεσογειακό κλίμα της Προβηγκίας, γιατί τα νέα του καιρού δεν είναι και τόσο ευχάριστα, αφού το ελβετικό κύμα βροχοπτώσεων έρχεται προς την περιοχή.

Ξεκινάω με καταγάλανο ουρανό, δεν έχω προλάβει να διανύσω 100 χλμ, κινούμαι στο ύψος της Grenoble και μέσα στο καταμεσήμερο δεν αργεί να σκοτεινιάσει ο τόπος.



Συνειρμικά έρχονται στο νου μου και αυτές οι φοβερές εικόνες των καταστροφών του Ντάνιελ, που δεν έπαψα να παρακολουθώ στο ταξίδι μου και ομολογώ ότι .... δεν είμαι και πολύ άνετος. Κι ένα δεκάλεπτο μετά ανοίγουν οι ουρανοί.

[vadim]

Δεν με ανησυχεί τόσο η βροχή, όσο οι πολλές αστραπές που συνεπάγονται και επερχόμενους κεραυνούς. Ευτυχώς, δεν αργεί να εμφανιστεί μπροστά μου το πολυπόθητο βενζινάδικο. Εδώ θα αράξω για όσο χρειαστεί. Μαζί με μένα στην αναμονή και τέσσερις ακόμη μηχανόβιοι, οπότε η ώρα περνάει ευχάριστα. Μ' αυτόν τον Γάλλο συνάδελφο, που έχουμε παρκάρει δίπλα-δίπλα τις μηχανές μας, ....



.... η συζήτηση αποκτάει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Είναι από την περιοχή του Ανεσύ, πηγαίνει για διακοπές στην Ελλάδα, δεν τον ενδιαφέρει να πάει στα νησιά, είναι λάτρης των αρχαιοτήτων μας και θέλει να επισκεφθεί τους Δελφούς και την αρχαία Ολυμπία. Το εντυπωσιακό είναι ότι πηγαίνει στη χώρα μας μαζί με τη σύζυγό του και την κόρη του, οι οποίες έχουν φύγει ήδη με το αυτοκίνητό τους και θα βρεθούν στο λιμάνι της Ανκόνας. Ο άνθρωπος είναι "άρρωστος" μηχανόβιος και προτιμάει να απολαύσει όλα αυτά τα χιλιόμετρα πάνω στη μηχανή του. Σωστός!!

Έχει περάσει ένα μισάωρο και μολονότι η βροχή συνεχίζεται στον ίδιο ρυθμό, σταδιακά αραιώνουμε, αφού ένας-ένας ανεβαίνουν στις μηχανές και φεύγουν. Βαρέθηκα να περιμένω, θα συνεχίσω κι εγώ.



Και δείτε σύμπτωση! Μετά από σχεδόν 200 χιλιόμετρα κι ενώ είμαι στο ύψος της Orange και μπαίνω στη γη που λάτρεψαν τόσοι ζωγράφοι για το φως της, δηλαδή στην Προβηγκία, ως δια μαγείας βγαίνει ένας υπέρλαμπρος ήλιος για να διαδεχθεί τη βροχή, να με στεγνώσει και να στείλει τη διάθεσή μου στα ύψη!



Αργά το μεσημέρι, φθάνω έξω απ' τα επιβλητικά μεσαιωνικά τείχη της Αβινιόν και περνάω την κεντρική πύλη Porte de la Republique.



Εδώ θα μείνω ένα διήμερο. Ευτυχώς, το μέτριο ξενοδοχείο που ακριβοπλήρωσα για να είμαι κοντά στο κέντρο, το αντισταθμίζουν τα νέα μου φιλαράκια, τα τρία παιχνιδιάρικα γκρι γατάκια του ιδιοκτήτη (εκ των οποίων το ένα στη φωτο).



Το πιο εκθαμβωτικό αξιοθέατο της πόλης είναι το περίφημο Παπικό ανάκτορο, το μεγαλύτερο γοτθικό παλάτι στον κόσμο. Το ανάκτορο θεμελιώθηκε τον 14ο αιώνα, για να στεγάσει για 70 περίπου χρόνια επτά διαδοχικούς γάλλους Πάπες, που είχαν μεταφέρει από το Βατικανό εδώ την παπική έδρα, λόγω θρησκευτικών συγκρούσεων. Εκείνη την εποχή ήταν που η Αβινιόν γνώρισε πλούτη και μεγάλη αναγνωρισιμότητα.

Πριν πάρω το δρόμο για το ανάκτορο, περιπλανιέμαι για λίγο στα σοκάκια της Αβινιόν. Σε αντίθεση με το Ανεσύ, που η αρχιτεκτονική του μου θύμιζε έντονα Ιταλία, εδώ η πόλη μου θυμίζει κάτι από παριζιάνικες γειτονιές. Κι αυτή η αίσθηση γίνεται ακόμη πιο έντονη, όταν βγαίνω στην κεντρική λεωφόρο, τη Rue de la Republique, , μια μικρογραφία παριζιάνικου βουλεβάρτου, με τις δενδροστοιχίες της, τα μπιστρό, τις πλατείες με τα καφέ και τους υπαίθριους ζωγράφους - όπως η γραφική Place de l'Horloge - και τα νεοκλασικά κτίρια, χωρίς όμως την ηχητική και ατμοσφαιρική ρύπανση της μεγαλούπολης.

[vadim]

Και μετά από μερικές εκατοντάδες μέτρα, φθάνω στην ανακτορική πλατεία (Place du Palais) ....



.... και μένω έκθαμβος, όπως και οι δεκάδες τουρίστες γύρω μου. Μπροστά μου υψώνεται και σκιάζει όλη τη περιοχή, ένα τεράστιο μεσαιωνικό φρούριο με τους πύργους και τις επάλξεις του, που - παρότι ακριβώς δίπλα βρίσκεται ο καθεδρικός ναός με το επίχρυσο άγαλμα της Παναγίας - μου μοιάζει μάλλον με το κάστρο ενός πανίσχυρου στρατιωτικού ηγεμόνα, παρά με θρησκευτική έδρα. Οι Πάπες και οι αυλικοί τους πάντως, όπως διαβάζω, δεν είχαν κανένα πρόβλημα με την πρόσοψη του ανακτόρου, απολαμβάνοντας στο εσωτερικό του όλες τις "επίγειες απολαύσεις", προκαλώντας όμως την οργή όλης της χριστιανικής κοινότητας. Ενδεικτικά, ο ποιητής Πετράρχης περιέγραφε το Παπικό ανάκτορο σαν "επίγεια κόλαση, οχετός της κακίας, υπόνομος του κόσμου...".







Και ο χάρτης της σημερινής διαδρομής:

[vadim]

Ημέρα 11η (Εξόρμηση στα πέριξ)

Ίσως η πιο αυθεντική εικόνα της Προβηγκίας είναι τα λεγόμενα villages perches, ιδιαίτερα στην περιοχή Λιμπερόν (Luberon). Τα χωριά αυτά αναπτύχθηκαν το μεσαίωνα σε σημεία που να έχουν ισχυρή αμυντική θέση, συνήθως στις κορυφές απόκρημνων λόφων, με μοναδική είσοδο μια στενή πύλη.

Γι' αυτή την περιοχή έχω ξεκινήσει απ' το πρωί, η ημέρα είναι ηλιόλουστη και δροσερή, κινούμαι σε επαρχιακούς δρόμους και γύρω μου εναλλάσσονται όμορφες εικόνες με λιβάδια, αμπελώνες και αμέτρητα χωριουδάκια σκαρφαλωμένα πάνω στο ορεινό συγκρότημα του Λιμπερόν. 'Εχω επιλέξει να δω δύο απ' αυτά, τα πιο δημοφιλή, που μάλιστα έχουν συμπεριληφθεί αρκετές φορές στη λίστα με τα ωραιότερα χωριά της Γαλλίας.

Ανηφορίζω έναν στριφτερό δρόμο, όταν ξαφνικά μένω αποσβολωμένος με την εικόνα που εμφανίζεται μπρος μου.



Είναι το Γκόρντ (Gordes), με τα σπίτια του με τις κεραμιδένιες στέγες να κατρακυλούν στην πλαγιά του λόφου και στην κορυφή να δεσπόζει το κάστρο του. Εκεί στην κορυφή θα παρκάρω τη μηχανή μου και θα αρχίσω το ανεβοκατέβασμα στα μεσαιωνικά καλντερίμια του χωριού, μέσα από αψιδωτές στοές και καμάρες, που βγάζουν σε πανέμορφες πλατείες με εστιατόρια, καφέ και πολλές γκαλερί, αφού το Γκορντ θεωρείται χωριό των καλλιτεχνών.









Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, με περιμένει μια διαφορετική εικόνα. Από το γκρίζο χρώμα του Γκόρντ, "σκάει" μπροστά μου μια έντονη χρωματική παλέτα. Είναι το Ρουσιγιόν (Roussillon), με τα σπιτάκια του βαμμένα σε κάθε απόχρωση της ώχρας: έντονα κόκκινα, απαλά ροζ, κίτρινα, πορτοκαλί. Και όλες αυτές οι αποχρώσεις να δημιουργούν μια εντυπωσιακή αντίθεση με το καταπράσινο πευκοδάσος που αναπτύσσεται γύρω του. Και γιατί τόση ώχρα; Γιατί εδώ βρίσκεται από το Μεσαίωνα ένα από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα ώχρας στον κόσμο. Από τα πρώτα μου βήματα στους γραφικούς λαβύρινθους των στενών θα με συνεπάρει η γοητεία και η μεσαιωνική ατμόσφαιρα και αυτού του χωριού.

[vadim]

Έφτασε μεσημέρι, η ζέστη αρχίζει να γίνεται ενοχλητική, αλλά δεν έχω σκοπό να γυρίσω ακόμη στην Αβινιόν. Θέλω να επισκεφθώ κάτι εντελώς διαφορετικό. Περίπου 55 χλμ νοτιοανατολικά του Ρουσιγιόν, σκαρφαλωμένο κι' αυτό σ' ένα λόφο, είναι το χωριό Λε Μπώ ντε Προβάνς (Les Baux de Provence). Στους πρόποδές του, μέσα σ' ένα νταμάρι, κρύβεται το "Carrieres des Lumieres", ένα μοναδικό και καινοτόμο κέντρο ψηφιακής τέχνης χώρος που με πολυμέσα προβάλλει σε όλες τις επιφάνειες των βράχων, ακόμη και στο έδαφος, ψηφιοποιημένες εικόνες με τη συνοδεία μουσικής.

Την ενδιαφέρουσα ιστορία της δημιουργίας του σας περιγράφω εν συντομία:
• Στην περιοχή υπήρχαν από την αρχαιότητα τεράστια αποθέματα από λευκές ασβεστολιθικές πέτρες. Κατά τη βιομηχανική επανάσταση του 19ο αιώνα με την ανάγκη κατασκευής πολλών κτιρίων, απαιτούνταν μεγάλες ποσότητες τέτοιας πέτρας, οπότε η περιοχή γέμισε λατομεία για την εξόρυξή της.
• Το 1821, ανακαλύφθηκε ένα κόκκινο ορυκτό στα λατομεία, ο γνωστός μας βωξίτης, που πήρε το όνομά του από το διπλανό χωριό που προανέφερα, το Baux.
• Μετά τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο, η ζήτηση για πέτρα μειώθηκε, οπότε ήρθε η παρακμή των λατομείων.
• Σ' ένα τέτοιο λατομείο δημιουργήθηκε το 2012 το Carrieres des Lumieres και από τότε παρουσιάζει κάθε χρόνο αυτές τις μοναδικές ψηφιακές εκθέσεις, αφιερωμένες σε σημαντικούς ζωγράφους όλων των εποχών.

Αυτή τη μαγική εμπειρία είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε με τη σύζυγό μου το 2015, με πίνακες των αναγεννησιακών ζωγράφων Μικελάντζελο, Ραφαέλ και Λεονάρντο Ντα Βίντσι.

Οκτώ χρόνια αργότερα, θα χαθώ και πάλι στους δαιδάλους του λατομείου για να θαυμάσω αυτή τη φορά το αφιέρωμα στους μεγάλους Ολλανδούς ζωγράφους Βαν Γκογκ και Βερμέερ. Αν βρεθείτε στην περιοχή, νομίζω ότι δεν πρέπει να χάσετε αυτό το εκπληκτικό θέαμα.







Το τελευταίο μου απόγευμα στην Αβινιόν με βρίσκει στο ψηλότερο σημείο της, στο πανέμορφο πάρκο Ροσέ ντε Ντομ (Rocher des Domes), πάνω απ' το Παπικό ανάκτορο. Εδώ θα κλείσω τη μέρα μου, στην ανοιχτή βεράντα του καφέ, δοκιμάζοντας ένα ποτήρι παστίς (τοπικό απεριτίφ), .....



.... και απολαμβάνοντας τη μοναδική θέα: Στους πρόποδες του λόφου να ρέει ήρεμος ο Ροδανός με το δεύτερο σήμα κατατεθέν της Αβινιόν, τη μισογκρεμισμένη γέφυρα Πον Σεν Μπενεζέ ή πιο γνωστή Πον ντ' Αβινιόν (θυμηθείτε το παιδικό τραγουδάκι "Sur le pont d' Avignon")....



.... και απέναντι απ' τον ποταμό να ορθώνεται το κάστρο του Αγίου Ανδρέα, πάνω από τα μεσαιωνικά σπιτάκια του χωριού Βιλενέβ-Λεζ-Αβινιόν. Εικόνες που εύχεσαι να μπορούσες να παγώσεις το χρόνο, για να τις κρατήσεις πάντα ζωντανές!



Και ο χάρτης των σημερινών διαδρομών:

[vadim]

Ημέρα 12η (Αβινιόν - Μεντόν)

Δεν ξέρω αν φταίει το ότι σήμερα είναι Παρασκευή, αλλά από το ύψος του Saint Tropez και μετά άναψε ο κινητήρας μου από την τρομερή κίνηση.





Όσοι διαβάζετε τα οδοιπορικά μου, θα έχετε προσέξει ότι στις επιστροφές από δυτική Ευρώπη μου αρέσει πάντα να κάνω μια στάση στην περιοχή της Γαλλικής Ριβιέρας. Μέχρι τώρα συνήθιζα να διανυκτερεύω στη Νίκαια ή στη Βιλφράνς, παραβλέποντας τη λιγότερο διάσημη γειτόνισσά τους που επέλεξα να διανυκτερεύσω σήμερα, τη Μεντόν. Σωστά επέλεξα;

Κινούμαι στο ύψος της Νίκαιας, όταν αποφασίζω να αφήσω τον βαρετό αυτοκινητόδρομο Α8 και να πάρω έναν από τους ωραίους στριφτερούς δρόμους Κορνίς (Corniche).

Λίγες γραμμές για όσους δεν έχετε ακούσει γι' αυτούς: Οι δρόμοι Κορνίς είναι τρεις επαρχιακοί δρόμοι που ξεκινούν από τη Νίκαια και φθάνουν μέχρι τη Μεντόν. Απ' αυτούς, ο μεγάλος (Grande) και ο μεσαίος (Moyenne) είναι οι καλύτεροι, αφού προσφέρουν μαγευτικό θέαμα στη καταγάλανη Μεσόγειο, στους γύρω λόφους και στις πολυτελείς επαύλεις και τους κήπους τους. Ο κάτω δρόμος (Corniche Inferieure) είναι αυτός δίπλα στη θάλασσα, περνάει μέσα από όλες τις κοσμοπολίτικες κωμοπόλεις και η κίνηση είναι ιδιαίτερα προβληματική τους καλοκαιρινούς μήνες. Εγώ θα επιλέξω το μεσαίο και θα ανταμειφθώ με υπέροχες εικόνες.







Εκτός από μια μικρή βόλτα στο διπλανό Μονακό, ....

[vadim]

.... το υπόλοιπο της ημέρας το πέρασα γνωρίζοντας τη Μεντόν και πολύ καλά έκανα. Η παλιά πόλη είναι μια μικρογραφία της αντίστοιχης της Νίκαιας, χωρίς όμως την πολυκοσμία της. Είναι το ίδιο πανέμορφη, με τα γραφικά σοκάκια της και τα σπίτια βαμμένα στα χρώματα της ώχρας, ....







.... με τους ελκυστικούς τροπικούς κήπους της ....



.... και με την Promenade du Soleil, την παραλιακή με τα δεκάδες εστιατόρια και καφέ. Σ' ένα απ' αυτά θα με βρει η ώρα του δειλινού, να χαλαρώνω παρακολουθώντας μαγεμένος τις μοναδικές χρωματικές πινελιές να βάφουν τον ορίζοντα.



Και ο σημερινός χάρτης διαδρομών.

[vadim]

Ημέρα 13η (Μεντόν - Τοσκάνη)

Πολύ θα ήθελα να κάνω έστω ένα πέρασμα για εσπρεσάκι στη Piazza della Signoria στη Φλωρεντία, αλλά είναι πολλά τα 500 χιλιόμετρα και το 6ωρο που χρειάζομαι για να τα διανύσω, ώστε να πρωτογνωρίσω κάποιες άλλες γωνιές της Τοσκάνης.

Ευτυχώς, παρότι Σάββατο, το ταξίδι παράλληλα στις ακτές της Λιγουρίας είναι ήσυχο και ευχάριστο, έτσι φτάνω ακμαίος στην πρώτη και σπουδαιότερη στάση της ημέρας, στο Σαν Τζιμινιάνο. Ακόμη αναρωτιέμαι πώς τόσα χρόνια που περιδιαβαίνω την Ιταλία, είχα αφήσει στο περιθώριο των επιλογών μου αυτήν την πανέμορφη και τόσο καλά διατηρημένη μεσαιωνική κωμόπολη.







Μετά από 30 χλμ έρχεται η επόμενη στάση, η Βολτέρα, ένα από τα σημαντικότερα κέντρα του αρχαίου λαού των Ετρούσκων. Ανηφορίζοντας τα γραφικά μεσαιωνικά στενά της θα βγω στην καρδιά της κωμόπολης, την πλατεία Piazza dei Priori, όπου με περιμένει μια έκπληξη. Στον περιορισμένο χώρο της πλατείας έχουν χωρέσει δεκάδες παλιά κλασικά Renault 4 και Citroen 2CV. Όπως με πληροφόρησαν, πρόκειται για την ετήσια συγκέντρωση των ανά την Ευρώπη κατόχων αυτών των Ι.Χ., που φέτος γίνεται στην περιοχή της Τοσκάνης. Ένα εντυπωσιακό πανηγύρι, με μεγάφωνα να αναγγέλλουν νικητές και βραβεύσεις, με μουσική και πλήθος κόσμου να διασκεδάζει, ανάμεσά τους κι εγώ. Ωραία ήταν!

[vadim]

Κατάκοπος, φεύγω για τον τόπο που θα διανυκτερεύσω. Ψάχνοντας χθες στο Booking, βρήκα σ' ένα χωριουδάκι εδώ κοντά, το Λαγιάτικο (Lajatico), έναν ξενώνα με εξαιρετική βαθμολογία. Και λίγο πριν φθάσω, παραλίγο να πάθω ό,τι δεν έπαθα σ' όλα τα προηγούμενα οδοιπορικά μου. Να πέσω! Νιώθω τη μηχανή να μου γλιστράει σε μια στροφή και ευτυχώς - παρά την κούραση - λειτούργησαν τα αντανακλαστικά μου και την κράτησα. Και από τι θα την πάθαινα;; Από σκ..., συγγνώμη περιττώματα, ενός κοπαδιού συμπαθέστατων αγελάδων δίπλα στο δρόμο.

Μπαίνοντας στο συμπαθητικό Λαγιάτικο, μου κάνει εντύπωση μια σειρά φωτογραφιών από συναυλίες, καθώς και graffiti καλλιτεχνών στους τοίχους.





Στον ξενώνα έμαθα περί τίνος πρόκειται: Το Λαγιάτικο είναι η γενέτειρα του Αντρέα Μποτσέλι. O μεγάλος τενόρος θέλοντας να βοηθήσει το χωριό του, ίδρυσε το 2006 ένα υπαίθριο αμφιθέατρο, στο οποίο δίνει συναυλίες με τη συμμετοχή και άλλων καλλιτεχνών μια φορά το χρόνο, κάθε Ιούλιο. Τον υπόλοιπο χρόνο το θέατρο είναι σιωπηλό, γι' αυτό και ονομάζεται Teatro del Silenzio (Θέατρο της Σιωπής).

Μετά απ' αυτήν την ατέλειωτη μέρα, δεν θα μπορούσα να έχω καλύτερη επιλογή ξεκούρασης από αυτόν τον ξενώνα στη μέση ενός εξαίσιου τοσκανικού τοπίου.



Και το βράδυ, ο ιδιοκτήτης, ο Νικόλας, μου σύστησε την πρωτοποριακή κουζίνα του εστιατορίου του, για την οποία, όπως με υπερηφάνεια μου είπε, περιμένει το πρώτο του αστέρι Michelin. Δεν ξέρω αν το πήρε τελικά, αλλά από το πιάτο του κατασπάραξα και τα λουλουδάκια!



Και ο σημερινός χάρτης διαδρομών.

[vadim]

Ημέρες 14η - 15η (Λαγιάτικο - Αρέτσο - Περούτζια - Ασίζη)

Πριν μπω στην "πράσινη καρδιά της Ιταλίας" , την Ούμπρια, θα περάσω από μια ακόμη ετρουσκική πόλη της Τοσκάνης που δεν έχω γνωρίσει, ή μάλλον την έχω γνωρίσει μέσα από τη κινηματογραφική οθόνη. Θυμάστε την υπέροχη ταινία του Ρομπέρτο Μπενίνι "Η ζωή είναι ωραία"; Ένα μέρος της ήταν γυρισμένο σε μια πανέμορφη πλατεία, που τότε αναρωτιόμουν πού βρίσκεται για να τρέξω να την επισκεφθώ. Η πλατεία αυτή είναι η Piazza Grande, η κεντρική μεσαιωνική πλατεία του Αρέτσο (Arezzo), εκεί που βρίσκομαι τώρα μ' ένα καπουτσίνο στο χέρι και δεν χορταίνουν τα μάτια μου την ομορφιά της.











Με την υπόσχεση να ξαναγυρίσω και να απολαύσω αυτήν την υπέροχη πόλη τουλάχιστον ένα διήμερο, βγαίνω ξανά στους δρόμους.



Το ότι η Ούμπρια δεν έχει την τουριστική αναγνωρισιμότητα της γειτονικής Τοσκάνης δεν είναι απαραίτητα κακό, αφού την έχει βοηθήσει να διατηρήσει στις πόλεις της μιαν αυθεντικότητα. Πάρτε παράδειγμα την πρωτεύουσά της Περούτζια, που μόλις αρχίζω να ανηφορίζω προς το κέντρο της. Εντάξει, δεν είναι Φλωρεντία, αλλά διακρίνεις ότι έχει κρατήσει έναν γνήσιο χαρακτήρα. Σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα εδώ και εκατονταετίες. Λιθόστρωτα στενά με πέτρινες αψίδες, εκκλησίες με μοναδικό διάκοσμο, αναγεννησιακά παλάτια, πλατείες με πανέμορφες κρήνες.