Μήνες αδράνειας μοτοσυκλετιστικής. Βλέπεις το 2023 τελείωσε δύσκολα και το 2024 μπήκε ακόμη πιο δύσκολα, αλλά το μυαλό για να μένει καθαρό πρέπει να ταξιδεύει και να χάνεται. Μικρές αποδράσεις, αφού ο χρόνος είναι μετρημένος με δευτερόλεπτα πλέον, ίσα για να πούμε πως ξεφύγαμε λίγο. Από τον Σεπτέμβριο που γύρισα από το οικογενειακό road trip στα Βαλκάνια μέχρι και σήμερα, έχω γράψει αμέτρητα ταξιδιώτικα χιλιόμετρα με αυτοκίνητο, και χιλιάδες μίλια πτήσης με αεροπλάνα, για εργασιακούς λόγους πάντα.
Εκεί ανάμεσα πρόλαβα με την παρέα και στήσαμε μια ανατρεπτική φωτογράφιση για ένα ημερολόγιο που τα έσοδά του δόθηκαν για φιλανθρωπικούς σκοπούς, πρόλαβα και βγήκα μερικές μικρές βολτίτσες τριγύρω από την Αθήνα και συνέχισα να οργανώνω και να οργανώνομαι για όταν ανοίξει ο χρόνος μου... και φυσικά υπάρχει και η οικονομική δυνατότητα. Μέρα παραμέρα ανέβαινα στο βουνό μου την Πάρνηθα, ταξίδευα νοερά, έμπαινα σε χωματόδρομους γνωστούς απλά και μόνο για να βρω το σημείο μηδέν μου. Εκεί που αδειάζουν όλα. Το πέρασα με βροχή, με λάσπη, χιονισμένο και κάθε φορά έβρισκα και ένα διαφορετικό σημείο για να σβήσω την μηχανή και να αφεθώ στον ήχο της ησυχίας.
Κάπου έπεσε το μάτι μου για την ιστορία των μεταλλείων στην Β. Εύβοια και η φαντασία μου άρχισε να φτιάχνει εικόνες από το μέρος. Εγκαταλελειμμένα κτίρια και ερημιά. Χωρίς δεύτερη σκέψη πήρα τον Ντίνο τηλέφωνο που ξέρω πως θα ακολουθήσει όποια και αν είναι η διαδρομή, όσο δύσκολη ή εύκολη και προστέθηκα στην παρέα και ο Αλέξανδρος. Χρόνο είχα μισό Σάββατο. Όσο χρειαζόμουν. Αναχώρηση νωρίς το πρωί ώστε 09:30 να πίνουμε καφέ στον Αλεξίου στο Μαντούδι και από εκεί αρχίζουν τα ωραία. Βρισκόμουν σε δρόμους που έχω περάσει εκατοντάδες φορές και όμως δίπλα από αυτούς κρυβόταν ένας παράδεισος που με περίμενε.
Από την ώρα που μπήκαμε στον χωματόδρομο, μετά την Δαφνούσσα, άρχισε το παιχνίδι του κρυφτού. Λίμνες σε χρώματα κίτρινο, μπλε, πράσινο να κρύβονται πίσω από τα δέντρα σε κάθε στροφή και να εμφανίζονται ξαφνικά μπροστά σου, σε απόλυτη ηρεμία. Φτάσαμε μέχρι την μπάρα που έκλεινε το παλιό εργοτάξιο, αλλά αυτό δεν μας έφτανε. Συνεχίσαμε μπαίνοντας σε μικρότερους χωματόδρομους για να φτάσουμε χαμηλά στο ύψος του νερού Είχαμε απλά μαγευτεί. Δυο ώρες από την Αθήνα μέσα σε 10000 στρέμματα σκαμμένης περιοχής, η φύση βρήκε το δρόμο όταν τα μεταλλεία εγκαταλείφθηκαν και δημιούργησε ένα ξεχωριστό οικοσύστημα με την δίκη του χλωρίδα και πανίδα. Ελάχιστα γνωστό στο ευρύ κοινό κράτησε τον τόπο σχετικά παρθένο, οι 14 λίμνες που έχουν δημιουργηθεί σε μαγεύουν με τα εντυπωσιακά χρώματα μέσα σε ένα «σεληνιακό» τοπίο.
Γυρίσαμε Αθήνα με την ψυχή στο στόμα. Όλους μας περίμεναν διαφορετικές υποχρεώσεις και το μυαλό πριν προλάβει να καταλάβει πως άδειασε άρχισε να γεμίζει με θέλω άλλων. Δεν γράφω πλέον και αυτό με στοιχειώνει. Όχι μόνο δεν γράφω αλλά με το ζόρι κάθομαι μπροστά στην οθόνη του Computer. Βλέπεις έχει γίνει τόση πολλή σε ποσότητα η πληροφορία, ας αφήσουμε την ποιότητα στην άκρη, που είναι άσκοπο να γράψεις, να μιλήσεις να πεις γι' αυτά που σε απασχολούν.
Την Κυριακή το πρωί ξύπνησα πολύ νωρίς και έκατσα στο computer σκεφτόμενος. Να γράψω; Τι να γράψω; Και στην τελική γιατί να γράψω; Περνάω την φάση της άρνησης. Ζούμε στην εποχή της εικόνας, των vlogs των ατελείωτων και άχρηστων ως επί των πλείστων video, που δημιουργούν content για την δημιουργία χωρίς ουσία και περιεχόμενο.
Κατά καιρούς έχω δεχτεί αρκετές προσκλήσεις φιλίας από vloggers και πάντα τις δέχομαι. Αν αμέσως μετά την αποδοχή το πρώτο σχόλιο ή μήνυμα που έρχεται είναι "Αν θέλεις πάτα like και subscribe για να βλέπεις τα βίντεο μου", έχει φύγει στον Καιάδα αυτοστιγμεί. Έχω άλλους που τους κρατώ χωρίς να ξέρω τον λόγο. Ο ένας γυρίζει βίντεο τριγύρω από το χωριό του πιστεύοντας πως θα γυρίσει τον κόσμο (μακάρι να τον γυρίσει ΟΛΟ τον πλανήτη, αλλά πρώτα το κάνουμε μετά το δείχνουμε), ο άλλος από τύχη ακόμη καβαλάει με την απουσία οδηγικών γνώσεων, αλλά δίνει συμβουλές οδήγησης. Ένας άλλος μόλις πήρε μοτοσυκλέτα πρώτη φορά στην ζωή του και πριν βγει βόλτα άνοιξε motovlog.
Ελλάδα. "Στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις", όπως πρωτοείπε ο ηθοποιός Τζαβάλας Καρούσος και διέδωσε ο Γιάννης Τσαρούχης και αποτυπώνει ακριβώς την κοινωνία μας τα τελευταία 50 χρόνια. Αν σε αυτή την εξίσωση βάλεις και τον μικρόκοσμο των social media όπως αυτός γιγαντώνεται, τα πράγματα είναι σκούρα. Όχι σκούρα...ΜΑΥΡΑ. Να γράψεις τι; Για να βρεθεί ο κάθε επαναστάτης, πιλότος, οδηγός, ταξιδευτής, του διαδικτύου και να σχολιάσει από κάτω "Εγώ παλιά...".
Απάντηση με παράθεση
