Κάτι από Δαλματικες ακτές , αυστριακές Άλπεις και σκληρά Βαλκάνια .

[CorpseAlive]

Είναι 7/8 , έχουμε φτάσει Πειραιά απο Ηράκλειο και πέραν του ότι είμαστε φορτωμένοι σαν τα γαϊδούρια , βλέπω κρεμάει η αλυσίδα .
Στις 17:00 έχω κλεισμένα εισιτήρια για Λευκίμη Κέρκυρας ( χωριό δικό μου ) από Ηγουμενίτσα ενώ στις 9/8 ξεκινάει το μεγαλύτερο έως τώρα ταξίδι μου και πρώτο ταξίδι εξωτερικό με την μοτοσυκλέτα .

Αλλαγή αλυσιδογραναζα φόρτωμα και επιτέλους ΔΡΟΜΟΣ .
480 χλμ με 40 βαθμούς Κελσίου Αθήνα Ηγουμενίτσα από τον πιο βαρετό δρόμο που υπάρχει .
2 στασεις των 5 λεπτών πολύ νερό και Powerade (not sponsored) και μέσα σε 4 ώρες ημασταν στο λιμάνι Ηγουμενιτσας

Σήμερα 8/8 έπλυνα την μηχανή , έσφιξα ότι βίδα σε βάση για πλαϊνές/κεντρική και κινητού είχα , λίπανα την αλυσίδα και μπορώ να πω ότι είμαι έτοιμος .

Αγαπητέ μου εαυτέ του 2020 ,
Πέρασαν 4 χρόνια , με πολύ κόπο όμως τα καταφέραμε , αύριο ένα από τα όνειρα μου γίνεται πραγματικότητα , 4500 χλμ ταξίδι στις Δάλματικες ακτές , κεντρική Ευρώπη και Βαλκάνια .

Αυτό είναι η αρχή του ταξίδιωτικου μου !

[CorpseAlive]

Μέρα 1η Ο δρόμος για το Κοτορ

Αφού έπλυνα και ετοίμασα την μηχανή για την επόμενη μέρα, σειρά είχαν 2 μπύρες και ξάπλωμα στο κρεβάτι νωρίς γιατί το ταξίδι ξεκινούσε αύριο με ξύπνημα στις 05:30 το πρωί .


Ή και όχι?


Καθόμουν με το κινητό στο κρεβάτι και ενώ ήμουν κουρασμένος , ενώ τα είχα διπλοτσεκάρει όλα , ένα αμάλγαμά ετερόκλητων συναισθημάτων με έχουν φέρει σε υπερένταση.
Από την μία είχα απίστευτη προσμονή για αυτό το ταξίδι αλλά από την άλλη ένιωθα άγχος και μία αμφιβολία του τύπου ''που πάω να μπλέξω τώρα''?

Ωστόσο η σκέψη ότι αύριο θα ήμουν πάνω στην μηχανή με ηρεμούσε και εν τέλει με χαλάρωσε στις 3:30 το βράδυ...

Ξύπνημα μετά από 2 ώρες , λοιπόν, φόρτωμα τα πάντα και φύγαμε .

Από Ηγουμενίτσα , μέσα από μια καταπράσινη διαδρομή 35 λεπτών φτάνουμε στον συνοριακό σταθμό της Σαγιάδας όπου περνάμε και αισίως η μηχανή μίζαρε για πρώτη φορά Εξωτερικό.

Η Αλβανία ειδικά το Νότιο τμήμα της ήταν πανέμορφη. Βουνά , ποτάμια , Δάση και ωραία χωριουδάκια.

Εκεί με έπιασα για πρώτη φορά στο ταξίδι αυτό ( ένα συναίσθημα που θα με συντροφεύσει σε πολλά σημεία του ταξιδιού) να προσπαθώ να χωρέσω στα μάτια και στην μνήμη μου όλες αυτές τις εικόνες που βίωνα .
Αν το ταξίδι μου ξεκίναγε με βάση την Αθήνα και όχι την Κέρκυρα, σίγουρα η πρώτη διανυκτέρευση θα ήταν στην περιοχή της Βόρειας Ηπείρου .
Αφού ακολουθήσαμε κατά μήκος τον Ποταμό Αώο και περάσαμε το Τεπελένι ξεκίνησαν τα ζόρια, βλέπετε μέχρι το Τεπελένι ,λόγω υψομέτρου και ώρας , η θερμοκρασία δεν ξεπέρναγε τους 28 βαθμούς.
Μετά το Τεπελένι όμως επειδή ο δρόμος ήταν και πεδινός και μέχρι 80 χλμ/ώρα δεν σας το κρύβω με ταλαιπώρησε αρκετά.

1ο ζόρι ήταν τα πολύ χαμηλά όρια ταχύτητας που παραδόξως όλοι ακολουθούσαν επομένως δεν τα ξεπερνούσα (συχνά).

2ο ζόρι ήταν η ολοένα και αυξανόμενη ζέστη.

3ο ζόρι ήταν η απειρία μου. Δεν είχα κάνει καμία στάση από την ώρα που πέρασα τα σύνορα με αποτέλεσμα (και σε συνδυασμό με την αυπνία μου) να με πιάσει η κούραση . (Rookie Mistake number 1 Check)

Εκεί κάπου έξω από το Φιέρ ήρθαμε σε επαφή και με την πρώτη πυρκαγιά.
( Δυστυχώς θα μας ακολουθήσουν πολλές ακόμα στο ταξίδι αυτό. )

Η διαδρομή από το Φιέρ μέχρι και μετά τα Τίρανα έως την Λίμνη Σκόδρα μου φάνηκε λες και την έκανα με τα πόδια.

Απίστευτη Κίνηση . Απίστευτη ζέστη , κάπνα από την φωτιά και στάχτη , ειδικά έξω από Δυρράχιο και Τίρανα για περίπου 10 χιλιόμετρα πηγαίναμε σταμάτα ξεκίνα με 1η-2η.
Μέχρι να μπούμε στην καινούρια Εθνική τους αγανακτήσαμε . ( Ποτέ ξανά ταξίδι σε καλοκαιρινούς προορισμούς Καλοκαίρι. Rookie Mistake number 2 Check )

Δυστυχώς η κίνηση αυτή μας ανάγκασε να μην μπούμε στα Τίρανα , που είχαμε προγραμματίσει για μεσημεριανό και συνεχίσαμε προς Σκόδρα οπού και λόγω της κούρασης αλλά και επειδή μπέρδεψα τα μπούτια μου... χάθηκα.

Το τι κωλόδρομο φάγαμε δεν λέγεται .
Πιστεύω ότι ο δρόμος αυτός είναι κάποιου είδους τεστ για ερπύστρια αλλιώς δεν εξηγούνται οι λακκούβες-γεωτρήσεις .
Περάσαμε την παλαιά γέφυρα του ποταμού Δρινού όπου οι οδηγοί προκειμένου να αποφύγουν λακκούβα, επέλεγαν την παραλίγο μετωπική με εμένα.
Στο πέρασμα της παλαιάς γέφυρας κατάλαβα το λάθος μου γιατί ακριβώς δίπλα ήταν η καινούρια κανονική γέφυρα που είχε άσφαλτο και φαινόνταν ασφαλής.
(Οριακά κάπου εκεί άκουγα να αντηχούν οι Χριστοπαναγίες του Χάρη από την Λίμνη πλαστήρα όταν με είχε βάλει να έχω τους χάρτες)
Τελοσπάντων , βρήκα τον δρόμο μου και μπήκαμε στην Παραλίμνια Πόλη της Σκόδρας .



Άλλο ένα εξαιρετικό τοπίο στην Αλβανία ήταν η Σκόδρα , εκεί κάναμε μία σύντομη στάση για καφέ γιατί η ζέστη είχε κορυφωθεί και η κούραση μας είχε δαγκώσει για τα καλά νερό-καφέ-μπουρέκ και πίσω στον δρόμο!
Όσο κόντευα στα σύνορα τόσο περισσότερο με έβλεπα να αυξάνω ρυθμούς-προσπεράσεις κάτι το οποίο όσο το σκέφτομαι πλέον ξεκούραστος ήταν ακόμα ένα λάθος .

Περνάμε 2-3 χιλιόμετρα ΟΥΡΑΣ για τα σύνορα με το Μαυροβούνιο και επιτέλους μπαίνουμε στην 2η χώρα του ταξιδιού και 1η χώρα προορισμό μας.

[CorpseAlive]

Περάσαμε μέσα από το Μπαρ και οδήγησα σε έναν εξαιρετικό ασφαλτοτάπητα μέχρι το Σβέτι Στεφάν.

Το Σβέτι Στεφάν ήταν ΥΠΕΡΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟ μέρος , πολύ όμορφο να το βλέπεις αλλά όχι κάτι το εξαιρετικό για να κάτσεις ώρα να το περιηγηθείς, βγάλαμε την κλασική φωτογραφία με το νησάκι και φύγαμε για Μπούτβα και τελικό προορισμό το Κοτορ.

Η Μπούτβα όπως και πολλές από τις μεγάλες παραλιακές πόλεις του Μαυροβουνίου ζουν το 2004 τους.
Άπειρες οικοδομές και ξενοδοχειακές μονάδες δίπλα στο κύμα. Θεωρώ πως σε λίγα χρόνια θα χαθεί η όποια γραφικότητα έχουν αυτές οι πόλεις. Φύγαμε και από Μπούτβα και φτάνουμε στο τέρμα του βουνού πριν το Κοτόρ .
Τα συναισθήματα μου ήταν απίστευτα , ότι πλάναρα τα βράδια διαβάζοντας ταξιδιωτικά άλλων συντρόχων εδώ , το ζούσα.

Ξέρεις όταν βάζεις στο Google Maps διαδρομές για να προγραματίσεις ένα ταξίδι και τελικά βλέπεις την ταμπέλα του προορισμού-στόχου σου μπροστά στα μάτια σου, αισθάνεσαι ολοκλήρωση.

Η θέα ήταν απίστευτη. Σε κάθε στροφή με έπιανα να χαζεύω , το Κοτόρ από πάνω ήταν πραγματικά το Σμαράγδι της Αδριατικής.

Βρίσκω το κατάλυμα μπαίνουμε μέσα (ήταν απαίσιο αλλά Whatever) με κερνάει και ο θεούλης οικοδεσπότης κάτι σαν ρακί και είμαι ήδη σβηστός με νεκρά στην κατηφόρα για ύπνο.

Το βράδυ πήγαμε με τα πόδια στην παλαία πόλη .


και περιηγηθήκαμε στα μεσαιωνικά καντούνια της. Φαγητό και μπύρες σε ένα υπέροχο μπαράκι και μετά κατάλυμα για ξεκούραση για να το γυρίσουμε ξανά όλο με φρέσκα-ξεκούραστα κυρίως- μάτια.

Ήταν τόσο όμορφη μέσα , υπέροχα στολισμένη με τα φώτα και αρκετό κόσμο

[CorpseAlive]

Είναι ΜΑΚΕΤΟ.


Η κεντρικη είσοδος. The Sea Gate .


Palace of Drago Family

Σοκάκι


Ο καφές μου από εδώ και πέρα...

[CorpseAlive]

Μέρα 2η


Αφού ξυπνήσαμε, λίπανση αλυσίδας, φόρτωμα και φύγαμε για πρωινό και καφέ στην παλαιά πόλη του Κοτορ.

Δυστυχώς η φωτιά μας κυνηγούσε και ξεκίνησαν 2 εστίες , μία στην Μπούντβα και μία πάνω από το Κοτόρ.

Η κίνηση, ο χαμός , η στάχτη και η τρομερή ζέστη ήταν εφιαλτικά.

Ωστόσο , αποφασίσαμε με την γυναίκα μου να μην πάρουμε το Φέρι και να περιηγηθούμε στις παραλιακές πόλεις του Μαυροβουνίου.

Κάθε πόλη είχε κάτι ιδιαίτερο, μία πανεμόρφη εκκλησία, ένα νησάκι με υπέροχα σπίτια , μία παραλία με καταπράσινα νερά , όλο το σκηνικό ήταν μαγικό.

Ο δρόμος συνέχιζε να ήταν στριφτερός και η διάθεση μας επανήλθε όσο κοντεύαμε στην Κροατία.


Ο προορισμός μας για την 2η μέρα ήταν το Dubrovnik όπου θα διανυκτερεύαμε .

Μπήκαμε στην Κροατία , αφού για μία ακόμα φορά προσπεράσαμε μία γιγάντια ουρά στα σύνορα.

(Τάσο Airmav , ακόμα θυμάμαι να μου λες μην κωλώσεις στα σύνορα προσπέρνα και γλίτωσα άπειρη ώρα και κούραση)

Η Νότια Κροατία συνέχιζε στο μοτίβο του Μαυροβουνίου όσον αφορά το οδικό δίκτυο. Στριφτεροί δρόμοι 1 λωρίδα ανά κατεύθυνση .

Όσο πλησιάζαμε το Dubrovnik ανεβαίναμε υψόμετρο και ξαφνικά , βγαίνοντας από μία στροφή το είδαμε. |

Ήταν συγκλονιστικά όμορφο να βλέπεις την θέα στην παλαιά πόλη του Ντουμπροβνικ από ψηλά. Ήταν σαν ψεύτικο.

Άλλη μία φορά που προσπάθησα να χωρέσω τις εικόνες στα μάτια μου.

Τώρα το Dubrovnik έχει ως εξής :

Τα αξιοθέατα (τα περισσότερα έστω) είναι μέσα στην παλαιά μεσαιωνική τους πόλη, η νέα πόλη είναι γύρω από την παλαιά και εκτείνεται σε απόσταση μέχρι και 8 χιλιόμετρα.
Εμείς μείναμε 4 χιλιόμετρα από την παλαιά πόλη, επομένως έχοντας διαβάσει προηγούμενα ταξιδιωτικά εδώ, πρώτη δουλειά μας ήταν να βρούμε το σπίτι, να ξεφορτώσουμε και να πάμε σούπερ μάρκετ για να μην φάμε έξω και κάψουμε χρήματα.

Ότι γλιτώσαμε από το φαγητό εννοείται έγιναν παγωτό και μπύρες στις τρύπες του τείχους που κοιτά στην Αδριατική.

Μείναμε δυστυχώς 1 νύχτα στο Dubrovnik και αυτό είναι κάτι που μετανιώνω .










Game Of Thrones intestifies

[CorpseAlive]

Ξέρω , καθυστέρησα την συνέχεια. Κάτι η δουλειά κάτι που έχω να καβαλήσω μηχανή 1 μήνα , με έπιασα να με στενοχωρεί να βλέπω φωτογραφίες από το ταξίδι και την μηχανή και να μην μπορώ να την χαρώ ακόμα.
Όπως και να έχει.

Μέρα 3η.


Η μέρα μας ξεκίνησε με εξόρμηση στην πανέμορφη μεσαιωνική πόλη του Dubrovnik.
Την είχαμε δει βράδυ και υπέροχα φωτισμένη αλλά και με το φως του ηλίου , τα κτίρια, η θάλασσα και τα τείχη ήταν πανέμορφα.

Στάση για Μπουρέκια και καφέ στο γνωστό καφέ-μουσείο του καθεδρικού τους. Εκεί ξαφνικά ενώ αναλύαμε με την Έμμα το πλάνο της ημέρας μας διακόπτει ένα ζευγάρι που καθόνταν δίπλα μας , Έλληνες και αυτοί.

Παιδιά να πάτε στην Μοστάρ , η φύση τα δάση και η πόλη είναι τρομερά.

Η Μοστάρ δεν ήταν στο πλάνο του ταξιδιού , ωστόσο όπως είχε γράψει και ο Γαύρος σε ένα μήνυμα του , δεν είσαι ΚΤΕΛ , να ακολουθείς τα θέλω σου και την δίψα σου.

Και το ακολούθησα το παραπάνω μάντρα .
|
Φόρτωμα και φύγαμε για Μοστάρ και τελικό προορισμό της ημέρας το Σπλιτ.

Το πράγμα ξεκίνησε από την αρχή να βρωμάει (και κυριολεκτικά) γιατί στο πέρασμα των Συνόρων με την Βοσνία φάγαμε το πρώτο μας καψόνι.
Ψαχτική -κατέβα ανέβα βγάλε βαλίτσες κλπ. Πιθανολογώ ότι δεν του άρεσε η πινακίδα μου ή φάτσα μου (το 2ο το ακούω) , αφού κατάλαβε ότι δεν είμαι ο Εσκομπαρ των Βαλκανίων φύγαμε και ξεκίνησε ο εφιάλτης.

Θυμάστε που έλεγα για φωτιές?

3 ΕΝΕΡΓΑ μέτωπα την ημέρα εκεί περιμετρικά του σημείου που βρισκόμασταν. Για να φτάσω Μοσταρ έφτυσα το γάλα της μάνας μου. Κόψιμο δρόμων, παρακάμψεις στις παρακάμψεις, κάποια στιγμή φορτωμένος μέχρι τα μπούνια, ιδρωμένοι και ταλαιπωρημένοι, κινούμασταν κανονικά σε δρόμο ο οποίος σιγά σιγά γινόνταν χειρότερος και χειρότερος και στο τέλος χωματόδρομος , για 6-8 χιλιόμετρα κινούμουν σε έναν χωματόδρομο πατημένο και για περίπου 700 μέτρα-1 χλμ σε κακό χωματόδρομο με νεροφαγώματα.
Σε μία στροφή βλέπω και ένα μικρό στρατόπεδο. Οι Βόσνιοι δεν μας είχαν υποδεχθεί καλά και έκανα ήδη σενάρια τύπου Ελαφοκυνηγός (Fat Edition) ..
Μέχρι να βγω από εκείνο το σημείο ειλικρινά έχασα 5 χρόνια από την ζωή μου.
Ανησυχία για τον δρόμο, τις φωτιές (μην εγκλωβιστούμε πουθενά) και κούραση.
Φτάσαμε , λοιπόν, Μοσταρ με τούτα και με εκείνα, αλλά λόγω περασμένης ώρας και λόγω ΚΑΥΣΩΝΑ , δεν είχαμε δύναμη να την περπατήσουμε πολύ. Κάτσαμε σε μία καφετέρια, πήραμε καφέ Ελληνικο/Τούρκικο Whatever , πολύ ωραίος καφές και γλυκά.

Γενικά η Πόλη όπως και ότι πρόλαβα να δω από Βοσνία δεν μου γέμισαν πολύ το μάτι.
Αλλά η γέφυρα και το σημείο με τον ποταμό ήταν μαγευτικό.

Καβαλάμε , γκαζιά και φύγαμε για Κροατία Ξανά.
Μπαίνοντας στο ΣΠΛΙΤ μαντέψτε . ΚΑΙ ΑΛΛΗ ΦΩΤΙΑ. Πυρκαγιά ακριβώς έξω από το Σπλιτ.

[CorpseAlive]

Φτάνοντας στο Σπλιτ , μετά από τόση ταλαιπωρία, το μόνο που σκεφτόμασταν ήταν μία κρύα μπύρα και φαγητό.

Για καλή μας τύχη , η οικοδέσποινα αποδείχθηκε ιδιαίτερα χρήσιμη και μας συνέστησε μία πιτσαρία κοντά στο σπίτι.
Κλασική ρουτίνα , λοιπόν, ρούχα πλυντήριο, αλλαγή σε πολιτική εμφάνιση και φύγαμε για φαγητό.
Το Σπλιτ γενικά μου θύμισε αρκετά Θεσσαλονίκη/Λεμεσό , τόσο σε σχέση με την Πόλη όσο και με τον κόσμο της.
Γενικά πιο ανοιχτοί, λιγότερο τουριστικοί από το Ντουμπρόβνικ και αρκετά πιο νέοι!

Δυστυχώς όμως το Σπλιτ δεν το γυρίσαμε επαρκώς. Είμασταν πραγματικά πτώματα από την όλη διαδικασία του Μοστάρ/Φωτιές/ Χωματόδρομο . Επομένως χάσαμε την μισή και βάλε μέρα προσπαθώντας να ξεκουραστούμε .
Επιπλέον η επόμενη μέρα ήταν απαιτητική ταξιδιωτικά καθώς έπρεπε να καλύψουμε μεγάλη απόσταση από Σπλίτ για Πούλα , σε κακές καιρικές συνθήκες (καύσωνας)

Βράδυ , λοιπόν, παρκάρισμα την μηχανή στο Λιμάνι του Σπλιτ και σύντομη περιήγηση στα γραφικά σοκάκια της.

[CorpseAlive]

Μέρα 4η - Trogir-Pula

Ξύπνημα πρωινό και φύγαμε για Trogir .

To Trogir βρίσκεται 27 χιλιόμετρα δυτικά της πόλης Σπλιτ , ενώ το ιστορικό-γραφικό τμήμα της πόλης βρίσκεται πάνω σε ένα μικρό νησί .

Γενικά το Τρογκιρ όπως αργότερα και το Ροβίνι , είναι μέρη που γυρνάς εύκολα με τα πόδια σε λίγες ώρες.

Ενδείκνυται για ενδιάμεση στάση και καφέ.
Παραδόξως δεν είναι ιδιαίτερα ακριβό και προσωπικά μου άφησε ωραία αίσθηση σαν πόλη.





Μετά την σύντομη στάση μας ξεκινήσαμε την ανηφοριά μας προς την Ίστρια και την πόλη Πούλα.

450 χιλιόμετρα προς τον βορρά.