Οδοιπορικό ...
Πωγώνι
...Ξενιτεμένο μου πουλί και παραπονεμένο
Η ξενιτιά σε χαίρεται κ’ εγώ έχω τον καημό σου
Τι να σου στείλω ξένε μου τι να σου προβοδίσω
Σου στέλνω μήλο σέπεται, κυδώνι μαραγκιάζει.
Στου στέλνω μοσκοστάφυλο στο δρόμο σταφιδιάζει
Σου στέλνω και το δάκρυ μου σ’ ένα χρυσό μαντήλι
Το δάκρυ είναι καυτερό και καίει το μαντήλι...
Με καρφωμένο στο μυαλό το τραγούδι της ξενιτιάς , να σιγοτρώει , σαν σαράκι την ψυχή και να φέρνει θύμισες , από χρόνια ανέμελα και τις ευωδιές του τόπου που γέννησε και μεγάλωσε τους προγόνους μου , αλλά και μια ανεκπλήρωτη υπόσχεση από το περασμένο καλοκαίρι για επίσκεψη στα πάτρια εδάφη με έφεραν αντιμέτωπο με την λογική και την διάθεση για ταξίδι .
Έτσι μετά την ματαίωση του διήμερου στον Πάρνωνα την αδρεναλίνη στα κόκκινα και τη φαγούρα στο χέρι για σφίξιμο στα γκρίπ , βρέθηκα ξημερώματα Σαββάτου να φορτώνω τις καινούριες βαλίτσες στο Άφρικα .
Ώρα 08:30 στα διόδια ένα τσιγάρο σκέψη ότι είναι τρελό αυτό που κάνω , θα με φάει το κρύο , οι αρκούδες , οι λύκοι και δεν ξέρω τι άλλο … και πρυτανεύει η αίσθηση του ταξιδιού … Εθνική Κορίνθου Πατρών και να παίζει ο Θεός παιχνίδια μια φώς και μια σκοτάδι , ψιλοβρόχι εδώ και απέναντι το Γαλαξίδι μες τον Ήλιο .
Τα χιλιόμετρα μετρήσαν γρήγορα μέχρι το Ρίο και η καινούρια γέφυρα να υψώνει απειλητικά τη θωριά της και να υπόσχεται εμπειρία πλαγιοδρομίας .
![]()