Μολις εμαθα οτι ενα παιδι στο χωριο (πατρικο της γιαγας σε κατι βουνα της Πελλοπονησσου που επισκεπτομαι τα καλοκαιρια) ειναι για δευτερη φορα νοσοκομειο λογω της μηχανης. Το συγκεκριμενο ατομο μλις πηρε το παπι του το καλοκαιρι θεωρησε σωστο να μαθει να κανει "αμολυτη" οπως την λενε, οδηγηση χωρις χερια. Επισης χωρις κρανος κα χωρις εγκεφαλο οπως αποδυκνειεται. Η παρεα εκει το πηρε χαλαρα, χαρακτηριστικα μαλιστα ειπωθηκε το "ηρωϊκο" -Αντε να γινει καλα να παμε για καμια κοντρα.
Η ιδια παρεα , οχι μονο 18χρονα, και μεγαλυτεροι 25αρηδες & 28 αρηδες με κοιταζαν με απορια που φοραγα κρανος στο ποδηλατο και οταν μια φορα καποιος αποφασισε να παρει συνεπιβατη για να του δειξει τις χαρες της νεας του TDM, με χαρα ακουσα οτι θα πηγαιναν σπιτι να παρουν πρωτα τα πραγματα και μετα να πανε βολτα. Τους ειδα να γυριζουν μετα απο 5' μονο με τα καινουρια δερματινα μπουφαν. Απογοητευτικα. Ρωτω αξιζει να καθεται κανενας να προσπαθει να μαθει τελικα ενα γουρουνι να τραγουδαει αριες; Αλλα απο την αλλη ειναι η ζωη τους αμα δεν τα πεις νιωθεις και οτι δεν εκανες αυτο που επρεπε. Υπαρχει περιπτωση να πειστει κανεις; Tι να πω σκεψεις κανω και δεν ξερω αν επρεπε να το βαλω εδω η στους συλλογισμους.