Η πρώτη μου επαφή με τον πλούσιο κόσμο του ορεινού συγκροτήματος της Πάρνηθoς ήταν πρίν 4 χρόνια περίπου, όταν ένας φίλος που έμενε εκεί κοντα - ενώ εγώ ακόμα δεν ήξερα τι εστί χωμάτινη διαδρομή - με ζάλιζε γιά το πόσο όμορφα ήταν. Κάποια στιγμή, με ξενάγισε με το τζιπ του στις διαδρομές που ήξερε πολύ καλά και αυτή ήταν η απαρχή των ιδιωτικών μου βουνίσιων εξορμήσεων.
Στους μήνες που ακολούθησαν, δύσκολα με έβρισκε κανείς ΣΚ στο σπίτι καθώς "έπαιρνα τα βουνά". Που τον χάνεις, που τον βρίσκεις, Υμηττός, Πεντέλη, Πάρνηθα, Αιγάλεω, καβάλα στο ΧΤ και αναρωτώμενος "πού να οδηγεί άραγε αυτός ο χωματόδρομος;
Δρόμο έπαιρνα, δρόμο άφηνα διαβαίνοντας ωραία τοπία, μέχρι που μία ημέρα φτάνοντας σε ένα υπέροχο σημείο κάνω κάτι γιά πρώτη φορά... ΣΤΑΜΑΤΑΩ ΚΑΙ ΚΑΤΕΒΑΙΝΩ. Άφουγκραζόμενος την πανέμορφη σιωπή που υπήρχε παντού γύρω μου, συνειδητοποίησα γιά πρώτη φορά ότι ένας ορεινός όγκος μπορεί να μου προσφέρει πολύ περισσότερα από μία χωμάτινη διαδρομή.
Ήμουν τυχερός, δεν πέρασαν 15 λεπτα ησυχίας και ξάφνου εμφανίζονται εμπρός μου μία οικογένεια ελαφιών μεγάλα σαν άλογα ( το ύψος της πλάτης τους στο πρόσωπό μου - τα έχει δει και άλλος ).
Έκτοτε, σε κάθε διαδρομή κάνω τουλάχιστον μία στάση προκειμένου αφ' ενός να "γλεντίσω" την φύση και αφ' ετέρου μήπως σταθώ ξανά τυχερός και δω ζώα. Η ανταμοιβή μου μέχρι στιγμής είναι πλούσια: ακόμη περισσότερα ελάφια, λύκοι, σκίουροι, ερωδιοί, γεράκια, αετοί και η φύση να οργιάζει.
Εν κατακλείδι, δεν είμαστε οδηγοί στο Rally Acropolis. Σταθείτε..ακούστε.. μυρείστε..νιώστε..
Απάντηση με παράθεση
αλλιώς που θα βρεις την πηγή, την θέα, το όμορφο που κάποιος δεν έχει ανακαλυφθεί ..
